Powieść z 1977 roku, ciekawa z punktu poznawczego dla uzyskania wiedzy o karierze ówczesnego wykładowcy literatury i kilku epizodów z okresu, gdy wchodził w dorosłość. Kilka prawd o uczuciach, pożądaniu i ich przemijaniu, jako refrenie, który towarzyszy dwóm poprzednim. Gorzki wstęp do dorosłości i życia skazanego na kompromisy bądź porażki. Ciekawe językowo, Autor świetnie przedstawił nieco neurotyczny charakterowego bohatera.

Powieść z 1977 roku, ciekawa z punktu poznawczego dla uzyskania wiedzy o karierze ówczesnego wykładowcy literatury i kilku epizodów z okresu, gdy wchodził w dorosłość. Kilka prawd o uczuciach, pożądaniu i ich przemijaniu, jako refrenie, który towarzyszy dwóm poprzednim. Gorzki wstęp do dorosłości i życia skazanego na kompromisy bądź porażki. Ciekawe językowo, Autor świetnie...

[Jeśli ktoś sięga po tę książkę licząc na to, że Roth napisał jakiś poradnik czy coś w rodzaju samouczka, niechaj nie zawraca sobie głowy i nie traci czasu na czytanie].

Druga część z trzyodcinkowego miniserialu o nowojorskim profesorze literatury porównawczej, Davidzie Kepeshu. W pierwszej („Pierś”) David Kepesh opowiada, jak będąc entuzjastą Franza Kafki, któregoś dnia „prze-kafkował”, skutkiem czego zmienił się w damski biust.

(Co uznał zresztą za wyczyn przewyższający nawet „Przemianę”, albowiem Kafka „potrafił tylko wyobrazić sobie człowieka zamieniającego się w karalucha”).

„Nauczycielem pożądania” cofamy się do okresu sprzed metamorfozy. To czas „grzechu, nieopanowania i podniecenia”, gdyż David Kepesh już we wczesnej młodości postanowił zostać seksualnym hedonistą. Obecnie ma 34 lata. Jest szanowanym profesorem, wykładowcą, a karierę zawodową zbudował na fascynacji Kafką, Czechowem i Flaubertem. Zaliczył kilka „najbardziej zagadkowych i najbardziej szalonych” związków z kobietami, które mimo doznawanej erotycznej rozkoszy i poczucia wolności, były dla niego uwiązaniem i udręką. Za sobą pozostawił nieudane, wyniszczające małżeństwo.

David Kepesh podsumowuje swoje dotychczasowe życie. Chce się z tym życiem rozliczyć dzieląc się swoimi doświadczeniami ze studentami, toteż przygotowuje cykl wykładów, które nazwał „kursem pożądania”. Cykl ma się zaczynać taką oto inwokacją: „Studenci literatury, musicie raz na zawsze wyzbyć się nieśmiałości! Musicie stanąć oko w oko z tym, co nieprzyzwoite. Trzeba zejść na ziemię!”

(Przyznajcie, że raczej nie brzmi jak „Litwo, ojczyzno moja!”, nieprawdaż…;))

Na kartach powieści pojawiają się postaci znane z „Piersi”: ojciec Abe Kepesh, Arthur Schonbrunn i jego żona Debora, doktor Frederick Klinger – „specjalista od zdrowego rozsądku”, a przede wszystkim Claire Ovington – młoda narzeczona, której biust Kepesh nazywa „najsmakowitszym kąskiem jej ciała”(sic!)

Reasumując: nie ma co Kepeshowi zazdrościć jego erotycznej rozwiązłości. Gdyż on sam nazwał siebie mężczyzną, który "tyle poświęcił i tak dużo stracił pod wystrzępionym, czerwonym sztandarem jej wysokości żądzy”.

[Jeśli ktoś sięga po tę książkę licząc na to, że Roth napisał jakiś poradnik czy coś w rodzaju samouczka, niechaj nie zawraca sobie głowy i nie traci czasu na czytanie].

Druga część z trzyodcinkowego miniserialu o nowojorskim profesorze literatury porównawczej, Davidzie Kepeshu. W pierwszej („Pierś”) David Kepesh opowiada, jak będąc entuzjastą Franza Kafki, któregoś dnia...

Tytuł więcej obiecuje niż treść spełnia. Taka sobie powieść, niczym szczególnym mnie nie ujęła a tymczasem wielu chciałoby tego pisarza uczynić laureatem nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Chyba nie za całokształt, raczej wybrane powieści, jak "Kompleks Portnoya" czy opowiadanie "Pierś"...

Tytuł więcej obiecuje niż treść spełnia. Taka sobie powieść, niczym szczególnym mnie nie ujęła a tymczasem wielu chciałoby tego pisarza uczynić laureatem nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Chyba nie za całokształt, raczej wybrane powieści, jak "Kompleks Portnoya" czy opowiadanie "Pierś"...

Trudno ustalić, która książka Rotha jest najgorsza, bo nawet na takie wyróżnienie trzeba czymś się zasłużyć. Jak zawsze: prostactwo, całkowity brak finezji i fantazji. DNO!! Jedynym wytłumaczeniem wzięcia przeze mnie czegoś takiego do ręki jest bardzo skromny wybór książek polskojęzycznych w torontańskiej bibliotece. Na swoje usprawiedliwienie podaję, że zrezygnowałem z dalszej lektury, mniej więcej, w połowie.

Trudno ustalić, która książka Rotha jest najgorsza, bo nawet na takie wyróżnienie trzeba czymś się zasłużyć. Jak zawsze: prostactwo, całkowity brak finezji i fantazji. DNO!! Jedynym wytłumaczeniem wzięcia przeze mnie czegoś takiego do ręki jest bardzo skromny wybór książek polskojęzycznych w torontańskiej bibliotece. Na swoje ...