"Małe kłamczuchy" to 9 tom o bohaterce Aurora Teagarden. To tom gdzie wiemy już, że Roe wyszła za dawną miłość i autora kryminałów Robina Crusoe, spodziewają się oni dziecka. Razem z nimi w nowym domu mieszka też przyrodni nastoletni brat Aurory.

Ta historia przede wszystkim opowiada o zaginięciu jej brata i jego przyjaciół. Problemy Roe z ciążą i przyjazd jej ojca i macochy. Jest dosyć ciekawie napisana. Jak to często bywa, Roe ma swoje podejrzenia, z którymi nie zgadza się policja więc stara się sama poszukać jakiejś informacji, jakiś tropów.

Nie są to za bardzo ambitne książki, bardziej takie na luźny wieczór, ale czytając wszystkie tomy można się wciągnąć. Są proste w odbiorze, nawet jeśli ktoś nie miał możliwości przeczytania wcześniejszego tomu to czytając te może szybko dowiedzieć co było wcześniej, bo bohaterka sama o tym wspomina.

"Małe kłamczuchy" to 9 tom o bohaterce Aurora Teagarden. To tom gdzie wiemy już, że Roe wyszła za dawną miłość i autora kryminałów Robina Crusoe, spodziewają się oni dziecka. Razem z nimi w nowym domu mieszka też przyrodni nastoletni brat Aurory.

Ta historia przede wszystkim opowiada o zaginięciu jej brata i jego przyjaciół. Problemy Roe z ciążą i przyjazd jej ojca i...

Książkę czyta się szybko, łatwo i przyjemnie. Choć fabuła na tle innych książek z Aurorą jakoś tak nie porwała mnie. Brat Aurory i jeszcze troje innych nastolatków zostało porwanych. W trakcie czytania dowiadujemy się, że również zaginął szkolny maczo a jego dziewczyna popełnia samobójstwo a pewna młoda dziewczyna została zamordowana. Książka napisana lekkim, dynamicznym językiem co jest plusem tej książki.

Książkę czyta się szybko, łatwo i przyjemnie. Choć fabuła na tle innych książek z Aurorą jakoś tak nie porwała mnie. Brat Aurory i jeszcze troje innych nastolatków zostało porwanych. W trakcie czytania dowiadujemy się, że również zaginął szkolny maczo a jego dziewczyna popełnia samobójstwo a pewna młoda dziewczyna została zamordowana. Książka napisana lekkim, dynamicznym...

Co tu sie stalo?! Akcja ksiazki rozgrywa sie kilka tygodni po wydarzeniach z czesci poprzedniej (2003 rok),a wydana zostala 13 lat pozniej i Autorka najwyrazniej zapomniala o tym "drobnym" szczegole ;) Bohaterowie korzystaja z Facebooka, Ubera. Wiedza o istnieniu Justina Biebera czy serialu "The walking dead"... Dodatkowo najslabsza i przede wszystkim nieuzasadniona sprawa kryminalna z calego cyklu. Szkoda, bo seria poczatkowo zapowiadala sie naprawde ciekawie, posiadala przyjemny klimat, ale ewidentnie poszla w zlym kierunku i Autorka postawila na bylejakosc.

Co tu sie stalo?! Akcja ksiazki rozgrywa sie kilka tygodni po wydarzeniach z czesci poprzedniej (2003 rok),a wydana zostala 13 lat pozniej i Autorka najwyrazniej zapomniala o tym "drobnym" szczegole ;) Bohaterowie korzystaja z Facebooka, Ubera. Wiedza o istnieniu Justina Biebera czy serialu "The walking dead"... Dodatkowo najslabsza i przede wszystkim nieuzasadniona sprawa...

Jednym słowem okropna! Bez akcji, główna bohaterka nudna jak flaki z olejem, narracja na żenującym poziomie.
Jeszcze nigdy tak mnie nie zmęczyła książka. Infantylność komentarzy narratorki i dialogi przekraczają wszystkie granice. Lektura niezwykle przykra. Nikomu nie polecam!

