Bardzo krótka, szybka, treściwa książeczka. Przeczytałam bardzo szybko, choć z dosyć sporą uważnością w bibliotece. Myślę, że mogę jeszcze do niej wrócić, aby bardziej się przyjrzeć ogółowi, a nie tylko rzeczom, które mnie zainteresowały.

Bardzo krótka, szybka, treściwa książeczka. Przeczytałam bardzo szybko, choć z dosyć sporą uważnością w bibliotece. Myślę, że mogę jeszcze do niej wrócić, aby bardziej się przyjrzeć ogółowi, a nie tylko rzeczom, które mnie zainteresowały.

Widać w tej pozycji, że dżenderowe tendencje już dawno tliły się pod skórą postępowej części środowiska psychologicznego, do czego przyczynił się Freud i Kinsey - obaj przywoływani przez Kępińskiego z lekkim dystansem, ale jednak chętnie z nich czerpie.

Z jednej strony homoseksualizm przedstawia jako zboczenie, ale z drugiej zaleca jego społeczną normalizację, lecz warto podkreślić, że nie ma mowy o żadnych związkach homoseksualnych, a już na pewno w głowie by się Antoniemu nie pomieściło "małżeństwo homoseksualne". Kępiński zaledwie zaleca, aby homoseksualistów nie potępiać, ale pozwolić im na funkcjonowanie na marginesie społecznym, w swoich zamkniętych enklawach i dedykowanych klubach. Homoseksualizm nie jako sposób na życie, ale jako sam akt, zrealizowanie wyuzdanych fantazji, aby nie przeradzały się w nerwice, a jego normalizacja w celu zapobiegania przestępstwom seksualnym, do których te nerwice i zaburzenia mogłyby doprowadzać. Ciekaw jestem co by powiedział dzisiaj, bo jak się okazuje, sprawdziło się stare porzekadło: Daj im palec, a wezmą całą rękę.

Na polskiej scenie psychologii jawi się jako awangarda myślenia: "nikt nie jest stuprocentowym mężczyzną czy kobietą, lecz znajduje się gdzieś na płynnej skali pomiędzy"; "Każdy człowiek jest biseksualny w większym lub mniejszym stopniu" i inne freudowsko-kinseyowskie urojenia. Warto podkreślić, że nie raczył nigdzie zdefiniować kulturowego mężczyzny i kobiety, poza lakonicznym stwierdzeniem, że w każdej kulturze są czymś nieco różnym.

Patriarchalizm i płeć jako konstrukt społeczny też są wspomniane.

Pojęcie osobowości uznał raczej za czysty wymysł, ale nie przeszkadzało mu to w wielokrotnym korzystaniu z tego pojęcia w innych częściach książki.

Widać sympatie do eklektyzmu w wersji postępowej, ale generalnie czuć swądek naturalizmu i reizmu. Jasno zdeklarowany przedstawiciel "psychologii pozytywnej", której celem jest zadowolenie klienta, a nie pomoc w dostosowaniu do rzeczywistości. Kępiński zdaje sobie sprawę, że takie podejście wyrywa jednostkę z większej całości na potrzeby "leczenia" i totalnie ją atomizuje, ale świadomie ignoruje równoległe skutki takiego podejścia, bo dla takiego psychiatry najważniejszy jest klient i to, żeby się sam ze sobą dobrze poczuł takim jakim jest teraz, a nie wspólnota, do której on powróci i w której będzie musiał funkcjonować. A jeśli taki roszczeniowy niedorozwój wpędzi członków swojej rodziny w jakieś nerwice czy zaburzenia, to przecież będzie profit w postaci kolejnych klientów.

Gdyby wyciąć powyższe, reszta jest całkiem użyteczna. Trzeba przyznać, że pisze bardzo lekko i przystępnie.

