Dwadzieścia lat ciszy

„Dwadzieścia lat ciszy” to powieść Przemysława Wilczyńskiego, którego osobiście nie znam z poprzedniej twórczości. Wydawniczo był to jeden kryminał i opowiadanie w niedawno wydanym zbiorku, więc można powiedzieć, że trafiliśmy na autora raczkującego. Ojć miałam zaćmienie czytając opis, bo cóż, jakoś w głowie szykowałam się na kryminał, a nie koniecznie na horror.

Raciborzem przed dwudziestu laty wstrząsnęła seria zaginięć dzieci. Sprawcy nie odnaleziono i miasto po raz drugi musi zmierzyć się z falą strachu. Po porwanych dzieciach nie pozostaje ślad, a jedyni świadkowie podają opis czarnej, złowrogiej furgonetki.

„Podobno nadzieja umiera ostatnia, to prawda, chociaż nie do końca. Ona może dokonać żywota nieco wcześniej, wtedy, kiedy pole bitwy rozbrzmiewa krzykami i jękami konających.”

Książka jest pisana w trzeciej osobie czasu przeszłego, w formie krótkich rozdziałów. Każdy z nich skupia się na jednym z czterech bohaterów, których przeznaczenie połączy wokół dziwnych, niezrozumiałych wydarzeń. Mamy chłopaka, który ma zdolność wyczuwania zła, ojciec znęca się nad nim psychicznie, a koledzy wykorzystują. Mamy matkę, której życie zawaliło się przed dwudziestu laty, kiedy straciła córkę. Mamy byłego wojskowego, który żyje jak bezdomny z powodu odsiadki w więzieniu. I na koniec, wisienka na torcie – mamy psychola, który uciekł z zakładu zamkniętego, słyszy głosy i ma misję do wykonania. Wszyscy bohaterowie zostali w moim odczuciu dobrze przedstawieni, ich życie, motywacje, działania i uczucia, miały swoisty sens i nie wywodziły się z niczego. A nasz świr, może to głupie, ale czekałam na jego rozdziały, bo miał w sobie taką pierwotną prostotę, czyste szaleństwo napędzane nieznanym celem i nierzadko potrzebami ciała. Zupełnie prymitywne, zerojedynkowe zachowanie, ciekawie opisane, za co brawo.

„- Co robimy?
- Jedź – polecił.
- Bałam się, że to powiesz.
Wzruszył ramionami.
- Mogłaś nie pytać.”

Jeśli weźmiemy pod lupę rozwój fabuły to już nie będzie aż tak kolorowo. Miałam wrażenie, że zło czające się w czarnej jak smoła ciężarówce ma większy potencjał i powinno być bardziej „teatralne” i wręcz niemożliwe do skontrowania. Chyba liczyłam na jakieś totalnie negatywne, krwawe zakończenie. Nie do końca to dostałam, ale nie było znowu tak źle, chyba po prostu za prosto i jakoś niezbyt strasznie. Okładka ładnie skomponowana i dopasowana do treści. Całość sama w sobie nie jest zła, jeśli lubicie studium charakterów i niezłą narrację, skupioną na bohaterach. Takim osobom polecam.

