Trzeci i ostatni tom "Odysei czasu". To znów odrębna fabuła, co prawda silnie powiązana konstrukcją rzeczywistości, założeniami intrygi i pewnym wynikaniem z poprzednimi tomami. Wszystkie trzy powieści na kształt puzzli tworzą całość.

Fabuła jest logiczna (przy pewnych założeniach, choć przyznam, że albo się gdzieś odrobinę zagubiłem albo autor nie do końca mnie przekonał do pewnych zasadności) jednak nie grzeszy specjalną atrakcyjnością. Konstrukcja postaci niewybitna niemniej zupełnie w porządku. Na okrasę jakieś przemyślenia w aspektach człowiek/wszechświat/nauka/technika klasy stosownej do tego typu oldskulowego very hard SF. Siłą tej książki nie jest aspekt stricte literacki, który pełni tu rolę służebną, lecz pewien pomysł na koncepcję wszechświata/kształt rozwoju cywilizacji/pewnych mechanik rzeczywistości, próba odpowiedzi na pytanie "A co gdyby...".

Cała trylogia to jeden gigantyczny, oryginalny pomysł zrobiony z naciskiem na astrofizykę i trochę inżynierii cywilizacji. Bardzo ciężkie SF, albo ktoś to lubi, albo lepiej omijać.

7,5/10

Trzeci i ostatni tom "Odysei czasu". To znów odrębna fabuła, co prawda silnie powiązana konstrukcją rzeczywistości, założeniami intrygi i pewnym wynikaniem z poprzednimi tomami. Wszystkie trzy powieści na kształt puzzli tworzą całość.

Fabuła jest logiczna (przy pewnych założeniach, choć przyznam, że albo się gdzieś odrobinę zagubiłem albo autor nie do końca mnie przekonał...

Hard sci-fi - dużo różnych ciekawych pomysłów, ale jakoś nie spajają się razem. Szczerze mówiąc, kiepskie zakończenie nie najgorszej serii - wydaje mi się, że pierwsze skrzypce zaczyna grać tu Baxter i nie wychodzi to historii na zdrowie.

Hard sci-fi - dużo różnych ciekawych pomysłów, ale jakoś nie spajają się razem. Szczerze mówiąc, kiepskie zakończenie nie najgorszej serii - wydaje mi się, że pierwsze skrzypce zaczyna grać tu Baxter i nie wychodzi to historii na zdrowie.

No o niebo lepsza część niż 2, tutaj jest i trochę Miru i trochę Ziemi a nawet trochę Marsa i Księżyca. Już widać, że będzie 4 tom i dzięki ostatniej linijce tekstu wreszcie wszystko się wyjaśnia co, kto, z kim i po co. Spodziewałam się, że ta trylogia będzie trochę inna a dzięki tej ostatniej linijce wszystko się mi ładnie poukładało i jestem o wiele bardziej zadowolona. Cóż mogę powiedzieć, cykl ma rozmach jest bardzo spójny i konsekwetny i mimo swoje rozlazłości i powolnemu tępu ma swój urok. Na koniec każdej części autorzy opisują swoje pomysły skąd je biorą i czy mają rację bytu. To na pewno powieść nie dla wszystkich, tutaj jest dużo fizyki i długie opisy różnych maszyn i koncepcji. To taki hard sf ale mocno skupiający się na rozwiązaniach na temat teorii i maszyn a nie samej fabuły. Bardzo fajna i czekam na następną część

No o niebo lepsza część niż 2, tutaj jest i trochę Miru i trochę Ziemi a nawet trochę Marsa i Księżyca. Już widać, że będzie 4 tom i dzięki ostatniej linijce tekstu wreszcie wszystko się wyjaśnia co, kto, z kim i po co. Spodziewałam się, że ta trylogia będzie trochę inna a dzięki tej ostatniej linijce wszystko się mi ładnie poukładało i jestem o wiele bardziej zadowolona....

Nie spodziewałem się absolutnie nic po zakończeniu trylogii, choć nie oczekiwałem, że autorzy nagle wzbudzą we mnie zaciekawienie, by potem zanudzić mnie i rozczarować poza granice moich wyobrażeń.