Warto też podkreślić, że zdaje sobie sprawę z przemijających trendów (mód) w psychologii i psychiatrii, zatem ęczaki*, jeszcze tylko trochę waszych aberracji, a rzeczywistość w końcu zweryfikuje te urojenia (co już się zaczęło: "detranzycja") i wiatr zawieje w inną stronę (albo we właściwą, albo znów w tę, gdzie będzie łatwy zysk na naiwniakach dla farmaceutycznych korporacji).

*celowo pomijam jedną literkę, jak oni pomijają jeden kolor tęczy. Zacznijmy w końcu rozróżniać tęczę od postępackiej ęczy. Nie pozwalajmy im łatwo zagarniać symbolu przymierza Boga z człowiekiem i nie bójmy się zdziwienia znajomych - wystarczy wyjaśnić różnicę między tęczą i ęczą, i konsekwentnie się tego trzymać.

Widać w tej pozycji, że dżenderowe tendencje już dawno tliły się pod skórą postępowej części środowiska psychologicznego, do czego przyczynił się Freud i Kinsey - obaj przywoływani przez Kępińskiego z lekkim dystansem, ale jednak chętnie z nich czerpie.

Z jednej strony homoseksualizm przedstawia jako zboczenie, ale z drugiej zaleca jego społeczną normalizację, lecz warto...

Współcześnie nie powinno się już traktować tej pozycji jako źródła naukowego, ponieważ zawiera przestarzałe, dawno obalone teorie dotyczące norm seksualności człowieka. Autor zmarł w 1972, książka ukazała się rok po jego śmierci, a od tego czasu psychologia, psychiatria i seksuologia poczyniły postępy, które Antoniemu Kępińskiemu mogłyby się wydać kuriozalne. Znalazłam tu kilka interesujących wątków, ale myślę, że w XXI wieku warto sięgać po pozycje, które opierają się na najnowszych badaniach, a nie na bibliografii z końca lat 60.

Współcześnie nie powinno się już traktować tej pozycji jako źródła naukowego, ponieważ zawiera przestarzałe, dawno obalone teorie dotyczące norm seksualności człowieka. Autor zmarł w 1972, książka ukazała się rok po jego śmierci, a od tego czasu psychologia, psychiatria i seksuologia poczyniły postępy, które Antoniemu Kępińskiemu mogłyby się wydać kuriozalne. Znalazłam tu...

Ciekawa książka wyjaśniająca zaburzenia seksualne każdego rodzaju.

Ciekawa książka wyjaśniająca zaburzenia seksualne każdego rodzaju.

Dość łatwa do przyswojenia minipigułka, aczkolwiek pewne kwestie są przedstawione z archaicznego punktu widzenia. Jednak nawet psychologia robi kroki naprzód :D

Dość łatwa do przyswojenia minipigułka, aczkolwiek pewne kwestie są przedstawione z archaicznego punktu widzenia. Jednak nawet psychologia robi kroki naprzód :D

Autor z dużą delikatnością i wyczuciem omawia wrażliwe tematy. Systematyka patologii wymagałaby dopracowania. Lekko archaiczna: przedstawia homoseksualizm jako jedną z patologii. Wartość historyczna przeważa poznawczą, ale to normalne po tylu latach od publikacji.

Autor z dużą delikatnością i wyczuciem omawia wrażliwe tematy. Systematyka patologii wymagałaby dopracowania. Lekko archaiczna: przedstawia homoseksualizm jako jedną z patologii. Wartość historyczna przeważa poznawczą, ale to normalne po tylu latach od publikacji.

Książka powstała pod koniec lat 70-tych, więc jest dość mocno przestarzała (np homoseksualizm nadal pojęty jest w niej jako choroba). Wiele treści jest ponadczasowych i dla tych treści warto ją przeczytać, w trakcie lektury wskazany jest jednak krytycyzm.

Książka powstała pod koniec lat 70-tych, więc jest dość mocno przestarzała (np homoseksualizm nadal pojęty jest w niej jako choroba). Wiele treści jest ponadczasowych i dla tych treści warto ją przeczytać, w trakcie lektury wskazany jest jednak krytycyzm.