Mózg psychopaty

Bardzo dobra książka o tym jak funkcjonuje, odczuwa, myśli i zachowuje się klasyczny psychopata.

James Fallon przytacza w niej dużo fachowych zwrotów i obrazować mózgu człowieka.

Książka trochę trudna w czytaniu ale warto przeczytać.

Bardzo dobra książka o tym jak funkcjonuje, odczuwa, myśli i zachowuje się klasyczny psychopata.

James Fallon przytacza w niej dużo fachowych zwrotów i obrazować mózgu człowieka.

Książka trochę trudna w czytaniu ale warto przeczytać.

Pokaż mimo to

Uwielbiam, kiedy autor stara się czytelnikowi w najprostszy sposób, najtrudniejsze rzeczy wyjaśnić. I tak np. powstaje ten znakomity fragment:
- Przez większość czasu DNA jest rozwinięte i przyjmuję formę długich nitek przypominających makaron we włoskiej zupie weselnej. Długie nitki makaronu (DNA) unoszą się w morzu bulionu wśród przypraw i ziół (elementów DNA i RNA) oraz pływających tu i ówdzie klopsików (histonów-białek, które są niczym szpulki dla DNA).

Przedstawienie metafory dla epigenomu:
- surowy kod pary zasad DNA to „tocojestjesttoconiejestniejestjesttaktakjest”. W normalnych okolicznościach wiadomość transkrybowana z DNA na RNA zostałaby przetłumaczona na białko, czyli na sensowne zdania: „To, co jest, jest. To, co nie jest, nie jest. Jest tak? Tak jest”.

Książka jest swego rodzaju biografią, ale i naukową przygodą. Pewnego dnia James tworzy pewien eksperyment, trafia w jego ręce obraz PET, okazuje się, że jest to jego mózg. Jak już się możecie domyślać, nie jest to przeciętny obraz. Właściciel zobrazowanego mózgu dowiaduje się, że jest psychopatą. Cała książka przeprowadza nas przez akceptację tego faktu i naukowe zobrazowanie, czemu tak się stało. James z początku nie zgadza się z diagnozą, ale kiedy sięga głębiej, dopytuje rodzinę, okazuje się, że prawda ma swoje podłoże naukowe. Poznajemy historię bardzo dalekich przodków rodziny Fallona, aby dowiedzieć się, czy takich przypadków jak on sam, mogło być więcej w jego rodzinie. Amerykański neurobiolog, profesor psychiatrii, anatomii i neurobiologii Uniwersytetu Kalifornijskiego w Irvinie. Zajmuje się wszelako pojętymi badaniami mózgu, a do tego okazuje się być „uśpionym” psychopatą.

Bardzo ciekawa książka, wiele zdjęć obrazujących mózg, sporo naukowych treści, przekazanych tak, aby każdy zrozumiał. Szczerze polecam!

Zapraszam na instagram:
https://www.instagram.com/p/CEJyT_PhCPk/

Uwielbiam, kiedy autor stara się czytelnikowi w najprostszy sposób, najtrudniejsze rzeczy wyjaśnić. I tak np. powstaje ten znakomity fragment:
- Przez większość czasu DNA jest rozwinięte i przyjmuję formę długich nitek przypominających makaron we włoskiej zupie weselnej. Długie nitki makaronu (DNA) unoszą się w morzu bulionu wśród przypraw i ziół (elementów DNA i RNA) oraz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla osoby, która ma wiedzę z zakresu neuropsychologii ta książka będzie całkiem ciekawą historyjką o naukowcu, który miał zdiagnozowaną psychopatię w badaniu fMRI. Lekka lektura. Jeżeli nie masz wiedzy na temat mózgu, to w bardzo przystępny sposób autor opisuje różne struktury mózgowe odpowiedzialne za empatie, jej brak, podejmowanie decyzji itd.

Dla osoby, która ma wiedzę z zakresu neuropsychologii ta książka będzie całkiem ciekawą historyjką o naukowcu, który miał zdiagnozowaną psychopatię w badaniu fMRI. Lekka lektura. Jeżeli nie masz wiedzy na temat mózgu, to w bardzo przystępny sposób autor opisuje różne struktury mózgowe odpowiedzialne za empatie, jej brak, podejmowanie decyzji itd.

Pokaż mimo to

Kiedy wreszcie nastały święta byłam niesamowicie uradowana, że wreszcie będę miała chwilę wytchnienia by zanurzyć się w książce. Tym razem padło na leżącą już od dłuższego czasu na mojej półce pozycję – „Mózg psychopaty” Jamesa Fallona.

