Ta książka dała mi wszystko, czego od niej oczekiwałam, a nawet i więcej. Jasne, w wielu miejscach się brzydko zestarzała, jak chociażby w podejściu do choroby Shoko, ogólnie zdrowia kobiet czy w rozmowach o homoseksualności, ale wciąż jest to cudny drobiazg o emancypacji i zadbaniu o swoje szczęście, nawet na przekór oczekiwaniom bliskich i społeczeństwa.

Nie jestem pewna, czy obsypałabym ją nagrodami, ale wiem, że będę ją wspominać z uśmiechem na ustach i to mi wystarczy.

Ta książka dała mi wszystko, czego od niej oczekiwałam, a nawet i więcej. Jasne, w wielu miejscach się brzydko zestarzała, jak chociażby w podejściu do choroby Shoko, ogólnie zdrowia kobiet czy w rozmowach o homoseksualności, ale wciąż jest to cudny drobiazg o emancypacji i zadbaniu o swoje szczęście, nawet na przekór oczekiwaniom bliskich i społeczeństwa.

Nie jestem...

"Błysk szczęścia" to kolejny przykład literatury japońskiej. Nieobszerne dzieło, a dające dużo do myślenia. Enigmatyczne klimaty z poplątanymi relacjami i odczuciami bohaterów. Niecodzienny związek trojga młodych ludzi, których łączy przyjaźń, miłość i pożądanie. Chociaż inni ludzie nie będą tego rozumieć i akceptować, im jest tak ze sobą dobrze. Białe małżeństwo z rozsądku i kochanek męża wspólnym przyjacielem.

"Błysk szczęścia" to kolejny przykład literatury japońskiej. Nieobszerne dzieło, a dające dużo do myślenia. Enigmatyczne klimaty z poplątanymi relacjami i odczuciami bohaterów. Niecodzienny związek trojga młodych ludzi, których łączy przyjaźń, miłość i pożądanie. Chociaż inni ludzie nie będą tego rozumieć i akceptować, im jest tak ze sobą dobrze. Białe małżeństwo z rozsądku...

Naprawdę się starałam. Odłożyłam na półkę moje doświadczenia wyniesione z europejskiej literatury LGBT, gdzie ujawnienie skłonności homoseksualnych jednego z małżonków oznacza mniejsze lub większe trzęsienie ziemi. Zgodziłam się nawet, że reakcje, które uważam za uniwersalne w takiej sytuacji - nie wiem, niezgoda, bunt, żal, poczucie zdrady - są moją kulturową naleciałością i gdzie indziej ludzie reagują inaczej.

No i wpadłam w błąd poznawczy. Bo jeśli poślubienie geja jest rzeczą tak zwyczajną i pozbawioną znaczenia, że przechodzi się nad nią do porządku dziennego - to po cholerę o tym pisać?

Bohaterowie "Błysku szczęścia", świeżo upieczone małżeństwo, swojej sytuacji nie uważają bynajmniej za normalną w kontekście wymagań społecznych, ale układ działa: ona nie bardzo chce się angażować emocjonalnie ze względu na swoje problemy z uzależnieniem, on jest gejem pozostającym w związku z innym mężczyzną. Nadmienię tylko, że alkoholizm głównej bohaterki jest upodobaniem do picia szampana, które kompletnie nie rzutuje na jej życie - to tak w temacie, dlaczego alkoholizm rozbija rodziny i niszczy relacje - a problem znika gdzieś tam w trakcie powieści, jakby go nie było.

Strony książki lecą jedna za drugą, w powieści w zasadzie nic się nie dzieje, postacie z papieru przesuwają się między kartonowymi dekoracjami. Miała być jakaś drama, jakaś historia małżeństwa, a jest szczątkowa fabuła i postacie, których zachowanie wynika z niczego i jest tak cudownie irracjonalne, że aż miejscami miałam ochotę zapytać, czy ci ludzie mają jakieś emocje, jakieś pragnienia, jakieś wnętrze?

Największe dramaty i najbardziej obiecujące wątki są tu zbywane dwoma zdaniami, żeby doprowadzić do najdurniejszego zakończenia ever, idealnie wieńczącego kompletnie bezwartościowe powieścidełko. Nie wiem, na light novel z gatunku BL by dało radę, ale to też dopiero jakby to ktoś napisał od nowa, z większym polotem.
Ciekawe, za co te nagrody były...?

