Krótka ale treściwa. W książce poznajemy 50letnią Laurę, która wraca do rodzinnej wsi po latach prowadzenia innego życia w dużym mieście. Postanawia posadzić tytułowe drzewko, w ramach realizacji trzech podstawowych życiowych dokonań. Przy okazji musi zmierzyć się z przeszłością. Głównie towarzyszymy jej retrospekcjom do relacji z dawnym przyjacielem Paco. Bardzo podobało mi się to, że cała książka to strumień myśli głównej bohaterki. Nie dostajemy tutaj żadnego dialogu. Wypowiedzi Paco są najpierw filtrowane przez myśli Laury. Poza tym książka ma w sobie bardzo dużo niewypowiedzianego żalu i gdybania co by było gdyby w pewnym momencie kobieta podjęła inną decyzję.

Krótka ale treściwa. W książce poznajemy 50letnią Laurę, która wraca do rodzinnej wsi po latach prowadzenia innego życia w dużym mieście. Postanawia posadzić tytułowe drzewko, w ramach realizacji trzech podstawowych życiowych dokonań. Przy okazji musi zmierzyć się z przeszłością. Głównie towarzyszymy jej retrospekcjom do relacji z dawnym przyjacielem Paco. Bardzo podobało...

Ścisnęła mnie ta książka za gardło. Wygląda bardzo niepozornie a przepełniona jest mnóstwem emocji. Nie wiem, czy byłabym teraz w stanie wymienić innego autora lub autorkę, która w równie piękny i prawdziwy sposób pisze o miłości tak jak zrobiła to Mayoral.

Ścisnęła mnie ta książka za gardło. Wygląda bardzo niepozornie a przepełniona jest mnóstwem emocji. Nie wiem, czy byłabym teraz w stanie wymienić innego autora lub autorkę, która w równie piękny i prawdziwy sposób pisze o miłości tak jak zrobiła to Mayoral.

Przypowieść o sadzeniu magnolii, drzewa nie dającego ani owoców, ani cienia. Laura w dniu pięćdziesiątych urodzin dokonuje rozliczenia z dotychczasowym życiem. Z uczuciami, podjętymi decyzjami, tęsknotą i życiową pustką, której wypełnić nie sposób. Ciekawy zabieg formalny, czyni tę powiastkę interesującą. Do przeczytania jako ciekawostka.

Przypowieść o sadzeniu magnolii, drzewa nie dającego ani owoców, ani cienia. Laura w dniu pięćdziesiątych urodzin dokonuje rozliczenia z dotychczasowym życiem. Z uczuciami, podjętymi decyzjami, tęsknotą i życiową pustką, której wypełnić nie sposób. Ciekawy zabieg formalny, czyni tę powiastkę interesującą. Do przeczytania jako ciekawostka.

Dobry monolog. Zazwyczaj taka forma męczy, nie w tym przypadku. Historia opowiedziana przez Laurę również interesująca.

Dobry monolog. Zazwyczaj taka forma męczy, nie w tym przypadku. Historia opowiedziana przez Laurę również interesująca.

To krótka etiuda, jak strumień świadomości wylewający się na kartki prosto z pełnego wspomnień umysłu pewnej dojrzałej kobiety. Porzuciwszy wiejski świat i ludzi w nim żyjących zaczęła swoje życie w stolicy. Czy żałuje, czy wszystko ułożyło się po jej myśli? Tego nawet ona nie jest pewna.

To krótka etiuda, jak strumień świadomości wylewający się na kartki prosto z pełnego wspomnień umysłu pewnej dojrzałej kobiety. Porzuciwszy wiejski świat i ludzi w nim żyjących zaczęła swoje życie w stolicy. Czy żałuje, czy wszystko ułożyło się po jej myśli? Tego nawet ona nie jest pewna.

"Miłość to nie fizyczna przyjemność, nie czułość, nie zrozumienie, nie uwielbienie. To jedyne uczucie, które nie potrzebuje podmiotu, żeby utrzymywać się przy życiu: wzmagają je przeciwności losu, nieobecność,odległość, nawet śmierć nie daje mu rady".

"Ale jak powiesz zakonnicy w klauzurze, że nie istnieje życie wieczne? Trzeba szanować wiarę każdego człowieka, zwłaszcza kiedy zaangażował w nią całe swoje życie".

"Miłość to nie fizyczna przyjemność, nie czułość, nie zrozumienie, nie uwielbienie. To jedyne uczucie, które nie potrzebuje podmiotu, żeby utrzymywać się przy życiu: wzmagają je przeciwności losu, nieobecność,odległość, nawet śmierć nie daje mu rady".

"Ale jak powiesz zakonnicy w klauzurze, że nie istnieje życie wieczne? Trzeba szanować wiarę każdego człowieka, zwłaszcza...