Zamysł książki jest naprawdę intrygujący – profesor James H. Fallon, neurobiolog i psychiatra na uniwersytecie Kalifornijskim podczas jednego z eksperymentów ze zdumieniem odkrywa, że skan PET jego mózgu wygląda łudząco podobnie do tych należących do psychopatycznych morderców. To odkrycie, chociaż początkowo zlekceważone, zmusza go do przemyślenia zarówno swoich założeń naukowych dotyczących psychopatii jak i całego swojego życia.

Taki początek brzmi świetnie, nieprawdaż? I ja byłam zaintrygowana. Jednak im dłużej pogrążałam się w lekturze tym większy niesmak czułam, tylko po to by w drugiej połowie książki czuć się coraz bardziej oszukana, wściekła i walczyć z coraz większą ochotą, aby rzucić ją o podłogę i więcej nie dotykać. Tylko moja patologiczna niechęć do niekończenia raz napoczętych rzeczy zmusiła mnie do doczytania. I jako że najłatwiej pisze się o rzeczach, które nas denerwują, oto ta odrobinę wkurzona recenzja.

Zacznę tak: nie znam się na neuronaukach, nie jest to centrum mojego zainteresowania, dlatego też nie będę komentować zawartości merytorycznej.
(...)
To co będę oceniać to wartość popularnonaukową jak i rozrywkową – jak autor próbuje przybliżyć nam swoją wiedzę i czy robi to w jasny i przejrzysty sposób.

Pełna opinia na blogu:
https://kosmoswprobowce.wordpress.com/2019/12/28/mozg-psychopaty-recenzja-01/

Kiedy wreszcie nastały święta byłam niesamowicie uradowana, że wreszcie będę miała chwilę wytchnienia by zanurzyć się w książce. Tym razem padło na leżącą już od dłuższego czasu na mojej półce pozycję – „Mózg psychopaty” Jamesa Fallona.

Zamysł książki jest naprawdę intrygujący – profesor James H. Fallon, neurobiolog i psychiatra na uniwersytecie Kalifornijskim podczas...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

James Fallon - Mózg psychopaty

Tak niepoznany, tak niewyobrażalnie niepojęty, pełen tajemnic, a jednocześnie fascynujący i intrygujący...
Nasz umysł, mózg, a w nim nasza świadomość, myśli, mechanizm działania naszych czynów, schemat poszczególnych ruchów, motywacji, to, co znajduje się za kulisami wyborów, które dokonujemy, to, co nas popycha, zatrzymuje bądź sprawia, że zamieramy w miejscu.

My normalnie ( to, że tak uważamy, wcale nie oznacza, że to prawda, a często gęsto jesteśmy bardziej pokręceni i zdolni do wszystkiego niż nam się wydaje ) zastanawiamy się, drążymy, snujemy w kreatywny sposób rozmaite możliwości przyczyn, które rzeźbią umysł psychopaty. Pojawiaja się szereg pytań...
Skąd w człowieku bierze się zło? Czy jest zdolny do psychozy popychającej go do jakiejś zbrodni, czynu iście makabrycznego? Czy z psychopatycznymi właściwościami naszej osobowości rodzimy się, czy też pojawią się w naszym umyśle z wiekiem, pod wpływem rozmaitych okoliczności naszego życia, bądź ludzi, którzy staną na naszej drodze? Czy ktoś, kto pozornie wygląda na człowieka urokliwego, z magnetyzmem płynącym od środka, z uśmiechem wymalowanym na twarzy, pod skorupą może być potworem.
Na te i na inne pytania można znaleźć satysfakcjonujące nas odpowiedz, której narratorem jest człowiek, który o mózgu ma potężną wiedzę. Ceniony jest na całym świecie za swoje dokonania i odkrycia. Można powiedzieć, że jest to powieść autobiograficzna, opowiedziana w sposób barwny i nietuzinkowy. Jak bardzo barwnie było w rzeczywistosci tylko sam autor wie najlepiej, nam czytelnikom pozostaje wierzyć mu na słowo. Poza informacjami o własnym życiu, wybitnej karierze naukowca, można uzyskać również wiedzę ogólną o neuropsychologii. Nie sprawdzałem, czy wszystkie informacje naukowe przez niego podane, oddają prawdziwą rzeczywistość. Patrząc jednak na jego osiągnięcia przypuszczam, że większość z tego, co napisał jest zgodne z prawdą. Ta książka nie musi i nie powinna być punktem odniesienia wiedzy o naszym umyśle, ale myślę, że może być cennym uzupełnieniem, spośród wielu innych książek w tej samej bądź pochodnej tematyce.

