Wobec filozofii Fryderyka Nietzschego trudno przejść obojętnym – fascynuje i jednocześnie odpycha. Minęło ponad sto lat od śmierci tego „pirata niemieckiej filozofii”, określanego mianem mistrza podejrzeń, a mimo olbrzymiej ilości poświęconych mu książek, jego filozofia nie przestaje inspirować do nowych interpretacji. Sam filozof twierdził, że potrzeba 200 lat, by zrozumiano jego „niewczesną” filozofię.

Książka ta jest jedną z być może wciąż przedwczesnych prób zrozumienia „tragicznej wiedzy radosnej”, która sprawiała autorowi Tako rzecze Zaratustra tak wiele bólu i rozkoszy zarazem. Sednem tej filozofii jest próba zmierzenia się z problemem sensu istnienia w świecie, który utracił wiarę w Boga, będącego gwarantem moralno-metafizycznej struktury świata. Nietzsche stawia pytanie o rozumienie człowieka i jego miejsca w świecie, gdy nie tylko zrezygnujemy z odniesienia do Boga, ale także z pozostawionego po Bogu dziedzictwa metafizycznego, głęboko zakorzenionego w naszym myśleniu. Jego propozycja sprowadza się do uznania stwórczego charakteru woli człowieka – woli mocy, która ma przezwyciężać nawet czas.

Niezależnie od naszej oceny tej propozycji, warto pochylać się nad dziełami Nietzschego, które pozostają znakomitą szkołą czytania, pisania i myślenia, jak pragnął sam filozof.