Przedziwna opowieść o poczuciu wolności, z walką o pastwisko w tle. Bohaterka Pola jakby nie pasuje do miejsca i czasów, w których przyszło jej żyć.
Ogólnie ponura ta książka, i pobrzmiewają w niej echa II wojny światowej.
Pięknie wyliczone wady narodowe Polaków.

"Ci, co wdzięczni być powinni za to, że ktoś podjął za nich trud działania, odwrócą się, obrzucą kamieniami, oplwają. Że dobro samo dla siebie stanowi uzasadnienie, nie dla wszystkich jest oczywiste. Łatwiej spytać co też on z tego ma?"

Może czytałam w złym momencie życia, a może po prostu opowieść jest kiepska. Nie podobała mi się, delikatnie ujmując.

Przedziwna opowieść o poczuciu wolności, z walką o pastwisko w tle. Bohaterka Pola jakby nie pasuje do miejsca i czasów, w których przyszło jej żyć.
Ogólnie ponura ta książka, i pobrzmiewają w niej echa II wojny światowej.
Pięknie wyliczone wady narodowe Polaków.

"Ci, co wdzięczni być powinni za to, że ktoś podjął za nich trud działania, odwrócą się, obrzucą kamieniami,...

Zofia Posmysz znana głównie z literatury obozowej, tutaj podejmuje lżejszy temat, choć nie całkiem odżegnuje się od wojny. Tu bowiem wojna toczy się pomiędzy dwoma wsiami… o pastwisko. Można to przełożyć na coś większego - to już zależy od nas. I wolność. To ta najważniejsza sprawa. Główna bohaterka - Pola - ooo to prawdziwa femme fatale polskiej wsi - zaczyna już jako dziesięciolatka. O tego typu kobietach lubi się mówić, że sama swoim zachowaniem prowokuje do złego traktowania przez mężczyzn. Nawet najbliższa rodzina piętnuje od najmłodszych lat: “cięgiem kusisz los, jakbyś się uwzięła na własną zgubę, napytujesz sobie i drugim coraz to nowej biedy, jakby nie dość ci było starych, chcesz nas chyba wszystkich do grobu wpędzić swoją lekkomyślnością”. Co prawda na starość wylądowała na łasce Misia (to kochanek),który ją terroryzuje, okrada, bije, gwałci i co tam jeszcze złego. Zastanawia jak tak silna i mądra kobieta mogła się tak dać okantować życiu.
Najmocniejszą stroną powieści są wiejskie klimaty, które uwielbiam. Pod koniec doświadczam frustracji - osoba Poli męczy mnie już niewymownie a z drugiej strony z chęcią poznałabym wszystkich mężów i kochanków naszej bohaterki.

Zofia Posmysz znana głównie z literatury obozowej, tutaj podejmuje lżejszy temat, choć nie całkiem odżegnuje się od wojny. Tu bowiem wojna toczy się pomiędzy dwoma wsiami… o pastwisko. Można to przełożyć na coś większego - to już zależy od nas. I wolność. To ta najważniejsza sprawa. Główna bohaterka - Pola - ooo to prawdziwa femme fatale polskiej wsi - zaczyna już jako...

Po pierwsze to opowieść o walce o pastwisko. Po drugie to opowieść o losach kobiety - za mądrej jak na miejsce, w którym przyszło je żyć. A po trzecie to opowieść o wolności. Ważność tematów jest odwrotnością wyliczanki.

Pisarka opisuje przywary naszego narodu. Wszechobecna zawieść, obmawianie, prześladowanie innych.

"Ci co wdzięczni być powinni za to, że ktoś podjął za nich trud działania, odwrócą się, obrzucą kamieniami, oplwają.Że dobro samo dla siebie stanowi uzasadnienie, nie dla wszystkich jest oczywiste. Łatwiej spytać co też on z tego ma?" - a ja tylko dodam każdy sądzi po sobie.

A co z tą Wolnością? "Może wielbić jej nie wystarczy, może trzeba jeszcze umieć być wolnym."

Po pierwsze to opowieść o walce o pastwisko. Po drugie to opowieść o losach kobiety - za mądrej jak na miejsce, w którym przyszło je żyć. A po trzecie to opowieść o wolności. Ważność tematów jest odwrotnością wyliczanki.

Pisarka opisuje przywary naszego narodu. Wszechobecna zawieść, obmawianie, prześladowanie innych.

"Ci co wdzięczni być powinni za to, że ktoś podjął za...