Bardzo ciekawie jest raz na jakiś czas skoczyć do obcej kultury - oderwać się od europejskich nawiązań i filozoficznych "bolączek" Zachodu.

Powieść Sosekiego jest bardzo ciekawym przykładem tego, że właściwie zachwyt nad obcością na całej szerokości geograficznej przebiega tak samo i to nie tylko obecnie (książka pisana w 1905r).

Dzisiaj, powiedzmy, że mamy na Zachodzie zwrot ku tak zwanym filozofiom Wschodu, tak jakbyśmy nie mieli własnych narzędzi filozoficznych rozwijanych od Starożytności. Książka Sosekiego pokazuje, że to samo było (jest?) u nich w Japonii. Gdyby imiona, nazwy własne oraz wydarzenia społeczne zamienić na Zachodnie, to książka brzmiałaby jak napisana na przykład w Polsce.

Liczne nawiązania np. do europejskich filozofów, języka angielskiego i Zachodnich wynalazców świadczą równie dobrze o chęci poszukiwania, przez japońską inteligencję, czegoś odległego i egzotycznego, a z drugiej strony, dla niektórych, są dowodem pewnej kontaminacji kultury.

Bardzo ciekawy, choć nieco uciążliwy, długi i miejscami rozmyty, przykład tego, że jako homo sapiens żyjące w odległych kulturach, jesteśmy siebie nawzajem ciekawi, ale z pewną podejrzliwą rezerwą.

Na koniec dodam, że akurat dla mnie, książka napisana była z dozą zabawnego i nieinfantylnego poczucia humoru.

Bardzo ciekawie jest raz na jakiś czas skoczyć do obcej kultury - oderwać się od europejskich nawiązań i filozoficznych "bolączek" Zachodu.

Powieść Sosekiego jest bardzo ciekawym przykładem tego, że właściwie zachwyt nad obcością na całej szerokości geograficznej przebiega tak samo i to nie tylko obecnie (książka pisana w 1905r).

Dzisiaj, powiedzmy, że mamy na Zachodzie...

Wiele osób szuka w tej powieści kota. Kot jest, a nawet dwóch. Jeden jest bezimienny, a drugi ma na imię Kushami (Apsik),chyba imię wybrane nieprzypadkowo. To książka o zmieniającej się Japonii. Na pograniczu wieków. Zmiana tradycyjnej Japonii w nowoczesną zachodnią. To też, po części powieść autobiograficzna. Soseki wplótł do niej, swoje przeżycia (też uczył angielskiego). Szczerze polecam każdemu, kto zgłębia japońską kulturę.

Wiele osób szuka w tej powieści kota. Kot jest, a nawet dwóch. Jeden jest bezimienny, a drugi ma na imię Kushami (Apsik),chyba imię wybrane nieprzypadkowo. To książka o zmieniającej się Japonii. Na pograniczu wieków. Zmiana tradycyjnej Japonii w nowoczesną zachodnią. To też, po części powieść autobiograficzna. Soseki wplótł do niej, swoje przeżycia (też uczył...

Książka ze szczątkową fabułą, czy raczej scenkami rodzajowymi będącymi pretekstem do wydumanych rozkmin autora. Nudne to, rozwleczone, filozofujące, co w odbiorze dodatkowo utrudnia inna mentalność kulturowa autora. Wniosek? Stawiam dolary przeciw rublom, że w Japonii to jest lektura szkolna klas 5-6.

Książka ze szczątkową fabułą, czy raczej scenkami rodzajowymi będącymi pretekstem do wydumanych rozkmin autora. Nudne to, rozwleczone, filozofujące, co w odbiorze dodatkowo utrudnia inna mentalność kulturowa autora. Wniosek? Stawiam dolary przeciw rublom, że w Japonii to jest lektura szkolna klas 5-6.

Godna polecenia. Momentami bardzo zabawna.

Godna polecenia. Momentami bardzo zabawna.

Były w książce momenty lepsze i gorsze, ale generalnie dość dobrze się słuchało. Wiele fragmentów jest takie bardzo typowo japońskie i może nie do końca dla mnie zrozumiałe. Gdybym sama czytała, a nie słuchała spodziewam się, że odbiór mój byłby troszkę inny. Jednak pomimo wszystko, polecam.

Były w książce momenty lepsze i gorsze, ale generalnie dość dobrze się słuchało. Wiele fragmentów jest takie bardzo typowo japońskie i może nie do końca dla mnie zrozumiałe. Gdybym sama czytała, a nie słuchała spodziewam się, że odbiór mój byłby troszkę inny. Jednak pomimo wszystko, polecam.