https://angeliconpoint.blogspot.com/

„Dwadzieścia lat ciszy” to powieść Przemysława Wilczyńskiego, którego osobiście nie znam z poprzedniej twórczości. Wydawniczo był to jeden kryminał i opowiadanie w niedawno wydanym zbiorku, więc można powiedzieć, że trafiliśmy na autora raczkującego. Ojć miałam zaćmienie czytając opis, bo cóż, jakoś w głowie szykowałam się na kryminał, a nie koniecznie na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sporo osób pamięta jeszcze historię czarnej wołgi, którą w czasach PRL straszono dzieci. Ta legenda mówiła o kursującej po mieście czarnej limuzynie marki Wołga, która rzekomo porywała maluchy. W zależności od wersji, autem kierowali m.in. księża, zakonnice, Żydzi czy wampiry, a krążące po zmroku auto pochłaniało dzieci w celu spuszczania im krwi, którą używano m.in. do transfuzji. Mimo iż teraz historia ta uważana jest za socjologiczny fenomen, to tak naprawdę był czas, kiedy zapanowało przerażenie, a prawdopodobieństwo spotkania czarnej wołgi wydawało się duże. Obecnie, choć zagadka czarnej wołgi została rozwiązana, wciąż pojawia się myśl dotycząca tego, jak bardzo jej istnienie było prawdopodobne, oczywiście z jak najbardziej realnym porywaczem za kierownicą.
Ten motyw samochodu od którego wieje grozą, którym można straszyć dzieci, zresztą również czarnego, pojawia się w powieści Przemysława Wilczyńskiego pt. „Dwadzieścia lat ciszy”. Opublikowana nakładem Wydawnictwa AKURAT książka to emocjonujący thriller, w którym dreszczyk emocji towarzyszy nam już od pierwszych stron. Dzięki temu po książkę sięgnąć powinni zarówno wielbiciele kryminałów, jak i powieści z dreszczykiem, a nawet nutką science-fiction. Tu również pojawia się siejący grozę samochód, bez kierowcy na dodatek, ale historia teoretycznie wygląda na klasyczny kryminał. Może właśnie dlatego tak zaskakuje i sprawia, że z każdą stroną coraz bardziej mamy ochotę zagłębiać się w tej opowieści.
Przenosimy się do Raciborza, gdzie w niewyjaśnionych okolicznościach ginie chłopiec. Chwilę wcześniej bawił się na boisku, a następnie zniknął. Nikt nie widział momentu uprowadzenia, nikt nie wie, co się mogło stać, jedynie kilka osób widziało na miejscu zdarzenia dziwny czarny samochód. Ten motyw samochodu jest o tyle niepokojący, że pojawiał się w zeznaniach świadków już … dwadzieścia lat wcześniej. Wówczas również zaczęły ginąć dzieci, a uprowadzonych nigdy nie odnaleziono – ani żywych, ani martwych.
Wśród dzieci, które w tajemniczych okolicznościach zaginęły, jest córka Bogny, Anastazja. Zaginięcie dziewczynki, brak jakichkolwiek śladów, które dawałyby nadzieję na jej powrót zniszczyły życie Bognie, nie przetrwało ani jej małżeństwo, ani pasja do pracy. Mimo wszystko wciąż projektuje wiedząc, że musi mieć środki na poszukiwania, bowiem policja dawno już przestała robić coś w tej sprawie. Tajemniczy czarny samochód i zaginiecie chłopca wywołuje w Bognie drżenie serca sądzi bowiem, że te dwie sprawy są ze sobą powiązane, mimo upływu czasu. Na własną rękę decyduje się przeprowadzić śledztwo, choć w wyniku zbiegu okoliczności, ostatecznie rozpoczyna poszukiwania wspólnie z Hubertem, byłym wojskowym, wydalonym ze służby za przekroczenie granic obrony koniecznej.
Hubert, choć zupełnie nie ma żadnego celu w podjęciu tej sprawy, z masa własnych kłopotów, ma zdecydowaną skłonność do pakowania się w kłopoty. Ma również instynkt, który mówi mu, że w czarnym samochodzie czai się zło. Trafił już na ten samochód, na „furgonetkę z piekła rodem”, jak ją określił i miał wrażenie, że kierowca bawi się z nim w kotka i myszkę. Choć zgubił auto w pościgu, to jednak dzięki temu ostatecznie poznał Bognę. Zagadka zaginięć intryguje także dwóch przyjaciół, Igora i Niko, ale to Niko czuje i wie więcej, niż mogłoby się wydawać. Zgnębiony przez rodziców i uczniów chłopiec, obdarzony fizycznym defektem, czuje się odrzucony przez wszystkich. Przynajmniej do momentu spotkania z Hubertem…
Wśród bohaterów znajdziemy jeszcze m.in. Blachę, pensjonariusza rybnickiego szpitala dla umysłowo chorych. To właśnie on, dzięki głosom, które pomagają mu uciec, ale też pozbawiają możliwości wyboru, podąża ku spotkaniu z przeznaczeniem, czyli z czarną furgonetką. I choć do końca nie wie, jaka jest jego misja, jaki ma cel, samochód odnajduje go pierwszy.
Jak zakończy się ta opowieść i o co tak naprawdę w niej chodzi? Czym jest czarna furgonetka i kto nią kieruje? Gdzie znikają dzieci i czy jest choć cień szansy na odnalezienie ich żywych? Przekonamy się o tym dzięki porywającej książce Wilczyńskiego, w której frapującej fabule towarzyszy doskonale prowadzona akcja i doskonale zarysowani bohaterowie, z Blachą na czele. Po lekturze tej książki legenda o czarnej wołdze zdecydowanie ma szansę ożyć.

