Malarz obłędu

Młody dziennikarz chce napisać książkę, opartą na wypowiedziach seryjnego mordercy i gwałciciela. Kilkakrotnie spotyka się z psychopatą w więzieniu i zamiast szukać treści do książki, popada w depresję. Pytanie jest tu jedno-co czuje morderca w chwili zabójstwa? Odpowiedź jest w książce.

Młody dziennikarz chce napisać książkę, opartą na wypowiedziach seryjnego mordercy i gwałciciela. Kilkakrotnie spotyka się z psychopatą w więzieniu i zamiast szukać treści do książki, popada w depresję. Pytanie jest tu jedno-co czuje morderca w chwili zabójstwa? Odpowiedź jest w książce.

Pokaż mimo to

To nie jest kryminał, a raczej powieść psychologiczna. Nie ma tu zagadki do rozwiązania, nie ma detektywa. To nie jest studium manipulacji (opis na okladce wprowadza w błąd), to raczej historia o tym, jak rodzi się zło. Historia zapowiadała się ciekawie, ale momentami jest zbyt przewidująca. Myślę, że można byłoby więcej popracować nad psychiką bohaterów.

To nie jest kryminał, a raczej powieść psychologiczna. Nie ma tu zagadki do rozwiązania, nie ma detektywa. To nie jest studium manipulacji (opis na okladce wprowadza w błąd), to raczej historia o tym, jak rodzi się zło. Historia zapowiadała się ciekawie, ale momentami jest zbyt przewidująca. Myślę, że można byłoby więcej popracować nad psychiką bohaterów.

Pokaż mimo to

To, że w sali kinowej przenosimy się w inny świat i dokonujemy fascynującej podróży w naszej psychice, to normalne, ale żeby takich doznań szukać w sali widzeń zakładu karnego... choć, kto pisarzowi zabroni. Tego, a nawet pójścia dalej, by swe fascynacje wyprowadzić poza mury więzienne. Zasadniczo tok rozumowania słuszny, bo najlepszym źródłem poznania jest doświadczenie. Tyle, że gdzieś tam w głowie zawsze powinna przebijać się myśl, że umysł raz zniszczony przez zło, nigdy nie wróci do normalności.

To, że w sali kinowej przenosimy się w inny świat i dokonujemy fascynującej podróży w naszej psychice, to normalne, ale żeby takich doznań szukać w sali widzeń zakładu karnego... choć, kto pisarzowi zabroni. Tego, a nawet pójścia dalej, by swe fascynacje wyprowadzić poza mury więzienne. Zasadniczo tok rozumowania słuszny, bo najlepszym źródłem poznania jest doświadczenie....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

CZERWONY KAPTUREK ŻYJE
„Kacie, czyń swoją powinność” – napisał młody autor, proponując mi zrecenzowanie swojej debiutanckiej powieści. Kokieteria, czy intuicja godna pozazdroszczenia? Cokolwiek by nie było, obiecałam. I teraz mam za swoje. Nie mogę po prostu odłożyć książki, jak na przykład „Ludzkiego zoo” Marka Krajewskiego, z adnotacją, że tego nie da się czytać. Autor poprosił o uwagi po przeczytaniu mojej recenzji podręcznika „O pisaniu” Remigiusza Mroza. Jego własna powieść, wydana trzy lata temu nie została zauważona, więc może po prostu chciałby dowiedzieć się dlaczego i liczy na to, że dzięki krytycznym uwagom udoskonali swój warsztat?

Powiem szczerze, w prostych, żołnierskich słowach: nie ma czego doskonalić. „Nie chcem, ale muszem” – już wiem, co miał na myśli twórca słynnego powiedzenia. Zmusiłam się, aby doczytać tę książkę do końca, ale wy, moi drodzy czytelnicy, naprawdę nie musicie narażać się na takie katusze.

„Malarz obłędu” mógłby posłużyć jako modelowe źródło wiedzy, jak nie należy pisać kryminałów. Lista podręcznikowych błędów jest tak długa, że można by nimi obdzielić kilka powieści. Dużo gorszy jest jednak błąd kardynalny, z powodu którego odrzucam tę książkę w całości. Ale o tym będzie na końcu.