Na samym początku mamy rutynowe rozstawianie już raz rozłożonych pionków, nie wiele wnoszący przeskok czasowy i tych samych, nudnych bohaterów. Można było się wybić ukazując postapokaliptyczną ziemię po nienaturalnej skali burzy kosmicznej, ale najwyraźniej autorzy nie byli wstanie poruszać się nawet po najbardziej rutynowych sztampach znanych z licznych światów postapokaliptycznych, nie tylko literatury. Nie byłem zaskoczony, w ogóle. Spodziewałem się tylko, że książka będzie miał jeden ciekawy, choć nie ograny zupełnie motyw przewodni, który jakoś to udźwignie. W pierwszym tomie był Mir, fantastyczny kolaż czasu; w drugim - nietypowe zagrożenie, tak często pomijane przez twórców sci-fi i bardziej naukowa otoczka. Nie łączyło się to za cholerę, ale jakoś działało traktowane odrębnie.

Tutaj niespodziewanie dostajemy klasyczną fantastykę naukową, której choć ogranie jest dosyć pobieżne, to zakres podejmowanych tematów jest bardzo szeroki. Windy kosmiczne, żagle słoneczne, statki zasilane antymaterią, egzystencja na księżycu i marsie. Mniam. Pojawiają się nawet przebłyski kulturowego rozłamu ludzi z ziemi i poza niej, pojawienia się kosmitów w powszechnym tego słowa znaczeniu czy powrotu na Mir po latach, przede wszystkim jego amerykańską, zimną w tym wydaniu część. Ostatecznie dostajemy tak naprawdę tylko to ostatnie.

Książka jest nudna, prowadzona krótkimi rozdzialikami, w które nie można się zaangażować i które migają, drażniąc tylko oko niczym zepsuta żarówka. Bohaterowie nie mają żadnych cech charakteru, doświadczeń, cech charakterystycznych, a rozwój, to już w ogóle jest im obcy. Między sobą ktoś może być najwyżej matką i córką, w tym świecie nie ma innych relacji międzyludzkich, choć i ta ograna jest skrajnie pobieżnie. Nie mamy również antagonisty. W drugim tomie to przez świeżość działało, ale nie jest to motyw, który uciągnie cały cykl. W ścisłym zakończeniu otrzymujemy jeszcze opisy jakichś rutynowych czynności i nic nie znaczący zwrot akcji.

Na plus jedynie entropiczne w swej naturze podłoże działań Pierworodnych, choć ten motyw nie jest wiarygodny. Podobała mi się też wielowymiarowa natura oczu, będących jednym bytem, cieniem czegoś spoza naszego postrzegania przestrzeni.

Jeśli ktoś chce poczytać o sprytnie ukazanym kolażu różnych linii czasu, zresztą z bardzo podobnym, enigmatycznym zagrożeniem i ludzkością traktowaną bardzo "z góry", to polecam Świat Rzeki. Można temu cyklowi zarzucić naprawdę wiele, ale to litera wyższej klasy, w rzeczywisty sposób błyskotliwa i świeża, z bohaterami "powymyślanymi na widzimisie autora", lecz sympatycznymi. W Świecie rzeki są momenty i jest ten pierwszy, naprawdę dobry tom. Niestety trylogia Baxtera (i chyba tylko jego, tak naprawdę) to czkawka po dawnej erze sci-fi oraz trochę zmarnowanych pomysłów. Pierwszy tom do pociągu (a można, jak najbardziej),drugi dla największych fanów sci-fi, ale trzeci to już nie wiadomo po co i dla kogo.

Nie spodziewałem się absolutnie nic po zakończeniu trylogii, choć nie oczekiwałem, że autorzy nagle wzbudzą we mnie zaciekawienie, by potem zanudzić mnie i rozczarować poza granice moich wyobrażeń.

Na samym początku mamy rutynowe rozstawianie już raz rozłożonych pionków, nie wiele wnoszący przeskok czasowy i tych samych, nudnych bohaterów. Można było się wybić ukazując...

