[...]
Aaricio!” Czy jesteś gotowa na zawsze opuścić komfort życia księżniczki, aby uciec ze mną i doświadczyć trudnej egzystencji wyrzutków?
Thorgal.

𝐌Ł𝐎𝐃𝐙𝐈𝐄Ń𝐂𝐙𝐄 𝐋𝐀𝐓𝐀 𝐓𝐇𝐎𝐑𝐆𝐀𝐋𝐀 - 𝐊𝐎𝐍𝐓𝐘𝐍𝐔𝐀𝐂𝐉𝐀 !
Album „Runa” jest trzecim tomem serii Thorgal - Młodzieńcze Lata. To także ósmy album stworzony przez duet Surżenko-Yann, którzy pracowali także nad serią Louve .
Obie serie łączy także to, że akcja rozgrywa się w północnej wiosce Wikingów.
𝗞𝗢𝗟𝗘𝗝𝗡𝗬 𝗣𝗜Ę𝗞𝗡𝗬 𝗢𝗗𝗖𝗜𝗡𝗘𝗞 𝗜 𝗚𝗢𝗗𝗡 𝗣𝗢𝗟𝗘𝗖𝗘𝗡𝗜𝗔 !
𝗧𝗛𝗢𝗥𝗚𝗔𝗟𝗔 𝗭𝗔𝗪𝗦𝗭𝗘 𝗪𝗔𝗥𝗧𝗢 𝗣𝗢𝗖𝗭𝗬𝗧𝗔Ć 𝗜 𝗣𝗢𝗢𝗚𝗟Ą𝗗𝗔Ć !

Do posłuchania podczas czytania :
https://youtu.be/eOlZJDNKLCw?si=SJsyz3QEY3yYELdz

[...]
Aaricio!” Czy jesteś gotowa na zawsze opuścić komfort życia księżniczki, aby uciec ze mną i doświadczyć trudnej egzystencji wyrzutków?
Thorgal.

𝐌Ł𝐎𝐃𝐙𝐈𝐄Ń𝐂𝐙𝐄 𝐋𝐀𝐓𝐀 𝐓𝐇𝐎𝐑𝐆𝐀𝐋𝐀 - 𝐊𝐎𝐍𝐓𝐘𝐍𝐔𝐀𝐂𝐉𝐀 !
Album „Runa” jest trzecim tomem serii Thorgal - Młodzieńcze Lata. To także ósmy album stworzony przez duet Surżenko-Yann, którzy pracowali także nad serią Louve .
Obie serie łączy...

Jak na standardy serii pobocznych jest bardzo dobrze. Yann wreszcie chyba zrobił większy research na temat Wikingów (a może obejrzał serial, kto to wie) i nasycił "Runę" skandynawskimi klimatami. Tytułowa bohaterka ze swoją tożsamością wojowniczki i tajemniczymi zamiarami wobec Gandalfa Szalonego wypada bardzo interesująco, podobnie zresztą jak sam idealnie paskudny Gandalf. Niepozbawieni charakteru są nawet marginesowi zalotnicy Aaricii, Sigurd Pięknogrzywy i Nigurd Ratatosk. Nie można tego niestety powiedzieć o Thorgalu ani tym bardziej o Aaricii (żałosna jest ich rozmowa na początku tomu, w której Thorgal zrzędzi, a potem próbuje retconować swoje przechwałki o gwiezdnym pochodzeniu). Mimo to linia fabularna jest dosyć zwarta, akcja wartka, atmosfera bardzo wikińska i to wystarczy, by uczynić z tego tomu wcale przyjemną lekturę.

Jak na standardy serii pobocznych jest bardzo dobrze. Yann wreszcie chyba zrobił większy research na temat Wikingów (a może obejrzał serial, kto to wie) i nasycił "Runę" skandynawskimi klimatami. Tytułowa bohaterka ze swoją tożsamością wojowniczki i tajemniczymi zamiarami wobec Gandalfa Szalonego wypada bardzo interesująco, podobnie zresztą jak sam idealnie paskudny...

Z wszystkich serii pobocznych Thorgala, Młodzieńcze lata wypadają najlepiej. W pełni oddają ducha głównego kanonu, nawiązując do tych odcinków, które opisywały przygody Dziecka z Gwiazd za jego najmłodszych lat. Teraz zaś w płynny sposób rozwijają ten okres opisując wydarzenia jakie miały miejsce nim Thorgal zaczął swą tułaczkę po świecie, wraz z dzielną Aaricią u boku. W trzecim albumie poznajemy szereg nowych postaci, ale także te znane z początków głównej serii. Pośród nich konia Furala, ogiera tak niepokornego, że pozwalał się dosiadać tylko Thorgalowi. Jednak to nie on gra tutaj pierwsze skrzypce, a tajemnicza kobieta imieniem Runa, co może wróżyć tylko jedno - kłopoty.

