Kawał niezłej fantastyki, w dodatku polskiej. Z jednej strony nic odkrywczego, ale czyta się przyjemnie. Jest machanie mieczem, starcia i potyczki, zaklęte przedmioty, intrygi oraz oczywiście potwory. Potwory nawiązujące do mitologii słowiańskiej, co dla mnie jest jak najbardziej na plus. Z pewnością sięgnę po kolejne tomy.

Kawał niezłej fantastyki, w dodatku polskiej. Z jednej strony nic odkrywczego, ale czyta się przyjemnie. Jest machanie mieczem, starcia i potyczki, zaklęte przedmioty, intrygi oraz oczywiście potwory. Potwory nawiązujące do mitologii słowiańskiej, co dla mnie jest jak najbardziej na plus. Z pewnością sięgnę po kolejne tomy.

-No tak średnio bym powiedział...tak średnio.
-Że za mało wszystkiego?
-może i za dużo właśnie...
-za dużo?
-no za dużo... bo tyle tego, że się czlowiek conajmniej Sandersona spodziewa...
-ale wraca pan jeszcze do trylogii?
-tak wracam, ale póki co przerwa. Nadrabianie innych książek takie tam...

-No tak średnio bym powiedział...tak średnio.
-Że za mało wszystkiego?
-może i za dużo właśnie...
-za dużo?
-no za dużo... bo tyle tego, że się czlowiek conajmniej Sandersona spodziewa...
-ale wraca pan jeszcze do trylogii?
-tak wracam, ale póki co przerwa. Nadrabianie innych książek takie tam...

Skusiłem się na rozpoczęcie cyklu „Kraina martwej ziemi” , pierwsza część zatytułowana jest „Krew i stal” Jacka Łukawskiego. Chyba nie muszę przekonywać, że tego typu literackie przedsięwzięcie, czyli czytanie nowych autorów, których do tej pory się nie znało jest raczej przedsięwzięciem dosyć ryzykownym. No ale co byliby z nas za czytelnicy, gdybyśmy nie próbowali szczęścia, czytali nowych autorów, rozszerzając przy tym swoje, literackie horyzonty poznawcze. Tak jak mówię wziąłem w garść tą książkę, zacząłem czytać i szybko doszedłem do wniosku, jest dobrze. Od razu wiadomo co to jest, że mamy do czynienia z klasyczną fantasy, inspirowana twórczością Tolkiena, to właściwie banał, i Sapkowskiego, praktycznie też. No ale też w fantastyce o to chodzi, że jak już nawiązywać do klasyków gatunku, to trzeba robić to dobrze, żeby to było ciekawe, no i pozwalały też oderwać się od rzeczywistości, wiadomo jakimi barwami ostatnimi dniami malowanej.

W sumie o tym uniwersum nie dowiadujemy się za wiele, czytelnik wie, że akcja ma miejsce na obrzeżach cywilizowanego świata, których granic przez setki lat skutecznie strzegła Martwica, czyli olbrzymi teren skażony użyciem jakiejś potężnej magii, która zaczęła działać 150 lat temu i wiadomo, że ta Martwa Ziemia miejscami zanika, a w innych miejscach wciąż jest bardzo groźna. Coś podobnego pojawiało się w twórczości Trudi Canawan, tam były kamienie, które dawały radę magazynować olbrzymią moc, i jak to bywa, użyta w celach wojennych może wyrządzić szkody porównywalne nawet z użyciem atomówki w naszych realiach. Takie limes jest u Sapkowskiego, ale tam twórca „Sagi o wiedźminie” nie wyjaśnił skąd się ta granica wzięła i co tam jest. Raczej da się ją przekroczyć i jakoś dotrzeć do odległych krain. No ale niewiele więcej wiemy. Np. Ciri trafiła na pustynie tzw. Patelnię przez wykrzywiony portal i goście, którzy ją spotkali byli zdziwieni, że wyszła cało z tego typu przyjemności.

Jak wspomniałem mamy akcję na obrzeżach, do tej wsi przybywa Arthorn z rozkazami od króla, że ma udać się misja przez tereny Martwicy, celem odnalezienia ludzi, którzy przeszli przez te tereny i zaginęli w okolicach tajemniczego klasztoru. Misja pod dowództwem Dortora wyrusza, w której bierze również Arthorn. Czyli zachowany jest Tolkienowski schemat, że wyrusza drużyna, no a potem dzieje się dużo niesamowitych wydarzeń. Ta książka Łukawskiego wytrzymuje na przyzwoitym poziomie porównanie z klasykami fantasy. Cała ta misja jest bardzo tajemnicza, nikt nie ma pojęcia co się tam na tej Martwicy dzieje, jacy wrogowie czyhają, a przyznać trzeba sceny batalistyczne robią wrażenie, no i w ogóle jak będzie dalej wyglądać poszukiwanie zaginionych ludzi. Pełno jest motywów legendarnych, różnych przepowiedni i innych fantastycznych motywów.

