Ta krótka powieść, zgodnie z autorem posłowia do polskiego wydania, zachowuje niezwykłą wartość estetyczną. Jej zwięzłość i konstrukcja budzi wrażenie formalnego wyrafinowania.
Rozważania na temat kondycji życia starca są przeprowadzone autentycznie i poetycko. Mamy tu do czynienia również z typowo japońskimi zboczeniami o charakterze seksualnym. Nie oznacza to, żeby praca była pornografią.
Powieść ta, mimo głębi wyrazu, wolna jest od napuszenia i próby zachwycenia czytelnika fajerwerkami (choć znajdziemy tu co najmniej 3 fragmenty, w których faktycznie akcja staje się bardziej wartka). Na tym polega też estetyczność tej pracy, wpisująca się mniej lub bardziej w ducha jego "Pochwały cienia".

Ta krótka powieść, zgodnie z autorem posłowia do polskiego wydania, zachowuje niezwykłą wartość estetyczną. Jej zwięzłość i konstrukcja budzi wrażenie formalnego wyrafinowania.
Rozważania na temat kondycji życia starca są przeprowadzone autentycznie i poetycko. Mamy tu do czynienia również z typowo japońskimi zboczeniami o charakterze seksualnym. Nie oznacza to, żeby praca...

Po latach wracam do powieści Tanizakiego i na nowo odkrywam mierzę się z jej brutalnym naturalizmem. Starość jest w niej przedstawiona bez upiększeń, z całą paletą niedomagań ciała prowadzących do nieuniknionej a zbliżającej się szybkimi krokami śmierci.

Pomimo takiej tematyki, książka wcale nie jest depresyjna, ponieważ opowiada ona także o sile ducha, o tym, że człowiek, niezależnie od stanu swego ciała ma prawo do przyjemności i realizacji choćby niewielkich marzeń. Dzięki nim życie podupadającego na zdrowiu człowieka może nieść ze sobą także radość.

Tytułowy starzec wzbudza moją sympatię swoim niepokornym i ekscentrycznym zachowaniem.

Co do polecania książki innym czytelnikom, to muszę ostrzec tych, którzy oczekują wartkiej akcji, że nie znajdą jej tutaj. Nie polecam tej książki osobom, które nie interesują się choćby w niewielkim stopniu kulturą japońską, może ich przytłoczyć ilość nawiązań do religii, obyczajów i historii Japonii. Na szczęście książka zaopatrzona jest w przypisy, które pomagają oswoić się z tą tematyką.

Po latach wracam do powieści Tanizakiego i na nowo odkrywam mierzę się z jej brutalnym naturalizmem. Starość jest w niej przedstawiona bez upiększeń, z całą paletą niedomagań ciała prowadzących do nieuniknionej a zbliżającej się szybkimi krokami śmierci.

Pomimo takiej tematyki, książka wcale nie jest depresyjna, ponieważ opowiada ona także o sile ducha, o tym, że...

Kolejna już japońska książka o starości i tęsknocie do młodego ciała. Swojego i kobiecego. Chyba Japończycy lubią ten temat. Patrzenie na starość i tęsknota, szukanie wytchnienia w młodej osobie. Trochę zawiodło mnie nagłe zakończenie.

Kolejna już japońska książka o starości i tęsknocie do młodego ciała. Swojego i kobiecego. Chyba Japończycy lubią ten temat. Patrzenie na starość i tęsknota, szukanie wytchnienia w młodej osobie. Trochę zawiodło mnie nagłe zakończenie.

Zajebista.
Jeśli odczuwasz coś w rodzaju bulwersacji przeczytwaszy to zapytaj swojego dziadka o karty i picie a babcię o jej chłopaków. Albo jaki kit wciskali swoim rodzicom.
Ale też opowiedz o tym co masz za uszami- jakie to uczucie popalać to i tamto na przykład.
Ale to później. Na razie opowiedz im coś takiego co ci się zdarzyło żeby mogli głośno się pośmiać. I śmiej się z siebie razem z nimi.

Zajebista.
Jeśli odczuwasz coś w rodzaju bulwersacji przeczytwaszy to zapytaj swojego dziadka o karty i picie a babcię o jej chłopaków. Albo jaki kit wciskali swoim rodzicom.
Ale też opowiedz o tym co masz za uszami- jakie to uczucie popalać to i tamto na przykład.
Ale to później. Na razie opowiedz im coś takiego co ci się zdarzyło żeby mogli głośno się pośmiać. I śmiej...

niestety mnie nie zachwyciła. Starzec wcale nie jest taki stary, zwłaszcza jak na Azję, gdzie ludzi żyją długo, no i dla mnie te zapiski nie są ciekawe. Może ja jestem za młoda, na zupełnie innym etapie?

niestety mnie nie zachwyciła. Starzec wcale nie jest taki stary, zwłaszcza jak na Azję, gdzie ludzi żyją długo, no i dla mnie te zapiski nie są ciekawe. Może ja jestem za młoda, na zupełnie innym etapie?

