Dziennik szalonego starca

Niesamowita: to pierwsze przymiot, który  przyszedł mi na myśl po przeczytaniu książki 'Dziennika szalonego starca'. O ile sam motyw starości odrzuca mnie głównie ze względu mój młody wiek –  co teraz przyznaję było dość dużą ignorancją ze względu na nieuchronność kolei ludzkiej egzystencji – to tutaj pierwszy raz poczułem jakąś więź, łączącą mnie z jak do tej pory nieodkrytą stroną starczej natury człowieka. W końcu etap ten dopadnie niemal każdego z nas. Starość jest tutaj przedstawiona zupełnie inaczej niż u nagrodzonego nagrodą Nobla Yasunary Kawabaty w powieści 'Głos Góry', gdzie protagonista niejako uosabia archetyp mędrca czy jak kto woli po prostu starego człowieka, który dzięki zebranemu doświadczeniu przez te wszystkie lata stać na refleksję nad własnym życiem. Główny bohater w książce Junichiro Tanizakiego jest już u samego gruntu zupełnie inny. Poprzez Utsugiego Tokusuke japoński pisarz przedstawia nam tą bardziej dziecinną, napędzoną starczą głupotą czy tak, jak sugeruje tytuł szaleńczą naturę wieku sędziwego. To właśnie ta niekonwencjonalna, naszpikowana wieloma mankamentami koncepcja starego człowieka tak bardzo mnie przyciągnęła do tej książki. Ma ona swój niepowtarzalny urok, który trwał we mnie aż do samego końca. Jeśli miałbym wskazać główną zaletę tej książki to byłaby nią właśnie ta moc z jaką przyciąga do siebie czytelnika, tak jakby była skrojona w tym właśnie celu.


Powieść składa się na prowadzone przez  wspomnianego Utsugiego Tokusuke notatki w dzienniczku, w którym opisuje dzień po dniu swoje toczące się, dość normalne życie. Pomimo że cierpi na różnorakie bolączki wieku starszego, to jednak nie szuka swojego szczęścia w religii, jak wielu ludzi w jego sytuacji. Zamiast tego trzyma się hedonistycznej filozofii życia, spychając czy nawet odrzucając całkowicie duchową stronę człowieka, by w pewnym momencie całkowicie zbezcześcić 'rzeczy święte' dla zaspokojenia swojej próżności. Przyjemności cielesne stają się dla niego główną siłą witalną, trzymającą go kurczowo przy życiu, a normy kulturowe jedynie przeszkodą do obejścia. Protagonista nie boi się tego co będzie po śmierci, a tego jak będzie umierał, dlatego też korzysta z życia, ciesząc się chwilą na ile tylko można. A wszystko to w wielopokoleniowym domu, gdzie mieszka wraz ze swoją synową – Satusko – do której czuje specyficzny pociąg, co ona zresztą skrzętnie wykorzystuje w wyrachowanej grze o własne interesy, popychając ich relacje na nowe poziomy. Jest to druga z kolei świetnie napisana postać. Zastawiam się czy nawet nie lepiej niż sam Utsugi. Szkoda, że nie mieliśmy szansy do poznania jej perspektywy. W każdym razie nie mnie oceniać czy jego ucieczka przed tym co nieuchronne skończy się ślepą uliczką. Jest to z pewnością dość niekonwencjonalne przedstawienie starego człowieka, przez co myślę, że też warte zapoznania się.

Jeśli szukacie czegoś specyficznego z delikatną warstwą humoru i nie odrzuca was natłok opisów problemów natury fizjologicznej, to być może 'Dziennik szalonego starca' będzie strzałem w dziesiątkę, który umili wam jeden wieczór. Książka posiada wiele smaczków, których bym się po niej nie spodziewał, ale nadały one barwy całości i zapewniły większą ilość ciekawych wrażeń. Momentami dzieło Junichiro Tanizakiego nie przypomina w ogóle reszty, co myślę, że jest znacznym urozmaiceniem i nie sprawia przy tym wrażenia oderwanego z innej powieści. Jest wręcz przeciwnie: wszystko doskonale przez siebie przenika. Sprawia to jedynie, że świat, w którym żyje Utsugie żyje, a nie jest szczelnie zamkniętym, statycznym tworem.

Niesamowita: to pierwsze przymiot, który  przyszedł mi na myśl po przeczytaniu książki 'Dziennika szalonego starca'. O ile sam motyw starości odrzuca mnie głównie ze względu mój młody wiek –  co teraz przyznaję było dość dużą ignorancją ze względu na nieuchronność kolei ludzkiej egzystencji – to tutaj pierwszy raz poczułem jakąś więź, łączącą mnie z jak do tej pory...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Poszłam za ciosem i postanowiłam sprawdzić książkę kolejnego autora z dalekiego wschodu. Nie zawiodłam się.

