Kolejna dawka Bukowskiego.
Polecam bardzo jak na początek. Ta książeczka pozwala przybliżyć sobie porządek twórczości Buka, a jednocześnie fantastycznie zaspokaja głód jego poczucia humoru i tego... no wszyscy, którzy go czytają wiedzą czego :P To bardzo specyfinczne połączenie cech.

Kolejna dawka Bukowskiego.
Polecam bardzo jak na początek. Ta książeczka pozwala przybliżyć sobie porządek twórczości Buka, a jednocześnie fantastycznie zaspokaja głód jego poczucia humoru i tego... no wszyscy, którzy go czytają wiedzą czego :P To bardzo specyfinczne połączenie cech.

Przeprowadzenie wywiadu z Bukowskim musiało być ciężką sprawą.
Skoncentrowany na sobie, odrzucający konwenanse i bawiący się swoim wizerunkiem skandalisty był na pewno trudnym rozmówcą. Być może ten wywiad nie wnosi zbyt wiele nowego, bo faktycznie, Bukowski ma ciągle ten sam zestaw odpowiedzi, ale, to są odpowiedzi na te same pytania. Jak się ktoś kogoś pyta o datę urodzenia, to, wydaje mi się, raczej lepiej jest, gdy odpowiedź jest zawsze taka sama, a nie za każdym razem trochę inna? Więc, tak naprawdę pretensje można mieć do pytającej, a nie do pisarza. Mnie się jednak podobało, bo jest to zapis rozmowy, która chyba dobrze oddaje klimat, który on tworzył wokół siebie. Poza tym, jest tam parę fragmentów, które go dość dobrze określają. Skandale, które wywoływał i historie, które opowiadał o sobie, a które wydają się nieprawdopodobne i są niesprawdzalne, odpowiadały na zapotrzebowanie publiczności. Jeśli mówił, że nie lubi tych wywiadów i nie ma nic więcej do powiedzenia od tego, co już powiedział, to trudno było z niego wyciągnąć coś więcej, albo coś, czego nie ma. W dodatku był tak mocno świadomy siebie, że raczej on przejmował kontrolę i te rozmowy szły w kierunku, w którym on chciał. To raczej trudna sytuacja dla pytającego. Ale może warto posłuchać i pogodzić się z tym, że tak jest, jeśli ktoś mówi o sobie:

"Nie mam żadnych wzniosłych myśli, nie rozmyślam na tematy filozoficzne. Jestem bardzo prostym facetem i kiedy piszę wiersze, to zawsze o prostych rzeczach. I pewnie dlatego mnóstwo ludzi, którzy nie są w stanie czytać większości poetów, czytają akurat mnie. Bo rozumieją o co mi chodzi."

Druga część książki z analizą literacką Autorki wywiadu jest warta uwagi. Zawiera teksty, które zachęcają do czytania Bukowskiego bez uprzedzeń, bo, co też jest ciekawe, zdaje się być on do dziś Autorem kontrowersyjnym.

Przeprowadzenie wywiadu z Bukowskim musiało być ciężką sprawą.
Skoncentrowany na sobie, odrzucający konwenanse i bawiący się swoim wizerunkiem skandalisty był na pewno trudnym rozmówcą. Być może ten wywiad nie wnosi zbyt wiele nowego, bo faktycznie, Bukowski ma ciągle ten sam zestaw odpowiedzi, ale, to są odpowiedzi na te same pytania. Jak się ktoś kogoś pyta o datę...

Opinia jak dupa - każdy ma swoją.
Moja jest taka, że jest KONIECZNOŚCIĄ pochłonąć tę pozycję!
Ja jestem miłośnikiem Hanka (dopiero po tej lekturze wiem, że tak powinienem się zwracać) Bukowskiego. Ale równie mocno polecam ją nie tyle jego fanom, co czytelnikom, którzy z twórczością Bukowskiego styczności nie mieli.
Wywiad z już starszym panem. Jego w pełni ukształtowana wersja - świadoma, z lekka złagodniała, szczera (jak zawsze) i bardzo przystępna. Nowych czytelników zapozna z jego stylem i podpowie czego się spodziewać. Starszym otworzy nieco oczy i zmusi do powrotu do jego twórczości i spokojnej interpretacji nie tyle własnej, co przez pryzmat wypowiedzianych w wywiadzie słów.
Książka nie jest wybitna, ot po prostu wywiad. Ale pozwala poznać Hanka i jego zdanie o sobie i swej twórczości. W jego wypadku to BARDZO dużo.
Jeśli nadal się wahasz, to odsyłam do epitafium widniejącego na grobie Bukowskiego. Potem zrób co uważasz za słuszne :)

Opinia jak dupa - każdy ma swoją.
Moja jest taka, że jest KONIECZNOŚCIĄ pochłonąć tę pozycję!
Ja jestem miłośnikiem Hanka (dopiero po tej lekturze wiem, że tak powinienem się zwracać) Bukowskiego. Ale równie mocno polecam ją nie tyle jego fanom, co czytelnikom, którzy z twórczością Bukowskiego styczności nie mieli.
Wywiad z już starszym panem. Jego w pełni ukształtowana...

