Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzeci tom cyklu o elfach z uniwersum Akwilonu wreszcie dorósł jakością do cyklu o krasnoludach. Historia białego elfa imieniem Fall jest napisana świetnie, pełna emocji, rozbudowanych dialogów oraz czuć w niej wieloletnią wędrówkę tropiciela, który próbuje okiełznać białego smoka. Starożytną bestię pamiętającą jeszcze czasy początku świata. Starszą niż elfy oraz inne rozumne rasy toczące przez tysiące lat konflikty. Jest to opowieść wręcz nostalgiczna, smutna oraz będąca czymś na kształt moralnej lekcji przestrzegającej nas na temat konsekwencji naszych czynów.

Fall jest elfem, którego jako niemowlę znaleziono na brzegu pewnej wyspy. Jego przybrani rodzice, wywodzący się z rasy białych elfów dbających o zabezpieczanie dziedzictwa świata, wychowali go jak innego ze swej rasy. Gdy dojrzał wraz z ojcem wyruszył na łowy tropiąc mitycznego białego smoka. Okazało się, że Fall posiada silną więź z innymi zwierzętami w tym smokami, co pozwalało mu zajrzeć do ich umysłów oraz serca. Chłopak okazał się empatyczny oraz czuły na krzywdę innych nie chcą być jedynie obserwatorem. To sprawia, że już na początku tej opowieści pomaga pewnemu człowiekowi i jego brzemiennej żonie, nadając ich dziecku elfie imię. I ten czyn będzie miał swe dalekosiężne konsekwencje.

Mimo wielu scen akcji i kilku pojedynków, większość opowieści jest spokojna, wręcz nostalgiczna, jak wspomniałem na początku. Nauki ojca Falla, ich rozmowy o długości życia poszczególnych ras, czy bycia obserwatorem, który nie miesza się w sprawy ludzi, z czasem nabierają zupełnie innego wydźwięku. Widzimy jak upływają lata, co dla elfów jest jedynie krótką chwilą. Czujemy ją wręcz ich zmysłami, obserwując jak inni się starzeją oraz przemijają, a oni pozostają niezmienieni oraz wytrwali swym celu. Wszystko ma jednak swoje konsekwencje i nieraz jest to efekt wielu czynników, gdzie jedna osoba może zmienić życie setek innych.

Komiks się wręcz pochłania. Jest pięknie napisany i cudownie zilustrowany. Po dwóch dobrych przeciętniakach wreszcie w tym cyklu dostałem naprawdę wyśmienitą opowieść, do której chce wracać. Mam nadzieję, ze kolejne tomy o elfach utrzymają ten poziom, bo szkoda byłoby, aby spadł.

MOJA OCENA - 8,5/10

Trzeci tom cyklu o elfach z uniwersum Akwilonu wreszcie dorósł jakością do cyklu o krasnoludach. Historia białego elfa imieniem Fall jest napisana świetnie, pełna emocji, rozbudowanych dialogów oraz czuć w niej wieloletnią wędrówkę tropiciela, który próbuje okiełznać białego smoka. Staroży...

Rozwiń

Zwiń

Poznajemy kolejną grupę rozbitków z naszego świata, która dziwnym zrządzeniem losu przenosi się w czasie oraz przestrzenni i trafia w przeszłość. Tylko czy to na pewno przeszłość, a może inna planeta? Na razie nie mamy jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie, jednak łatwo, aby tego typu pytania zaczęły się rodzić w głowie czytelnika. Na początku trafiamy do roku 1964 i wydarzeń, które doprowadziły do tajemniczego zniknięcia samolotu pasażerskiego. Następnie widzimy kilka znajomych twarzy z poprzedniego tomu, jednak nie wiemy jeszcze co się dokładnie stało, czyli jak przedostali się do tego świata oraz co się wydarzyło gdy w nim wylądowali. Wiemy, że rozniosło ich mocno w czasie, jednak w trakcie opowieści poszczególne osoby powoli się odnajdują.

