'Czekając na Godota' to sztuka utrzymana w nurcie teatru absurdu. Tragizm historii opiera się na czekaniu dzień w dzień na nieznanego nam jegomościa – Godotę – przez dwóch włóczęgów, Vladimira i Estragona. Nie poddają się z nadzieją w sercu podtrzymywaną przez pewnego chłopca, że to już jutro zastaną Godotę przy położnej wzdłuż wiejskiej drogi wierzbie, pod którą oni sami wytrwale czekają. Wszystko to w można powiedzieć komicznej otoczce, gdzie absurd pogania absurd i przebieg fabularny jest w zasadzie bez większego znaczenia, bo nasi bohaterowie przeżywają każdego dnia swoiste déjà vu. Z kolei komizm podszyty tragizmem polega na niemocy postaci by coś zmienić, bo wszystko obraca się tak czy siak w błazenadę, doprowadzając tym samym do powrotu przez nich do punktu wyjścia. Trudno właściwie przyjąć mi co jest tutaj komedią, a tragedią, bo są tak zgrabnie ze sobą połączone, że linia między nimi jest naprawdę mocno zatarta. Język książki z kolei jest mocno toporny i prosty, zresztą tak jak i postacie. Nie wiem czy to celowy zabieg, być może autor chciał nam tym coś przekazać. Osobiście dla mnie wpływa to negatywnie na jej odbiór.

Co do samej historii, to jej jałowość sprawiła, że czytałem ją z kamienną twarzą. Zwyczajnie nie wywołała we mnie żadnych emocji. Jedyne co czułem to chęć jak najszybszego wertowania stronnic, ale jeśli macie czas by tracić go tak jak Vladimir i Estragon to szczerze polecam. Może w kimś innym to dzieło wywoła większe poruszanie.

'Czekając na Godota' to sztuka utrzymana w nurcie teatru absurdu. Tragizm historii opiera się na czekaniu dzień w dzień na nieznanego nam jegomościa – Godotę – przez dwóch włóczęgów, Vladimira i Estragona. Nie poddają się z nadzieją w sercu podtrzymywaną przez pewnego chłopca, że to już jutro zastaną Godotę przy położnej wzdłuż wiejskiej drogi wierzbie, pod którą oni sami...