Latem z wielką przyjemnością przeczytałam "O literaturze" Julio Cortázara Wydawnictwa w podwórku. Zauroczona treścią i oczywiście ciekawą szatą graficzną kupiłam rozmowy z Bukowskim.

Kupiłam nie dlatego, że kocham Bukowskiego lub kiedyś pałałam do niego żywymi uczuciami. Nie. Kupiłam, bo bardzo lubię czytać rozmowy.
Dialog, gdzie pojawiają się inteligentne pytania i ciekawość świata drugiego człowieka, jest obecnie moim ulubionym rodzajem literackim.

No i tej książce zabrakło niemalże wszystkiego co lubię w rozmowach.

Po pierwsze, pani Fernanda Pivano jawi mi się jako sztywniacka pańcia z tezą, chichocząca, że na pewno nie jest feministką i zapraszająca do rozmowy nieobecnego Hemingwaya, którego Bukowski wcale nie chciał zapraszać.

Jej pytania są niemrawie, mało w nich ciekawości samego Bukowskiego. Co więcej nie iskrzą inteligencją, ale to chyba też wynika z samej postawy pisarza.

Po drugie, Bukowski właśnie. Esencją tej książki dla mnie są jego słowa :
"Jestem obojętny na kwestię zniszczenia gatunku ludzkiego, mam to gdzieś." Obojętność wobec wszystkiego co nie jest nim, Lindą Lee, wyścigami i alkoholem. Choć Fernanda Pivano stwierdziła, że:
"Czytając pańskie książki, miałam wrażenie, że jest pan agresywny. A tutaj okazuje się, że jest pan bardzo tolerancyjny".

No właśnie. Tolerancyjny czy obojętny? Bukowski w tej rozmowie wydaje mi się bufonem w zamożnym domu z ogrodem, który udaje anarchistę, niezainteresowanego niczym, co nie dotyczy jego samego.

I jednocześnie chłopcem, który celowo, głośno mówi brzydkie słowa, żeby zszokować ciocię Fredzię. Tyle, że ciocia Fredzia nie widzi w ogóle Karolka, a jedynie to, co chce widzieć.

Latem z wielką przyjemnością przeczytałam "O literaturze" Julio Cortázara Wydawnictwa w podwórku. Zauroczona treścią i oczywiście ciekawą szatą graficzną kupiłam rozmowy z Bukowskim.

Kupiłam nie dlatego, że kocham Bukowskiego lub kiedyś pałałam do niego żywymi uczuciami. Nie. Kupiłam, bo bardzo lubię czytać rozmowy.
Dialog, gdzie pojawiają się inteligentne pytania i...

Z dziką radością konsumuje kolejne, wcześniej nieczytane wydania, które mają związek z Bukowskim. Bardzo byłam ciekawa kolejnego wywiadu.
Czytając kolejne szablonowe i nużące pytania od Pani Fernandy czułam się lekko zawiedziona, na szczęście według mojej opinii Bukowski poradził sobie i swoją osobą uratował częściowo ten wywiad.
On ma swoje momenty jak taki jasny strzał. Mówi coś tak prosto, coś tak oczywistego, że zatrzymujesz się chwilę nad tą myślą. Ja tak z nim mam, dlatego go tak uwielbiam.
Przy swej prostocie, wulgarności, ciągłym chlaniu ten facet wiedział coś o życiu i przemycał to skrzętnie między wierszami.
Fanka pozostanie fanką, może i mało obiektywną ale wierną :)

Z dziką radością konsumuje kolejne, wcześniej nieczytane wydania, które mają związek z Bukowskim. Bardzo byłam ciekawa kolejnego wywiadu.
Czytając kolejne szablonowe i nużące pytania od Pani Fernandy czułam się lekko zawiedziona, na szczęście według mojej opinii Bukowski poradził sobie i swoją osobą uratował częściowo ten wywiad.
On ma swoje momenty jak taki jasny strzał....

