Upiorne święta

„Groch z kapustą”
Do stworzenia świątecznej antologii strachu Wydawnictwo Akurat zaprosiło głównie polskich pisarzy. Wśród twórców opowiadań znajduje się tylko jedna autorka i tylko jeden zagraniczny pisarz, ale za to nie byle jaki. Już samo nazwisko Grahama Mastertona wystarczyło, by skutecznie przekonać mnie, że Upiorne święta to lektura warta uwagi. Na kartach książki znajdziemy istny „groch z kapustą”. Czytelnicy, którzy sięgną po zbiór opowiadań, trafią na miszmasz gatunkowy, który jednak splata się w spójną i momentami bardzo mroczną całość.

Uwaga na Mikołaja!
Upiorne święta otwiera Opowieść wigilijna Tomasza Hildebrandta. Autor zabiera nas do świata horroru, w którym panuje psychodeliczny, mroczny klimat. Nie wchodząc w szczegóły historii, zdradzę tylko, że podczas lektury będziemy świadkami pościgu, w czasie którego poczucie zagrożenia wręcz wylewa się z książki. Czy instynkt przetrwania wystarczy, by ofiara umknęła swojemu świątecznemu oprawcy? Tego musicie dowiedzieć się sami.

Horror horrorem poganiany
W książce Upiorne święta znajdziemy wiele historii, które zaklasyfikowałabym pod względem gatunkowym jako horror. Jedną z nich jest intrygująca opowieść Już nie jesteś smutkiem, autorstwa Jakuba Ćwieka, która zaskoczyła mnie dość kuriozalnym zakończeniem. Prezent od Gwiazdora Roberta Cichowlasa to z kolei historia przepełniona niepokojącą, napiętą atmosferą. Spore zagęszczenie emocji, zwłaszcza w końcówce opowiadania sprawiło, że nie mogłam oderwać się od lektury. Kolejnym horrorem w świątecznym zbiorze jest Dom na końcu ulicy Przemysława Wilczyńskiego. Historia o mężczyźnie zamieniającym się w monstrum niespecjalnie przypadła mi do gustu. Na pewno spodoba się ona jednak fanom klasycznego, pełnego potworów horroru.

Magia świąt? Nie do końca…
W opublikowanym przez Wydawnictwo Akurat zbiorze znalazło się też miejsce dla historii, którą określiłabym jako opowieść przygodowa z elementami science fiction. Kontrakt Adama Przechrzty, bo o nim mowa, opowiada o zleceniu, którego podjął się pewien lingwista i tłumacz. Rozpoczynając współpracę z tajemniczą kobietą, o mocno zakamuflowanym wschodnim akcencie, mężczyzna nie zdaje sobie sprawy, że wda się w projekt, który odmieni jego życie. Jeśli macie ochotę przeczytać historię przypominającą przygody Indiana Jonesa (nie mamy tu biegania po dżungli, ale odkopywanie zaginionych, magicznych artefaktów już tak), to zdecydowanie polecam lekturę tej opowieści.

Przyszłość maluje się w ciemnych barwach
Jednym z moich ulubionych gatunków literackich jest powieść dystopijna. Zawsze chętnie poznaje nowe, jeszcze oryginalniejsze wizje przyszłości. Dlatego też z dużą radością zagłębiłam się w lekturze opowiadań Rezerwat Marka Zychli oraz Krótka historia na pożegnanie Jakuba Bielawskiego. Obie historie wciągnęły mnie od początku do końca. Intrygujące, niepokojące i zdecydowanie skłaniające do przemyśleń nad tym dokąd zmierza ludzkość opowiadania to jedne z moich ulubionych opowieści w zbiorze Wydawnictwa Akurat.

Znalazło się i miejsce dla kryminału
Wspomniałam na początku, że wśród autorów zaproszonych do stworzenia Upiornych świąt znajdziemy jedną autorkę. Hanna Greń i jej Pechowe święta to kryminał, który zaciekawia, ale nie porywa. Nie jest to opowiadanie złe, jednak przy innych, znacznie bardziej wciągających historiach wypada po prostu nijako.