Powieść miała być satyrą na społeczeństwo japońskie, zwłaszcza klasę średnią i mieszczańską. Ta satyra nie od razu była przeze mnie dostrzegalna. Powiedziałbym, że z początku drażnił punkt widzenia kota narratora. Trącało to zbyt nachalną personifikacją edukacyjnych i kiczowatych bajek ezopowych. Rozumiem, że zastosowanie takiego środka wyrazu miało dać odpowiednio zdystansowaną perspektywę komentatora. Kiedy przywykłem już do tej formy przedstawionego świata, specyficzny humor zaczynał stawać się coraz bardziej wyraźny. Wylewający się ogrom sentencji i mądrości cytowanych klasyków wschodnich jak i zachodnich podczas „uczonych” dysput ośmieszał cywilizację ludzką. Intencją autora było z pewnością pokazanie w krzywym zwierciadle ślepego naśladownictwa. Małpowanie europejskiego stylu życia i łączenie go z japońskim tworzy komiczny konglomerat. W książce została pokazana tląca się jeszcze kultura japońska , zanim została całkowicie pożarta przez europejską cywilizację.

Powieść miała być satyrą na społeczeństwo japońskie, zwłaszcza klasę średnią i mieszczańską. Ta satyra nie od razu była przeze mnie dostrzegalna. Powiedziałbym, że z początku drażnił punkt widzenia kota narratora. Trącało to zbyt nachalną personifikacją edukacyjnych i kiczowatych bajek ezopowych. Rozumiem, że zastosowanie takiego środka wyrazu miało dać odpowiednio...

Lekka, relaksująca. Pewnie jeszcze do niej wrócę.

Lekka, relaksująca. Pewnie jeszcze do niej wrócę.

Przesłuchałam z czystej ciekawości - wyskoczyło powiadomienie na Storytelu o dostępności, więc wrzuciłam książkę na półkę.
Jako była kociara (mimo że mój pół-husky, pół-debil cechy kocie przejawia) nie widziałam tu jednak autentycznego kota, tylko jakieś bajanki, pogaduchy, anegdotki i przepychanki. Słowotok nie na temat.
Jeśli szukacie czegoś o kocie i z Japonii, poszukajcie (znalezienie łatwe i tanie nie będzie) mangi "Cześć Michael" Makoto Kobayashiego - autor o wiele precyzyjniej kreśli sylwetki kocich bohaterów.

Przesłuchałam z czystej ciekawości - wyskoczyło powiadomienie na Storytelu o dostępności, więc wrzuciłam książkę na półkę.
Jako była kociara (mimo że mój pół-husky, pół-debil cechy kocie przejawia) nie widziałam tu jednak autentycznego kota, tylko jakieś bajanki, pogaduchy, anegdotki i przepychanki. Słowotok nie na temat.
Jeśli szukacie czegoś o kocie i z Japonii,...

Ze względu na wiek tej opowiastki (1905) i specyficzną japońska narrację trudno się było spodziewać wciągającej akcji. Jednak "kocie" obserwacje, japońskiej współczesności przełomu XIX i XX wieku są nie do przecenienia. To takie trochę japońskie "Trzech panów w łódce, nie licząc ...kota?"

Ze względu na wiek tej opowiastki (1905) i specyficzną japońska narrację trudno się było spodziewać wciągającej akcji. Jednak "kocie" obserwacje, japońskiej współczesności przełomu XIX i XX wieku są nie do przecenienia. To takie trochę japońskie "Trzech panów w łódce, nie licząc ...kota?"

Książka pełna pogaduch i mądrości kilku Japończyków, którzy spotykają się i plotą co im na język przyniesie. Dogadują przy tym sobie co chwilę zmieniając tematy aby treść byla jeszcze mniej czytelna. Zero akcji, jedynie jakieś nieczytelne rozmówki o niczym. Nawet z tego wyciągnąć puenty nie można.

Początkowo jest postać kota i świat widziany z jego perspektywy, ale potem z "Jestem kotem" książka zmienia się "w opowieści z kotem na kolanach", aby jeszcze dalej kompletnie o kocie zapomnieć. Nie polecam. Zawiodłem się na panu Soseki, a miał szansę po świetnym "Sednie rzeczy" dołączyć do moich ulubionych autorów.

Książka pełna pogaduch i mądrości kilku Japończyków, którzy spotykają się i plotą co im na język przyniesie. Dogadują przy tym sobie co chwilę zmieniając tematy aby treść byla jeszcze mniej czytelna. Zero akcji, jedynie jakieś nieczytelne rozmówki o niczym. Nawet z tego wyciągnąć puenty nie można.

Początkowo jest postać kota i świat widziany z jego perspektywy, ale potem z...