Franck natomiast nadal jest tutaj nowicjuszem. Tak naprawdę to jego pierwsza zima na tym świecie i zaczyna on łączyć poszczególne elementy tej zawiłej układanki, gdy w swojej linii czasowej spotyka kolejne osoby. Wiemy już, że faktycznie urodził się na tym świecie i w wyniku pewnego zdarzenia wraz z innym jaskiniowcem przedostali się do XXI wieku (tom 4). Poznaliśmy też historię córki władczyni kanibali, która obecnie przewodzi plemieniu po tym jak, hmm... rozprawiła się matulą. Widzieliśmy też losy kilku innych postaci w poprzednim tomie, a teraz czas na wielkie zwieńczenie w postaci przeszłości Kenzy. Dziewczyny z plemienia, do którego trafił Franck na samym początku przygody.

I tutaj robi się niezwykle ciekawie, choć miejscami opowieść jest ciut przesadzona. Szczególnie w finale. Niemniej jej historia oraz losy pasażerów feralnego lotu, który zaginął w 1964 roku, są mocno ze sobą połączone. To naprawdę ciekawy zwrot akcji, którego początek mieliśmy już w finale szóstego tomu. Niemniej to tak naprawdę wstęp do innego konfliktu sprzed lat, mającego teraz swój finał. Trochę smutny, trochę tragiczny, a po trochu romantyczny.

Dla mnie to nadal solidna seria i czekam na tom ósmy o wdzięcznej nazwie "Eksodus", a patrząc, że następny album nosi tytuł "Apokalipsa" wiele może się jeszcze wydarzyć.

MOJA OCENA - 8/10

Poznajemy kolejną grupę rozbitków z naszego świata, która dziwnym zrządzeniem losu przenosi się w czasie oraz przestrzenni i trafia w przeszłość. Tylko czy to na pewno przeszłość, a może inna planeta? Na razie nie mamy jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie, jednak łatwo, aby tego typu pyt...

Rozwiń

Zwiń

"Zamek Zwierzęcy", wydawany u nas dzięki Taurus Media, jest dla mnie jedną z najcenniejszych serii frankońskich w mojej bibliotece. To komiks ważny, potrzebny, ale przede wszystkim prawdziwy, że tak to ujmę, w swej utopii. Iluzji bezkrwawej rewolucji, którą od dekad władza karmi społeczeństwo. Xavier Dorison, odpowiedzialny za scenariusz tej serii oraz jej pomysłodawca, w pierwszym albumie dał ciekawą przedmowę, która mocno utkwiła mi w pamięci. Otóż uważał on, że obecny świat udowodnił jak dokonać pokojowego przewrotu, który obali tyranię i zastąpi ją demokracją. Podał tutaj między innymi takie postacie jak Mandela czy Wałęsa, choć nie przytoczył ich z nazwiska, jednak doskonale było wiadomo o kogo chodzi. Dziś wiemy, że ci ludzie wcale nie dokonali pokojowego przewrotu, a jedynie nakarmili społeczeństwo wiarygodną obłudą, samemu czerpiąc z tego korzyści. "Obalili" system, którego byli częścią.

Trzeci tom "Zamku Zwierzęcego" przedstawia nam scenariusz na zasadzie, co by było, gdyby iluzja mogła się ziścić. Prezentuje nam postać białej kotki, przewodniczki ludu, która poświęca wiele w imię walki o równość, wolność oraz możliwość wybierania władzy przez powszechne wybory. Ma wsparcie wielu, którzy tak jak ona cierpią, boją się, ale mimo to podążają za nią. Za utopijnym symbolem wolności. Za nadzieją. Kroczą solidarni ramię w ramię nie posuwając się do przemocy, a jedynie aktów heroicznej odwagi.