„Pada śnieg, pada śnieg…”
87 centymetrów to czwarte opowiadanie w zbiorze Upiorne święta. Moim zdaniem jest to jedna z najlepszych historii, jakie w nim znajdziemy. Było to też pierwsze opowiadanie, które wzbudziło we mnie spore emocje. Fabuła historii stworzonej przez Artura Urbanowicza rozgrywa się na Suwalszczyźnie. Grasuje tam Bestia z Bieguna – seryjny zabójca dokonujący makabrycznych zbrodni, które spędzają sen z powiek okolicznym mieszkańcom. W czasie lektury poznajemy wydarzenia z kilku perspektyw. Będziemy towarzyszyć zrezygnowanemu policjantowi, który musi spędzić święta w pracy, przyszłemu mordercy, a także Maćkowi – nastolatkowi szykującemu się do niezwykle dla niego ważnej wigilijki w gronie znajomych. Podczas spotkania nastolatek ma zamiar przełamać lody z Jowitą – dziewczyną która mu się podoba. W jaki sposób splotą się losy bohaterów? Nie mam zamiaru psuć Wam przyjemności, jaką jest odkrywanie kolejnych fragmentów układanki, którą stworzył autor opowiadania. Zdradzę tylko, że bardzo spodobało mi się odmierzanie czasu do końca historii wysokością poziomu śniegu. Im więcej białego puchu, tym akcja bardziej się zagęszcza. Od samego początku opowieści „zżerała” mnie ciekawość, jaki finał będzie miało to opowiadanie… A zakończenie okazało się wyjątkowo zaskakujące i intrygujące. Zdecydowanie polecam Wam lekturę 87 centymetrów!

Gość specjalny nie zawodzi!
Na koniec dwa słowa na temat opowiadania stworzonego przez mistrza horroru – Grahama Mastertona. Czerwony rzeźnik z Wrocławia to krótka, ale bardzo treściwa historia. Raczej thriller psychologiczny niż horror, trzyma w napięciu, a zakończenie zaskakuje i wstrząsa czytelnikiem. Zdecydowanie opowiadanie to jest jednym z najlepszych historii znajdujących się w zbiorze Upiorne święta, który zresztą gorąco Wam polecam, jeśli jesteście miłośnikami literatury „spod ciemnej gwiazdy”. Kryminał, horror, thriller psychologiczny, czy wreszcie moja ulubiona dystopia – na kartach zbioru Wydawnictwa Akurat każdy czytelnik znajdzie coś w sam raz dla siebie.

http://kulturacja.pl/2020/12/upiorne-swieta-opracowanie-zbiorowe-recenzja/

„Groch z kapustą”
Do stworzenia świątecznej antologii strachu Wydawnictwo Akurat zaprosiło głównie polskich pisarzy. Wśród twórców opowiadań znajduje się tylko jedna autorka i tylko jeden zagraniczny pisarz, ale za to nie byle jaki. Już samo nazwisko Grahama Mastertona wystarczyło, by skutecznie przekonać mnie, że Upiorne święta to lektura warta uwagi. Na kartach książki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

może być ale nic rewelacyjnego

może być ale nic rewelacyjnego

Pokaż mimo to

Zadziwiająco dużo w tej książce było opowiadań, które mi się podobały. Każda z historii była krótka ale treściwa,a niektóre z zakończeń zadziwiały w pozytywny sposób. Niestety opowiadanie Pana Mastertona musiałam sobie odpuścić ponieważ nie było zbyt ciekawe.

Zadziwiająco dużo w tej książce było opowiadań, które mi się podobały. Każda z historii była krótka ale treściwa,a niektóre z zakończeń zadziwiały w pozytywny sposób. Niestety opowiadanie Pana Mastertona musiałam sobie odpuścić ponieważ nie było zbyt ciekawe.