Po przeczytaniu tych rozmów ciągle nie potrafię sobie wyrobić stosunku do Charlesa Bukowskiego, co chyba potwierdza lansowany przez niego samego obraz anarchisty i buntownika, który idzie pod prąd i nie lubi tłumu. Przyznam szczerze, że osoba Bukowskiego była mi do tej pory kompletnie nieznana, a jego nazwisko, mimo że brzmiało znajomo to nic mi nie mówiło. Z pewnością natomiast rozmowy, które przeprowadziła z tym poetą i powieściopisarzem Fernanda Pivano sprawiają, że jawi się on jako osoba mocno intrygująca i zasługująca na dalszą uwagę. Podziwiam ją za cierpliwość i luz, który w trakcie tych rozmów zaprezentowała, gdyż Bukowski nie wydaje się być rozmówcą łatwym. Właściwie to chyba tylko dzięki temu, iż nie zdecydowała się na strukturalizowany wywiad, ale postawiła na spontaniczność udało się zebrać tyle materiału.


Nie czytałem dotąd niczego co ukazało się nakładem Wydawnictwa w podwórku, ale zgadzam się z opinią przeczytaną u Niespodziegadek, iż sposób wydania tej książki , szata graficzna mają w sobie wiele uroku. Dawno nie miałem w rękach czegoś tak prostego, a jednocześnie gustownego. W środku jest równie przejrzyście i prosto jak na okładce i dlatego treść musi obronić się sama, bo nie ma tu żadnych zbędnych rozpraszaczy czy ozdobników. Przechodząc więc do treści, to nie mogłem pozbyć się wrażenia, że rozmowy, które miały miejsce w Stanach Zjednoczonych w roku 1980-ym nie miały przewidzianego jakiegoś specjalnego scenariusza ani też celu ze strony Pivano. Momentami ma się wręcz poczucie, że ta znana krytyk literacka wymyśla część z tych pytań na poczekaniu, a nawet czasem przerzuca inicjatywę na samego Bukowskiego. Jest taki moment, kiedy licytują się wzajemnie, kto powinien być autorem pytań kiedy to Pivano rzuca - " Jakie zadał byś sobie samemu pytanie ?"


Charles Bukowski przyznaje się wprost do tego, że jest zaawansowanym alkoholikiem, a spora część jego życia, poza pisaniem to właśnie picie. Nie jestem w stanie wyrobić sobie zdania po tych wywiadach czy stanowi ono jego przekleństwo, które przeszkadza mu w pisaniu ( około 10 lat przerwy w tworzeniu ) czy też jest jednym ze źródeł inspiracji twórczej. Pewnie momentami szala przechyla się w jedną, a momentami w drugą stronę. Z pewnością natomiast picie jest sposobem na poradzenie sobie z lękami, poczuciem osamotnienia w tłumie i wyrazem nonkonformizmu i buntu, choć sam zainteresowany mówi o sobie, iż jest konformistą ( to raczej sarkazm ). Picie, kobiety, nihilizm i rozmaite prowokacje to główne tematy, które pojawiają się w twórczości Bukowskiego. Taki wniosek można wysnuć z samej rozmowy, jak również z notatek dołączonych do tych rozmów w książce "Śmieję się z bogami". Trudno jest rozszyfrować tego pisarza, ciężko odróżnić momenty w których jest poważny, a kiedy robi sobie jaja. Czasem sprawia wrażenie człowieka skromnego, autentycznego i pogubionego, a w innych momentach wydaje się być zarozumiały i arogancki.


Osobiście bardzo lubię prowokatorów jak również wszelkiej maści dziwaków i artystów wymykających się wszelkiego rodzaju kategoryzacjom. Lubię bardzo jeśli twórca nie daje się do końca rozgryźć i pozostawia wiele przestrzeni do własnej interpretacji co do jego intencji czytelnikowi. Ponadto bardzo bliski jest mi sposób tworzenia, gdzie bazą dla treści są wątki autobiograficzne, a sam Bukowski twierdzi iż jakieś 90% tego co napisał ma charakter autobiograficzny. Z tych też względów zdecydowałem, że w najbliższej przyszłości sięgnę po którąś z jego pozycji, żeby wyrobić sobie własne zdanie. Która to będzie, tego jeszcze nie wiem, natomiast mam cichą nadzieję, że nie okaże się on pisarzem tworzącym nudne powieści, bo ktoś kto innym pisarzom to zarzuca to automatycznie stawia sobie samemu wysoko poprzeczkę i wzbudza duże oczekiwania u czytelnika takiego jak ja. Mam więc nadzieję, że mnie nie zawiedziesz Hank :)

osinskipoludzku.blogspot.com

Po przeczytaniu tych rozmów ciągle nie potrafię sobie wyrobić stosunku do Charlesa Bukowskiego, co chyba potwierdza lansowany przez niego samego obraz anarchisty i buntownika, który idzie pod prąd i nie lubi tłumu. Przyznam szczerze, że osoba Bukowskiego była mi do tej pory kompletnie nieznana, a jego nazwisko, mimo że brzmiało znajomo to nic mi nie mówiło. Z pewnością...