Opowieść zaczyna się latem, podczas obchodów święta Sumarbloth, na które Gandalf Szalony zaprosił wodzów oraz jarlów okolicznych ziem. Ma on zamiar wydać swa jedyną córkę za syna jednego z najbogatszych jarlów, co oczywiście nie spotyka się z sprzeciwem Aarici. Jednak na obchody przybywa Runa, kobieta będąca Skjaldmo - wojowniczką bogini Frigg. Ofiarowuje Gandalfowi karego ogiera, Furala, aby móc uczestniczyć w święcie, jednak szybko się okazuje, że to nie jedyny punkt jej wizyty. Tymczasem Thorgal stara się zbiec z wioski wraz z swą ukochaną Aaricią, jednak niespodziewane okoliczności szybko weryfikują jego plan.

Kto czytał Gwiezdne dziecko, Aaricię oraz pozostałe tomy tej serii, z pewnością zadowolony z lektury Runy. Opowieść w każdym miejscu nawiązuje do kanonu, zarówno od strony scenariusza jak i rysunku, za co autorom należą się wielkie brawa. Czuć klimat nordyckiej sagi, ogrom nawiązań do jej kultury oraz religii czy życia codziennego. To sprawia, że całość czyta się błyskawicznie, zaś wierni fani przypominają sobie pierwsze tomy przygód Thorgala Aegisona.

Jednak mimo rodzącego się sentymentu, to nadal nowa opowieść, która broni się praktycznie na całej linii. Jej wielką zaleta jest tytułowa Runa, wojowniczka wynajmująca swój miecz oraz miecze swych kompanów temu kto płaci. Widać od początku że to ona będzie punktem zapalnym w tej historii, choć z czasem kobieta zaskakuje, gdyż nie wszystkie rzeczy stały się tak proste i przewidywalne, jakby początkowo można sądzić. Nadaje to albumowi ciekawych zwrotów akcji oraz miło zaskakuje czytelnika, szczególnie w finale opowieści.

Na drugim planie, zdającym się być od początku pierwszym, są zaręczyny Aarici. W tym punkcie poznajemy szereg postaci ale tak naprawdę tylko dwie są ważne dla historii. Pierwszą z nich jest Sigurd noszący przydomek Pięknogrzywy. Jest on klasycznym przykładem pyszałka, który nie grzeszy inteligencją, polegając głównie na swej charyzmie i sile. Mimo braku tytułu oraz ziemi, jest poważany, gdyż posiada własny drakkar, na którym odbył już pierwsze wyprawy przeciwko Sasom. Drugą postacią jest Nigurd, zwany Wiewiórkozebym, gdyż chłopak nie grzeszy urodą czy nawet siłą, przez co wielokrotnie spotyka się z szykaną ze strony nie tylko mężczyzn, ale również dzieci czy kobiet. Nie ratuje go przed tym ani pozycja ani majątek jego ojca, który nie jest zbyt zadowolony z własnego syna. Z drugiej strony Nigurd jest inteligentny, co przejawia wielokrotnie, nie tylko w rozmowie.

Na ich tle mamy Thorgala, nie będącego jeszcze tak racjonalnym i chłodno myślącym mężczyzną. Mimo wiedzy o swym pochodzeniu, przynajmniej częściowej, Thorgal jest w gorącej wodzie kąpany i potrafi zaszarżować na wroga. Daje to nieraz odwrotny od zamierzonego skutek, choć mieszkańcy szanują go, mimo wrogości Gandalfa, za jego odwagę oraz honor. Na tle pozostałych kandydatów do ręki Aarici rysuje się wyśmienicie, gdyż posiada po kilka cech swoich konkurentów. Z jednej strony jest uczciwy jak Nigurd, z drugiej odważny niczym Sigurd, a na dokładkę krew w nim buzuje jak rasowemu wikingowi.

Trzeci tom tej serii udowodnił tylko, że Młodzieńcze lata to obecnie najlepsza odnoga wszystkich komiksów o Thorgalu. Totalnie deklasuje opowieść o przygodach Louve oraz pozostawia w tyle Kriss de Valnor jak i główna serię. Od strony graficznej nie ma się do czego przyczepić, fabularnie też prezentuje bardzo wysoki poziom, zaś ilość nawiązań do innych tomów przypomina nam początki serii. Polecam zatem każdemu fanowi przygód Thorgala Aegirsona śledzić jego młodzieńcze perypetie, zaś nowi czytelnicy może zechcą dzięki nim sięgnąć po pierwowzór.

