Jeśli jesteś doświadczonym profesorem literatury niemieckiej, to jest to książka, która Ci zaimponuje! Kup już dziś!

Jeśli jesteś doświadczonym profesorem literatury niemieckiej, to jest to książka, która Ci zaimponuje! Kup już dziś!

Czy sztuka, w tym wypadku pisarska, może i powinna być nośnikiem podstawowych, niezachwianych wartości? Na to pytanie daje Grass odpowiedź pozytywną. Czy oznacza to, że sztuka może bezpośrednio wpływać na losy świata? Na to pytanie daje Grass, wbrew wielu innym twórcom, odpowiedź negatywną.
Obydwu odpowiedzi udziela jednak z wdziękiem, życzliwą ironią oraz w szatach smakowitej stylizacji. To zarazem hołd dla Hansa Wernera Richtera, założyciela Grupy 47, a także przepustka dla takich jak ja profanów do literackiego Sezamu, gdzie nieliczni wybrańcy, wśród których znajduje się co najmniej jeden prawdziwy rozbójnik, uprzywilejowani mocą swego talentu rozkoszują się skarbem poezji i skarbem chwilowego choć zamknięcia przed szaleństwami zewnętrznego świata.
Udział w tym elitarnym, rozciągniętym cudownym sposobem do trzystu lat spotkaniu był dla mnie naturalną konsekwencją lektury „Simplicissimusa”, który wybornie maluje tło dla Grassowych figli.

Czy sztuka, w tym wypadku pisarska, może i powinna być nośnikiem podstawowych, niezachwianych wartości? Na to pytanie daje Grass odpowiedź pozytywną. Czy oznacza to, że sztuka może bezpośrednio wpływać na losy świata? Na to pytanie daje Grass, wbrew wielu innym twórcom, odpowiedź negatywną.
Obydwu odpowiedzi udziela jednak z wdziękiem, życzliwą ironią oraz w szatach...

Gdyby to była tylko nowela z kluczem(słowo powieść wobec tych 100 stron tekstu brzmi jakoś zbyt szumnie) nie nadawałaby się do czytania dla polskiego czytelnika. Kto wie kim była w Zachodnich Niemczech Grupa 47, kogo zrzeszała, do czego dążyła, z czym się borykała; ręka w górę.
Na szczęście dla mnie i ufam, że wielu takich jak ja, jest to gawęda dużo bardziej wszechstronna. Grass zwierza się czytelnikom w "Przy obieraniu cebuli" że od czasów młodości uwielbiał wydawać wyimaginowane uczty dla żyjących i tych co dawno już odeszli. Wyobrażał sobie i potrawy( był znakomitym kucharzem) i słowa. I właśnie taką ucztę dostajemy. Biesiadują poeci, wydawcy i muzycy niemieccy, w Telgte w 1647 roku, rok przed zakończeniem wojny 30-letniej. Oczywiście biesiaduje i sam Grass, i to on nam o wszystkim opowiada. W tej niewielkiej książeczce maluje portrety kilkunastu uczestników spotkania, i ja, jako czytelnik który właśnie przebrnął przez 160 stron kompletnej nudy o Dantem Alighieri, mogę tylko westchnąć: gdybyż autorowi owej niesławnej biografii udało się nadać mistrzowi z Florencji choć pół wyrazu postaci Anioła Ślązaka, Simona Dacha albo Grimmelshausena to już stworzyłby niezłą książkę.
Jest Spotkanie w Telgte pięknym zapisem marzenia o zjeździe ludzi pióra. Jest mocnym opisem nieszczęść i dylematów wojny. Jest filozoficzną refleksja o roli sztuki w realiach życia. Jest wspaniałym hołdem złożonym przez Grassa jednemu z ulubionych pisarzy jego dzieciństwa - Grimmelshausenowi. Jest (choć to niby rzecz drugoplanowa ale moja ulubiona) bardzo piękną historią o tym co Gelnhausena i Libuszkę łączyło jak "mleko z octem", i co było "miłością zbyt silną: nienawiścią."
Polecam.

Gdyby to była tylko nowela z kluczem(słowo powieść wobec tych 100 stron tekstu brzmi jakoś zbyt szumnie) nie nadawałaby się do czytania dla polskiego czytelnika. Kto wie kim była w Zachodnich Niemczech Grupa 47, kogo zrzeszała, do czego dążyła, z czym się borykała; ręka w górę.
Na szczęście dla mnie i ufam, że wielu takich jak ja, jest to gawęda dużo bardziej wszechstronna....