Mam na imię Lucy
Nominacja w plebiscycie 2016
literatura piękna
224 str.
- Tytuł oryginału:
- My Name Is Lucy Barton
- Data wydania:
- 2016-05-18
- Data 1. wyd. pol.:
- 2016-05-18
- Liczba stron:
- 224
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788380321014
- Tłumacz:
- Bohdan Maliborski
- Wydawnictwo:
- Wielka Litera
- Kategoria:
- literatura piękna
- Tagi:
- Strout Olive Kitteridge
1 nagroda - Tytuł oryginału:
- My Name Is Lucy Barton
- Data wydania:
- 2016-05-18
- Liczba stron:
- 224
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788380321014
- Tłumacz:
- Bohdan Maliborski
- Wydawnictwo:
- Wielka Litera
- Kategoria:
- literatura piękna
- Tagi:
- Strout Olive Kitteridge
Najnowsza, doskonała powieść jednej z najważniejszych pisarek ostatnich lat, nagrodzonej Pulitzerem autorki powieści Olive Kitteridge, przeniesionej na ekran w serialu HBO.
Powieść zachwycająco prosta i powściągliwa... Rzeczy, o których trochę wiedzieliśmy, ale nie potrafiliśmy ich wyrazić, zostały nam wreszcie wytłumaczone. Czujemy ulgę, czujemy się zrozumiani. Myślimy sobie wtedy: „To właśnie to. Tak wygląda życie”.
- National Public Radio
Elizabeth Strout dowiodła po raz kolejny, że jest mistrzynią w tworzeniu niezapomnianych postaci. Jej opowieści otwierają się przed czytelnikiem w sposób, który wydaje mu się znajomy i może się z nimi utożsamiać, ale wtedy Strout uderza i można jedynie zachwycić się jej talentem
– The Post and Courier
Lucy Barton, dojrzałą kobietę, pisarkę wychowującą dwójkę dzieci, podczas przedłużającego się pobytu w szpitalu odwiedza niewidziana od lat matka. Niewinne rozmowy o ludziach z przeszłości otwierają furtkę do bolesnych wspomnień: biedy, wykluczenia i rodzinnych tajemnic. W oszczędnej narracji Strout buduje kruchą nić porozumienia pomiędzy kobietami, dla których ta niespodziewana pięciodniowa wizyta staje się najintymniejszym momentem ich relacji. Strout misternie konstruuje, wydawać by się mogło, uporządkowany świat, który na naszych oczach się rozpada. Nie znajdujemy w tym jednak dramatu, lecz cichą akceptację i zrozumienie dla ludzkich słabości.
Kup książkę
Polecane księgarnie
Pozostałe księgarnie
Informacja
Książki autora
Podobne książki
Recenzje oficjalnych recenzentów
Mam na imię Lucy
Kim jest Lucy? Dziś - pisarka i spełniona w drugim małżeństwie matka dwu córek. A wczoraj? Córka krawcowej, dziewczyna z głębokiej prowincji Illinois, z domu, który śmierdzi. Z silnym poczuciem inności i odizolowania.
Jaką drogę przeszła, by móc z odwagą i wiarą w siebie powiedzieć: ,,Nazywam się Lucy Barton", dowiadujemy się z pierwszoosobowej narracji, która stanowi materiał jej własnej książki. Punktem wyjścia do niej jest wspomnienie z lat 80.: Kiedyś, wiele lat temu, zdarzyło się, że musiałam pójść na dziewięć tygodni do szpitala. To było w Nowym Jorku. Nieoczekiwanie odwiedziła ją w tym szpitalu matka, której nie widziała od wielu lat. Ta wizyta uruchomiła przeszłość i swego rodzaju wewnętrzną podróż bohaterki w świat, który bywał wypierany. Dorosła Lucy, zastanawiając się nad wydarzeniami z przeszłości i rodzinnym domem, mówi: ...myślę sobie, że nie było aż tak źle. Może i nie było. Ale zaraz dodaje: Ale zdarza się też, że (...) nieoczekiwanie wypełnia mnie mrok tak wielki..., że przed nim trzeba natychmiast uciekać do ludzi, do banalnych nawet rozmów z nieznajomymi o nowym fasonie swetra. Lawirowanie we wspomnieniach to duży temat tej powieści. One „przecież” nie mogą być prawdziwe. Czytelnikowi zostaje tym samym zadana refleksja do rozważenia, czy to małe słówko „przecież” odnosi się do lęku, do chęci odgrodzenia się od traumatycznych wspomnień, czy jedynie jest przekonaniem, że nie da się pamiętać prawdziwie?
