Książka o zwykłej i niezwykłej kobiecie. Pokazuje jak trudno oderwać się od środowiska, w którym dorastal*śmy - nawet gdy w dorosłym życiu, będziemy żyć w inny sposób, to dzieciństwo i nawyki z niego, nadal w nas są. Także opowieść o tym, jak dotykają nas niektóre rzeczy i jak ciężko jest się zaaklimatyzować w nowym środowisku. Książka mogłaby się nazywać „Mam na imię Hania”, „Mam na imię Mateusz”, ”Mam na imię Marlena” - bo to historia o każdej i każdym z nas.

Książka o zwykłej i niezwykłej kobiecie. Pokazuje jak trudno oderwać się od środowiska, w którym dorastal*śmy - nawet gdy w dorosłym życiu, będziemy żyć w inny sposób, to dzieciństwo i nawyki z niego, nadal w nas są. Także opowieść o tym, jak dotykają nas niektóre rzeczy i jak ciężko jest się zaaklimatyzować w nowym środowisku. Książka mogłaby się nazywać „Mam na imię...

Dobra, miło i szybko się czyta. Wspomnienia, trudne dzieciństwo, bieda .
Miłość do książek. Taka lektura na raz, nie czytałam pozostałych części więc możliwe , że jeszcze spróbuję .

Dobra, miło i szybko się czyta. Wspomnienia, trudne dzieciństwo, bieda .
Miłość do książek. Taka lektura na raz, nie czytałam pozostałych części więc możliwe , że jeszcze spróbuję .

Są to impresje na temat życia narratorki. Nie ma tu zwartej historii a raczej zbieranina zdarzeń, które warunkują i określają kondycję psychiczną narratorki. To nie jest dla każdego czytelnika. Doceniam język i styl ale nie jestem uwiedziona historią.

Są to impresje na temat życia narratorki. Nie ma tu zwartej historii a raczej zbieranina zdarzeń, które warunkują i określają kondycję psychiczną narratorki. To nie jest dla każdego czytelnika. Doceniam język i styl ale nie jestem uwiedziona historią.

Wspaniała narracja (taka trochę whartonowska w stylu) z intrygującym, posępnym i lekko niedopowiedzianym tłem.
Opowieść się snuje bez niepotrzebnych zwrotów akcji, dzięki czemu możemy skupić się na uczuciach Lucy, a te - podobnie jak relacje i historia rodziny proste nie są

Wspaniała narracja (taka trochę whartonowska w stylu) z intrygującym, posępnym i lekko niedopowiedzianym tłem.
Opowieść się snuje bez niepotrzebnych zwrotów akcji, dzięki czemu możemy skupić się na uczuciach Lucy, a te - podobnie jak relacje i historia rodziny proste nie są

Jedna z najbardziej bezpretensjonalnych książek jakie czytałam w życiu. Książek o pisaniu, tak, o STAWANIU się pisarką, ale też o tym jak nosi się dziedzictwo "white trasha" i o skomplikowanych rodzinnych relacjach. Poruszyła mnie i wzruszyła.

Jedna z najbardziej bezpretensjonalnych książek jakie czytałam w życiu. Książek o pisaniu, tak, o STAWANIU się pisarką, ale też o tym jak nosi się dziedzictwo "white trasha" i o skomplikowanych rodzinnych relacjach. Poruszyła mnie i wzruszyła.

Nie do końca wiem co napisać. Czytało mi ją się dobrze, ale gdy skończyłam, ciężko mi było odpowiedzieć o czym była.

Nie do końca wiem co napisać. Czytało mi ją się dobrze, ale gdy skończyłam, ciężko mi było odpowiedzieć o czym była.

Jak zawsze dobra.

Jak zawsze dobra.

Świetna książka, uwielbiam! polecam.

Świetna książka, uwielbiam! polecam.

Lubię sięgać po książki autorów, których wcześniej nie czytałam, bo jest w tym zawsze jakieś poczucie nowości, oczekiwanie na coś wyjątkowego, na jakieś odkrycie. Tak jest też w tym przypadku i niestety moje oczekiwanie mnie zgubiło. Książka pani Strout to literatura dobrze napisana, o wielu ważnych rzeczach, emocjach, relacjach, o zagubieniu i nieudaniu i to wszystko wskazuje, że to mogłaby być naprawdę niesamowita powieść. Jednak czytając ją miałam wrażenie, że to książka napisana w ramach kursu kreatywnego pisania. Wszystko niby jest ok, jest opowiedziana poprawnie i są emocje, ale jednak czegoś tu brak. Dla mnie to książka napisana "z głowy", nie umiałam odnaleźć serca. Wszystko jest normalnie, a ja nie wierzę autorce w prawdziwość, w nastrój. Pod tym względem odczuwam tę książkę jako pustą. A szkoda... Kiedyś z pewnością sięgnę po inną powieść autorki, żeby sprawdzić czy takie moje odczucie będzie dotyczyło tylko jednej powieści, czy też całej twórczości Elizabeth Strout.

Lubię sięgać po książki autorów, których wcześniej nie czytałam, bo jest w tym zawsze jakieś poczucie nowości, oczekiwanie na coś wyjątkowego, na jakieś odkrycie. Tak jest też w tym przypadku i niestety moje oczekiwanie mnie zgubiło. Książka pani Strout to literatura dobrze napisana, o wielu ważnych rzeczach, emocjach, relacjach, o zagubieniu i nieudaniu i to wszystko...

Przejmująca opowieść o miłości do książek, o pisaniu książek a przede wszystkim poradzenia sobie z trudną przeszłością. Jak czasami trudno jest powiedzieć "kocham Cię" nawet do własnej córki. A w tle delikatnie przebija się trudna historia Stanów Zjednoczonych pokazana jako zderzenie dwóch trudnego losu pionierów z jeszcze trudniejszym losem rdzennych mieszkańców Ameryki.
Narracja prosta, linearna, pierwszoosobowa z ogromną ilością retrospekcji.
Uważam, że znacznie lepsze od Olive Kitteridge.

Przejmująca opowieść o miłości do książek, o pisaniu książek a przede wszystkim poradzenia sobie z trudną przeszłością. Jak czasami trudno jest powiedzieć "kocham Cię" nawet do własnej córki. A w tle delikatnie przebija się trudna historia Stanów Zjednoczonych pokazana jako zderzenie dwóch trudnego losu pionierów z jeszcze trudniejszym losem rdzennych mieszkańców Ameryki....