Mamy też złego byka oraz jego sforę psów w postaci milicji. Okrutnika wykorzystującego pracę innych, szerzącego terror w imię wymiany handlowej z ludźmi, którzy dają mu szampana oraz rarytasy dla jego psiej milicji. Bez wątpienia są przejawem tych złych władz, polityków wykorzystujących służby mundurowe do własnych celów, zaś owi stróże prawa mają dzięki temu zapewnione bardzo dobre warunki bytowe. Piękna utopia, jednak to nadal tylko utopia.

Bowiem wiemy jak skończyły się wybory prezydenckie w Polsce w 1990 roku i wiemy jakie były tego skutki. Wiemy jak zakończyło się przejęcie władzy przez Mandelę i do jakiej ruiny doprowadził kraj. Czemu? Bo żaden z nich nie był taki jak nasza biała kotka. Ich pobyt w więzieniu ich wyrzeczenia były jedynie grą pozorów, nie zaś prawdziwym poświęceniem. Zaś w tej opowieści jest inaczej, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Prawi tryumfują, a złoczyńcy muszą ugiąć się pod naciskiem woli ludu i pozwolić na demokratyczne wybory wyłaniające nową władzę. Jednak jak ujął to pewien czarny byk: Nic się nie zmieniło. Niech mają swoje głosowanie, a kiedy wybiorą mnie, stracą wszystkie argumenty.

Jakże te słowa są nadal boleśnie aktualne.

MOJA OCENA - 10/10

"Zamek Zwierzęcy", wydawany u nas dzięki Taurus Media, jest dla mnie jedną z najcenniejszych serii frankońskich w mojej bibliotece. To komiks ważny, potrzebny, ale przede wszystkim prawdziwy, że tak to ujmę, w swej utopii. Iluzji bezkrwawej rewolucji, którą od dekad władza karmi społeczeńs...

Rozwiń

Zwiń

"Mały astronauta" to pierwszy komiks wydawnictwa Lost In Time, który kupiłem już jakiś czas temu. Czemu? Bowiem moi bliscy przyjaciele mają adoptowaną córkę z dziecięcym porażeniem mózgowym, a właśnie o tym jest historia, którą Jean-Paul Eid przedstawił nam na kartach swego komiksu. Z jednej strony wiedziałem czego się spodziewać, bowiem wiele razy przebywałem w towarzystwie takich osób, z drugiej córka przyjaciół jest o wiele bardziej sprawna, choć w ogromnej mierze osiągnęła to dzięki ich wręcz morderczej determinacji i tytanicznej pracy, która trwa nieprzerwanie od wielu lat. Naprawdę wielu. Bohater tej opowieści obrazuje nam jednak mniej radosną wersję, gdzie dziecko nie mówi, nie chodzi, a jedynie się uśmiecha.

Centralną postacią jest Tom, zaś jego historię w formie wspomnień, poznajemy dzięki jego dorosłej siostrze, która odwiedziła ich stary dom, obecnie wystawiony przez inną rodzinę na sprzedaż. Wędrując z pomieszczenia do pomieszczenia powoli powraca do czasów narodzin brata oraz kolejnych lat, kiedy to wykryto u niego chorobę i z nią walczono. Przedstawia na swój własny sposób jakie piekło przechodzili jej rodzice, jak życie całej rodziny diametralnie się zmieniło i ile trudności czekało ich na nowej wyboistej drodze. Tak, to jest groza, ale nawet w niej da się odnaleźć radość. Wiem, co mówię bo wielokrotnie widziałem to u moich przyjaciół i ich córki. Przyznam się też otwarcie, że sam nie wiem czy dałbym radę. Wiecie, nie mogę mieć dzieci, wraz z żoną przegraliśmy walkę o nie, ale nie jestem pewien czy gdybym został postawiony w tej sytuacji co moi przyjaciele lub postacie zobrazowane w komiksie to podołałbym tym wyzwaniom. Nie mam zamiaru kłamać i udawać, że byłoby inaczej. Na pewno podjąłbym walkę, ale czy w niej wytrwał? Nie jestem pewien. Dlaczego? Bo to naprawdę mordercza i nieraz niekończąca się bitwa. Wieczna wojna, która nie wiesz jak długo potrwa, bo nie u każdego jest happy end.

