Poeta, strażnik i więzień

Długo się zastanawiałam, jak ocenić tą książkę. Problem zaczął się już przy zastanawianiu, o czym właściwie ona była. Zaczynamy tu od wątku kryminalnego, który jednak szybko gdzieś zanika, a skupiamy się bardziej na opisie postaci poety - Yun Dongju. Yun jest postacią prawdziwą, natomiast książka nie jest biografią, trudno więc stwierdzić, ile w opowieści prawdy. W historii jest na pewno coś intrygującego i ma ten niepowtrarzalny klimat, który czuć tylko u azjatyckich autorów (szczególnie koreańskich i japońskich). Czyta się ją bardzo szybko, więc na pewno polecam każdemu spróbować i wyrobić sobie własną opinię.

Długo się zastanawiałam, jak ocenić tą książkę. Problem zaczął się już przy zastanawianiu, o czym właściwie ona była. Zaczynamy tu od wątku kryminalnego, który jednak szybko gdzieś zanika, a skupiamy się bardziej na opisie postaci poety - Yun Dongju. Yun jest postacią prawdziwą, natomiast książka nie jest biografią, trudno więc stwierdzić, ile w opowieści prawdy. W historii...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jestem fanką ani poezji ani literatury wojennej, ale tę książkę pochłonęłam niemal w jeden dzień. Jest wciągająca, dobrze się czyta i odkrywa kolejne fakty. Ma też bardzo azjatycki klimat. Szkoda tylko, że zakończenie jakieś takie bez fajerwerków :)

Nie jestem fanką ani poezji ani literatury wojennej, ale tę książkę pochłonęłam niemal w jeden dzień. Jest wciągająca, dobrze się czyta i odkrywa kolejne fakty. Ma też bardzo azjatycki klimat. Szkoda tylko, że zakończenie jakieś takie bez fajerwerków :)

Pokaż mimo to

Międzynarodowy Trybunał Wojskowy dla Dalekiego Wschodu skazał na śmierć po II wojnie światowej 7 osób.
16 zostało skazanych na dożywocie, jednak w latach 1954-56 zostały one przedterminowo zwolnione.
Tysiące zbrodniarzy wojennych niższego szczebla uniknęło kary, a były to odrażające bestie, odpowiedzialne za znęcanie się, upadlanie i mordowanie jeńców wojennych, eksperymenty w rodzaju doktora Mengele i wiele innych spraw...
Książka jest fabularyzacją pewnych wydarzeń, a jeśli ukazuje prawdę w swych intencjach, to dla mnie jest przerażająca, a nie – jak to uważa część użytkowników naszego portalu – piękna.
To obca kultura. W niej ten, kto ma władzę nad innym wyżywa się nad podwładnymi, jak udzielny cesarz i tak jest tam do dziś. Każdy kierownik działu, każdy szef – traktuje swoich pracowników, niczym niewolników. Podwładni zachowują się wobec niego, jak niewolnicy wobec Boga, usiłując wręcz zgadywać jego oczekiwania w lot, siebie poniżając. A za błędy w zgadywaniu grozi śmierć. Nad szefem jest kolejny szef, któremu liże on buty, spektakularnie poniżając siebie, aż do upodlenia. W warunkach wojennych czy więziennych sytuacja ta osiągała wymiar wręcz karykaturalny. Książka napisana w tej obcej nam kulturze w rzeczy samej prowadzi narrację wybielającą zbrodniarzy i katów. I tylko za to nie mogę dać wysokiej oceny, choć prawdopodobnie ukazuje kulturową prawdę o Japończykach. Naprawdę wystarczy być czułym na poezję i umieć nastroić fortepian, by przestać być bestią? Hitler ponoć bardzo kochał zwierzęta. Możliwe, że muzykę, poezję i malarstwo - też...
„Tylko wykonywałem rozkazy”...
Skąd my to znamy?
Nic nie mogę powiedzieć o przytoczonych wierszach, które być może z racji nieodpowiedniego tłumaczenia wydają mi się w odbiorze dość mizerne. Muszę przyjąć do wiadomości, że dla Koreańczyków jest to poezja wybitna i ważna. Nic więcej. Dla mnie im więcej emocji i treści, a mniej słów – tym lepiej.
Gdy słuchałem tego wiersza o gwiazdach przypomniałem sobie, jak o nocy pisze nasz Gałczyński:
„Noc jak bas
Księżyc wysoko, jak sopran…” ... za każdym razem czuję dreszcz już po tych kilku słowach, a mamy poetów formalnie większych niż Konstanty Ildefons…
Choćby w „Przesłaniu Pana Cogito” Herberta:
„idź[...] ...i nie przebaczaj zaiste nie w twojej mocy
przebaczać w imieniu tych których zdradzono o świcie”
… jakaż to potęga słów...
Pod względem fabularnym konstrukcja książki jest odwrotnością zalecenia Alfreda Hitchcocka, że opowieść powinna się zaczynać od trzęsienia ziemi, a potem napięcie winno tylko rosnąć. W tej książce zaczyna się coś dziać dynamicznie na początku, a im dalej, tym gorzej, zaś filozoficzne rozważania autora włożone w usta głównego bohatera ocierają się o żenadę. Nie trzeba tego wyjaśniać, wystarczy czytać uważnie i ZE ZROZUMIENIEM.
Książkę polecam, zwłaszcza zmarksizowanym elitom, zachwyconym mentalnością wschodnioazjatycką, przekonanym o wyższości tamtej kultury. Mam nadzieję, że przynajmniej ci mniej zatwardziali w swych przekonaniach - nieco zmienią zdanie...