Z wszystkich serii pobocznych Thorgala, Młodzieńcze lata wypadają najlepiej. W pełni oddają ducha głównego kanonu, nawiązując do tych odcinków, które opisywały przygody Dziecka z Gwiazd za jego najmłodszych lat. Teraz zaś w płynny sposób rozwijają ten okres opisując wydarzenia jakie miały miejsce nim Thorgal zaczął swą tułaczkę po świecie, wraz z dzielną Aaricią u boku. W...

Od tej części zaczyna się dłuższa historia, kontynuowana w kolejnych albumach.
Trochę szkoda, że tak to wymyślono bo teraz trzeba czekać w niepewności co będzie dalej. Ale przecież dla potomnych którzy sięgną po kompletne wydanie nie będzie to już problemem.

Od tej części zaczyna się dłuższa historia, kontynuowana w kolejnych albumach.
Trochę szkoda, że tak to wymyślono bo teraz trzeba czekać w niepewności co będzie dalej. Ale przecież dla potomnych którzy sięgną po kompletne wydanie nie będzie to już problemem.

Ten tom potwierdza opinię, że "Młodzieńcze Lata" to najlepsza z trzech pobocznych thorgalowych serii.

Tym razem nie ma tu nawet krzty magii, jest za to spojrzenie na tradycję wikingów. To dobry wybór, przypomina bowiem, że świat przedstawiony to nie tylko rozgrywki między istotami nadnaturalnymi, ale zwykłe, ludzkie sprawy.

Yann dobrze portretuje bohaterów tej opowieści, wrażenie robi zwłaszcza Gandalf Szalony, który pokazany jest jako sprytny karierowicz, pozbawiony honoru. Być może jest to spojrzenie jednostronne, ale pasuje także do wizerunku bohatera z głównej serii.
Thorgal zaś, jak na niego przystało, jest szlachetny i odważny. Nie ma tu żadnych innowacji, ale też takowych wcale nie potrzeba.

Warstwa przygodowa stoi na wysokim poziomie i emocjonuje, co zawsze było rzeczą niezwykle istotną w "Thorgalu". Wydaje się zresztą, że jeśli idzie o ogólny poziom, ten tom stoi dosyć blisko głównej serii.

Ten tom potwierdza opinię, że "Młodzieńcze Lata" to najlepsza z trzech pobocznych thorgalowych serii.

Tym razem nie ma tu nawet krzty magii, jest za to spojrzenie na tradycję wikingów. To dobry wybór, przypomina bowiem, że świat przedstawiony to nie tylko rozgrywki między istotami nadnaturalnymi, ale zwykłe, ludzkie sprawy.

Yann dobrze portretuje bohaterów tej opowieści,...

NOTATKI:
1. Ratatosk- podstępna wiewiórka biegająca po drzewie Yggdrasil, przenosząca wiadomości i szerząca plotki. W wymienia obelgi pomiędzy siedzącym na szczycie orłem a mieszkającym w korzeniach wężem Nidhoggiem.
2. Skjaldmo czyli Dziewica z tarczą. Najemna wojowniczka. Skjaldmo, dzięki obyczajom północy, mogła zawierać małżeństwa również z kobietami.
3. Sumarblot tradycyjne święto letniego ofiarowania, podczas którego dziękuje się bogom za łaskawość, a krwią najlepszego wołu, która w tych dniach zyska nadprzyrodzoną moc, smaruje się drzwi domostw.

NOTATKI:
1. Ratatosk- podstępna wiewiórka biegająca po drzewie Yggdrasil, przenosząca wiadomości i szerząca plotki. W wymienia obelgi pomiędzy siedzącym na szczycie orłem a mieszkającym w korzeniach wężem Nidhoggiem.
2. Skjaldmo czyli Dziewica z tarczą. Najemna wojowniczka. Skjaldmo, dzięki obyczajom północy, mogła zawierać małżeństwa również z kobietami.
3. Sumarblot...

