Louise postanawia być matką. Razem z tym postanowieniem idzie przysięga - pozbędzie się smutku, który płynie w jej żyłach, jest we krwi, w genach, zakodowany jak choroba dziedziczna. Żeby zostać matką musi pogodzić się z własną, zmarłą już matką. Żeby być w całości dla swoich dzieci musi pożegnać się z przestraszoną stramatyzowaną dziewczynką, którą była. "Radość" jest więc o odpuszczaniu smutku.
Nie jest zła, nie jest zachwycająco dobra. Czyta się jak pamiętnik, jak list od najbliższej przyjaciółki. Mimo wszystko zagmatwana proza Levy, chaotyczność wcale nie sprawiała mi problemu, wręcz przeciwnie - pasowało to do bohaterki, do jej toku myślenia, paranoidalnej osobowości, niezwykłej wrażliwości. To wyznania kobiety, która zmierza się z czymś nowym, która przeplata własne dzieciństwo i dzieciństwo swoich dzieci i w tym wszystkim stara się za wszelką cenę nie zostać własną matką. Jest delikatna, pełna sprzecznych uczuć, czasem wyznania o włąsnej matce Louisy - narkomanki i modelki - są szokujące. Nie boi się przed nami przyznawać do własnych grzeszkó, do wad, do strachów, jest niesamowicie intymna w tym wszystkim. Mnie samej wielką przyjemność sprawia zaglądanie do głów innych ludzi, odkrywanie w ich przeszłości przyczyn i dzisiejszych konsekwencji tych zdarzeń. Co prawda czasem potrafiła być męcząca, ale nie jest to wielkie dzieło.

Złamanie pokoleniowej klątwy, czy to nie dążenie znane większości nas wszytskich?

Louise postanawia być matką. Razem z tym postanowieniem idzie przysięga - pozbędzie się smutku, który płynie w jej żyłach, jest we krwi, w genach, zakodowany jak choroba dziedziczna. Żeby zostać matką musi pogodzić się z własną, zmarłą już matką. Żeby być w całości dla swoich dzieci musi pożegnać się z przestraszoną stramatyzowaną dziewczynką, którą była. "Radość"...

Do opisu tej książki należałoby użyć języka autorki, która do przedstawienia sytuacji, uczuć, relacji, emocji, rzeczy, miejsc, wydarzeń, przeżyć wewnętrznych - dosłownie do zobrazowania wszystkiego o czym pisze, używa niezliczonej ilości określeń: przymiotników, wyrażeń przyimkowych czy nazw uczuć i stanów oddających reakcje zewnętrzne (a wszystkie znaczą to samo),synonimów. Zastosowanych jest tu całe mnóstwo oddziałujących na wyobraźnię czytelnika środków ekspresji np.: środki artystyczne (porównania, przenośnie itp),składniowe( różne typy wypowiedzeń),co u mnie akurat wywołało uczucie znużenia powieścią.
A więc w mojej ocenie: książka nieciekawa, mało zajmująca, nudna, drętwa, nużąca, monotonna, nijaka itd. itd. itd. Dlatego nie polecam. Poza tym nie lubię powieści, w których zdania ciągną się przez kilka stron - tu rekordowa długość zdania jaką udało mi się wyłapać rozciągała na cztery strony, szok.

Do opisu tej książki należałoby użyć języka autorki, która do przedstawienia sytuacji, uczuć, relacji, emocji, rzeczy, miejsc, wydarzeń, przeżyć wewnętrznych - dosłownie do zobrazowania wszystkiego o czym pisze, używa niezliczonej ilości określeń: przymiotników, wyrażeń przyimkowych czy nazw uczuć i stanów oddających reakcje zewnętrzne (a wszystkie znaczą to samo),...