To z pewnością ważne dzieło w historii literatury japońskiej. Być może było pierwszą próbą satyry społecznej wyśmiewającej z jednej strony snobizm przeciętnych i słabo wykształconych Japończyków starających się wyglądać na artystów i znawców sztuki tradycyjnej, a z drugiej strony równie żałosne w skutkach nieumiejętne i bezkrytyczne naśladowanie kultury europejskiej. Dziś wiemy, że Japonia poradziła sobie z tymi zjawiskami znakomicie, przyjmując z Zachodu wiele, i zachowując własną kulturę prawie nienaruszoną.
Powieść czytana dzisiaj nieco nudzi, bo ile razy można obserwować tę samą głupotę i to samo ograniczenie tych samych ludzi (tekst składa się prawie wyłącznie z monologów kota-narratora i dialogów kilku bohaterów).
Przetłumaczył Kota wielce zasłużony (obok Wiesława Kotańskiego) dla wprowadzenia literatury japońskiej do "menu" polskich czytelników Mikołaj Melanowicz. Jego tłumaczenia są dobre, a jednak zawierają błędy. Tłumacz bardzo często nie trafia we właściwe słowa, używa pojęć bliskich tym właściwym, ale nie tych właściwych, i to bardzo przeszkadza w lekturze. Wciąż potykamy się o drobne niezrozumienia, bo są ich tu setki. "W wychowaniu córek przyjął zasadę obojętności" znaczy, że nie brał udziału w ich wychowywaniu czy/oraz ich los był mu obojętny? "Szantażowanie fałszywą władzą" - co to znaczy? "Kraj stacza się do upadku" - źle sklejone dwa idiomy: ma być albo "chyli się ku upadkowi", albo "starcza się". To przykłady z fragmentu jednej strony. Może przed ponownym wydaniem powieści powinien był przejrzeć i poprawić tłumaczenie dobry redaktor?
Tak czy inaczej, mamy dziś do dyspozycji spory zbiór tłumaczeń z japońskiego, i tych sprzed lat, i całkiem nowych. Na ich tle Jestem kotem pełni rolę historycznej ciekawostki, i to, niestety, nudnawej.

To z pewnością ważne dzieło w historii literatury japońskiej. Być może było pierwszą próbą satyry społecznej wyśmiewającej z jednej strony snobizm przeciętnych i słabo wykształconych Japończyków starających się wyglądać na artystów i znawców sztuki tradycyjnej, a z drugiej strony równie żałosne w skutkach nieumiejętne i bezkrytyczne naśladowanie kultury europejskiej. Dziś...

W mojej ocenie książka jest nudna, choć czytało się ją lekko. Po jej przeczytaniu mam kompletną pustkę. Nie poruszyła we mnie nic, choćby zwykłej ciekawości by czytać ja dalej . Dla mnie strata czasu.

W mojej ocenie książka jest nudna, choć czytało się ją lekko. Po jej przeczytaniu mam kompletną pustkę. Nie poruszyła we mnie nic, choćby zwykłej ciekawości by czytać ja dalej . Dla mnie strata czasu.

Japoński okres Meiji to czas otwarcia na Zachód i ogromnych przemian, jakie ten krok niósł za sobą. Dla literatury oznaczało to, że powieści z kraju kwitnącej wiśni kształtem bardziej zaczęły przypominać znany nam model. Pojawił się realizm, a ulotne nabrało bardziej określonego kształtu. Jednostka została centrum fabuły, a język po modernizacji stał się przystępny dla szerokiego grona czytelników. To w tym okresie początek mają japońskie powieści historyczne, psychologiczne czy kryminały. A wśród ważniejszych ich twórców znajduje się Natsume Sōseki. Jego „Jestem kotem” z 1904/1906 roku balansuje gdzieś na granicy postępu i przyzwyczajeń w literaturze. Historia powstawała w formie opowiadań opublikowanych w magazynie, więc ciągłość fabuły jest bardzo elastyczna, a całość poznajemy z perspektywy kota.

Bohater jest rozbudowany i ciekawy absurdów w ludzkim życiu. Obserwuje on domowników, gości oraz sąsiadów, niejednokrotnie z nich kpi, ale wykazuje się również sporą naiwnością. Jego perspektywa wypukla wiele cech charakteru, ukazuje okres przemian, nie unika wpływów z Zachodu. Jest to ciekawa w formie wiwisekcja społeczeństwa japońskiego oraz być może pierwsza comfort book (w dzisiejszym znaczeniu),jaka na wschodzie powstała. W nadmiarze może wywołać przesyt, w rozsądnych dawkach sprawdza się bardzo dobrze.


przekł. Mikołaj Melanowicz

Japoński okres Meiji to czas otwarcia na Zachód i ogromnych przemian, jakie ten krok niósł za sobą. Dla literatury oznaczało to, że powieści z kraju kwitnącej wiśni kształtem bardziej zaczęły przypominać znany nam model. Pojawił się realizm, a ulotne nabrało bardziej określonego kształtu. Jednostka została centrum fabuły, a język po modernizacji stał się przystępny dla...

Jestem kotem i patrzę na świat, obserwuję, opowiadam, poznaję. I nie mam imienia. I tak przez całą książkę. Natsume Soseki w swojej powieści w ten sposób pokazuje nam Japonię z początku XX wieku, pokazuje społeczeństwo opowiadając o konkretnych ludziach, obrazuje mentalność, daje świadectwo czasów, w których żył. Długa to książka, gęsta i bardzo wartościowa. Współczesna literatura japońska ma już nieco inny charakter, ale proza Natsume jest nie do zastąpienia. Zdecydowanie jest pozycja godna polecenia i warta uwagi.