"Jedno drzewo, jedno pożegnanie" to książka wydana w 1996 roku w Hiszpanii. Autorka osiem lat później opublikowała "W cieniu magnolii", czyli niejako uzupełnienie, punkt widzenia drugiej strony, mężczyzny. Muszę przyznać, że to już mój drugi - w ostatnim czasie - "pierwszy raz", kiedy to czytam pierwszą książkę autora, o którym do tej pory tylko czytałam czy słyszałam.

Laura to pięćdziesięciolatka, wychowana na wsi przez ojca oraz nianię, ponieważ jej matka zmarła podczas porodu. Kobieta opuściła rodzinne strony dla męża, z którym zamieszkała w stolicy. Fernando nie dał jej chyba jednak pełni szczęścia, ponieważ kobieta wracając do starego dworu nie do męża się zwraca snując swoje przemyślenia. Laura chce pozostawić po sobie nie tylko napisaną książkę, dzieci, ale również drzewo. I to dość oryginalnie wybrane, ponieważ będzie to nie dąb czy orzech a magnolia. Bohaterka chce ponadto zasadzić drzewko całkowicie samodzielnie.

Książka jest napisana w formie monologu bohaterki. Laura peroruje do swojego ukochanego z młodych lat - Paco, którego pozostawiła dla Fernanda. Wciąż nie potrafi zrozumieć swojej decyzji i zastanawia się jakby potoczyło się ich życie, gdyby jednak została w rodzinnym domu. Drugą osobą, do której swe słowa kieruje kobieta jest stara piastunka - Nana, która zastępowała jej matkę. Jednak najwięcej emocji Laura wkłada w wypowiedzi kierowane do ojca, którego kochała miłością ogromną i który był dla niej autorytetem. To jemu zawsze mogła się zwierzyć a wszystko to co mu powierzyła starał się rozumieć.

Mam wrażenie, że autorka miała początkowo inny zamysł tworząc tą książkę. Czuję jakby wielu elementów tu brakowało. Bohaterka opowiada o swoim życiu i wyborach bardzo chaotycznie. Nie sposób tak naprawdę pojąć i wyłuskać z toku wypowiedzi o co tak naprawdę chodzi Laurze. Czy przyjechała na wieś pożegnać się tylko ze smakami, zapachami i ludźmi z dzieciństwa czy też może chce oczyścić się przed odejściem z tego świata (kobieta wspomina coś o chorobie). Zabrakło mi w książce emocji, myślę że gdyby tak krótką formę rozwinąć, mogłaby naprawdę zainteresować wielu czytelników. Ponadto Laura strasznie przeskakuje pomiędzy poszczególnymi wydarzeniami, co utrudnia jeszcze bardziej zrozumienie "co autor miał na myśli".

Jedyną puentą jaką wyłuskałam z lektury jest to, że należy tak żyć, by potem nie żałować podjętych decyzji. Mają one bowiem wpływ nie tylko na nasze życie, ale i bliskich nam osób. Mnie osobiście książka się nie podobała, może "W cieniu magnolii" uratuje honor autorki, bowiem zamierzam dać jej jeszcze jedną szansę.

"Jedno drzewo, jedno pożegnanie" to książka wydana w 1996 roku w Hiszpanii. Autorka osiem lat później opublikowała "W cieniu magnolii", czyli niejako uzupełnienie, punkt widzenia drugiej strony, mężczyzny. Muszę przyznać, że to już mój drugi - w ostatnim czasie - "pierwszy raz", kiedy to czytam pierwszą książkę autora, o którym do tej pory tylko czytałam czy...

ciekawy pomysł na książke, co wiecej bardzo wzruszająca opowiesc zmuszająca do zastanowienia i wyboru po której stronie leży racja. potwierdzeniem czy wybór był słuszny jest druga częśc :) POLECAM !

ciekawy pomysł na książke, co wiecej bardzo wzruszająca opowiesc zmuszająca do zastanowienia i wyboru po której stronie leży racja. potwierdzeniem czy wybór był słuszny jest druga częśc :) POLECAM !

Nie jestem fanką poezji, za to nie mogę się oprzeć poetyckiemu stylowi pisania Mariny Mayoral. Krótka historia opowiedziana na zaledwie osiemdziesięciu stronach jest prawdziwą ucztą i warto smakować każde słowo.

Nie jestem fanką poezji, za to nie mogę się oprzeć poetyckiemu stylowi pisania Mariny Mayoral. Krótka historia opowiedziana na zaledwie osiemdziesięciu stronach jest prawdziwą ucztą i warto smakować każde słowo.

Dobra. Wiele ciekawych przemyśleń na temat życia. Bardzo ciekawy sposób narracji - monolog myśli głównej bohaterki. Bardzo "życiowa" (nie-abstrakcja)

Dobra. Wiele ciekawych przemyśleń na temat życia. Bardzo ciekawy sposób narracji - monolog myśli głównej bohaterki. Bardzo "życiowa" (nie-abstrakcja)