Sporo osób pamięta jeszcze historię czarnej wołgi, którą w czasach PRL straszono dzieci. Ta legenda mówiła o kursującej po mieście czarnej limuzynie marki Wołga, która rzekomo porywała maluchy. W zależności od wersji, autem kierowali m.in. księża, zakonnice, Żydzi czy wampiry, a krążące po zmroku auto pochłaniało dzieci w celu spuszczania im krwi, którą używano m.in. do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wciąż szukam horroru, który wprawi mnie w osłupienie, przyprawi o dreszcz przerażenia i sprawi, że będę oglądać się za siebie podczas wieczornego spaceru. Do tej pory udało się to nielicznym i to w połowie a jedynym polskim autorem powieści grozy, który zdobył mój niekłamany szacunek jest Artur Urbanowicz. Czy zatem Przemysław Wilczyński dołączy do tego grona i otworzy nową ścieżkę polskiego horroru?

Okładka przyciąga wzrok. Uwielbiam minimalizm w grafice i klimat, który tutaj jest przecież kluczowy. Dlatego zdecydowałam się na lekturę, mając nadzieję, że tym razem trafię na coś intrygującego, pomysłowego i pełnego emocji. Niestety nie do końca tak się stało, ponieważ o ile całość czyta się szybko i bardzo przyjemnie to niestety, mnie historia nie przestraszyła i w moich oczach wypadła bardziej jako sensacja niż horror.

Autor stworzył dobry klimat i to muszę mu oddać. Jest napięcie, jest też niepewność co do kolejnych wydarzeń. Z rosnącą ciekawością przerzucałam kolejne strony zastanawiając się na jakie problemy natkną się bohaterowie. Wciągnęłam się w wir wydarzeń, przyjemnie również było poznać samych bohaterów, którzy postanowili stawić czoła siłą zła, więc sama historia zarysowuje się jako lektura warta przeczytania wieczorem, przy zgaszonym świetle, ponieważ intryguje i nie nudzi.

Bogna poszukuje swojej córki od dwudziestu lat, która widziana była ostatni raz, gdy wsiadała do czarnej furgonetki. Podobnie przepadł Igor. Gdy zjawisko się nasiliło, Bogna, Niko oraz Hubert postanowili połączyć siły, by dowiedzieć się prawdy na temat zaginięć. Każdy z tych bohaterów reprezentuje inny typ człowieka, otrzymujemy różne osobowości, które mierzą się z prywatnymi demonami przeszłości i z każdą kolejną stroną na jaw wychodzą nowe fakty. Może jedynie sam Hubert wydał mi się trochę naciąganą postacią, bo bezdomny były wojskowy jakoś odstawał mi od tego grona.

Strach w książce przedstawiony jest w postaci konkretnych elementów. Nie ma więc mrocznego napięcia a raczej element wyczekiwania na temat tego co będzie dalej. Nie ma sił nadprzyrodzonych, które najczęściej wpływają na psychikę czytelnika a tajemniczy pojazd, uciekinier ze szpitala psychiatrycznego, który wydaje się bardzo zagadkową postacią a także subtelne aluzje. Trudno więc powiedzieć, żeby to wszystko wydawało się straszne a szkoda, bo potencjał był. Wiem jednak, że nie łatwo napisać naprawdę przerażający horror, dlatego pozostaję otwarta na kolejne propozycje autora.