Być może część z was, którzy czytają to co napisałem, zacznie na mnie wieszać psy, wyzywać od tchórzy i tak dalej, ale widziałem przez lata jak to wygląda, a byłem jedynie obserwatorem. I to takim, który nigdy nie mógł mieć i nigdy nie będzie mógł posiadać własnych dzieci. Zatem mogę uchodzić w oczach innych za wygodnego i w pełni to rozumiem. Nie zmienia to jednak faktu, że takie dzieci mają szansę na szczęśliwe życie, a część z nich, co widzę po córce przyjaciół, może nawet być w ogromnym stopniu samodzielna. Jednak jak wspomniałem - to wymaga wręcz morderczej walki, a nie każdy jest na nią gotów.

"Mały astronauta" również i ten aspekt przedstawia. Owszem, rodzice Toma walczą, ale nawet oni mieli chwile słabości czy poznali tych, którzy zaczęli się poddawać. Mieli szczęście, bo nie zostali sami, stale otrzymywali wsparcie, a to dodawało im sił. Niestety nie zawsze tak jest i często rodzice dzieci niepełnosprawnych pozostają sami w tej walce, a leczenie i rehabilitacja słono kosztują. O tym też mówi ten komiks.

Dla mnie ta opowieść to arcydzieło, choć trudne i bolesne, ale dzięki temu prawdziwe. Pięknie zilustrowane, ale przede wszystkim wspaniale opowiedziane, przedstawiające nierówną walkę o jak największą sprawność własnego dziecka, które przecież kiedyś dorośnie. A przynajmniej każdy rodzic ma taką nadzieję. Komiks też bardzo dobrze obrazuje, że dla dzieci wiele barier po prostu nie istnieje. One są ciekawskie, chcą się bawić i poznawać świat. Pragną doświadczać, a to czy ktoś jest na wózku czy chodzi samodzielnie najczęściej nie ma znaczenia. Dopiero kiedy doroślejemy zaczynamy zapominać o tej niewinności, dlatego warto ją w sobie pielęgnować, bo potrafi nas uchronić przed złem, które sami często tworzymy.

"Mały astronauta" to komiks potrzebny. Powinien go przeczytać każdy niezależnie od tego czy ma dzieci, czy ich nie posiada. To opowieść o nauce rozmawiania z innymi, walce o każdy dzień i choć jeden uśmiech. O wygrywaniu małych bitew, które dodają nam sił, gdy zaczyna ich brakować. Choć zdaję sobie sprawę, że nie każdemu uda się przetrwać wojnę, to ostatecznie pozostają wspomnienia, które potrafią nas zabrać w podróż po cichym kosmosie.

MOJA OCENA - 10!/10

"Mały astronauta" to pierwszy komiks wydawnictwa Lost In Time, który kupiłem już jakiś czas temu. Czemu? Bowiem moi bliscy przyjaciele mają adoptowaną córkę z dziecięcym porażeniem mózgowym, a właśnie o tym jest historia, którą Jean-Paul Eid przedstawił nam na kartach swego komiksu. Z jedn...

Rozwiń

Zwiń

Uwielbiam komiksy z uniwersum Akwilonu, jednak od samego początku cykl o krasnoludach wręcz miażdży serie o elfach. Poważnie, to co się tutaj odczynia to nie tylko świetny pomysł na scenariusz do sesji RPG, to przede wszystkim rewelacyjna, złożona opowieść, nieraz mająca drugie dno. Co ważniejsze - potrafi mnie zaskoczyć, a to trudne w przypadku osoby która o 9 roku życia siedzi w systemach RPG i na Warhammer RPG oraz D&D wsiąkła w literaturę oraz gry fantasy.