Międzynarodowy Trybunał Wojskowy dla Dalekiego Wschodu skazał na śmierć po II wojnie światowej 7 osób.
16 zostało skazanych na dożywocie, jednak w latach 1954-56 zostały one przedterminowo zwolnione.
Tysiące zbrodniarzy wojennych niższego szczebla uniknęło kary, a były to odrażające bestie, odpowiedzialne za znęcanie się, upadlanie i mordowanie jeńców wojennych,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękne słowa, poezja. Nie jestem fanką poezji więc dla mnie średnio, chociaż dobrze się czytało, ale nie porwało.

Piękne słowa, poezja. Nie jestem fanką poezji więc dla mnie średnio, chociaż dobrze się czytało, ale nie porwało.

Pokaż mimo to

W dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach odkładając przeczytaną książkę mogę z czystym sumieniem dać banalną, ale jednoznaczną odpowiedź na pytanie: „Podobało się?” Ta książka należy do tego jednego procenta, gdzie na tak zadane pytanie odpowiem „eee, mmm, no nie wiem”.

Zaczyna się od morderstwa, dalej wpadamy w klimat będący skrzyżowaniem „Skazanych na Shawshank” z „Imieniem Róży”. Jest więc rewelacyjne zawiązanie akcji, sprawnie porozmieszczane punkty zwrotne, a autor składa hołd poetom, pisarzom i kompozytorom. Do tego mamy szczyptę egzotyki: japoński rasizm, młodego Koreańczyka rozmiłowanego w europejskiej kulturze. Nie ukrywam, że początek kupił mnie całkowicie.

Niestety później narracja zdecydowanie osiada na mieliźnie, wprowadzane wątki okazują się ślepymi uliczkami, rozważania bohaterów zaczynają trącić banałem, a erudycja autora okazuje się niewystarczająca do udźwignięcia zaproponowanej konstrukcji. Sytuację ratuje zaskakujące zakończenie.

To nie jest więc zła powieść, ale obiecane fajerwerki okazują się niestety kapiszonem.

„Podobało się?” „Eee, mmm, no nie wiem”

W dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach odkładając przeczytaną książkę mogę z czystym sumieniem dać banalną, ale jednoznaczną odpowiedź na pytanie: „Podobało się?” Ta książka należy do tego jednego procenta, gdzie na tak zadane pytanie odpowiem „eee, mmm, no nie wiem”.

Zaczyna się od morderstwa, dalej wpadamy w klimat będący skrzyżowaniem „Skazanych na Shawshank” z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miejscami trochę patetyczna. Ale poza tym to wspaniały hołd złożony poecie, piękna historia o przyjaźni i manifest antywojenny w jednym. Warto.

Miejscami trochę patetyczna. Ale poza tym to wspaniały hołd złożony poecie, piękna historia o przyjaźni i manifest antywojenny w jednym. Warto.

Pokaż mimo to

Wzruszająca i skłaniająca do myślenia.
Niektóre cytaty z tej książki zdecydowanie zostaną ze mną na dłużej.