Poszłam za ciosem i postanowiłam sprawdzić książkę kolejnego autora z dalekiego wschodu. Nie zawiodłam się.

Pokaż mimo to

OCENA-7/10 BARDZO DOBRA

Bardzo ciekawa książka, choć nie łatwa w odbiorze, czytelnik musi wykazać się odrobiną wrażliwości aby móc odszyfrować i zrozumieć jej treść. Muszę przyznać że nie jest to wcale proste, ponieważ proza japońska rządzi się swoimi prawami i to co powinno wydawać się oczywiste oczywistym nie jest. Nie zmienia to jednak faktu, że warto po tę pozycję sięgnąć, z pewnością u nie jednego czytelnika po przeczytaniu pojawią się takie stwierdzenia jak : obrzydliwa czy obleśna, ale będą i tacy którzy dostrzegą w niej walory literackie i artystyczne.

Nie ukrywam, że dobrze się bawiłem Tanizaki Jun’ichiro, potrafił mnie zaskoczyć, a nawet zbulwersować i właśnie w tym tkwi piękno „DZIENNIKA SZALONEGO STARCA”. Reasumując postaram się w kilku słowach nie ujawniając szczegółów oczywiście nakreślić zarys tej historii, aby zachęcić do przeczytania tej pozycji by móc wyrobić sobie o niej własne zdania.

Głównym bohaterem powieści jest szalony starzec, który jest człowiekiem ceniącym przyjemności i uciechy z życia. Z racji tego że ma już swoje lata i cierpi na różne dolegliwości, potrafi z tego cierpienia i bólu oraz zbliżającej się śmierci odnaleźć sferę pozytywnych doznań. Nie bacząc na nic, wykracza więc poza ogólnie przyjęte normy i poprzez miłosne uniesienia do własnej synowej, potrafi utrzymać się przy życiu. Starzenie się oraz własne ułomności pozwalają naszemu bohaterowi, przekraczać granicę przyzwoitości, dobrych manier czy ograniczeń i zakazów społecznych i obyczajowych. Taka postawa prowadzi do wielu zabawnych okoliczności i zdarzeń w tym przeżywania rozkoszy zmysłowych, przywracających smak życia będąc tak naprawdę nad przepaścią. Można więc zapytać czy osobie w sile wieku wypada myśleć o takich sprośnościach, o pożądaniu płciowym, świntuszeniu. Będąc szczerym powiem że „TAK”, jeżeli taka forma utrzymuje przy życiu jak naszego bohatera:), cokolwiek to znaczy:) Zapraszam wszystkich do lektury. Pozdrawiam. Jack_

OCENA-7/10 BARDZO DOBRA

Bardzo ciekawa książka, choć nie łatwa w odbiorze, czytelnik musi wykazać się odrobiną wrażliwości aby móc odszyfrować i zrozumieć jej treść. Muszę przyznać że nie jest to wcale proste, ponieważ proza japońska rządzi się swoimi prawami i to co powinno wydawać się oczywiste oczywistym nie jest. Nie zmienia to jednak faktu, że warto po tę pozycję...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pozycja, którą trudno oceniać czy przyswoić młodym czytelnikom. Gdyż podejmuje się tematów goszczących u schyłku życia: starość, zbolałe stawy, natręctwa, rehabilitacje, tykający zegar odliczający godziny do złożenia w grobie. W dodatku szalony staruch ma anormalny pociąg seksualny - mimo siedemdziesiątki czuje nie mniejszy zew godowy (oczywiście nie spółkuje, ale nadal ciągnie do kobiet), szuka aprobacji u synowej - starając się uszczknąć młodego ciała - prosi o to, aby dała się ucałować czy wybrała się z nim do teatru. Staruszek nie znosi swojej brzydoty, dlatego przylepia się do młodych, żeby chociaż poczuć namiastkę kwitnącej, zdrowej skóry. Zakazana żona staje się jedynym powodem, dla której ma ochotę jeszcze żyć, tym bardziej, że jej mąż zaczął się oddalać, gdy opadła namiętność czy zainteresowanie pięknem. Nie spodziewajcie się atrakcji - autor oddaje relacje członków rodziny do własnej interpretacji, przekracza być może dla wielu osób tabu społeczne, zwłaszcza w Japonii, gdzie rodziny stawia się wysoko w hierarchii. Bardzo dobrze, że twórca nie poucza, ale sensownie zaznacza kłopot z ludźmi w podeszłym wieku, którym wydaje się, że jak ,,umierają'', to wolno im na ekscesy czy na kaprysy.