Przyznaje, iż ostania część cyklu mnie rozczarowała wskazując ewidentnie, iż panowie autorzy nie mieli pomysłu, czy może chęci jak zakończyć ten nieźle wypadający w poprzednich dwóch tomach cykl.
Oczywiście forma tego tomu pozostaje bez zmian w stosunku do swych poprzedniczek i charakteryzuje się prostotą oraz przystępnością. Natomiast sfera futurystyczna oscyluje pomiędzy ciekawymi ideami dotyczącymi przyszłych ludzkich technologii czy też tych używanych przez obcych po wizje ich rasy, która trąci myszką i jest co tu dużo mówić wtórna jak na potencjał obydwu panów. Odgrzewane są tutaj przez nich pomysły znane choćby ze starszej o prawie cztery dekady „Odysei kosmicznej”.
Ponadto na samą fabuła składają się nie pozamykane wątki, w tym sam główny, które są tak skonstruowane, że w żaden sposób nie stymulują wyobraźni czy nie zmuszają do głębszych przemyśleń, a zwyczajnie pozostawiają rozczarowujący niedosyt.
Może gdyby napisał to ktoś inny moja ocena byłaby bardziej przychylna, ale po twórcach tego formatu spodziewałem się czegoś znacznie bardziej interesującego.

Przyznaje, iż ostania część cyklu mnie rozczarowała wskazując ewidentnie, iż panowie autorzy nie mieli pomysłu, czy może chęci jak zakończyć ten nieźle wypadający w poprzednich dwóch tomach cykl.
Oczywiście forma tego tomu pozostaje bez zmian w stosunku do swych poprzedniczek i charakteryzuje się prostotą oraz przystępnością. Natomiast sfera futurystyczna oscyluje pomiędzy...

Zakończenie trylogii... czy raczej początek tego co nieznane?

Czy 60 lat będziemy na takim poziomie technologicznym jak opisany w książce? Trzeba się samemu przekonać;).

Zakończenie trylogii... czy raczej początek tego co nieznane?

Czy 60 lat będziemy na takim poziomie technologicznym jak opisany w książce? Trzeba się samemu przekonać;).

Biorąc do ręki cykl obawiałem się, że wspomaganie napisania książki A.C. Clarka przez Baxtera nie wyjdzie na dobre. I okazało się to prawdą.
Kiedy Clark pisał sam było tam wszystko co najlepsze w fantastyce. Książki zawierały głębokie przemyślenia i miały niejedno dno.
W tym cyklu niestety widać różnicę pióra i to wyraźnie. Nie trzyma się to wszystko za bardzo razem, a na dodatek błędy językowe.
Jeżeli chcesz dobrej powieści o podróżach w czasie to przeczytaj ale Clarka tam w 100% nie ma :-(

Biorąc do ręki cykl obawiałem się, że wspomaganie napisania książki A.C. Clarka przez Baxtera nie wyjdzie na dobre. I okazało się to prawdą.
Kiedy Clark pisał sam było tam wszystko co najlepsze w fantastyce. Książki zawierały głębokie przemyślenia i miały niejedno dno.
W tym cyklu niestety widać różnicę pióra i to wyraźnie. Nie trzyma się to wszystko za bardzo razem, a na...