http://niespodziegadki.pl/2016/11/01/smieje-sie-z-bukowskim-charles-bukowski-smieje-sie-z-bogami-rozmowy-z-fernanda-pivano/#more-679

Pijak i kobieciarz. Stary świntuch. Jeśli jakimś cudem nie znacie jeszcze Bukowskiego, zacznijcie od "Śmieję się z bogami" (Wydawnictwo w Podwórku). Jeśli już go znacie, przeczytajcie tę książkę koniecznie. Bez wymówek! Naprawdę warto. O tym, dlaczego, już na Niespodziegadkach!

http://niespodziegadki.pl/2016/11/01/smieje-sie-z-bukowskim-charles-bukowski-smieje-sie-z-bogami-rozmowy-z-fernanda-pivano/#more-679

Pijak i kobieciarz. Stary świntuch. Jeśli jakimś cudem nie znacie jeszcze Bukowskiego, zacznijcie od "Śmieję się z bogami" (Wydawnictwo w Podwórku). Jeśli już go znacie, przeczytajcie tę książkę koniecznie. Bez wymówek! Naprawdę warto. O tym,...

Kolejny suplement do twórczości Bukowskiego. Nieobowiązkowy, bo dwa znajdujące się tu wywiady z pisarzem nie wnoszą nic do jego obrazu. Ot, miłe rozmówki mającą duże ambicje tłumaczki z twórcą. Nawet zagorzali fani Hanka mogą się poczuć nimi rozczarowani. Ale warto po „Śmieję się z bogami” sięgnąć dla ostatnich stron. Podsumowanie Fernandy Pivano to prawdziwa perła krytyki literackiej – napisanej prostym, zrozumiałym językiem, zwięzłej i celnie dotykającej istoty Charlesa Bukowskiego oraz jego prozy. To właśnie to podsumowanie jest esencją tej książki. Dla niego warto mieć ją na półce. I dawać do przeczytania każdemu, kto twierdzi, że Wielki Buk pisał tylko o chlaniu i pieprzeniu.

Kolejny suplement do twórczości Bukowskiego. Nieobowiązkowy, bo dwa znajdujące się tu wywiady z pisarzem nie wnoszą nic do jego obrazu. Ot, miłe rozmówki mającą duże ambicje tłumaczki z twórcą. Nawet zagorzali fani Hanka mogą się poczuć nimi rozczarowani. Ale warto po „Śmieję się z bogami” sięgnąć dla ostatnich stron. Podsumowanie Fernandy Pivano to prawdziwa perła krytyki...

Najciekawsze w tej książce wydaje się zetknięcie osób o dwóch diametralnie różnych charakterach. I ich rozmowa, z początku dość sztuczna i zachowawcza (po stronie Bukowskiego),z czasem coraz bardziej osobista i szczera. To nie jest po prostu jeden z tysiąca wywiadów, których Bukowski udzielił w swoim życiu i których w rzeczywistości nie cierpiał (co zresztą otwarcie zaznacza na samym początku). Pivano w jakiś sposób udało się poruszyć i zainteresować Bukowskiego na tyle, że postanowił potraktować ją poważnie. A nawet – o dziwo – w paru miejscach uznał jej pytania (niekoniecznie zbyt mądre) za warte poważnej i uprzejmej odpowiedzi. Dla osób niezaznajomionych jeszcze zbyt dobrze z życiorysem pisarza i jego poglądami, książka ta jest świetnym wprowadzeniem w temat. Oddani wyznawcy Bukowskiego znajdą tu przynajmniej kilka smaczków biograficznych, no i całą masę celnych cytatów, które warto zapamiętać na przyszłość. Generalnie bardzo interesująca lektura.

Najciekawsze w tej książce wydaje się zetknięcie osób o dwóch diametralnie różnych charakterach. I ich rozmowa, z początku dość sztuczna i zachowawcza (po stronie Bukowskiego),z czasem coraz bardziej osobista i szczera. To nie jest po prostu jeden z tysiąca wywiadów, których Bukowski udzielił w swoim życiu i których w rzeczywistości nie cierpiał (co zresztą otwarcie...

Ten wywiad jest wprost rewelacyjny. Pivano i Bukowski to tak odmienne od siebie osoby, że ten wywiad nie powinien się udać, a jednak.

Ten wywiad jest wprost rewelacyjny. Pivano i Bukowski to tak odmienne od siebie osoby, że ten wywiad nie powinien się udać, a jednak.