Pozycja, którą trudno oceniać czy przyswoić młodym czytelnikom. Gdyż podejmuje się tematów goszczących u schyłku życia: starość, zbolałe stawy, natręctwa, rehabilitacje, tykający zegar odliczający godziny do złożenia w grobie. W dodatku szalony staruch ma anormalny pociąg seksualny - mimo siedemdziesiątki czuje nie mniejszy zew godowy (oczywiście nie spółkuje, ale nadal...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

ból ręki, pisanie dziennika i... Satsuko

ból ręki, pisanie dziennika i... Satsuko

Pokaż mimo to

Zastanawiam się co by tu napisać i nic nie przychodzi mi na myśl.Może...książkę
nabyłem przez przypadek,kierując się jej tytułem i początkującą fascynacją
Japonią.Na zeszłorocznym AnimaCom (?) w Poznaniu.Na, który to zaprosiła mnie
koleżanka.
A sama powieść jest opisem życia/przeżyć starego człowieka.Zmagań z pogarszającym się stanem zdrowia.Jest też o ostatnich przyjemnościach jakie
pozostały na stare lata.
Sam bohater mnie osobiście odpycha...

Zastanawiam się co by tu napisać i nic nie przychodzi mi na myśl.Może...książkę
nabyłem przez przypadek,kierując się jej tytułem i początkującą fascynacją
Japonią.Na zeszłorocznym AnimaCom (?) w Poznaniu.Na, który to zaprosiła mnie
koleżanka.
A sama powieść jest opisem życia/przeżyć starego człowieka.Zmagań z pogarszającym się stanem zdrowia.Jest też o ostatnich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba już dawno nie męczyłam się tak z przeczytaniem jakiejś książki. Pomimo niezbyt wielkich rozmiarów książki, przeprawa przez nią była dla mnie katorgą. Kiedy sięgałam po dziennik, pomyślałam sobie, że zapewne spotka mnie tutaj mnóstwo zabawnych przygód. A w zamian za to, otrzymałam codzienność głównego bohatera, opisy jego chorób i tego co robił danego dnia. Niestety opisy te były dla mnie bardzo nużące, a wręcz zniechęcały mnie do lektury.

Upały nie ustają nawet na jeden dzień – jest niezwykle gorąco jak na połowę września. Może to dlatego nogi mam tak ociężałe i opuchnięte. Stopy są bardziej obrzęknięte niż łydki, gdy naciskam ręką podbicie blisko nasady palców, ciało zapada się przerażająco głęboko i pozostaje wklęśnięte. Czwarty i piąty palec u lewej nogi są zupełnie sparaliżowane.

Dla mnie książka okazała się ciężka. Poznajemy starca, który w swojej książce opowiada o swojej rodzinie, starości, chorobie oraz seksualnych obsesjach. Te jego obsesje czasem mnie wprost brzydziły i zniechęcały do jego osoby. Rozumiem, że każdy człowiek ma prawo mieć swoje fantazje w tym temacie, ale wszystko powinno mieć swój umiar.

Ogrom postaci występujących w powieści wręcz przytłacza i ciężko jest się połapać kto jest kim i o co w tym wszystkim chodzi. Tokusuke z całą pewnością zna się na Japonii i jej tradycjach, tutaj nie można mu niczego zarzucić. Dla mnie osobiście Japonia nie jest interesująca.

Nasz bohater ukazuje w swojej powieści swoją osobę u schyłku życia. Pojawia się choroba, która z każdym dniem postępuje coraz bardziej. We względzie zażywanych leków, imponuje nam znawstwem ich nazw, z całą pewnością w dzisiejszym świecie mało kto mógłby mu dorównać pod tym względem. Tokusuke otwarcie mówi o swoich słabościach, lękach, zależności od osób trzecich czy też poczuciu własnej brzydoty.

Czy osoba w starszym wieku zasługuje na miłość? Czy może kochać tak samo jak nastolatkowie? Czy poczucie piękna i miłości w takim wieku ma rację bytu? W tej książce przekonacie się o tym na własne oczy.

Jeśli interesuje was codzienne życie osoby, której bliżej do końca niż początku to zdecydowanie powinniście sięgnąć po tę pozycję. Miłośnicy Japonii i jej kultury czy tradycji też mogą być zadowoleni. Mnie osobiście ta lektura zniechęciła, ale każdy ma swój gust. Być może, właśnie tobie się spodoba.