"Dwadzieścia lat ciszy" to ciekawa propozycja od Przemysława Wilczyńskiego, której wyboru absolutnie nie żałuję. Cieszę się, że poznałam nowego autora, cieszę się również, że spędziłam wieczór w tak intrygującym towarzystwie. Doceniam klimat a także kreację bohaterów, wciąż jednak wyczekuję książki, która szczerze mnie przerazi. Kto wie, może kolejna książka autora osiągnie ten poziom? Tego mu życzę a Was zachęcam do lektury jako mocnej sensacji z dreszczykiem emocji.

Wciąż szukam horroru, który wprawi mnie w osłupienie, przyprawi o dreszcz przerażenia i sprawi, że będę oglądać się za siebie podczas wieczornego spaceru. Do tej pory udało się to nielicznym i to w połowie a jedynym polskim autorem powieści grozy, który zdobył mój niekłamany szacunek jest Artur Urbanowicz. Czy zatem Przemysław Wilczyński dołączy do tego grona i otworzy nową...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka zapowiadała się bardzo dobrze a zakończyła...
20 lat temu doszło do serii porwań. Policji nie udało ustalić się niczego sensownego, wiadomo było jedynie że za tajemniczymi zniknięciami dzieci stała czarna furgonetka. Po 20 latach Bogna dalej poszukuje swojej córki, która miałaby już 30 lat. Nieoczekiwanie znów zaczynają ginąć dzieci i znów w Raciborzu widziana jest czarna, dziwna furgonetka. W tym samym czasie z psychiatryka w Rybniku ucieka Blacha, dziwny psychopata, który słyszy głosy. Do tego, zupełnie przypadkowo Bognie zaczyna pomagać Hubert, były wojskowy i Niko, 11-latek z bogatego, ale bez miłości domu lekarzy. Stanowią dziwne trio, które zaczyna szukać furgonetki, aby zatrzymać porwania kolejnych dzieci.
Zaczynając lekturę spodziewałam się czegoś zupełnie innego, thrillera, który sprawi, że będę miała ciary, patrząc na większe samochody, ale zakończenie powie mi kto stał za zniknięciami wtedy i teraz. Jednak im bardziej fabuła się rozkręcała, tym więcej pojawiało się pytań bez odpowiedzi. W zasadzie to chyba bardziej horror skoro pojawiają się paranormalne wątki, ale też nie taki, aby się bać. A zakończenie? Sama nie wiem co myśleć, chyba po prostu go nie zrozumiałam 🤷🏼‍♀️ W pewnym momencie coś w tej historii przestało mi się „kleić”. Co prawda akcja zaczyna się rozkręcać wraz z pościgiem za tajemniczą furgonetką, która uzdrawia, ale też sprawia, że dzieciaki znikają, jednak dalej pozostawia wiele niedomówień. Czekałam na wyjaśnienie tej historii i trochę się nie doczekałam a szkoda bo był w niej duży potencjał.