Drugi tom cyklu krasnoludzkiego prezentuje losy Ordo należącego do pewnej gildii zabójców, zwącej się Czarną Lożą, będącą zbrojnym ramieniem Bractwa Monety. Osoby wchodzące w skład tej grupy nie mają łatwego życia. W zasadzie przekazuje się ich do szkolenia kiedy skończą 6 lat i większość rekrutów nie dożywa pełnoletności. Ordo należał do tych szczęśliwców, którym się udało przeżyć i zyskać rangę mistrza zabójcy. Dostaje jednak zlecenie zabicia innego zabójcy z Czarnej Loży, którym jest jego dawna kompanka. W tym momencie sprawy się komplikują bowiem krasnolud ma dla niej pewną propozycję.

Wydawać by się mogło, że będzie to klasyczna opowieść o parze kochanków, ale tak nie jest. Owszem, pomiędzy dwójką głównych protagonistów mamy wątek miłosny, jednak jest on, z racji ich fachu, specyficzny. Ordo ma jednak plan - dostać się do niezdobytej twierdzy, aby ukraść z niej coś nad wyraz cennego dla Bractwa Monety. W tym celu zbiera malutką drużynę i każdy z jej członków jest naprawdę ciekawie napisany. Przykuwa uwagę, chce się śledzić poczynania tej zgrai samobójców oraz poznać ich przeszłość. Brutalną, zawiłą i bolesną.

Tym bardziej cieszy nagły zwrot akcji, choć od pewnego momentu przewidywalny, gdy następuje wielki finał opowieści. Szczerze powiedziawszy to miażdży on zakończenie z drugiego tomu elfów, nawet się przy tym nie pocąc. Tutaj wręcz czuć emocje bijące od poszczególnych bohaterów, to jak walczą o swe marzenia, które rozbijają się z hukiem o skały rzeczywistości. Serio, takiego finału się nie spodziewałem i przyznaję, że zapewne nieraz jeszcze do tego albumu wrócę, mimo świadomości jak ta opowieść się kończy.

Ode mnie leci zatem ogromna polecajka i zachęcam do sięgnięcia po komiksy ze świata Akwilonu. Sam mam w bibliotece wszystkie, które dotąd wypuścił Egmont w Polsce, zatem jeszcze na długo będą na mojej stronie gościć materiały o tej serii. A fakt, że w sumie powstało aż 80 komiksów pozwoli mi przez wiele lat cieszyć się tym uniwersum i perypetiami jego mieszkańców.

MOJA OCENA - 8/10

Uwielbiam komiksy z uniwersum Akwilonu, jednak od samego początku cykl o krasnoludach wręcz miażdży serie o elfach. Poważnie, to co się tutaj odczynia to nie tylko świetny pomysł na scenariusz do sesji RPG, to przede wszystkim rewelacyjna, złożona opowieść, nieraz mająca drugie dno. Co waż...

Rozwiń

Zwiń

Nie oszukujmy się - większość z nas kojarzy "Księgę dżungli" z animacji Disneya lub aktorskiego filmu z 1994 roku, który osobiście kocham, choć nie ma on zbyt wiele wspólnego z książkowym pierwowzorem. Sam dobrze już nie pamiętam książki Kiplinga, która w zasadzie była zbiorem opowiadań, grze jedynie część z nich dotyczyła przygód chłopca wychowanego przez wilki i nazwanego Mowgli. Opowiadania powstawały pierwotnie w latach 1893-1894, kiedy autor już osiadł w Vermoncie. Przyszedł jednak na świat w Indiach i tam się wychował, zatem dzięki obserwacji oraz słyszanym opowieściom miał zupełnie inne spojrzenie na pewne sprawy.