Naprawdę się starałam. Odłożyłam na półkę moje doświadczenia wyniesione z europejskiej literatury LGBT, gdzie ujawnienie skłonności homoseksualnych jednego z małżonków oznacza mniejsze lub większe trzęsienie ziemi. Zgodziłam się nawet, że reakcje, które uważam za uniwersalne w takiej sytuacji - nie wiem, niezgoda, bunt, żal, poczucie zdrady - są moją kulturową naleciałością...

Z początku traktowałem tę książkę jako lekką komedię, ale z czasem ta niepozorność zanikła, dając miejsce na zapisane między wierszami egzystencjalne rozterki ważne z punktu widzenia współczesnego czytelnika. Ubranie formy w absurd sprawiło jedynie, że tekst stał się bardziej zachęcający do poznawania dalszego biegu historii – choć zakładam, że nie każdemu taka oryginalność przypadnie do gustu. Dla mnie całe szczęście nie było to jakąś barierą czytelniczą w postaci usilnej kontrowersyjności a raptem miłym nieczęsto spotykanym dodatkiem. Największą zaletą pozostaje jednak zachowany minimalizm: ta oszczędność w słowie sprawiła, że pozostało sporo miejsca na własne domysły, i o ile nie lubię, gdy ich natężenie przekracza pewne granice, to tutaj nie miałem z tym o dziwo problemu. Chętnie przeczytałbym inne książki autorki, żeby się przekonać, czy taki ma już styl, czy zwyczajnie wynikło to zamysłu na ten konkretny utwór. W każdym razie potraktowałem to raczej jako sprawdzian empatii u odbiorcy niż nieumiejętność w nakreśleniu przekazu przez samą autorkę. Jeśli zaś chodzi o wady, to da się odczuć brak czegoś porywającego; trzymającego w napięciu. Bez żalu mógłbym odłożyć książkę i do niej nie wracać. Szybkość akcji co dziwne tylko pogarsza sprawę. Może gdyby zostało zachowane wolniejsze tempo, to dałoby się tego uniknąć.

Wchodząc bardziej w szczegóły fabularne: wtapiamy się w życie świeżo upieczonego, zaaranżowanego częściowo przez ich rodziny małżeństwa, niezrównoważonej emocjonalnie Shoko i Matsukigo, geja, który za zgodą małżonki utrzymuje nadal relację ze swoim kochankiem – Konem. Można by rzec, że obydwoje poddając się 'naturalnemu' prądowi rzeczy, czyli niczemu niż innemu niż społecznym konwenansom zapominają o własnych potrzebach. To z kolei rodzi w ich pożyciu małżeńskim spięcia. Okazuje się, że zabawa w małżeństwo i idąca za tym wygoda oraz beztroska to tylko chwilowa ułuda, będąca wstępem do szeregu kolejnych stawianych przez ich bliskich oczekiwań. Prędzej czy później muszą podjąć decyzję o życiu według tych wyznaczonych standardów bądź też o ochronie statusu quo. Powieść świetnie wypracowała przekaz, że nie warto podążać za pragnieniami innych, gdyż prowadzi to wyłącznie do unieszczęśliwienia nas samych oraz tych, na których nam zależy, co może odzwierciedlać pogarszający się stan protagonistki.

Z początku traktowałem tę książkę jako lekką komedię, ale z czasem ta niepozorność zanikła, dając miejsce na zapisane między wierszami egzystencjalne rozterki ważne z punktu widzenia współczesnego czytelnika. Ubranie formy w absurd sprawiło jedynie, że tekst stał się bardziej zachęcający do poznawania dalszego biegu historii – choć zakładam, że nie każdemu taka oryginalność...

Książka wciągająca. Ciekawie wykreowane charaktery i psychika bohaterów, pomimo ich wad i niestandardowych zachowań łatwo ich polubić. Dobrze pokazana japońska mentalność i borykanie się młodego pokolenia z oczekiwaniami społeczeństwa. Polecam.

Książka wciągająca. Ciekawie wykreowane charaktery i psychika bohaterów, pomimo ich wad i niestandardowych zachowań łatwo ich polubić. Dobrze pokazana japońska mentalność i borykanie się młodego pokolenia z oczekiwaniami społeczeństwa. Polecam.

