Wiem, że to klasyka, ale jakoś nigdy mnie ta książka nie porwała, ani teraz, ani przed laty.

Wiem, że to klasyka, ale jakoś nigdy mnie ta książka nie porwała, ani teraz, ani przed laty.

Absurd to mój kierunek. Inność i podążanie za niemożliwym to też moje klimaty. Tutaj to mamy w postaci starszego pana, który po prostu był sobą i szedł za marzeniami. Czy nie jest to dobre? A jeśli dodamy do tego humorystyczne sytuacje to warto zbadać.

Absurd to mój kierunek. Inność i podążanie za niemożliwym to też moje klimaty. Tutaj to mamy w postaci starszego pana, który po prostu był sobą i szedł za marzeniami. Czy nie jest to dobre? A jeśli dodamy do tego humorystyczne sytuacje to warto zbadać.

Jak dla mnie ze względu na styl językowy ciężko się czyta, ale jak już się wciągnie to leci przygoda za przygodą. Mimo długiego czasu jaki spędziłam nad książką po skończeniu drugiego tomu pozostał smutek, że to już koniec przygód szalonego Don`a K. Klasyka obowiązkowa.

Jak dla mnie ze względu na styl językowy ciężko się czyta, ale jak już się wciągnie to leci przygoda za przygodą. Mimo długiego czasu jaki spędziłam nad książką po skończeniu drugiego tomu pozostał smutek, że to już koniec przygód szalonego Don`a K. Klasyka obowiązkowa.

Przeczytałam sto lat temu jako jeszcze młoda gąska bym powiedziała. Wtedy jeszcze nie do końca wiedziałam ile przyjemnosci daje czytanie, czytałam od przypadku do przypadku, szybko sie nudziłam lekturą, a tę mimo wszystko zapamiętałam jako jedna z lepszych.
Zwykła opowieśc o zwykłym człowieku, któremu wydaje sie ze jest rycerzem i musi walczyc z wyimaginowanymi wrogami.
Co w tym takiego, ze jest fajne? Nie wiem, ale czyta sie przyjemnie, momentami człowiek sie po prostu smieje.
Na pewno teraz po latach znajdę czas by do niej wrócić.

Przeczytałam sto lat temu jako jeszcze młoda gąska bym powiedziała. Wtedy jeszcze nie do końca wiedziałam ile przyjemnosci daje czytanie, czytałam od przypadku do przypadku, szybko sie nudziłam lekturą, a tę mimo wszystko zapamiętałam jako jedna z lepszych.
Zwykła opowieśc o zwykłym człowieku, któremu wydaje sie ze jest rycerzem i musi walczyc z wyimaginowanymi wrogami.
Co...

Cóż... jak na klasykę bardzo przyjemna, zabawna, lekka. Co prawda niektóre przygody Don Kichota według mnie są zbędne i nie wnoszą niczego do fabuły oprócz kilku dodatkowych stron i być może uśmiechu czytelnika. Uważam jednak, że autor był na tyle uparty, iż historię całą musiał umieścić na stronach tej książki. I koniec. :P

Polecam każdemu. Oderwała mnie na kilka tygodni, momentami ja się na kilka dni oderwałam od niej, wreszcie ją skończyłam. I jestem zadowolona.

Cóż... jak na klasykę bardzo przyjemna, zabawna, lekka. Co prawda niektóre przygody Don Kichota według mnie są zbędne i nie wnoszą niczego do fabuły oprócz kilku dodatkowych stron i być może uśmiechu czytelnika. Uważam jednak, że autor był na tyle uparty, iż historię całą musiał umieścić na stronach tej książki. I koniec. :P

Polecam każdemu. Oderwała mnie na kilka...

Ta książka trochę mnie zawiodła. Moje wyobrażenie było inne. Tymczasem to takie trochę “Szwejkowe” dzieło. To dla mnie ciekawe. Czemu przetrwała do dziś i jest ceniona. Jaka jest jej wartość? Wiele nawiązań jest do samego Don Kichota jako postaci i książki. Często słyszy się cytaty czy porównania w filmach czy innych książkach. Któż nie słyszał o walce z wiatrakami? A o walce z bukłakami wina mało się wspomina. To chyba dość uniwersalny temat i przesłanie jakie udało się autorowi zawrzeć w powieści. Wielu z nas w życiu jest takimi Kichotami. Walczymy z wiatrakami. Książka składa się z dwóch części. Pierwsza chyba jest pisana z myślą o wyśmianiu powieści opisujących fantastyczne przygody rycerzy. Tak zresztą deklaruje sam autor. Sięgnąłem trochę do różnych źródeł w związku z interpretacją książki. Rzeczywiście wyśmiewane są konkretne nawet pozycje i książkowe przygody rycerzy. Druga część jest trochę inna. Don Kichot wydaje się być tu bardziej rozsądny. Postać Sancza często zabiera głos i sypie przysłowiami jak i takimi prostymi mądrościami. Pojawia się też wątek pisarza który opisuje właśnie dzieje Don Kichota. Faktycznie widać wpływ rzeczywistych zdarzeń na formę drugiej części. Bowiem rzeczywiści, po pierwszej pojawiła się kontynuacja pisana przez innego pisarza. Autor wyraźnie zmienia ton tej drugiej części i nawet kpi sobie z kontynuatora. Na końcu uśmierca Don Kichota zapewne aby przekreślić możliwość pisania dalszych przygód przez innych. Tragiczna i smutna postać tego Don Kichota. W pierwszej części jest on postacią komediową, natomiast w drugiej widać jego schyłek i żal robi się bohatera. Chciał czynić dobro, a wyśmiewano go i kpiono zeń. Tamten i ten świat z idealistami srogo się obchodzi.

Ta książka trochę mnie zawiodła. Moje wyobrażenie było inne. Tymczasem to takie trochę “Szwejkowe” dzieło. To dla mnie ciekawe. Czemu przetrwała do dziś i jest ceniona. Jaka jest jej wartość? Wiele nawiązań jest do samego Don Kichota jako postaci i książki. Często słyszy się cytaty czy porównania w filmach czy innych książkach. Któż nie słyszał o walce z wiatrakami? A o...

Pogoń za niemożliwym, walka nie tylko z wiatrakami, ale i z ludzkimi poglądami, życiem i sensem. Czy to kolejny szaleniec? A może to właśnie ktoś kogo nam brakuje...

Pogoń za niemożliwym, walka nie tylko z wiatrakami, ale i z ludzkimi poglądami, życiem i sensem. Czy to kolejny szaleniec? A może to właśnie ktoś kogo nam brakuje...