Pokaż mimo to

Opowieść wigilijna - 6
Kontrakt - 3
Pechowe święta - 3
87 centymetrów - 7
Czerwony rzeźnik z Wrocławia - 6
Rezerwat - 6
Prezent od Gwiazdora - 6
Już nie jesteś smutkiem - 7
Dom na końcu ulicy - 7
Krótka historia na pożegnanie - 6

Opowieść wigilijna - 6
Kontrakt - 3
Pechowe święta - 3
87 centymetrów - 7
Czerwony rzeźnik z Wrocławia - 6
Rezerwat - 6
Prezent od Gwiazdora - 6
Już nie jesteś smutkiem - 7
Dom na końcu ulicy - 7
Krótka historia na pożegnanie - 6

Pokaż mimo to

Szczególną uwagę warto zwrócić na opowiadania Przechrzty (choć niewiele ma wspólnego ze świętami), Urbanowicza (umiejętnie budowany klimat), Zychli (najlepszy język, sprawne ogrywanie klisz) i Bielawskiego (najciekawszy pomysł, bardzo rosyjski w formie i w treści).

Długo się zastanawiałam, czy w powyższej grupie umieścić tekst Ćwieka. To fachura, nie ma tu zbędnych zdań, język trzyma poziom, widać, że autor doskonale wie, dokąd zmierza i jaki efekt pragnie osiągnąć... na pewno w swojej głowie, bo mi kompletnie umknął sens całej intrygi. A już seks bezdomnych zohydził mnie bardziej niż opisy latających flaków i hojnie przelewanej krwi u pozostałych autorów. To pewnie też jakaś sztuka - do mnie nie trafia, więc Ćwiek wpada do kategorii "pomiędzy".

Reszta - niestety - amatorszczyzna. Co dziwi w przypadku takich nazwisk jak Masterton, którego opowiadanie wygląda, jakby zostało napisane w przeddzień deadline'u, czy Greń, w której tekście intryga była ewidentnie dosztukowywana na bieżąco.

Daję wysoką ocenę na zachętę, bo jest to pozycja na pewno świeża w dominującym trendzie wydawania antologii opowiadań obyczajowych, erotycznych i kryminalnych. Poza tym, lepsze czy gorsze, ale jednak wszystkie zgromadzone tu teksty są opowiadaniami, a nie fragmentami (zwykle początkowymi) powieści czy scenkami rodzajowymi, co częste w wyżej wymienionych.

Szczególną uwagę warto zwrócić na opowiadania Przechrzty (choć niewiele ma wspólnego ze świętami), Urbanowicza (umiejętnie budowany klimat), Zychli (najlepszy język, sprawne ogrywanie klisz) i Bielawskiego (najciekawszy pomysł, bardzo rosyjski w formie i w treści).

Długo się zastanawiałam, czy w powyższej grupie umieścić tekst Ćwieka. To fachura, nie ma tu zbędnych zdań,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Grudzień, a z nim coroczne "nie ruszaj, to na święta" już za nami. Fakt, minęło już sporo czasu od tego przez jednych kochanego, przez innych znienawidzonego okresu w roku. Mnie jednak dopiero teraz udało się skończyć książkę, która idealnie wpisuje się w grudniowe szaleństwo. Mowa tu o antologii "Upiorne Święta". Przyznaję, że czytałem ją mocno na raty, stąd dopiero teraz jej finisz. Zapraszam więc serdecznie do moich przemyśleń odnośnie tej śnieżnej, mroźnej i przede wszystkim mrocznej przygody.

Antologia "Upiorne Święta" to zbiór dziesięciu opowiadań, które w założeniu powinny dotykać tematyki śnieżno - świątecznej. Ale czy tak jest na pewno?? Postaram się przybliżyć pokrótce każdą historię znajdującą się w tym zbiorze.

Pierwszym opowiadaniem jest "Opowieść Wigilijna" Tomasza Hildenbrandta. Mamy w tej historii wszystko co powinno charakteryzować świąteczną opowieść: śnieg, Mikołaja i wigilię. Ale mamy również obok tego dużą dawkę mroku i niesamowitości oraz zagubionego w tym wszystkim głównego bohatera. Według mnie całkiem przyzwoity otwieracz na sam początek tego koncertu.