Ta książka zapowiadała się bardzo dobrze a zakończyła...
20 lat temu doszło do serii porwań. Policji nie udało ustalić się niczego sensownego, wiadomo było jedynie że za tajemniczymi zniknięciami dzieci stała czarna furgonetka. Po 20 latach Bogna dalej poszukuje swojej córki, która miałaby już 30 lat. Nieoczekiwanie znów zaczynają ginąć dzieci i znów w Raciborzu widziana...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedy przeczytałam opis fabuły, wiedziałam, że nie będzie to lekka, łatwa i przyjemna lektura, a jednak z całą stanowczością postanowiłam ją przeczytać.
Jest to powieść napisana szkatułkowo. Rozdziały przemiennie wprowadzają czytelnika w życie Bogny, kobiety w średnim wieku, matki, która desperacko poszukuje zaginionej przed laty córki. Towarzyszymy również kilkulatkowi imieniem Niko, chłopcu z tak zwanego „dobrego domu”. Poznajemy Huberta, bezdomnego mężczyznę, byłego wojskowego wydalonego ze służby wojskowej po pewnym mrocznym incydencie. A także poznajemy Blachę, bezwzględnego, chorego umysłowo uciekiniera ze szpitala psychiatrycznego, słyszącego „głosy” w swojej głowie, które prowadzą go w nieznane.
Wątkiem głównym tej powieści są uprowadzenia dzieci przez porywacza kryjącego się w tajemniczym mrocznym samochodzie. Ale kilka wątków dopełniających fabułę, moim zdaniem również zasługuje na baczniejszą uwagę czytelnika.
Obraz tak zwanego „dobrego domu”, w którym prym wiedzie alkohol i przemoc skrzętnie ukrywane za obrazami tak zwanych „porządnych obywateli” pracujących na cenionych i odpowiedzialnych stanowiskach, gdzie jedyne co czuje dziecko to strach, pogarda i nienawiść do rodziców. Obraz samotnego jedenastolatka podatnego na wpływ jedynego kolegi, który się z nim trzyma. Zagubiony, samotny chłopiec jest jednak czymś w rodzaju medium, czuje więcej niż inni, wyczuwa złą energię i jest w stanie przeczuć zbliżające się negatywne zdarzenie.
Mamy również obraz bezdomnego, ale widziany zupełnie innymi oczami jak ten powszechnie znany, gdzie brudny, cuchnący alkoholem człowiek żebrze o pieniądze na… wiadomo.
I obraz matki, kobiety odważnej i zdesperowanej, której serce i wiara nie pozwalają na zapomnienie zaginionej przed laty córki. Matki, która uważa, że skoro nie ma ciała to nie ma też śmierci i córka żyje.
Dużym plusem tej powieści są świetnie wykreowane osobowości bohaterów zróżnicowanych zarówno pod względem wieku, płci jak i pozycji społecznej. Mamy tutaj kobietę w średnim wieku i w zbliżonych do niej wiekowo dwóch mężczyzn, typowych twardzieli, ale każdy epatuje siłą tej „twardości” w inny sposób. Jeden były wojskowy, wyszkolony nie tylko do zabijania, ale do obrony i psychicznie chory zwyrodnialec, dla którego nie liczy się nic prócz własnego zadowolenia chorej satysfakcji.
Jest jeszcze chłopiec, jedenastolatek, silny i słaby jednocześnie, któremu życie w tak krótkim czasie dało nieźle popalić, a właściwie to nie życie a ojciec tyran i matka alkoholiczka. Chłopiec o niewinnym wyglądzie, który dźwiga w sobie ogromne pokłady cierpienia i inteligencji.
Są książki, których fabuły wciągają jak magnes i myślę, do nich właśnie należy zaliczyć tę powieść. Jestem przekonana, że kto zacznie czytać, ten nie będzie mógł oderwać się od lektury, bo emocje mu na to nie pozwolą. Jeszcze jeden rozdział i… jeszcze jeden rozdział i… czytasz nie zważając na pieczenie oczu, ani na czas. Nie myślisz o niczym innym tylko o tym, co będzie dalej.
Ta książka to typowy mix gatunkowy, w którym miesza się dramat z kryminałem, thrillerem, powieścią grozy i zjawiskami paranormalnymi. I muszę przyznać, że mam bardzo mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Czuję pewnego rodzaju niedosyt, nie lubię, kiedy autor pozostawia czytelników z domysłami co do dalszego ciągu. Niby powieść zakończyła się. Niby zakończyła się tak jak wielu być może będzie tego oczekiwało, ale wciąż wiszą w mojej głowie pewnego rodzaju niedomówienia. Z pewnością jest to zamysł autora, który z premedytacją tak a nie inaczej postanowił skonstruować zakończenie książki. Ale mnie wciąż czegoś brakuje.
Polecam jednak tę książkę bardzo gorąco, szczególnie miłośnikom mocnych wrażeń. Tutaj z całą pewnością ich nie zabraknie. Polecam fanom kryminału i thrillera, no i oczywiście tym, którzy lubią czytać powieści grozy zwłaszcza z nutką fantastyki i zjawisk paranormalnych.