Jednym słowem okropna! Bez akcji, główna bohaterka nudna jak flaki z olejem, narracja na żenującym poziomie.
Jeszcze nigdy tak mnie nie zmęczyła książka. Infantylność komentarzy narratorki i dialogi przekraczają wszystkie granice. Lektura niezwykle przykra. Nikomu nie polecam!

Pewnego dnia znika Phillip, przyrodni brat Aurory Teagarden, po kilku godzinach okazuje się że do domu nie wrócili także jego przyjaciele – bliźniaki z sąsiedztwa i jedenastoletnia córka miejscowego pastora. Z każdą godziną i z każdym dniem na jaw wychodzą nowe fakty. Okazuje się, że nie są to jedyne zaginione osoby, w podstawówce w Lawrenceton trzy przyjaciółki dręczyły innych uczniów, ojciec Phillipa „zalazł za skórę” mafii, a w okolicach centrum handlowego znaleziono ciało. Do akcji szybko wkracza FBI, ale Aurora widząc jak agenci błądzą po omacku postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i odnaleźć nastolatków.

Wyczytałam, że książka ta, jest zaliczana do gatunku „kryminał” – może i tak, ale bardzo lekki kryminał. Polecam, jeśli chcecie zrobić przerwę między mocnymi thrillerami, ale nie macie ochoty na romans czy komedię 😊

Pewnego dnia znika Phillip, przyrodni brat Aurory Teagarden, po kilku godzinach okazuje się że do domu nie wrócili także jego przyjaciele – bliźniaki z sąsiedztwa i jedenastoletnia córka miejscowego pastora. Z każdą godziną i z każdym dniem na jaw wychodzą nowe fakty. Okazuje się, że nie są to jedyne zaginione osoby, w podstawówce w Lawrenceton trzy przyjaciółki dręczyły...

Najlepszy z tomów tej serii dotychczas przeczytanych przeze mnie.
Nie wiem, jak bardzo świadomie autorka to zrobiła, ale doskonale ukazała amerykańskie bagno. Bezkarność i bezczelność amerykańskich bogatych gnojków, którym wszystko wolno i ich dzieci-śmieci, jeszcze bardziej bezczelnych i bezkarnych, skrywających się za pieniędzmi i prawnikami. Przemoc w szkołach i bezradność zarówno rodziców maltretowanych dzieci, jak i wychowawców wobec standardów wychowawczych obowiązujących w praktyce, a realnie sprzecznych nawet z tymi antyprzemocowymi, głoszonymi oficjalnie przez neomarksizm. Przemocy używają najczęściej, bezkarnie, bogate dzieci-śmieci.
Obrzydliwość. Ale doskonale przez autorkę ukazana obrzydliwość.
Dość ciekawa fabuła, nieźle rozwinięty wątek obyczajowy.
Cieszy mnie, że w roku 2016, w którym książka się ukazała, autorka nie jest neomarksistką, choć jak każdy z nas łyknęła co nieco tego klimatu, który nieuchronnie zatruwa każdego z nas. Nadal ceni życie rodzinne, zasady dobrego wychowania, rozróżnia rzeczy naganne od szlachetnych, zagląda do kościoła, chociaż czysto rytualnie. Wnioski te formułuję przy założeniu, że nasza główna bohaterka uosabia poglądy własne autorki na życie. Sprzeciwia się przemocy w szkołach, uważa że nie należy obrażać osób homoseksualnych stwierdzając słowami pod którymi sam mógłbym się podpisać – że to nie moja sprawa, co ktoś inny robi w łóżku i z kim.
Niepokojące wydaje się domniemane zaakceptowanie faktu, iż bardzo młodzi ludzie, a mowa tu o wieku 11 czy 14 lat – publicznie seksualizują się. Publicznie w tym sensie, że nie jest to dla nich temat tabu w wieku, w którym cała energia psychiczna powinna iść na rozwój intelektualny i emocjonalny, a nie na zanurzanie się w seksualnych przyjemnościach.
Książkę oceniam jednak bardzo pozytywnie, a jedynym naprawdę wkurzającym, niestety stałym elementem w opowiadanych przez tę pisarkę historiach jest używanie przez kogoś broni palnej w charakterze młotka. Tłumaczenie pisarce, że broń palna służy do strzelania, a nie bicia po głowie wydaje się być przedsięwzięciem godnym Don Kichota...