"Kontrakt" Adama Przechrzty to niestety mocne nieporozumienie tego zbioru. Dlaczego?? Ponieważ nie ma nic wspólnego ani ze świętami, ani z zimą. Prawdę powiedziawszy to przeczytałem je dwa razy szukając jakichkolwiek nawiązań. Jest to opowieść o pewnym lingwiście, który zostaje wynajęty do pomocy przy poszukiwaniach tajemniczego artefaktu z czasów II wojny światowej. Za jego pomocą można skontaktować się ponoć ze starożytnym bóstwem. Ogólnie pomysł nienajgorszy, jednak kompletnie nie pasujący do tej antologii.

Następnie mamy "Pechowe Święta" Hanny Greń. Opowieść o młodej dziewczynie, która z pomocą brata swojej przyjaciółki, próbuje rozwiązać zagadkę jej tajemniczej śmierci. Mocno sensacyjne opowiadanie z gangsterskimi porachunkami w roli głównej. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Jednak jak się okazało, nie były to do końca moje klimaty, także nie porwało mnie...

Czwarta w kolejce jest wisienka na torcie tego zbioru, czyli opowiadanie "87 Centymetrów" Artura Urbanowicza. Nie będę się o nim rozpisywał, ponieważ miałem przyjemność recenzować je przedpremierowo. Linki poniżej 👇 👇 👇
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=136535438019940&id=111336793873138
Dla mnie creme de la creme tej antologii.

Piąte opowiadanie to jedyny zagraniczny gość w tym towarzystwie, czyli sam Graham Masteron wraz ze swoim "Czerwonym Rzeźnikiem z Wrocławia". Historia amerykańskiej ekipy filmowej, która przyjeżdża do Wrocławia kręcić sceny do swojego horroru. Pewnego wieczoru poznają oni tajemniczą, a zarazem bardzo mroczną miejską legendę. W tym samym czasie znika córka reżysera. Co tu dużo mówić, Masterton w bardzo dobrej formie. Na olbrzymi plus zakończenie, które naprawdę mocno zaskakuje.

Kolejnym bardzo jasnym punktem tego zbioru jest opowiadanie "Rezerwat" autorstwa Marka Zychli. Wigilijna historia babci, matki i córki oraz tajemniczego Pana z piwnicy, mieszkających w dosyć dziwnym bloku. Świetnie skonstruowana fabuła o dystopijnym charakterze, czytało się wyśmienicie.

"Prezent Od Gwiazdora" Roberta Cichowlasa to natomiast klasyczna jazda w stylu horroru klasy B. Opowieść o kurierze, który w wigilię dostaje misję dostarczenia ważnej przesyłki. Podczas podróży spotyka na swej drodze Gwiazdora, który obiecuje spełnić jego świąteczne życzenie. Mocna, trochę błądząca na granicy jawy i snu opowieść z ciekawym finałem. Jak dla mnie na plus.

Jedziemy dalej i mamy Jakuba Ćwieka i jego "Już Nie Jesteś Smutkiem". Grupa bezdomnych dostaje propozycje spożycia wigilijnej wieczerzy w towarzystwie pracowników pewnej tajemniczej fundacji. Trochę przewidywalna historia (ale mam wrażenie, że takie było założenie autora), która zaskakuje świetnym finałowym twistem. Dobre to było.

Nie wiem w czym jest problem, ale autorzy coraz rzadziej sięgają po postać likantropa w swoich utworach. Szkoda, bo to istoty które jak dla mnie mają bardzo dużo do zaoferowania czytelnikowi. Dlatego też ucieszyłem się bardzo, że Przemysław Wilczyński w "Domu Na Końcu Ulicy" jako głównego bohatera uczynił własnie mojego ulubionego futrzaka. Autor w dosyć ciekawy sposób zbudował narrację. Część utworu śledzimy oczami dzikiej bestii, część natomiast to retrospekcje jej ludzkiej postaci. Cieszy fakt, że w końcu ktoś sięgnął po wilkołaczy mit i żeby było ciekawiej wymieszał go z wigilijnym wieczorem. Podobało mi się, oj podobało...