Już na początku zniechęca mnie prolog zdradzający zakończenie – ulubiony chwyt polskich autorów, którzy nie potrafią zacząć akcji tak, by przyciągnęła uwagę. Wydaje im się, że jak wrzucą najciekawszą scenę ze środka lub końca, to dalej mogą przynudzać, a czytelnik nie załapie podpowiedzi. Kiedy na wstępie dostaję informację gdzie facet się znajduje, i że z jego umysłem bardzo źle się dzieje, to sugestia do czego ta historia doprowadzi jest naprawdę czytelna. To tak, jakby ktoś pisał bajkę o Czerwonym Kapturku, zaczynając od tego, że wilk zjadł Kapturka, ale gajowy wszystkich uratował. Komu będzie chciało się czytać o tym, co było wcześniej? To kryminał, czy smętna powieść obyczajowa?

W pierwszym rozdziale, zamiast narracyjnego haka, który zachęcić ma do dalszego przerzucania kartek, mamy rozwlekły opis nudnej pracy dwóch księgowych, wzbogacony kolejnym błędem – drewnianymi dialogami. W podręcznikach nazywają to „reader feeder”. Dwie kobiety pracujące w tym samym biurze i znające się jak łyse konie przekazują sobie w rozmowie informacje oczywiste: „Dopóki nie wygramy dużego przetargu na obsługę poważnej firmy, musimy zadowolić się tym, co jest (…) Zasuwamy po dwanaście godzin na dobę, a ledwo wychodzimy na swoje.” Autor postanowił w dialogu „nakarmić” czytelnika wiedzą, która powinna być przekazana w krótkim opisie.

Kolejny błąd – to opisy przyrody, które nie mają żadnego wpływu na treść. „It was a dark, stormy night” – nabijają się Anglicy z takich zabiegów. „Jeszcze nie lało, ale gęste burzowe chmury wisiały tak nisko, że niemal szorowały brzuchami po ziemi” – pisze nasz autor. Czy kogoś to obchodzi?

Figurę stylistyczną zwaną powtórzeniem autor stosuje w takim zagęszczeniu, że czytelnik zaczyna toczyć pianę z ust. Naprawdę, nie muszę po raz siedemnasty (nie żartuję!) czytać „zabiję skurwysyna”, żeby się dowiedzieć, że bohater jest wściekły. Takie powtórzenia, o różnych treściach, znajdujemy co krok. Nie ma innych form literackich na podkreślenie, co jest istotne, a co nie?

Z błędów warsztatowych najbardziej przeszkadzało mi spoilerowanie odautorskie. Przestałam liczyć ile razy autor najpierw zdradza coś istotnego, a potem jeszcze dodatkowo wbija czytelnikowi do głowy, o co mu chodziło, chociaż czytelnik już dawno to wie. Wprawdzie to autor sam spoileruje, ale jednak, biorąc pod uwagę garstkę pozytywnych recenzji na portalu Lubimy Czytać, może nie wszyscy czytelnicy to zauważyli. Więc ostrzegam, teraz spoilery.
Doczytać sobie można tu:
https://www.czytacz.pl/2019/01/przemysaw-wilczynski-malarz-obedu-ocena.html

CZERWONY KAPTUREK ŻYJE
„Kacie, czyń swoją powinność” – napisał młody autor, proponując mi zrecenzowanie swojej debiutanckiej powieści. Kokieteria, czy intuicja godna pozazdroszczenia? Cokolwiek by nie było, obiecałam. I teraz mam za swoje. Nie mogę po prostu odłożyć książki, jak na przykład „Ludzkiego zoo” Marka Krajewskiego, z adnotacją, że tego nie da się czytać. Autor...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Muszę przyznać, że mimo Jan popełnił straszne czyny i że trafił do psychiatryka to jakoś go polubiłam ;)

do tego ciekawi mnie bardzo:
- ile było ciał Malarza wraz ze zwłokami Kasi
- czy policja znalazła grób ze szczątkami
- czy Malarz przyczynił się do niemiłej sytuacji jaka spotkała Annę

- nie wiem czemu miałam wrażenie że pojawi się wyjaśnienie dotyczące człowieka w czapce - czego się nie doczekałam.