Baxter i Clarke zafundowali czytelnikom niezłą literacka jazdę po bandzie w trylogii „Odyseja czasu”. * Cały ten cykl jest to podróż w czasie i przestrzeni, w zasadzie bez końca, i chyba dlatego ta trylogia nie ma jakiegoś sensownego zakończenia. Bo we wszechświecie wszystko toczy się cały czas, ma wrażenie nieskończonego, choć oczywiście jest skończony. Bo absolutnie wszystko ma swój początek i koniec od wielkiego wybuchu, po kolejny wielki wybuch, a więc koniec wszechświata, z którego być może przetransformuje się kolejny, a może i nie. Kosmologia, dział fizyki, jest nauką tak tajemniczą i niezwykłą, że fizycy znacznie chętniej odczuwają potrzebę doświadczeń mistycznych niż na przykład ludzie zajmujący się filozofią. Filozofowie owszem mają tego świadomość, że wszystkiego nie da się wyjaśnić, ale z uporem maniaka zadają pytania, a fizycy, mają wrażenie, że znają odpowiedź, to znaczy wiedzą, że odpowiedzi nie ma, albo przynajmniej jest nieosiągalna, i dlatego potrzebują doświadczeń mistycznych. Tak jak wspomniałem ta książka jest o podróży w czasie i przestrzeni, jest też swoistym, niemalże naukowym rozważaniem o początku i końcu wszechświata, a może wszechświatów, bo skąd pewność, że istnieje ten jeden? To, że my nie jesteśmy w stanie do czegoś dojść, dowiedzieć się nie znaczy wcale, że tego nie ma. Bo czy my, istoty żyjące, naprawdę jesteśmy tacy wyjątkowi w kosmosie?

Może i to wszystko skomplikowane i zawiłe, to o czym tutaj piszę, ale zapewniam was, że książka jest o wiele bardziej skomplikowana, kompletnie zamieszana. Ci z was którzy mieli do czynienia z „ Odyseją kosmiczną” Clarke’a będą może mniej zaskoczeni, bo w pewnym sensie, jest tu sporo analogii do tamtego cyklu. Tutaj też mamy sporo rozważań o kosmosie i literacko – filozoficzne próby odpowiedzi na wszelkie pytania. Po prostu jest to niezła zabawa intelektualna.
Podobnie jak w „Odysei kosmicznej” mamy jakiś obcych, których intencje nie są jasne, choć w tej trylogii są bardziej czytelne. Pierworodni, bo tak nazwano tajemniczych kosmitów, a pierworodni stąd, że to oni byli pierwsi i mają zamiar przetrwać do końca wszechświata, a metodą ich przetrwania jest eliminacja wszelkich przejawów inteligentnego życia we wszechświecie. A więc interesuje ich władza, a więc nie wymyślili nic nowego, robią dokładnie to samo co Hitler, Stalin i inni rzeźnicy, którzy dorwali się do władzy i byli święcie przekonani, że ich pomysł na robienie cywilizacji jest najlepszy, a cała reszta to dzikusy, których trzeba wyeliminować. A więc czym Pierworodni różnią się od Aleksandra Wielkiego czy Dżingis Chana? Ci dwaj wodzowie pojawili się w tzw. kieszonkowym wszechświecie na Mirze, tak nazwaną Ziemię pofragmentowaną na wiele plastrów czasu. Oczywiście, że ci dwaj najwięksi w dziejach wodzowie, którzy stworzyli największe imperia, musieli się ze sobą zmierzyć, udowodnić sobie, który z nich rzeczywiście jest najlepszy. Jatka była przednia. A więc mamy tu specyficzne historiozoficzne rozważania dotyczące cywilizacji, tyle tylko, że umiejscowione to wszystko jest w kosmosie. Pierworodni to co robią nazywają kosmiczna kastracją, nie tylko eksterminują planetarne społeczności im zagrażające, bo w sumie są na tak wysokim poziomie, że mało kto jest im w stanie im zagrozić, można powiedzieć, że z perspektywy ziemian są tak potężni, że można by ich nazwać bogami, ale przecież żadnymi bogami nie są. Pierworodni zlikwidowali już wiele kosmicznych społeczności, teraz postanowili rozprawić się z Ziemią. Najpierw zafundowali nam burzę słoneczną, która nastąpiła w 2042 roku, a więc praktycznie armagedon, nie mieliśmy szans tego przetrwać. Jednak jak się okazało, my ziemianie gapami futrowani nie jesteśmy, i zdołaliśmy przetrwać tą niespodziankę tygodnia. Co prawda planeta była mocno poturbowana i trzeba budować wszystko od początku, ale najważniejsze było przetrwanie ludzkości. Widać Pierworodni musieli się zdrowo wkurwić, bo 30 lat później przygotowali nam świąteczna niespodziankę, bomba Q miała eksplodować w Boże narodzenie i rozwalić glob od środka. Na taki porąbany wynalazek żadnego cudu nie ma. Działa precyzyjnie i skutecznie i po zawodach. Ale główkowaliśmy dobrze i wyspekulowaliśmy, że skoro z tą bombą nic się zrobić nie da, trzeba ją przekierować. Na Marsie uwięziono tzw. Oko Pierworodnych i Ci niemal od razu przekierowali bombę, żeby eksplodowała na Marsie.