Kiedy przeczytałam opis fabuły, wiedziałam, że nie będzie to lekka, łatwa i przyjemna lektura, a jednak z całą stanowczością postanowiłam ją przeczytać.
Jest to powieść napisana szkatułkowo. Rozdziały przemiennie wprowadzają czytelnika w życie Bogny, kobiety w średnim wieku, matki, która desperacko poszukuje zaginionej przed laty córki. Towarzyszymy również kilkulatkowi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czarna furgonetka. Inna niż wszystkie. Przyprawiająca o ciarki. Złowroga. Nieuchwytna. Niebezpieczna.
Pojawiała się tam, gdzie dochodziło do zaginięć dzieci. Kiedyś i teraz. W Raciborzu.

Hubert, były wojskowy, mieszka w opuszczonej kamienicy.
Bogna, matka zaginionej dwadzieścia lat wcześniej Anastazji, architekt. Wierzy, że jej córka wciąż żyje.
Nikodem, dzieciak z bogatego domu, nieszczęśliwy. Ma specyficzne zdolności. Dużo wie. Ma tylko jednego przyjaciela, Igora, rówieśnika z biednej rodziny.
Blacha, uciekinier ze szpitala psychiatrycznego. Słyszy głosy i robi to, co mu każą. W dziwny sposób związany z furgonetką.

Hubert spotkał Nikodema w "swojej" kamienicy.
Drogi Bogny i Huberta przecięły się w starej cegielni gdy próbowali "ustalić fakty".

"Żeby zrozumieć, musi pan uwierzyć"

Zawierają niepisany pakt. Chcą złapać tego, kto porywa dzieciaki. Chcą poznać prawdę. A gdy Igor, jakby zahipnotyzowany, na oczach Niko wsiada do furgonetki... biorą sprawy we własne ręce.

Pomysł na historię fajny. Z realizacją jest już gorzej. Zabrakło mi w tej historii przede wszystkim napięcia, wynikającego z fabuły. Zbyt wcześnie odkryte zostały karty. Brakuje prawdziwego zakończenia i odpowiedzi na wiele pytań.
Szkoda, bo zapowiadała się lepiej. Liczyłam na więcej grozy.

Czarna furgonetka. Inna niż wszystkie. Przyprawiająca o ciarki. Złowroga. Nieuchwytna. Niebezpieczna.
Pojawiała się tam, gdzie dochodziło do zaginięć dzieci. Kiedyś i teraz. W Raciborzu.

Hubert, były wojskowy, mieszka w opuszczonej kamienicy.
Bogna, matka zaginionej dwadzieścia lat wcześniej Anastazji, architekt. Wierzy, że jej córka wciąż żyje.
Nikodem, dzieciak z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bogna poszukuje córki, którą ostatni raz widziano wsiadającą do czarnej furgonetki. W ten sam sposób znika też Igor. Jego przyjaciel Niko rusza tropem tajemniczego sprawcy. Pomagają mu Bogna i Hubert- bezdomny były wojskowy.
Złowieszcza aura otaczająca zagadkowy pojazd przyciąga inne zło. Psychopatyczny uciekinier ze szpitala psychiatrycznego Blacha, wreszcie może bezkarnie wcielać w życie swoje chore fantazje. Nie wie jednak, że jest tylko narzędziem w rękach kogoś a nawet czegoś znacznie gorszego.
#dwadzieścialatciszy #przemysławwilczyński (debiutował książką #malarzobłędu) to powieść sensacyjna z elementami fantastyki.
Szczerze mówiąc mnie nie zachwyciła. Nie jestem fanką takiego gatunku, a według mnie najciekawszy jest wątek czarnej furgonetki /pamiętacie z dzieciństwa legendy o czarnej wołdze, do której porywane są dzieci/.
Reasumując - historia nieco nużąca, poprzez rozbudowane opisy, brak dialogów i powtórzenia...
Mrocznemu klimatowi nie towarzyszą ciekawe zwroty akcji ani elementy zaskoczenia czy grozy.
@wydawnictwomuza