Lucy i jej matka rozmawiają podczas kilku szpitalnych dni głównie o innych, przeważnie sąsiadkach z miasteczka, którym przydarzyły się - można by powiedzieć - zaskakujące warianty losu. Ciekawe jest to, jak odmiennie interpretują te postaci i to, co im się zdarzyło. Rzadko rozmawiają o sobie wzajemnie, a jeśli już, to są to właściwie zaledwie muśnięcia tematu. Lucy czeka na słowa, których matka nigdy nie wypowie. Matka zaś, choć mówi o innych chętnie, jakby przez lata dusiła emocje, słowa, spostrzeżenia, to jednak tego, co stanowiło świat przeżyć i doświadczeń jej córki , jakby nie dostrzegała? nie rozumiała? nie współodczuwała? Ich wspomnienia są inne. Obie pamiętają dobrze biedę, ale tego, co w relacjach międzyludzkich - już nie. Sfera przeszłości Lucy jest więc nie w pełni oczywista i pełna zagadek. Obraz furgonetki jest efektem dziecięcego wyolbrzymienia strachów czy zupełnego braku wrażliwości matki? A kim jest surowy ojciec, którego dorosła Lucy chce za wszelką cenę widzieć inaczej niż za młodu? A brat? Dewiant czy skrzywdzony przez bliskich wrażliwiec?
Historia rodzinna to nie jedyny temat powieści. Jest nim także wewnętrzne dojrzewanie pisarki. Od postawionego sobie w tajemnicy w młodości celu: Będę pisać i ludzie nie będą się czuli tacy samotni!, poprzez inspirujące spotkania z popularną, ale zawstydzoną sobą pisarką Sarah Payne, po sukces czytelniczy prowadzi nas Lucy do przekonania, jaką moc ma literatura. Wydaje się szansą na wewnętrzne uporządkowanie nawet najbardziej traumatycznego świata wewnętrznego.
Taki porządek odzwierciedla bardzo prosty styl i jasny narracji. Wydaje się, że „Nazywam się Lucy” to lektura na jeden wieczór. Zaledwie 200 stron zadrukowanych dość dużą czcionką. Łatwe i szybkie czytanie. A jednak to złudne, bo w tej opowieści regularnie pojawiają się trudne pytania o najgorszą stronę ludzkiej osobowości, o sposoby, [jakie znajduje człowiek] by czuć się kimś lepszym od innej osoby lub grupy. Takiej pogardy, a czasem wręcz obrzydzenia w stosunku do siebie i innych Lucy doświadczała wielokrotnie. Skutkowało ono szukaniem akceptacji u innych, idealizowaniem wizerunku tych, którzy się nią zainteresowali, ale i wrażliwością na los wykluczonych.
Powieść „Nazywam się Lucy” pokazuje, jak bardzo czasem bliscy sobie ludzie mogą żyć w różnych światach i jak poważne ma to skutki. Jednak powieść ma dla mnie wydźwięk optymistyczny. Mimo że przeszłości się nie rozjaśni, to można ją wyciszyć. Czasem to bardzo dużo.
No i jest literatura.