Główną bohaterką w tym całym zamieszaniu jest Bisesa Dutt, która była oficerem w Armii Brytyjskiej, w 2037 kiedy zaczyna się akcja, znajduje się w Afganistanie, w ramach wojsk ONZ tam stacjonujących. Widać autorzy uznali, że tam to zawsze będzie bałagan, ale to już inna bajka. Bisesa wraz z grupką żołnierzy trafia najpierw do plastra czasu z XIX wieku, a potem, wraz z Brytyjczykami, którzy w tym czasie walczyli w Afganistanie o obronie interesów imperium w którym słońce nigdy nie zachodzi, a potem trafili na cos co nazwano Mirem. Ciekawe, że na Mira trafili również astronauci z kosmicznej stacji badawczej Sojuz. Co tu dużo gadać, bardzo ciekawie się zrobiło.

Niewątpliwie ta trylogia daje do myślenia. Ludzkość ma co robić, dumać jak radzić sobie z zagrożeniami z kosmosu, które w przyszłości mogą zaistnieć i niekoniecznie muszą mieć związek z działalnością paskudnych ufoków, ale przyczyny mogą być jak najbardziej naturalne. Po prostu musimy myśleć perspektywicznie o przyszłych pokoleniach. To dotyczy to również naszej planety, musimy poważnie zacząć myśleć o tym, żeby nasza planeta jak najdłużej nadawała się do życia, a wiec z zasobów musimy zacząć korzystać oszczędnie, bo inaczej wcześniej czy później sami się wykończymy i nawet atomowe zabawki nie będą wcale do tego potrzebne. Ta trylogia niewątpliwie daje do myślenia, a wiec to jest koronny argument, żeby ją przeczytać, oprócz tego, że jest po prostu dobra. Zresztą niezależnie od tego co czytelnik chce tutaj znaleźć i cały ten cykl interpretować, to przeczytać te książki po prostu warto. Polecam.

Ad.
*Oko czasu, Burza słoneczna, Pierworodni.

Baxter i Clarke zafundowali czytelnikom niezłą literacka jazdę po bandzie w trylogii „Odyseja czasu”. * Cały ten cykl jest to podróż w czasie i przestrzeni, w zasadzie bez końca, i chyba dlatego ta trylogia nie ma jakiegoś sensownego zakończenia. Bo we wszechświecie wszystko toczy się cały czas, ma wrażenie nieskończonego, choć oczywiście jest skończony. Bo absolutnie...

a przyznam szczerze, że trzecia odsłona cyklu jakoś mnie nie zachwyciła. sporo się dzieje, jest rozmach, pojawiają się starzy bohaterowie, pojawiają się nowi, ale chwilami odnosiłem wrażenie, że autorzy nie mieli już pomysłów i chwytali się dość absurdalnych (ognisko na biegunie - genialny pomysł na komunikację międzyplanetarną...)

swoją drogą myślałem, że to ostatnia część...

a przyznam szczerze, że trzecia odsłona cyklu jakoś mnie nie zachwyciła. sporo się dzieje, jest rozmach, pojawiają się starzy bohaterowie, pojawiają się nowi, ale chwilami odnosiłem wrażenie, że autorzy nie mieli już pomysłów i chwytali się dość absurdalnych (ognisko na biegunie - genialny pomysł na komunikację międzyplanetarną...)

swoją drogą myślałem, że to ostatnia...

bardzo wciągające, ale końcówką się trochę zawiodłem, w sensie chciałbym więcej

bardzo wciągające, ale końcówką się trochę zawiodłem, w sensie chciałbym więcej