Wzruszająca i skłaniająca do myślenia.
Niektóre cytaty z tej książki zdecydowanie zostaną ze mną na dłużej.

Pokaż mimo to

Tę książkę definitywnie mogę nazwać jedną z moich ulubionych. Rozwój postaci jaki ukazuje, jest jednym z najlepszych jakie widziałam; opisy są cudowne; a wiersze sprawiły, że pokochałam tę historię jeszcze mocniej. Ciężko mi wyrazić moje uczucia co do tej książki. Płakałam i się śmiałam, jest przecudna.
Polecam każdemu.

Tę książkę definitywnie mogę nazwać jedną z moich ulubionych. Rozwój postaci jaki ukazuje, jest jednym z najlepszych jakie widziałam; opisy są cudowne; a wiersze sprawiły, że pokochałam tę historię jeszcze mocniej. Ciężko mi wyrazić moje uczucia co do tej książki. Płakałam i się śmiałam, jest przecudna.
Polecam każdemu.

Pokaż mimo to

"Naloty trwały. W schronie było jak w ciemnym grobie. Ciągle gapiłem się w mrok. Wspominałem twarze martwych i żywych. Ja należałem do tych, którzy ocaleli, i było mi wstyd."
Poruszająca historia przyjaźni więźnia i strażnika w japońskim wiezieniu w Fukuoce w czasie II wojny światowej. Historia z każdą przeczytaną stroną coraz bardziej przerażająca. Ból, bezsilność, cierpienie, nadzieja, krzepiąca moc słowa i poezji.

"Naloty trwały. W schronie było jak w ciemnym grobie. Ciągle gapiłem się w mrok. Wspominałem twarze martwych i żywych. Ja należałem do tych, którzy ocaleli, i było mi wstyd."
Poruszająca historia przyjaźni więźnia i strażnika w japońskim wiezieniu w Fukuoce w czasie II wojny światowej. Historia z każdą przeczytaną stroną coraz bardziej przerażająca. Ból, bezsilność,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To, co tworzy tę pozycję to zdecydowanie jej klimat - co nie ukrywajmy, przy thrillerach jest bardzo ważne. Mroczna, skupiona na rozwiązywaniu tajemnicy, odsłaniająca odrobinę po odrobinie prawdę, której odkrycie postawił sobie jako swój cel główny bohater. Jednocześnie raczy nas pięknem płynącym z kreowanej na nieskazitelną postaci innego bohatera, wzorowanego z resztą na historycznej postaci, a także z przedstawionych w niej dziełach. Zestawienie ze sobą tych dwóch przeciwieństw, w dodatku w tak przejaskrawionej formie, daje piorunujący efekt i tworzy podczas czytania całości niesamowity nastrój, który nie pozwala nie powrócić do jej czytania.

Czyta się dość długo (przynajmniej w moim przypadku tak było :P), ponieważ jest to dość ciężka książka. Nie tylko ze względu na motyw przewodni, być może przede wszystkim, że jest to jednak książka zachowana w klimacie historycznej (lecz nie do końca). Potrafi wzbudzić zainteresowanie, mimo bardzo długich, czasami monotonnych, ale nieprzerwanie pięknych opisów. Jak już wcześniej wspominałam, kontrast między pięknem poezji, a makabrą więzienia oraz wojny jest niezwykle wyraźny i podnosi walory estetyczne powieści. Oba są równie fascynujące i sprawiają, że pod względem estetycznym całość jest niezwykle zadowalająca, a nawet przyjemna.

Myślę, że jej dużą zaletą jest również to, że mamy szansę na dogłębne poznanie kilku bohaterów, co zdecydowanie wpływa na jej ciekawość - tak samo zresztą, jak to, że w większości przypadków, możemy odkryć drugą twarz opisywanych. Pozwala to w większym stopniu się z nimi utożsamić, a co za tym idzie zżyć się z nimi na swój sposób.

To, co tworzy tę pozycję to zdecydowanie jej klimat - co nie ukrywajmy, przy thrillerach jest bardzo ważne. Mroczna, skupiona na rozwiązywaniu tajemnicy, odsłaniająca odrobinę po odrobinie prawdę, której odkrycie postawił sobie jako swój cel główny bohater. Jednocześnie raczy nas pięknem płynącym z kreowanej na nieskazitelną postaci innego bohatera, wzorowanego z resztą na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to