Komiks skupia się zatem na tym co jest najbardziej znane, czyli opowieściach o chłopcu wychowanym przez wilki. A w zasadzie pierwszych trzech opowiadaniach czyli dzieciństwie Mowgli'ego, jego dorastaniu i walce z tygrysem imieniem Shere Khanem. Na tym polu komiksowa adaptacja spisuje się naprawdę dobrze, obalając obraz znany z animacji Disneya, tak mocno zakorzeniony w naszym społeczeństwie. Pamiętam, że w latach 90. na jednym z kanałów leciało anime również inspirowane "Księgą dżungli", jednak ono już zupełnie odchodziło od oryginału.

W każdym razie lektura komiksu jest warta szerszej uwagi. Z pewnością to wyśmienita pozycja do szkół oraz bibliotek, które powinny być wyposażone w całą serie adaptacji literatury. Jest to rewelacyjne narzędzie do nauki oraz zachęcania młodych ludzi, aby sięgnęli po literaturę. Przy okazji całość ładnie zilustrowano, a dialogi też dobrze się czyta, bo styl nie zestarzał się jakoś mocno. Dlatego gorąco polecam ten tytuł, ale warto też poznać książkowy oryginał.

MOJA OCENA - 8/10

Nie oszukujmy się - większość z nas kojarzy "Księgę dżungli" z animacji Disneya lub aktorskiego filmu z 1994 roku, który osobiście kocham, choć nie ma on zbyt wiele wspólnego z książkowym pierwowzorem. Sam dobrze już nie pamiętam książki Kiplinga, która w zasadzie była zbiorem opowiadań, g...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom cyklu o elfach z uniwersum Akwilonu dotyczy leśnych elfów, czyli sylwaninów. Opowieść skupia się na dwóch postaciach - Llali, córce jednego z władców ludzkich miast-państw, oraz elfiego łowczego imieniem Yfass. Dziewczyna pragnie prosić o pomoc leśny lud, aby ten wsparł zbrojnym ramieniem ludzi w walce przeciw orkom oraz chciwym władcom kupieckim z tak zwanego Serca Archipelagów. W tym celu rusza, wbrew rozkazom ojca, do leśnej puszczy, gdzie z miejsca wpada w pułapkę orków. Od śmierci ratuje ją właśnie Yfass, jednak głównie dlatego, że dziewczyna okazuje się być dziedziczką mocy druidów. To jednak powoduje spór pośród elfiej starszyzny, która nie ufa ludziom traktując ich jak zwierzęta i nie ma zamiaru mieszać się w obecny konflikt.

Historia jest dość prosta i fana D&D czy książek albo komiksów fantasy prawie niczym nie zaskoczy. Wiadomo, że nasza parka szybko zacznie czuć do siebie miętę, jedna grupa to chciwe złole, a druga udaje prawych i żyjących w harmonii z naturą, podczas gdy również knuje za plecami zwykłych obywateli swego ludu. Z drugiej strony czyta się to dobrze, choć akcja miejscami aż za nadto pędzi, jednak ostatecznie wszystkie wątki są dokończone, a pod koniec jest kilka ciekawych zwrotów akcji. Głównie dlatego, że są mniej oczywiste dla przeciętnego czytelnika, który nie zjadł zębów na byciu Mistrzem Podziemi w D&D.

Dodajmy do tego naprawdę ładny rysunek, kilka ciekawych postaci z dalszego planu i mamy dobrą, solidną opowieść, która jednak nie wybija się jakoś szczególnie na tle innych historii z tego uniwersum. To nie jest przeciętniak, tylko solidna przygoda, jednak w moich oczach zbyt wtórna, mimo kilku ciekawych zagrywek pod koniec albumu. Widocznie zbyt długo pisałem scenariusze do różnych sesji D&D oraz kilku innych systemów, bowiem zdaję sobie sprawę, że osoba nie będąca na moim miejscu będzie się zapewne bawić o wiele lepiej. W każdym razie polecam ten komiks, również jako przygotowanie do pojedynczej sesji przygodowej o parze kochanków.