Muszę przyznać, że mimo Jan popełnił straszne czyny i że trafił do psychiatryka to jakoś go polubiłam ;)

do tego ciekawi mnie bardzo:
- ile było ciał Malarza wraz ze zwłokami Kasi
- czy policja znalazła grób ze szczątkami
- czy Malarz przyczynił się do niemiłej sytuacji jaka spotkała Annę

- nie wiem czemu miałam wrażenie że pojawi się wyjaśnienie dotyczące człowieka w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka trzyma w napięciu i bardzo działa na wyobraźnię. Jednak, jak dla mnie - za dużo w niej wulgaryzmów. A może to taka potrzeba stylu, czasów- może? Jeśli to czytelnikowi nie przeszkadza, to polecam.

Książka trzyma w napięciu i bardzo działa na wyobraźnię. Jednak, jak dla mnie - za dużo w niej wulgaryzmów. A może to taka potrzeba stylu, czasów- może? Jeśli to czytelnikowi nie przeszkadza, to polecam.

Pokaż mimo to

Kryminał z krwi i kości. Moim zdaniem, to bardzo udany debiut. Książka bardzo wciąga i z każdą stroną wzbudza ciekawość co będzie dalej.
Została wydana w 2015 roku i od tej pory nic jeśli chodzi o kryminały....mam jednak nadzieję, że Pan Przemysław znowu niedługo coś wyda. Czekam z niecierpliwością! ;)

Kryminał z krwi i kości. Moim zdaniem, to bardzo udany debiut. Książka bardzo wciąga i z każdą stroną wzbudza ciekawość co będzie dalej.
Została wydana w 2015 roku i od tej pory nic jeśli chodzi o kryminały....mam jednak nadzieję, że Pan Przemysław znowu niedługo coś wyda. Czekam z niecierpliwością! ;)

Pokaż mimo to

Zastanawialiście się kiedyś do czego może doprowadzić fascynacja złem?
W tej książce możecie poznać jedną z możliwości. Pozycja dla ludzi o mocnych nerwach. Ciekawość, odpowiedzi na pytania i szybka droga do obłędu.
Do czego zdolny jest człowiek?
"Walczyć z czymś namacalnym jest w miarę łatwo, przynajmniej masz świadomość tego, z kim toczysz walkę. Ale stanąć oko w oko z wytworem przerażonego umysłu, to już zupełnie coś innego".

Zastanawialiście się kiedyś do czego może doprowadzić fascynacja złem?
W tej książce możecie poznać jedną z możliwości. Pozycja dla ludzi o mocnych nerwach. Ciekawość, odpowiedzi na pytania i szybka droga do obłędu.
Do czego zdolny jest człowiek?
"Walczyć z czymś namacalnym jest w miarę łatwo, przynajmniej masz świadomość tego, z kim toczysz walkę. Ale stanąć oko w oko z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rasowy kryminal ktory az kipi od psychologii co bardzo lubie.
Mlody dziennikarz ktorego marzeniem jest slawa i bogactwo dostaje od losu zyciowa szanse. Wlasciciel duzego wydawnictwa proponuje mu duze pieniadze w zamian napisania biografii seryjnego mordercy i gwalciciela ktory jest osadzony w zakladzie karnym w Raciborzu. Dziennikarz nawiazuje kontakt z przestepca liczac na duze zyski. Zostaje jednak wciagniety w swiat psychopaty i od tego nie ma juz odwrotu. Zatraca sie calkowicie w swiecie zla i traci kontakt ze swiatem realnym. W ksiazce sa bardzo charakterystyczne i mocne osoby ktore wciagaja w swoja historie. Dawno nie czytalam tak mocnej ksiazki.

Rasowy kryminal ktory az kipi od psychologii co bardzo lubie.
Mlody dziennikarz ktorego marzeniem jest slawa i bogactwo dostaje od losu zyciowa szanse. Wlasciciel duzego wydawnictwa proponuje mu duze pieniadze w zamian napisania biografii seryjnego mordercy i gwalciciela ktory jest osadzony w zakladzie karnym w Raciborzu. Dziennikarz nawiazuje kontakt z przestepca...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawa forma pisania, ale treść jak dla mnie trochę za bardzo teatralna i w swej opowieści autor poszedł trochę za daleko

Ciekawa forma pisania, ale treść jak dla mnie trochę za bardzo teatralna i w swej opowieści autor poszedł trochę za daleko

Pokaż mimo to