Na pewno ciekawie są wykreowane postaci, zarówno ważnych ludzi jak i zwykłych żołnierzy, którzy tam pojechali, być może poszukać własnej śmierci, a być może kogoś zabić. Dobra jest historia młodego człowieka, który pierwszy raz w życiu zabił jednego wroga zwabiając go w pułapkę, naopowiadał, że zabił nie wiadomo ilu gości, oczywiście potem powiedział prawdę jednemu z przełożonych, no ale ten życzliwie, budując jego morale, nie zdradził go przed kompanami. Ta i inna historia dowodzi, że bohaterowie są ciekawie i wiarygodni. Książkę warto przeczytać. Polecam.

Skusiłem się na rozpoczęcie cyklu „Kraina martwej ziemi” , pierwsza część zatytułowana jest „Krew i stal” Jacka Łukawskiego. Chyba nie muszę przekonywać, że tego typu literackie przedsięwzięcie, czyli czytanie nowych autorów, których do tej pory się nie znało jest raczej przedsięwzięciem dosyć ryzykownym. No ale co byliby z nas za czytelnicy, gdybyśmy nie próbowali...

Zmienna była moja relacja z tą książką.
Zaczęło się z wielkimi nadziejami, z podekscytowaniem. Wszak fantastyka polska jest super, a "Krew i stal" czyta się świetnie.
Potem była irytacja. Niby styl pisania autor ma płynny i przystępny, ale ciągle historia nie mogła mnie pochłoną. Nie mogłam się zorientować kto jest kim, i gdzie do jasnej ciasnej oni idą, i po co?!
Potem było znużenie. Niby coś się dzieje (znowu gdzieś ktoś idzie),ale dalej nie wiadomo o co chodzi. I czy na pewno ten cały Arthorn to główny bohater?
Aż wreszcie końcówka zaskoczyła. Wszystko zaczęło się ze sobą spinać. Wiele zostało jeszcze do wyjaśnienia, ale choć trochę poczułam się w tym świecie nie jak intruz. Nabrałam ochotę na dugi tom. I na następnym. Poczułam tę iskrę, która rozpala miłość do książek fantasy. Więc jeśli zwątpicie, nie poddawajcie się. Może u Was też się roznieci.

Zmienna była moja relacja z tą książką.
Zaczęło się z wielkimi nadziejami, z podekscytowaniem. Wszak fantastyka polska jest super, a "Krew i stal" czyta się świetnie.
Potem była irytacja. Niby styl pisania autor ma płynny i przystępny, ale ciągle historia nie mogła mnie pochłoną. Nie mogłam się zorientować kto jest kim, i gdzie do jasnej ciasnej oni idą, i po co?!
Potem...

Fajny język, fajnie stworzony świat i bohaterowie. Szybko się czytało.

Fajny język, fajnie stworzony świat i bohaterowie. Szybko się czytało.

Mój ziomal z Gór Świętokrzyskich mnie nie rozczarował. Może to nie jest tak wybitne dzieło jak Kroniki Czarnej Kompanii ale czyta się po pracy z przyjemnością. Jadę z drugim tomem.

Mój ziomal z Gór Świętokrzyskich mnie nie rozczarował. Może to nie jest tak wybitne dzieło jak Kroniki Czarnej Kompanii ale czyta się po pracy z przyjemnością. Jadę z drugim tomem.

Solidna polska powieść fantasy. Ciężko jednak unikać zapożyczeń w takim tłoku.

Solidna polska powieść fantasy. Ciężko jednak unikać zapożyczeń w takim tłoku.

Pierwszy raz spotkałam się z twórczością Pana Łukawskiego i jestem przekonana, że jeszcze do niej wrócę.

Co do powieści to muszę przyznać, że zdecydowałam się na zakup książki ze względu na polskiego autora. Należy promować to co Nasze :D
Historia opowiada lody dzielnego woja Arthorna, który wypełniając powierzoną mu misje przeżywa rozmaite przygody. Ogólna koncepcja na fabułę jak najbardziej trafiona jednakże podczas czytania miejscami czułam, że autorowi jakby brakowało pomysłu na rozwinięcie bądź rozwiązanie akcji. Ważniejsze sceny były mało dopracowane i brakowało im szczegółów. Pisarz próbował również zmieniać bohaterów poszczególnych pod rozdziałów co nie do końca było spójne z pozostałą treścią.
Początkowo bardzo przeszkadzał mi język wykorzystany w powieści, mianowicie staropolszczyzna. Najzwyczajniej trudno się go czytało. Jednak z czasem został on zastąpiony bardziej współczesnym dialektem.