MOJA OCENA - 6/10

Drugi tom cyklu o elfach z uniwersum Akwilonu dotyczy leśnych elfów, czyli sylwaninów. Opowieść skupia się na dwóch postaciach - Llali, córce jednego z władców ludzkich miast-państw, oraz elfiego łowczego imieniem Yfass. Dziewczyna pragnie prosić o pomoc leśny lud, aby ten wsparł zbrojnym ...

Rozwiń

Zwiń

Uwielbiam tą serię z powodu sentymentu, jaki mi się odpala zawsze kiedy po nią sięgam. Jako dzieciak kochałem filmy, gdzie grupa ludzi z naszej epoki trafiała na przejście w czasie i trafiała do prehistorii. Ich zwariowane przygody, starcie cywilizacji z dziką krwiożerczą naturą, fajnie napisane postacie, do tego nieraz jakiś wątek pozaziemskiej cywilizacji. Kocham tego rodzaju opowieści i po dziś dzień inspiruję się nimi pisząc moja główną serie książek. Dlatego "Frnck" to taka moja perełka w kolekcji, choć zdaję sobie sprawę, że nieraz zawyżałem jej ocenę w recenzjach.

Szósty tom nosi tytuł "Dinozaury" i faktycznie mamy z nimi do czynienia, ale drugiej połowie opowieści. Pierwsza natomiast rozgrywa się w 1974 roku, gdzie pewna para odnajduje komórkę Francka i zawartą na niej wiadomość. Zważywszy, że chłopak nie podał w niej swego imienia oraz dokładnej daty skąd pochodzi, zakładają niesłusznie, że przeszedł barierę czasu pod koniec XXI wieku. Tak czy siak postanawiają pomóc chłopakowi wrócić w przyszłość nie zdając sobie sprawy w jakie bagno się wpakują.

Historia jest tutaj naprawdę mroczna, jednak poznajemy część przeszłości postaci widniejącej na okładce poprzedniego tomu nazwanego "Ludożercy". Nadal brakuje nam wielu elementów układanki, ale możemy już mniej więcej wyklarować sobie obraz podróży w czasie oraz ich konsekwencji. Zresztą w pewnym momencie główny bohater bardzo ciekawie to przedstawia zarówno czytelnikowi jak i swoim towarzyszom, co odpowiednie porządkuje nam scenariusz opowieści. Jednak kiedy już myślimy, że seria idzie ku końcowi, dostajemy nieoczekiwanie zwrot akcji w finale tego tomu, rewelacyjnie zapowiadając następne przygody.

Czy zatem uważam "Frnck" za serię genialną? Nie. To bardzo dobra seria, zapewne dla wielu tylko dobra, jednak dla mnie osobiście rewelacyjna ze względu na sentyment jaki we mnie budzi. Tutaj nie ma nic nowego, nic odkrywczego, a mimo wszystko fabuła jest napisana bardzo solidnie, postacie mają wyraziste charaktery i chce się wręcz poznać ich losy. W tym roku we Francji ukazał się już dziewiąty tom serii, zatytułowany "Apokalipsa" zatem jest na co czekać. Ja natomiast zabieram się za siódmy, który dopiero co został wydany w Polsce i już zapowiedziano tom ósmy, który zapewne wyjdzie latem. Może zatem i ostatni pojawi się z końcem tego roku, co oznaczałoby, że będziemy oczekiwać na kontynuację razem z Francuzami.

MOJA OCENA - 8/10

Uwielbiam tą serię z powodu sentymentu, jaki mi się odpala zawsze kiedy po nią sięgam. Jako dzieciak kochałem filmy, gdzie grupa ludzi z naszej epoki trafiała na przejście w czasie i trafiała do prehistorii. Ich zwariowane przygody, starcie cywilizacji z dziką krwiożerczą naturą, fajnie na...

Rozwiń

Zwiń