Najlepszy z tomów tej serii dotychczas przeczytanych przeze mnie.
Nie wiem, jak bardzo świadomie autorka to zrobiła, ale doskonale ukazała amerykańskie bagno. Bezkarność i bezczelność amerykańskich bogatych gnojków, którym wszystko wolno i ich dzieci-śmieci, jeszcze bardziej bezczelnych i bezkarnych, skrywających się za pieniędzmi i prawnikami. Przemoc w szkołach i...

Podobnie jak w przypadku książek Joanne Fluke, po tomy z serii Aurora Teagarden sięgnęłam zachęcona ekranizacjami Hallmarka (które były i lepsze, i gorsze, ale przyjemne i generalnie człowiek nieźle się bawi, oglądając te kiepskiej jakości filmy). A że samą historię mniej więcej dzięki filmom znam, zaś Legimi oferuje przypadkowe tomy, to wzięłam pierwszy z brzegu.

I cóż... czuć, że zaczynam od środkowego tomu. Bohaterowie są już w jakimś punkcie w swoim życiu, co w sumie nie powinno przeszkadzać, bo autorka podaje czytelnikom wszystkie istotne informacje, ale sprawia również, że są okropnie nudni. Ich charakter na przestrzeni tomu w ogóle się nie rozwija, nie wydaje się, by ktokolwiek wyniósł jakiekolwiek wnioski z wydarzeń.

Prócz tego Charlaine Harris za bardzo skupia się na części obyczajowej - jasne, to może być problem środkowego tomu, bo trzeba jakoś popchnąć czy pogłębić bohaterów, których już czytelnicy znają od jakiegoś czasu - ale cierpi na tym sama zagadka kryminalna. Tak, samo śledztwo jest mało porywające, jakby wciśnięte między kolejnymi opisami ciąży Roe czy jej dylematami związanymi z rodziną.

Szkoda, bo to wszystko - nudna część obyczajowa i rozwlekła część kryminalna - sprawia, że człowiek czyta kolejne rozdziały jakby z przymusu. "Małe kłamczuchy" nie zachęcają do poznania głębiej historii Roe, a szkoda, bo filmy są znacznie ciekawsze i potrafią ukazać siłę rezolutnej i wścibskiej bibliotekarki.

Podobnie jak w przypadku książek Joanne Fluke, po tomy z serii Aurora Teagarden sięgnęłam zachęcona ekranizacjami Hallmarka (które były i lepsze, i gorsze, ale przyjemne i generalnie człowiek nieźle się bawi, oglądając te kiepskiej jakości filmy). A że samą historię mniej więcej dzięki filmom znam, zaś Legimi oferuje przypadkowe tomy, to wzięłam pierwszy z brzegu.

I cóż......

Gdybym czytała poprzednie tomy może by mi się podobało z sentymentu, ale byl to mój pierwszy przeczytany tom i raczej ostatni-nie wciągnęło mnie, a nawet pozostał pewien niesmak. No i ta okładka-na pewno nie zachęca do czytania.

Gdybym czytała poprzednie tomy może by mi się podobało z sentymentu, ale byl to mój pierwszy przeczytany tom i raczej ostatni-nie wciągnęło mnie, a nawet pozostał pewien niesmak. No i ta okładka-na pewno nie zachęca do czytania.

Aurora jak zawsze w formie ;)

Aurora jak zawsze w formie ;)

Przyjemna, lekka książka kryminalna. Fabuła może lekko naciągana, ale nie psuje to lektury. Tylko tytuł nieadekwatny do treści.

Przyjemna, lekka książka kryminalna. Fabuła może lekko naciągana, ale nie psuje to lektury. Tylko tytuł nieadekwatny do treści.