Jestem kotem i patrzę na świat, obserwuję, opowiadam, poznaję. I nie mam imienia. I tak przez całą książkę. Natsume Soseki w swojej powieści w ten sposób pokazuje nam Japonię z początku XX wieku, pokazuje społeczeństwo opowiadając o konkretnych ludziach, obrazuje mentalność, daje świadectwo czasów, w których żył. Długa to książka, gęsta i bardzo wartościowa. Współczesna...

Bardzo ciekawie jest raz na jakiś czas skoczyć do obcej kultury - oderwać się od europejskich nawiązań i filozoficznych "bolączek" Zachodu.

Powieść Sosekiego jest bardzo ciekawym przykładem tego, że właściwie zachwyt nad obcością na całej szerokości geograficznej przebiega tak samo i to nie tylko obecnie (książka pisana w 1905r).

Dzisiaj, powiedzmy, że mamy na Zachodzie zwrot ku tak zwanym filozofiom Wschodu, tak jakbyśmy nie mieli własnych narzędzi filozoficznych rozwijanych od Starożytności. Książka Sosekiego pokazuje, że to samo było (jest?) u nich w Japonii. Gdyby imiona, nazwy własne oraz wydarzenia społeczne zamienić na Zachodnie, to książka brzmiałaby jak napisana na przykład w Polsce.

Liczne nawiązania np. do europejskich filozofów, języka angielskiego i Zachodnich wynalazców świadczą równie dobrze o chęci poszukiwania, przez japońską inteligencję, czegoś odległego i egzotycznego, a z drugiej strony, dla niektórych, są dowodem pewnej kontaminacji kultury.

Bardzo ciekawy, choć nieco uciążliwy, długi i miejscami rozmyty, przykład tego, że jako homo sapiens żyjące w odległych kulturach, jesteśmy siebie nawzajem ciekawi, ale z pewną podejrzliwą rezerwą.

Na koniec dodam, że akurat dla mnie, książka napisana była z dozą zabawnego i nieinfantylnego poczucia humoru.

Bardzo ciekawie jest raz na jakiś czas skoczyć do obcej kultury - oderwać się od europejskich nawiązań i filozoficznych "bolączek" Zachodu.

Powieść Sosekiego jest bardzo ciekawym przykładem tego, że właściwie zachwyt nad obcością na całej szerokości geograficznej przebiega tak samo i to nie tylko obecnie (książka pisana w 1905r).

Dzisiaj, powiedzmy, że mamy na Zachodzie...

Wiele osób szuka w tej powieści kota. Kot jest, a nawet dwóch. Jeden jest bezimienny, a drugi ma na imię Kushami (Apsik),chyba imię wybrane nieprzypadkowo. To książka o zmieniającej się Japonii. Na pograniczu wieków. Zmiana tradycyjnej Japonii w nowoczesną zachodnią. To też, po części powieść autobiograficzna. Soseki wplótł do niej, swoje przeżycia (też uczył angielskiego). Szczerze polecam każdemu, kto zgłębia japońską kulturę.

Wiele osób szuka w tej powieści kota. Kot jest, a nawet dwóch. Jeden jest bezimienny, a drugi ma na imię Kushami (Apsik),chyba imię wybrane nieprzypadkowo. To książka o zmieniającej się Japonii. Na pograniczu wieków. Zmiana tradycyjnej Japonii w nowoczesną zachodnią. To też, po części powieść autobiograficzna. Soseki wplótł do niej, swoje przeżycia (też uczył...

Książka ze szczątkową fabułą, czy raczej scenkami rodzajowymi będącymi pretekstem do wydumanych rozkmin autora. Nudne to, rozwleczone, filozofujące, co w odbiorze dodatkowo utrudnia inna mentalność kulturowa autora. Wniosek? Stawiam dolary przeciw rublom, że w Japonii to jest lektura szkolna klas 5-6.

Książka ze szczątkową fabułą, czy raczej scenkami rodzajowymi będącymi pretekstem do wydumanych rozkmin autora. Nudne to, rozwleczone, filozofujące, co w odbiorze dodatkowo utrudnia inna mentalność kulturowa autora. Wniosek? Stawiam dolary przeciw rublom, że w Japonii to jest lektura szkolna klas 5-6.

Były w książce momenty lepsze i gorsze, ale generalnie dość dobrze się słuchało. Wiele fragmentów jest takie bardzo typowo japońskie i może nie do końca dla mnie zrozumiałe. Gdybym sama czytała, a nie słuchała spodziewam się, że odbiór mój byłby troszkę inny. Jednak pomimo wszystko, polecam.

Były w książce momenty lepsze i gorsze, ale generalnie dość dobrze się słuchało. Wiele fragmentów jest takie bardzo typowo japońskie i może nie do końca dla mnie zrozumiałe. Gdybym sama czytała, a nie słuchała spodziewam się, że odbiór mój byłby troszkę inny. Jednak pomimo wszystko, polecam.

Godna polecenia. Momentami bardzo zabawna.

Godna polecenia. Momentami bardzo zabawna.

Bardzo ciekawe spojrzenie na społeczeństwo japońskie początku XX wieku. Inna, zabawna, wciągająca.

Bardzo ciekawe spojrzenie na społeczeństwo japońskie początku XX wieku. Inna, zabawna, wciągająca.