Bogna poszukuje córki, którą ostatni raz widziano wsiadającą do czarnej furgonetki. W ten sam sposób znika też Igor. Jego przyjaciel Niko rusza tropem tajemniczego sprawcy. Pomagają mu Bogna i Hubert- bezdomny były wojskowy.
Złowieszcza aura otaczająca zagadkowy pojazd przyciąga inne zło. Psychopatyczny uciekinier ze szpitala psychiatrycznego Blacha, wreszcie może bezkarnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdy pojawia się czarna furgonetka to znak,że jakieś dziecko zaginie. Tak było dwadzieścia lat temu i to znów się dzieję.
Nikt nie wie kto i dlaczego porywa dzieci. Pojazd jest dość specyficzny, gdyż nie słychać go a jedynie widać.
Hubert były żołnierz chce zbadać tę sprawę, gdyż i tak nie ma teraz żadnych innych zajęć, na swojej drodze do odkrycia
prawdy spotyka Bognę, która tak samo chcę aby porywacz zostal złapana. Jednak ona ma inny powód bo to właśnie jej córka została
porwana dwadzieścia lat temu i do tej pory ślad o niej zaginął. Jako matka ma intuicję,że jej córka w dalszym ciągu żyje i chce ją
odnaleźć. Jest jeszcze Niko chłopiec, który na własne oczy widział jak jego przyjaciel wchodzi do tej tajemniczej furgonetki.
Cała trójka będzie prowadziła własne śledztwo aby złapać tego okrutnego sprawcę. Czy uda im się złapać sprawcę?

Nie ukrywam tego,że okładka jest bardzo intrygująca i przyciąga wzrok. Chyba każdy słyszał opowieści o czarnej Wołdze, tutaj mamy
czarną fantastyczną furgonetkę i niestety ale ta historia totalnie do mnie nie przemówiła. Pomysł na fabułę był bardzo dobry, gdyż
większość czytelników lubi takie mrożące krew w żyłach historię , tego tutaj niestety nie było a mogło być.
Nie dowiedziałam się co stało się z tymi chłopcami, którzy zostali porwani przez... no właśnie przez co?
Przez fantastyczną furgonetkę, która jeździ bez kierowcy i w której dzieją się magiczne rzeczy.
Nie to poszło w złą stronę, nie tego się spodziewałam i jest mi trochę przykro bo naprawdę liczyłam na mocną i zaskakującą
lekturę. Tutaj tego nie znalazłam.

Gdy pojawia się czarna furgonetka to znak,że jakieś dziecko zaginie. Tak było dwadzieścia lat temu i to znów się dzieję.
Nikt nie wie kto i dlaczego porywa dzieci. Pojazd jest dość specyficzny, gdyż nie słychać go a jedynie widać.
Hubert były żołnierz chce zbadać tę sprawę, gdyż i tak nie ma teraz żadnych innych zajęć, na swojej drodze do odkrycia
prawdy spotyka Bognę,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