Generalnie: POLECAM powieść. Szczególnie dlatego, iż w końcu jakaś całkiem porządna fantastyka wyszła spod ręki Polaka. Oby tak dalej!

Pierwszy raz spotkałam się z twórczością Pana Łukawskiego i jestem przekonana, że jeszcze do niej wrócę.

Co do powieści to muszę przyznać, że zdecydowałam się na zakup książki ze względu na polskiego autora. Należy promować to co Nasze :D
Historia opowiada lody dzielnego woja Arthorna, który wypełniając powierzoną mu misje przeżywa rozmaite przygody. Ogólna koncepcja na...

"Krew i stal" przeczytałam ze sporą dozą zainteresowania, które w trakcie czytania ani na moment nie słabło. Z każdą kolejną kartą chciałam poznać bohaterów lepiej - zrozumieć jakie motywy nimi kierują, co w przeszłości wpłynęło na to w jaki sposób reagują na wydarzenia opisane w lekturze, jaka jest historia ich samych i ich trudnego rycerskiego żywota. Niestety nie wszystkie te tajemnice udało mi się zgłębić i na niewiele pytań uzyskałam odpowiedzi. Odniosłam wrażenie, że autor zbyt duży nacisk położył na ową (powiedzmy tytułową) Martwą Ziemię, zapominając o zapoznaniu czytelnika z krainami, do których mimowolnie zaczynamy czuć sentyment - czyli miejscami pochodzenia głównych bohaterów, przede wszystkim tajemniczego Arthorna, z którym przyjdzie nam spędzić cały czas poświęcony lekturze.

Historia ma swoje drobne niedociągnięcia, ale nigdy nie pomyślałabym, że to debiut autora. Widać tu lekkie pióro i przyjemną płynność w prowadzeniu narracji, bohaterowie nie są nieskazitelni, są ludźmi z krwi i kości - no może głównie krwi swoich wrogów. Zaskakuje tu język stylizowany na dawną mowę, który wbrew pozorom czyta się dobrze, nie męczy oczu i języka. Bardzo atrakcyjnym elementem świata przedstawionego są istoty nadprzyrodzone wywiedzione wprost ze słowiańskiej demonologii, ukazane w sposób unikatowy na polu współczesnej fantastyki o nich traktującej (np. Katarzyna Berenika Miszczuk w serii "Kwiat paproci").

"Krew i stal" to lektura, po którą warto sięgnąć. Przyjemna rozrywka i ciekawa pozycja na polskim rynku książek fantasy.

"Krew i stal" przeczytałam ze sporą dozą zainteresowania, które w trakcie czytania ani na moment nie słabło. Z każdą kolejną kartą chciałam poznać bohaterów lepiej - zrozumieć jakie motywy nimi kierują, co w przeszłości wpłynęło na to w jaki sposób reagują na wydarzenia opisane w lekturze, jaka jest historia ich samych i ich trudnego rycerskiego żywota. Niestety nie...

Książki niestety nie doczytałam. Dla mnie więcej minusów niż plusów. Otóż czcionka bardzo mała (dla mnie),Nazwy miejsc i postaci ciężkie do zapamiętania i trochę niesympatyczne (dla mnie),nawiązanie do Wiedźmina i Władcy Pierścieni (dla mnie) gorsza jego wersja mam wrażenie. Więc jak doszłam to pewnego punktu to stwierdziłam, że nie mam zamiaru czytać kolejnej próby połączenia Sapkowskiego z Tolkienem. Pomimo iż na prawdę lubię słowiańskie klimaty to powiązań było za dużo i klimat jednak nie wciągnął mnie wcale... Może innym się to spodoba..

Książki niestety nie doczytałam. Dla mnie więcej minusów niż plusów. Otóż czcionka bardzo mała (dla mnie),Nazwy miejsc i postaci ciężkie do zapamiętania i trochę niesympatyczne (dla mnie),nawiązanie do Wiedźmina i Władcy Pierścieni (dla mnie) gorsza jego wersja mam wrażenie. Więc jak doszłam to pewnego punktu to stwierdziłam, że nie mam zamiaru czytać kolejnej próby...