Justyna Radomińska
26 Popieram
Link do recenzji
3712
120
154
Oceny
Dyskusje
Książka na półkach
- 1 679
- 1 203
- 280
- 75
- 39
- 21
- 20
- 20
- 20
- 19
Wypożycz z biblioteki
Cytaty
Interesuje mnie to, jak znajdujemy sposoby, by czuć się lepszym od innej osoby lub grupy. Tak jest zawsze i wszędzie. Nieważne, jak to nazwiemy, ale uważam, że to najgorsza strona naszej oso...
Rozwiń
Zobacz więcej
Książki dały mi różne rzeczy. I właśnie to chce to powiedzieć. Dzięki nim czułam się mniej samotna.
Zobacz więcejStrach przed cierpieniem jest zbędnym cierpieniem.
Zobacz więcej
Opinie [208]
Niestandardowo choć bardzo prosto opowiedziana historia trudnych reakcji rodzinnych. Miłość córki do matki, małżeństwo, uczucie matki do dzieci... Bez fajerwerków, choć dużo między wierszami i takie to wszystko znajome, bliskie. Nie ważne gdzie żyjemy, uczucia, pragnienia i tęsknoty miewamy takie same. Blyskawiczna lektura.
Pokaż mimo toJestem ogromną fanką Elizabeth Strout i jak dotąd wszystkie 5 przeczytanych książek uważam za wspaniałe.
więcejTym razem Autorka pokazuje losy dziewczyny z głębokiej prowincji, wychowywanej wraz z rodzeństwem w ogromnej biedzie, w domu na pustkowiu, koło Amgash w Illinois. Mimo tych skrajnie niekorzystnych warunków Lucy kształci się, wyjeżdża do Nowego Jorku i zostaje pisarką, a...
Trochę słabo wypadła ta książka, niby jest o czymś, styl w miarę przyjazny, ale ciągle mi czegoś brakowało. Czuje niedosyt ale taki negatywny
Pokaż mimo toSpokojna. Miła sympatyczna...
Pokaż mimo toNiespiesznie tocząca się opowieść o życiu. Prosta. Bardzo oszczędna w słowach, a jednocześnie pełna treści. Opowieść Lucy Barton, obecnie spełnionej zawodowo i prywatnie nowojorskiej pisarki, o całym życiu w poszukiwaniu akceptacji i bliskości, w ciągłym strachu przez byciem ocenianą.
więcejPunktem odniesienia tego swoistego przeglądu jest niegdysiejszy długi pobyt w szpitalu,...
Ta książka sprawia wrażenie raczej szkicu do czegoś większego niż skończonej opowieści, ale ja uwielbiam ten jej brak dosłowności i wszystkie niedopowiedzenia, a równocześnie ogrom przekazu, jaki się kryje za tak prostymi zdaniami i urywkami z życia narratorki.
Pokaż mimo toZakochałam się. Proza Elizabeth Strout skradła moje serce i udowodniła, że niepotrzebne są finezyjne zwroty, by zawrzeć taki ogrom emocji. Wystarczą proste słowa, zwykłe sytuacje, podane tak, że aż coś w środku skręca.
więcejJak bardzo nasze dzieciństwo ma wpływ na to kim jesteśmy, jak sami się postrzegamy?
Nowy Jork, połowa lat 80-tych. Lucy, matka, żona i początkująca...
Świetna proza. Pierwsze moje spotkanie z Elizabeth Strout i na pewno nie ostatnie.
Pokaż mimo toBardzo smutna opowieść. To chyba pierwsza refleksja, nasuwająca się już w czasie czytania. Smutek w tej powieści dominuje całkowicie. Trudne, a momentami bolesne dzieciństwo, patologiczna rodzina, późno odkryte i zrozumiane więzi rodzinne, wypaczone, ale mimo wszystko silne. Traumy i urazy nieodwracalnie wrzynające się w samą głębię duszy. Dom rodzinny, pierwszy skrawek...
więcejTa książka udowadnia, jak świetnie i bogato można napisać postać przy minimalnym nakładzie słów. Dość to niesamowite.
Pokaż mimo to