Niezwykle wrażliwa i uważna, przedstawiająca bohaterów jako w pewnym sensie odmieńców – co nie jest złe, bo każdy z nas ma coś, co wyróżnia go w społeczeństwie, a uwypuklenie tych cech ma swój urok. Najpiękniejsza historia miłosna, jaką czytałam. Nie skupia się na typowym wzorcu romansów, a ukazuje niecodzienny, a przy tym przepiękny, szczery i opiekuńczy przypadek kochania drugiego człowieka. Między główną trójką nie ma typowej miłości w „zachodnim” rozumieniu, a raczej niesamowicie głęboka przyjaźń na tak wielkim poziomie, że inaczej niż miłością się jej nazwać nie da. Do tego dochodzi wyjątkowa japońska mentalność, co ma też wpływ na styl pisania tej książki – zdania się krótkie, proste, skupiają się na przedmiotach i chwilach, a jednocześnie są w stanie nam powiedzieć o bohaterze więcej niż kilka stron opisów. Te sto stron czytałam bardzo długo, zmuszając się do przerw, by jak najdłużej cieszyć się tym spokojem emanującym z „Błysku szczęścia”, który był zachowany nawet podczas złych chwil, ataków paniki czy nagromadzenia stresu. Tak jakby cała trójka mimo wszelkiego zła i własnych wad była szczęśliwa i trzymała się na nogach tylko dlatego, że trzyma się razem. Z żalem odkładam tę historię na półkę, ale na pewno jeszcze po nią sięgnę, co się w moim przypadku nie wydarzyło od kilku dobrych lat.

Niezwykle wrażliwa i uważna, przedstawiająca bohaterów jako w pewnym sensie odmieńców – co nie jest złe, bo każdy z nas ma coś, co wyróżnia go w społeczeństwie, a uwypuklenie tych cech ma swój urok. Najpiękniejsza historia miłosna, jaką czytałam. Nie skupia się na typowym wzorcu romansów, a ukazuje niecodzienny, a przy tym przepiękny, szczery i opiekuńczy przypadek kochania...

„Błysk szczęścia” można polecić każdemu. Ta niewielka książeczka potrafi skutecznie wciągnąć, bohaterów nie da się nie lubić, a cała historia wzbudza wiele pozytywnych emocji. Prosty, subtelny i szczery styl autorki przypadnie do gustu nie tylko wielbicielom Murakamiego czy japońskiej prozy. Historie o miłości są uniwersalne i przemawiają do każdego, nawet kiedy opowiada się je z perspektywy niekonwencjonalnego trójkąta miłosnego.

Więcej: https://japonia-online.pl/article/561

„Błysk szczęścia” można polecić każdemu. Ta niewielka książeczka potrafi skutecznie wciągnąć, bohaterów nie da się nie lubić, a cała historia wzbudza wiele pozytywnych emocji. Prosty, subtelny i szczery styl autorki przypadnie do gustu nie tylko wielbicielom Murakamiego czy japońskiej prozy. Historie o miłości są uniwersalne i przemawiają do każdego, nawet kiedy opowiada...

Piękna, nastrojowa historia małżeństwa, które stopniowo zaprzyjaźnia się i boryka się ze swoją innością oraz bliskimi, którym ciężko tę inność zaakceptować. Widać w tej książce japońską wrażliwość na naturę, szczegół i zachwyt życiem mimo różnych trudności.

Piękna, nastrojowa historia małżeństwa, które stopniowo zaprzyjaźnia się i boryka się ze swoją innością oraz bliskimi, którym ciężko tę inność zaakceptować. Widać w tej książce japońską wrażliwość na naturę, szczegół i zachwyt życiem mimo różnych trudności.

Wreszcie japońska proza, która naprawdę przypadła mi do gustu. Elementy komiczne fajnie równoważą fakt, z jak trudnym zagadnieniem się w powieści mierzymy. Jestem na tak i polecam.

Wreszcie japońska proza, która naprawdę przypadła mi do gustu. Elementy komiczne fajnie równoważą fakt, z jak trudnym zagadnieniem się w powieści mierzymy. Jestem na tak i polecam.

Bardzo melancholijna i smutna. Trudno cokolwiek więcej o niej napisać, serio.

Bardzo melancholijna i smutna. Trudno cokolwiek więcej o niej napisać, serio.