Na zakończenie dostajemy mocno liryczną, a zarazem pełną mroku i ciemności "Krótką Historię Na Pożegnanie" Jakuba Bielawskiego. Opowieść o zasypanym śniegiem mieście, w którym po Strasznej Wojnie ludzie stracili wzrok. Wśród nich mieszka sprzedawca Sergiusz, weteran tejże wojny, który widzi. Do miasta natomiast zbliża się coś mrocznego... "Postapokalityczna przeszłości", tak można chyba określić ten utwór. To naprawdę bardzo potężne zakończenie tego zbioru.

Podsumowując, spotkałem się z wieloma negatywnymi opiniami na temat tejże antologii. Czy jest aż tak źle?? No właśnie nie. Mnie się większość opowieści podobała. Fakt, wstawienie do świątecznego zestawienia opowiadania spoza tematu, nie uważam za dobry pomysł, ale jednak pozostałe w dużej mierze robią dobrą robotę. Oczywiście jest to moja subiektywna opinia. Zachęcam więc do zapoznania się i przekonania na własnej skórze, co ten zbiór ma do zaoferowania...

Grudzień, a z nim coroczne "nie ruszaj, to na święta" już za nami. Fakt, minęło już sporo czasu od tego przez jednych kochanego, przez innych znienawidzonego okresu w roku. Mnie jednak dopiero teraz udało się skończyć książkę, która idealnie wpisuje się w grudniowe szaleństwo. Mowa tu o antologii "Upiorne Święta". Przyznaję, że czytałem ją mocno na raty, stąd dopiero teraz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Antologię oceniam pozytywnie, jednak czuję się nieco "poszkodowana", bo większość z nich o świętach ledwie wspomina, to tylko zupełnie nieistotny element tła. Trochę tak, jakby część autorów miała już wcześniej przygotowane opowiadania, a ponieważ akurat szukano dziełek do zbioru o świętach, dodali jedno zdanie w stylu "o, już święta" i trochę śniegu.
Dla mnie minusem było także poczucie, że autorzy mknęli od sceny do sceny, byle jak najszybciej skończyć. Szkoda, bo pomysły same w sobie wydawały się ciekawe, jednak w moim odczuciu dostały za mało miejsca na pełny rozkwit.
Bardzo miło zaskoczyło mnie ostatnie, "Krótka opowieść na pożegnanie". Uważam, że to niezwykle klimatyczna perełka i chętnie poczytałabym więcej o tym dziwacznym świecie, mimo że ze świąt miała tylko lampki choinkowe w oknach.

Antologię oceniam pozytywnie, jednak czuję się nieco "poszkodowana", bo większość z nich o świętach ledwie wspomina, to tylko zupełnie nieistotny element tła. Trochę tak, jakby część autorów miała już wcześniej przygotowane opowiadania, a ponieważ akurat szukano dziełek do zbioru o świętach, dodali jedno zdanie w stylu "o, już święta" i trochę śniegu.
Dla mnie minusem było...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Upiorne święta" to jedyna "świąteczna" książka, którą zdecydowałam się przeczytać w tym roku. Niestety, spotkanie to nie zaliczam do udanych.

Najbardziej przypadło mi do gustu opowiadanie A. Urbanowicza - "87 centymetrów ". Świąteczny klimat, powtórka wigilii klasowej na odludziu i grasujący morderca. Interesujące, wzmacniające napięcie opisy, których narratorem jest morderca. Jednak zakończenie mnie rozczarowało. Wg mnie to historia niedokończona.

Cóż mogę powiedzieć więcej o "Upiornych świętach"? Niektore opowiadania absolutnie abstrakcyjne, przekombinowane, po prostu złe. Lepiej to przemilczę...

"Upiorne święta" to jedyna "świąteczna" książka, którą zdecydowałam się przeczytać w tym roku. Niestety, spotkanie to nie zaliczam do udanych.