Piękna, myślę, że zrozumiem można ja tylko z latami życia... Podobnie jak inne książki pisane pod wpływem doświadczeń uciekających dni . Dwudziestolatek lub nawet trzydziestolatek nie rozsmakuje się tak , jak ktoś któremu bliższe lecz jeszcze nie bliskie są wszystkie zawarte tu treści . Polecam około 50 ;)

Piękna, myślę, że zrozumiem można ja tylko z latami życia... Podobnie jak inne książki pisane pod wpływem doświadczeń uciekających dni . Dwudziestolatek lub nawet trzydziestolatek nie rozsmakuje się tak , jak ktoś któremu bliższe lecz jeszcze nie bliskie są wszystkie zawarte tu treści . Polecam około 50 ;)

Cenię literaturę azjatycką za naturalizm i poruszanie tematów, o których nie mówi się chociażby w literaturze polskiej czy nawet europejskiej. Współczesne trendy powodują, że tematy tabu powoli przestają istnieć, jednak wszyscy skupiamy się na seksualności i akceptacji samego siebie, a takie tematy jak starość, choroby, śmierć, samotność nadal są na cenzurowanym. Tutaj wszystko ociera się o wulgarność, jednak wulgarne nie jest. Wręcz przeciwnie - Tanizaki emanuje ciepłem, pokazuje codzienność i normalność ludzką, o której u nas po prostu się nie mówi, a szkoda. Polecam.

Cenię literaturę azjatycką za naturalizm i poruszanie tematów, o których nie mówi się chociażby w literaturze polskiej czy nawet europejskiej. Współczesne trendy powodują, że tematy tabu powoli przestają istnieć, jednak wszyscy skupiamy się na seksualności i akceptacji samego siebie, a takie tematy jak starość, choroby, śmierć, samotność nadal są na cenzurowanym. Tutaj...

Niesamowita: to pierwsze przymiot, który  przyszedł mi na myśl po przeczytaniu książki 'Dziennika szalonego starca'. O ile sam motyw starości odrzuca mnie głównie ze względu mój młody wiek –  co teraz przyznaję było dość dużą ignorancją ze względu na nieuchronność kolei ludzkiej egzystencji – to tutaj pierwszy raz poczułem jakąś więź, łączącą mnie z jak do tej pory nieodkrytą stroną starczej natury człowieka. W końcu etap ten dopadnie niemal każdego z nas. Starość jest tutaj przedstawiona zupełnie inaczej niż u nagrodzonego nagrodą Nobla Yasunary Kawabaty w powieści 'Głos Góry', gdzie protagonista niejako uosabia archetyp mędrca czy jak kto woli po prostu starego człowieka, który dzięki zebranemu doświadczeniu przez te wszystkie lata stać na refleksję nad własnym życiem. Główny bohater w książce Junichiro Tanizakiego jest już u samego gruntu zupełnie inny. Poprzez Utsugiego Tokusuke japoński pisarz przedstawia nam tą bardziej dziecinną, napędzoną starczą głupotą czy tak, jak sugeruje tytuł szaleńczą naturę wieku sędziwego. To właśnie ta niekonwencjonalna, naszpikowana wieloma mankamentami koncepcja starego człowieka tak bardzo mnie przyciągnęła do tej książki. Ma ona swój niepowtarzalny urok, który trwał we mnie aż do samego końca. Jeśli miałbym wskazać główną zaletę tej książki to byłaby nią właśnie ta moc z jaką przyciąga do siebie czytelnika, tak jakby była skrojona w tym właśnie celu.


Powieść składa się na prowadzone przez  wspomnianego Utsugiego Tokusuke notatki w dzienniczku, w którym opisuje dzień po dniu swoje toczące się, dość normalne życie. Pomimo że cierpi na różnorakie bolączki wieku starszego, to jednak nie szuka swojego szczęścia w religii, jak wielu ludzi w jego sytuacji. Zamiast tego trzyma się hedonistycznej filozofii życia, spychając czy nawet odrzucając całkowicie duchową stronę człowieka, by w pewnym momencie całkowicie zbezcześcić 'rzeczy święte' dla zaspokojenia swojej próżności. Przyjemności cielesne stają się dla niego główną siłą witalną, trzymającą go kurczowo przy życiu, a normy kulturowe jedynie przeszkodą do obejścia. Protagonista nie boi się tego co będzie po śmierci, a tego jak będzie umierał, dlatego też korzysta z życia, ciesząc się chwilą na ile tylko można. A wszystko to w wielopokoleniowym domu, gdzie mieszka wraz ze swoją synową – Satusko – do której czuje specyficzny pociąg, co ona zresztą skrzętnie wykorzystuje w wyrachowanej grze o własne interesy, popychając ich relacje na nowe poziomy. Jest to druga z kolei świetnie napisana postać. Zastawiam się czy nawet nie lepiej niż sam Utsugi. Szkoda, że nie mieliśmy szansy do poznania jej perspektywy. W każdym razie nie mnie oceniać czy jego ucieczka przed tym co nieuchronne skończy się ślepą uliczką. Jest to z pewnością dość niekonwencjonalne przedstawienie starego człowieka, przez co myślę, że też warte zapoznania się.