Yann i Surżenko tym razem w serii o młodzieńczych latach Thorgala zaprezentowali się bardzo dobrze. "Runa" - kolejna opowieść o młodym wikingu jest mocno osadzona w realiach i zwyczajach skandynawskich. Nie znajdziemy tu śladu magii i sił nadprzyrodzonych, jest za to całkiem zgrabnie opowiedziana historia Aaricii, którą chciwy i okrutny Gandalf Szalony zamierza wydać, wbrew jej woli,za mąż. Wspaniałe konkury, znakomici goście, wikińskie święto, tajemnicza dziewica-wojownik - i Thorgal, biedny wyrzutek, który z całych sił zamierza walczyć o ukochaną z synami najlepszych rodów.. Tom ciekawy i zapowiadający kolejne przygody młodego syna gwiazd. POLECAM, naprawdę warto sięgnąć :)

Yann i Surżenko tym razem w serii o młodzieńczych latach Thorgala zaprezentowali się bardzo dobrze. "Runa" - kolejna opowieść o młodym wikingu jest mocno osadzona w realiach i zwyczajach skandynawskich. Nie znajdziemy tu śladu magii i sił nadprzyrodzonych, jest za to całkiem zgrabnie opowiedziana historia Aaricii, którą chciwy i okrutny Gandalf Szalony zamierza wydać, wbrew...

No, nieźle. Spodziewałem się kiszki jak poprzednio w tej serii, ale tym razem było lepiej. W sumie, to co kolejna część, to lepsza. Tym razem nie było ani krzty magii. I z tego powodu, według mnie, ta część przygód tylko zyskuje. Lubię jak Thorgal zdaje się tylko i wyłącznie na swój spryt z realnymi siłami.
Później może być jeszcze ciekawiej, bo przygoda właśnie się zaczęła; ta część otwiera dalszą jej kontynuację.

No, nieźle. Spodziewałem się kiszki jak poprzednio w tej serii, ale tym razem było lepiej. W sumie, to co kolejna część, to lepsza. Tym razem nie było ani krzty magii. I z tego powodu, według mnie, ta część przygód tylko zyskuje. Lubię jak Thorgal zdaje się tylko i wyłącznie na swój spryt z realnymi siłami.
Później może być jeszcze ciekawiej, bo przygoda właśnie się...

Początek nowej przygody. Z okazji święta Summarblöt do wioski Thorgala przybywają śmiałkowie starający się o rękę Aaricii. Wśród nich jest także kobieta, tytułowa Runa. Tym razem scenarzyście nie udało się stworzyć historii trzymającej w niepewności - dotyczy ona głównych bohaterów i znając inne komiksy wiadomo mniej więcej, co się wydarzy. Mimo to komiks zawiera parę fajnych elementów - postać Runy i jej miecz, sposób w jaki Gandalf wybiera swojego zięcia, a także sceny bitewne w końcówce. Zastanawiające są też słowa Thorgala dotyczące jego pochodzenia - tak jakby scenarzysta próbował naprawić błąd z dwóch wcześniejszych tomów; wyszło to niejednoznacznie i niestarannie. Nie przypadło mi do gustu otwarte zakończenie - za bardzo to przeciągają, szczególnie że mniej więcej wiadomo co się wydarzy. Rysunkowo jest znowu bardzo dobrze, ale poza bardzo ładnie przedstawioną sceną bitewną rysownik nie miał specjalnie pola do popisu. Ogólnie całkiem dobry komiks, ale niestety robi trochę wrażenie odgrzewanego kotleta.

Początek nowej przygody. Z okazji święta Summarblöt do wioski Thorgala przybywają śmiałkowie starający się o rękę Aaricii. Wśród nich jest także kobieta, tytułowa Runa. Tym razem scenarzyście nie udało się stworzyć historii trzymającej w niepewności - dotyczy ona głównych bohaterów i znając inne komiksy wiadomo mniej więcej, co się wydarzy. Mimo to komiks zawiera parę...

Katoliccy konserwatyści muszą w tym tomie widzieć wyrodny pomiot szatana. Cała seria przecież od początku "propaguje" pogańskie wierzenia, a teraz jeszcze zatruta została ideologią gender. Ale pomijając ten zabawny aspekt, "Runa" okazała się zaskakująco udanym komiksem. Dawno już żaden zeszyt ze świata Thorgala nie był równie dynamiczną, spójną i konsekwentnie zrealizowaną opowieścią. Mam tylko nadzieję, że nie jest to wyjątek od reguły, ale że kolejna część "Młodzieńczych lat" będzie równie dobra, jeśli nie lepsza.

Katoliccy konserwatyści muszą w tym tomie widzieć wyrodny pomiot szatana. Cała seria przecież od początku "propaguje" pogańskie wierzenia, a teraz jeszcze zatruta została ideologią gender. Ale pomijając ten zabawny aspekt, "Runa" okazała się zaskakująco udanym komiksem. Dawno już żaden zeszyt ze świata Thorgala nie był równie dynamiczną, spójną i konsekwentnie zrealizowaną...