”Dwadzieścia lat ciszy” to książka wobec, której miałam spore oczekiwania. Przeszywająca okładka, intrygujący opis zapowiadający historię z wątkami fantastycznymi i dreszczykiem. Porwanie dzieci i grono nietuzinkowych bohaterów, którzy pragną je odzyskać.
Niestety zupełnie nie odnalazłam się w tej lekturze. Od początku dość topornie szło mi czytanie, czemu przyczyniły się liczne, długie i żmudne opisy. Rozmyślania bohaterów zajmujące niemal całe strony, a na dodatek powtarzające te same tezy co kilka stron .Takie zabiegi przyczyniły się do tego, że napięcie niemal całkiem oklapło, rozproszyło się, rozwiało. Nie zostało po nim ani śladu. I choć należę do grupy czytelników, którzy uwielbiają porządne, długaśne opisy to tylko wtedy kiedy mają one wartość, wywołują emocje, intrygują.
„Dwadzieścia lat ciszy” to lektura, która wywołuje wiele pytań, odpowiada tylko na te nieliczne. Zostawia niedosyt, a nawet poczucie, że wiele wątków jest pełnych luk.
Na uwagę zasługuje fakt, że autor starał się przedstawić pewne problemy społeczne, dostrzegalne współcześnie. Moim zdaniem to jednak za mało. Ta powieść niebawem zatrze się w mojej pamięci. Była zbyt wyzuta z emocji, nieco nużąca i rozwlekła, a w kluczowych momentach pełna dziur i niewiadomych, które nie pozwalają na dostrzeżenie potencjału historii w jej pełnym blasku. Jako thriller wypada po prostu słabo. Jest zbyt płasko. Nie wystarczy wprowadzić demonicznego zła, czarnej ciężarówki, nieodgadnionej postaci by sens wyklarował się sam. A właśnie tego spoiwa i napięcia zabrakło mi najbardziej.

”Dwadzieścia lat ciszy” to książka wobec, której miałam spore oczekiwania. Przeszywająca okładka, intrygujący opis zapowiadający historię z wątkami fantastycznymi i dreszczykiem. Porwanie dzieci i grono nietuzinkowych bohaterów, którzy pragną je odzyskać.
Niestety zupełnie nie odnalazłam się w tej lekturze. Od początku dość topornie szło mi czytanie, czemu przyczyniły się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W powieści mamy bardzo wiele bohaterów, których łączy jeden wspólny cel – odnaleźć sowje porwane dzieci .
Niestety, książka niezbyt mi się spodobała. Z każdą kolejną strona nie czekałam na to co wydarzy się dalej, lecz na to kiedy ona w końcu się skończy. Mamy w niej dość dużo fajnie rozbudowanych scen, których jest bardzo dużo , mamy tutaj dialogi, których jest zdecydowanie za mało jak dla mnie. No i najważniejsze nie znalazłam w niej żadnego napięcia i grozy, które by towarzyszyły czytaniu tej książki .
Książka zawiera wątki thrillera i fantastyki. Jak dla mnie nie było to idealne połączenie. Ja zawsze jak czytam jakąkolwiek książkę zadaje sobie kilka istotnych pytań. Niestety , większość z moich zadanych na samym początku pytań nie znalazłam odpowiedzi . Zakończenie jest otwarte i czytelnik pozostaje sam z niedokończonymi sprawami i odpowiedziami ,wysłanymi w przestrzeń.
Ale mamy też plusy . Pan Przemysław w książce porusza tematy bezdomności , alkoholizmu ,które są u nas w świecie i wżyciu na porządku dziennym. Bardzo się cieszę , że autor nie boi się zabierać głosu ,w tak trudnych sprawach dla nas .Książka nie zachwyciła mnie aż tak ,że się zaczęłam bać , ale bohaterowie, którzy tu zostali nam przedstawieni bardzo mnie zaciekawili.
Jeśli lubi ktoś książki , które łączą w sobie dwa gatunki bardzo serdecznie polecam wam daną książkę i mam nadzieje , że się nie zawiedziecie.

W powieści mamy bardzo wiele bohaterów, których łączy jeden wspólny cel – odnaleźć sowje porwane dzieci .
Niestety, książka niezbyt mi się spodobała. Z każdą kolejną strona nie czekałam na to co wydarzy się dalej, lecz na to kiedy ona w końcu się skończy. Mamy w niej dość dużo fajnie rozbudowanych scen, których jest bardzo dużo , mamy tutaj dialogi, których jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to