Jeśli szukacie czegoś specyficznego z delikatną warstwą humoru i nie odrzuca was natłok opisów problemów natury fizjologicznej, to być może 'Dziennik szalonego starca' będzie strzałem w dziesiątkę, który umili wam jeden wieczór. Książka posiada wiele smaczków, których bym się po niej nie spodziewał, ale nadały one barwy całości i zapewniły większą ilość ciekawych wrażeń. Momentami dzieło Junichiro Tanizakiego nie przypomina w ogóle reszty, co myślę, że jest znacznym urozmaiceniem i nie sprawia przy tym wrażenia oderwanego z innej powieści. Jest wręcz przeciwnie: wszystko doskonale przez siebie przenika. Sprawia to jedynie, że świat, w którym żyje Utsugie żyje, a nie jest szczelnie zamkniętym, statycznym tworem.

Niesamowita: to pierwsze przymiot, który  przyszedł mi na myśl po przeczytaniu książki 'Dziennika szalonego starca'. O ile sam motyw starości odrzuca mnie głównie ze względu mój młody wiek –  co teraz przyznaję było dość dużą ignorancją ze względu na nieuchronność kolei ludzkiej egzystencji – to tutaj pierwszy raz poczułem jakąś więź, łączącą mnie z jak do tej pory...

Poszłam za ciosem i postanowiłam sprawdzić książkę kolejnego autora z dalekiego wschodu. Nie zawiodłam się.

Poszłam za ciosem i postanowiłam sprawdzić książkę kolejnego autora z dalekiego wschodu. Nie zawiodłam się.

OCENA-7/10 BARDZO DOBRA

Bardzo ciekawa książka, choć nie łatwa w odbiorze, czytelnik musi wykazać się odrobiną wrażliwości aby móc odszyfrować i zrozumieć jej treść. Muszę przyznać że nie jest to wcale proste, ponieważ proza japońska rządzi się swoimi prawami i to co powinno wydawać się oczywiste oczywistym nie jest. Nie zmienia to jednak faktu, że warto po tę pozycję sięgnąć, z pewnością u nie jednego czytelnika po przeczytaniu pojawią się takie stwierdzenia jak : obrzydliwa czy obleśna, ale będą i tacy którzy dostrzegą w niej walory literackie i artystyczne.

Nie ukrywam, że dobrze się bawiłem Tanizaki Jun’ichiro, potrafił mnie zaskoczyć, a nawet zbulwersować i właśnie w tym tkwi piękno „DZIENNIKA SZALONEGO STARCA”. Reasumując postaram się w kilku słowach nie ujawniając szczegółów oczywiście nakreślić zarys tej historii, aby zachęcić do przeczytania tej pozycji by móc wyrobić sobie o niej własne zdania.

Głównym bohaterem powieści jest szalony starzec, który jest człowiekiem ceniącym przyjemności i uciechy z życia. Z racji tego że ma już swoje lata i cierpi na różne dolegliwości, potrafi z tego cierpienia i bólu oraz zbliżającej się śmierci odnaleźć sferę pozytywnych doznań. Nie bacząc na nic, wykracza więc poza ogólnie przyjęte normy i poprzez miłosne uniesienia do własnej synowej, potrafi utrzymać się przy życiu. Starzenie się oraz własne ułomności pozwalają naszemu bohaterowi, przekraczać granicę przyzwoitości, dobrych manier czy ograniczeń i zakazów społecznych i obyczajowych. Taka postawa prowadzi do wielu zabawnych okoliczności i zdarzeń w tym przeżywania rozkoszy zmysłowych, przywracających smak życia będąc tak naprawdę nad przepaścią. Można więc zapytać czy osobie w sile wieku wypada myśleć o takich sprośnościach, o pożądaniu płciowym, świntuszeniu. Będąc szczerym powiem że „TAK”, jeżeli taka forma utrzymuje przy życiu jak naszego bohatera:),cokolwiek to znaczy:) Zapraszam wszystkich do lektury. Pozdrawiam. Jack_

OCENA-7/10 BARDZO DOBRA

Bardzo ciekawa książka, choć nie łatwa w odbiorze, czytelnik musi wykazać się odrobiną wrażliwości aby móc odszyfrować i zrozumieć jej treść. Muszę przyznać że nie jest to wcale proste, ponieważ proza japońska rządzi się swoimi prawami i to co powinno wydawać się oczywiste oczywistym nie jest. Nie zmienia to jednak faktu, że warto po tę pozycję...