Czytało mi się ją względnie dobrze, jak na jej naukowy wymiar. Czasami opornie, ale to wtedy, gdy Fallon sięgał po prawdziwie naukową wiedzę, przytaczając terminologię, z którą ciężko było się odnaleźć, zwłaszcza, że w moim przypadku padło na laika, który dopiero wchodzi w świat wiedzy o naszym kochanym, tak bardzo niedocenianym, zaniedbywanym mózgu.
Jednak przez większość przekładanych stronic tej książki mogę śmiało wystawić pozytwyną opinię odnośnie lekkości, płynności, przystępności pisanych przez niego słów. Mniej więcej drugą połowę przeczytałem w czasie nocnego dyżuru w Domu Pomocy. Jako opiekun pilnowałem ciszy nocnej, a mieszkańcy tej placówki spali sobie smacznie w błogiej ciszy. W tle czytanej książki o psychopatach słyszałem tylko ciche odgłosy chrapania, westchnięć, kilkudziesięciu osób. Czasami były to tylko ledwie słyszalne dźwięki, nieraz nie co głośniejsze. Więc treść idąca labiryntem zaułków i dotąd nieodgadnionych rzeczy o psychopatycznym mózgu miała wokół siebie aurę chorych psychicznie ludzi, którym zaplątały się ścieżki galopujących myśli. Tu choroby psychiczne, a ja czytam o umyśle psychopaty.
Ja przeczytałem ją w miejscu swojej pracy, inni mogą zabrać książkę do pociągu i czytać pod ostrzałem spojrzeń znajdujących się w przedziale nieznanych nam osób i zastanawiać się, czy może tkwić w którejś z tych osób psychopata. Ciekawe jak wiele z czytelników dokonywało analiz i testów, które znalazły swoje miejsce pośród treści i doszukiwało się w kręgu swoich bliskich czy znajomych objawów psychopaty:))

James Fallon - Mózg psychopaty

Tak niepoznany, tak niewyobrażalnie niepojęty, pełen tajemnic, a jednocześnie fascynujący i intrygujący...
Nasz umysł, mózg, a w nim nasza świadomość, myśli, mechanizm działania naszych czynów, schemat poszczególnych ruchów, motywacji, to, co znajduje się za kulisami wyborów, które dokonujemy, to, co nas popycha, zatrzymuje bądź sprawia, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak już wiele razy wspomniałam, nie oceniam książek po okładkach, ale po tytułach się zdarza. W tym przypadku nie wiem co przekonało mnie bardziej, ta boska okładka czy jednak ten tytuł. Czytając tę książkę kilka razy zobaczyłam w niej siebie. Nie jestem w stanie bez zdjęcia i specjalisty stwierdzić czy mój mózg, podobnie jak mózg autora wykazuje zmiany charakterystyczne dla mózgów psychopatów, ale przynajmniej po tej lekturze trochę bardziej rozumiem siebie. To, że wmawiają mi przez lata iż pewne braki w moim zachowaniu, pewna obojętność czy brak empatii to kwestia charakteru, którą można ot tak wypracować, to nie do końca prawda. Pewnie mojej mamy nigdy takimi argumentami nie przekonam, ale dobrze wiedzieć, że nie wszystkie moje braki to wina "paskudnego charakteru"

Jak już wiele razy wspomniałam, nie oceniam książek po okładkach, ale po tytułach się zdarza. W tym przypadku nie wiem co przekonało mnie bardziej, ta boska okładka czy jednak ten tytuł. Czytając tę książkę kilka razy zobaczyłam w niej siebie. Nie jestem w stanie bez zdjęcia i specjalisty stwierdzić czy mój mózg, podobnie jak mózg autora wykazuje zmiany charakterystyczne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po ostatniej książce „Mądrość psychopatów” postanowiłam iść za ciosem i skorzystać z biblioteczki mojej koleżanki, na której półce stał „Mózg psychopaty”. Opis był zachęcający – w końcu można się dowiedzieć jak postrzega nasz świat ktoś o wysokim poziomie psychopatii, wzięty z zaskoczenia, gdy przypadkiem odkrył, że jego mózg ma znamiona, które wskazują na wysoki jej poziom. Troszkę zaniepokoiły mnie opinie o książce, ale niezrażona zabrałam się do lektury. Stwierdziłam, że książka jest dość cienka jak na moje ostatnie standardy, więc nawet, jeżeli mi się nie spodoba, to „szybko pójdzie”.