"Dziennik szalonego starca" to książka ciężkiego kalibru przez który nie było mi łatwo przebrnąć. Nużące opisy, ogrom postaci i chaos, to właśnie to, co zastałam w tej pozycji.

czytaninka.blogspot.com

Chyba już dawno nie męczyłam się tak z przeczytaniem jakiejś książki. Pomimo niezbyt wielkich rozmiarów książki, przeprawa przez nią była dla mnie katorgą. Kiedy sięgałam po dziennik, pomyślałam sobie, że zapewne spotka mnie tutaj mnóstwo zabawnych przygód. A w zamian za to, otrzymałam codzienność głównego bohatera, opisy jego chorób i tego co robił danego dnia. Niestety...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lektura była dla mnie trochę nużąca, jednocześnie główny bohater odpychał mnie bardzo mocno i przez prowadzoną narrację nie byłam w stanie się przebić - niestety przegrałam z Tanizakim w tej odsłonie.

Lektura była dla mnie trochę nużąca, jednocześnie główny bohater odpychał mnie bardzo mocno i przez prowadzoną narrację nie byłam w stanie się przebić - niestety przegrałam z Tanizakim w tej odsłonie.

Pokaż mimo to

Żeby zrozumieć schorowanego człowieka w podeszłym wieku trzeba wiedzieć z czym się mierzy, jakie są motywy jego zachowania, które często uznajemy za fanaberie. Ta książka w wspaniałej formie podpowiada jak to zrobić.

Żeby zrozumieć schorowanego człowieka w podeszłym wieku trzeba wiedzieć z czym się mierzy, jakie są motywy jego zachowania, które często uznajemy za fanaberie. Ta książka w wspaniałej formie podpowiada jak to zrobić.

Pokaż mimo to

Tym razem, zanim przejdę do właściwej recenzji, chciałabym zwrócić waszą uwagę na serię wydawniczą, w której opisywana książka została opublikowana. Nie wiem w sumie, czy mogę mówić o serii – wydawnictwo jej tak nie nazywa. Ale fakt pozostaje faktem, że od tego roku Państwowy Instytut Wydawniczy wziął się za wznawianie i wydawanie XX-wiecznej klasyki japońskiej w spójnej szacie graficznej. Na pierwszy ogień poszła "Złota pagoda" Yukio Mishimy (której jeszcze nie przeczytałam), potem pojawił się rzeczony "Dziennik szalonego starca", a na listopad zapowiedziano premierowy zbiór opowiadań "Jestem, tęsknię, mówię" Yūko Tsushimy – córki Osamu Dazaia (autora genialnego "Zatracenia", czyli jednej z tych książek, które z uporem maniaka polecam przy każdej okazji). Ale dosyć tego: dzisiaj zajmujemy się pozycją środkową – ostatnim dziełem jednego z najwybitniejszych japońskich pisarzy. Zapraszam.

"Dziennik szalonego starca" to, jak wskazuje już sam tytuł, fikcyjne zapiski starszego mieszkańca Tokio. Dość zamożny mężczyzna znacząco niedomaga już na zdrowiu, potrzebuje całodobowej opieki pielęgniarki i co i rusz poddawany jest kolejnym zabiegom. Mieszka w jednym domu ze swoją żoną, synem, synową oraz wnukiem w wieku szkolnym. Centrum jego życia stanowi jednak synowa – piękna i samolubna Satsuko. Coraz większa obsesja starca na jej punkcie zaczyna budzić niepokój pozostałych członków rodziny.

Tanizaki w "Dzienniku…" połączył szczerość tej formy literackiej z niezwykle wysokiej jakości stylem, tworząc dzieło o efekcie oddziaływania podobnym do Lolity – bo mimo że działania bohatera oceniamy negatywnie, to budzi on w nas swego rodzaju współczucie, a nawet sympatię. Zwłaszcza że jego psychika skonstruowana jest w sposób niezwykle wiarygodny i ciekawy. Uczynienie protagonisty starszym mężczyzną daje również okazję do wielu ciekawych refleksji na temat zmian społecznych i kulturowych w Japonii. Chociażby dla skonfrontowania jej obrazu z młodości bohatera, czyli epoki Meiji, oraz z lat 60 XX w. warto japoniofilom zapoznać się z tą książką.

Ciąg dalszy na:
http://miedzysklejonymikartkami.blogspot.com/2018/09/363-dziennik-szalonego-starca-j.html

Tym razem, zanim przejdę do właściwej recenzji, chciałabym zwrócić waszą uwagę na serię wydawniczą, w której opisywana książka została opublikowana. Nie wiem w sumie, czy mogę mówić o serii – wydawnictwo jej tak nie nazywa. Ale fakt pozostaje faktem, że od tego roku Państwowy Instytut Wydawniczy wziął się za wznawianie i wydawanie XX-wiecznej klasyki japońskiej w spójnej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to