Doprawdy, rzadko się zdarza, by tytuł powieści tak prezycyjnie zapowiadał jej treść, tudzież czas i miejsce akcji. Czytelnik otrzymuje bowiem relację ze stolicy w okresie bezpośrednio poprzedzającym Powstanie Kościuszkowskie, w jego trakcie oraz kilka miesięcy po upadku i faktycznie jest to niemal dokładnie rok. Mamy tu dość pretekstową fabułkę i ledwie zarysowane tło polityczne, choć znalazło się i miejsce na ukazanie podziałów w łonie rewolucji (słowo współcześnie rzadko używane na określenie polskich zrywów, ale pamiętajmy, że nad ówczesną Europą wciąż unosiło się widmo 1789 roku i gilotyn). Zapewne największa wartość książki to ukazanie wydarzeń i życia w mieście tamtych dni. Widzimy narastające wrzenie i podniecenie, gdy dochodzą wieści o kolejnych zwycięstwach wojsk polskich, dostajemy szczegółowy opis kwietniowych walk wyzwoleńczych w Warszawie zakończonych wyparciem garnizonu rosyjskiego, śledzimy późniejsze niepokoje i rozruchy pospólstwa skutkujące samosądami na "zdrajcach", mamy udział w radości po zwycięskim odparciu szturmu prusko-rosyjskiego, by zaraz potem ze ściśniętym sercem obserwować powolny upadek ducha w miarę jak insurekcja zaczynała ulegać pod przeważającymi siłami wrogów. Kulminacja historii to oczywiście kolejny szturm i zdobycie stolicy z pamiętną rzezią mieszkańców Pragi. Obraz splądrowanej dzielnicy kreślony przez Kraszewskiego po ostatecznej bitwie to zdecydowanie najbardziej zapadająca w pamięć scena.

Książkę polecam. Choć niewielka objętościowo to stanowi bardzo ciekawy rzut okiem na "upadającą tysiącletnią przeszłość", jak kwituje wydarzenia jeden z bohaterów.

Doprawdy, rzadko się zdarza, by tytuł powieści tak prezycyjnie zapowiadał jej treść, tudzież czas i miejsce akcji. Czytelnik otrzymuje bowiem relację ze stolicy w okresie bezpośrednio poprzedzającym Powstanie Kościuszkowskie, w jego trakcie oraz kilka miesięcy po upadku i faktycznie jest to niemal dokładnie rok. Mamy tu dość pretekstową fabułkę i ledwie zarysowane tło...