Najbardziej przypadło mi do gustu opowiadanie A. Urbanowicza - "87 centymetrów ". Świąteczny klimat, powtórka wigilii klasowej na odludziu i grasujący morderca. Interesujące, wzmacniające napięcie opisy, których narratorem jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

No nie wyszło to zbyt dobrze... Nie żebym miała jakieś konkretne oczekiwania względem tego zbioru, jednak tyle znanych nazwisk wywołało u mnie myśl, że to może być ciekawa lektura. W większości nie była.
Nie zawiódł mnie Urbanowicz i Ćwiek, opowiadanie Hildebrandta też miało coś w sobie, ale reszta dość mocno mnie znudziła.

No nie wyszło to zbyt dobrze... Nie żebym miała jakieś konkretne oczekiwania względem tego zbioru, jednak tyle znanych nazwisk wywołało u mnie myśl, że to może być ciekawa lektura. W większości nie była.
Nie zawiódł mnie Urbanowicz i Ćwiek, opowiadanie Hildebrandta też miało coś w sobie, ale reszta dość mocno mnie znudziła.

Pokaż mimo to

Okres świąt to czas radości, kolorowych dekoracji oraz rodzinnych spotkań przy suto zastawionym stole. To czas romantycznych komedii wyświetlanych na dużym ekranie, świątecznych piosenek emitowanych w radiu i beztroskich spacerów wśród świeżo otulonych śniegiem plenerów. Nikt jednak nie wspomina gigantycznych kolejek w zatłoczonych sklepach, ciężkich godzin spędzonych w gorącej kuchni czy też długich dni podczas zmagań z domowymi porządkami. Nie wszystko można wyczyścić, nie wszystko można odkurzyć. Okres świąt to również czas stwarzania pozorów, ukrywania niepowodzeń i osobistych tragedii, które starannie ułożone na sianku przykryte zostają białym nakryciem.

„Upiorne święta” to zbiór dziesięciu opowiadań, które w myśl założonej tematyki, w mniejszym lub większym stopniu, utrzymane zostały w świątecznym klimacie. To zbiór, który ukazuje ten wyjątkowy czas w nieco odmienny sposób. Nie znajdziemy tu rodzinnych uścisków i wylewnych deklaracji podczas wieczornej wieczerzy. Nie zaznamy spokoju, ani pomyślnego zakończenia, a tym bardziej płynnej puenty. Bo jak, skoro tak niewiele można upchnąć pod, dopiero co, wyprasowanym obrusem? Koniec końców, musiało się coś „wylać”.

Pierwsze opowiadanie i już strzał z grubej rury. Tomasz Hildebrandt zdecydowanie nastraja czytelnika na niecodzienną ucztę, i to w dosłownym tego słowa znaczeniu. A dalej? Dalej to już istny kalejdoskop. Historie przepełnione smutkiem, ciekawością i nienawiścią, które kierują bohaterów do najbardziej skrajnych decyzji. Ileż bowiem można ukrywać się w cieniu, ile można udawać zaciskając wargi? Czas ten w końcu nadchodzi i to odpowiedni moment aby się oczyścić. Aby znaleźć wewnętrzne ukojenie.

„Upiorne święta” to zbiór opowiadań, który pozwala dostrzec tę drugą stronę medalu. Odporny na tradycje oraz sposób postrzegania tego okresu. Wyraźnie ukazujący wszystko to, czego nie udało się ukryć. Czego nie zdążyło się zapomnieć. To taki research nastrojów jakie panują pod wigilijnym stołem. Dobrze ujęte, a czytając temat w odpowiednim czasie, nabiera on wyjątkowego znaczenia.

Okres świąt to czas radości, kolorowych dekoracji oraz rodzinnych spotkań przy suto zastawionym stole. To czas romantycznych komedii wyświetlanych na dużym ekranie, świątecznych piosenek emitowanych w radiu i beztroskich spacerów wśród świeżo otulonych śniegiem plenerów. Nikt jednak nie wspomina gigantycznych kolejek w zatłoczonych sklepach, ciężkich godzin spędzonych w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to