Dziwiły mnie wszelkie zarzuty w stosunku do tej pozycji o tym, że jest za dużo w niej autora. Jak może być inaczej skoro ona jest o autorze. Jednak wraz z kolejnymi stronami przekonałam się, że te zarzuty nie były bezpodstawne. Książka rozpoczyna się długą opowieścią o autorze. Jego dzieciństwo i w zasadzie nikogo nieinteresujące fakty z jego młodych lat. I właściwie, to nie byłoby niczym złym – ukazałoby tylko jego normalność – jednak te same fakty pojawiają się później. I powtarzają się. I znowu. I na jeszcze jednej stronie…

Do tego dochodzą jego wybitne osiągnięcia, projekty, w których brał udział, firmy, które założył, jaką był rozchwytywaną postacią. I to też się powtarza. I znowu. I na kolejnej stronie…

O mózgu też coś jest. Fragmenty napisane są nieco trudniejszym językiem niż w „Mądrości psychopatów”, ale spokojnie da się je zrozumieć. Są zdjęcia – niestety mało. Nie, dlatego, że pismo obrazkowe jest takie fajne, ale byłoby to bardziej czytelne gdyby budowa mózgu była pokazana na bardziej czytelnych grafikach. Zamiast nadziubdzianych skrótów, co jest gdzie w mózgu na jednym zdjęciu, można by dodać parę innych zdjęć z opisem poszczególnych jego części.

Czy dowiedziałam się czegoś nowego po lekturze? James Fallon jest egocentrykiem. Niemal cała książka jest prezentacją jego, a fragmenty, gdzie z pozoru jego osoby nie ma, są tylko po to, aby podkreślić, gdy się znów pojawi. Czy polecam? Nie. Chyba, że lubicie nudne wywody rodem z przychodni, w której niektórzy ludzie opowiadają historie swojego życia.

Po ostatniej książce „Mądrość psychopatów” postanowiłam iść za ciosem i skorzystać z biblioteczki mojej koleżanki, na której półce stał „Mózg psychopaty”. Opis był zachęcający – w końcu można się dowiedzieć jak postrzega nasz świat ktoś o wysokim poziomie psychopatii, wzięty z zaskoczenia, gdy przypadkiem odkrył, że jego mózg ma znamiona, które wskazują na wysoki jej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mało informacji, dużo opowieści z życia autora. Niestety, niezbyt interesujących.

Mało informacji, dużo opowieści z życia autora. Niestety, niezbyt interesujących.

Pokaż mimo to

Jeśli ktoś jest zainteresowany specyfiką działania mózgu osoby o cechach psychopatycznych, to w tej książce pożądanych informacji nie znajdzie. To czego jest tu najwięcej to ego autora. Ledwo się ono mieści i nie pozostawia wiele miejsca na cokolwiek innego. To co jest wartością dodaną tej książki to obraz tego jak postrzega sama siebie psychopata. Autor dowodzi bowiem, że jego mózg ma cechy mózgu psychopaty, a książka opisuje w zasadzie jego spojrzenie na siebie i na to jak postrzegają go jego bliscy i współpracownicy. Stąd też ta książka może być ciekawa chyba głównie dla osób które mają w swoim otoczeniu kogoś takiego i chcieliby go zrozumieć. Dla innych będzie to opis życia i osiągnięć Jamesa Fallona i niewiele więcej. Rzeczowe informacje dotyczące specyfiki funkcjonowania mózgu psychopaty pojawiają się tu mimochodem, przy okazji autoprezentacji autora.

Jeśli ktoś jest zainteresowany specyfiką działania mózgu osoby o cechach psychopatycznych, to w tej książce pożądanych informacji nie znajdzie. To czego jest tu najwięcej to ego autora. Ledwo się ono mieści i nie pozostawia wiele miejsca na cokolwiek innego. To co jest wartością dodaną tej książki to obraz tego jak postrzega sama siebie psychopata. Autor dowodzi bowiem, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo mnnie znudziła, w tej tematyce zdecydowanie bardziej polecam "Mądrość psychopatów".

Bardzo mnnie znudziła, w tej tematyce zdecydowanie bardziej polecam "Mądrość psychopatów".

Pokaż mimo to