Podchodziłam do tej książki dwa razy, dlatego, że za pierwszym początek mnie znudził. Jednak po paru miesiącach dojrzałam do tego, by przez niego przebrnąć i powiem jedno - nie żałuję. Książka inna niż wszystkie, opowieść o rodzinie niemieckiej, w której każdy ma nieprzeciętny charakter oraz sekrety. Polecam.

Podchodziłam do tej książki dwa razy, dlatego, że za pierwszym początek mnie znudził. Jednak po paru miesiącach dojrzałam do tego, by przez niego przebrnąć i powiem jedno - nie żałuję. Książka inna niż wszystkie, opowieść o rodzinie niemieckiej, w której każdy ma nieprzeciętny charakter oraz sekrety. Polecam.

Sięgając po "Ciała niebieskie", miałam nadzieję na naprawdę dobrą lekturę poruszającą trudną kwestię niemieckich rozliczeń z przeszłością. Tymczasem powieść po prostu koszmarnie mnie znudziła. Poszukiwanie prawdy przez wnuczkę to tylko jeden z wątków, który ginie w natłoku innych - relacji w rodzinie, pierwszej miłości, wspomnień z dzieciństwa czy rozważań o chmurach. Z jednej strony rozumiem zamysł autorki, żeby pokazać, jak historia wkrada się w codzienność pokolenia dzieci i wnuków, z drugiej - narracja jest po prostu "przegadana". O wiele bardziej podoba mi się prostota von Schiracha. "Ciała niebieskie" po prostu mnie zmęczyły.

Sięgając po "Ciała niebieskie", miałam nadzieję na naprawdę dobrą lekturę poruszającą trudną kwestię niemieckich rozliczeń z przeszłością. Tymczasem powieść po prostu koszmarnie mnie znudziła. Poszukiwanie prawdy przez wnuczkę to tylko jeden z wątków, który ginie w natłoku innych - relacji w rodzinie, pierwszej miłości, wspomnień z dzieciństwa czy rozważań o chmurach. Z...

Wynudziłam się jak mops.
Książka absolutnie jednostajna.

Początek trochę chaotyczny; pojawiają się wyciągnięte z kapelusza imiona, przy czym narratorka nie raczy objaśnić kto jest kim w tej historii. Dopiero później postacie zaczynają się rysować.

Przez całą książkę miałam wrażenie, że czytam w kółko o jednym i tym samym. Najpierw o dzieciństwie bliźniaków (nawiasem mówiąc, żeby dziewięcioletnie czy dziesięcioletnie dzieci nie rozumiały w ogóle słowa „wojna” jest trochę wstrząsające),później o zatopieniu „Gustloffa”. Czytam o czymś i za parę kartek pojawia się znów to samo, z maleńkim tylko rozwinięciem wątku. I tak w kółko: powtórka wątku, plus małe rozwinięcie.

Nie ma punktu kulminacyjnego, rozwikłanie tajemnicy rodzinnej jest jakieś takie bez fajerwerków. Nic nie jest powiedziane wprost, konkretnie, z przytupem. Nie czyta się tej historii z palącym uczuciem „Co będzie dalej?”. Prawdę mówiąc, było mi obojętne czy dotrwam do końca czy nie. Wszystko w tej książce jest nijakie, rozbielone i bez polotu, co wprowadzało mnie w stan apatii.

Nawet bohaterowie byle jako skonstruowani. Nie wzbudzili we mnie żadnych emocji; byli mi zupełnie obojętni. Ani ich nie lubiłam, ani tym bardziej lubiłam.
Parę wątków było niedociągniętych do końca.

Książka w tematyce miała ogromny potencjał. Niestety autorka przybrała sobie za cel zanudzić czytelnika na śmierć.

Wynudziłam się jak mops.
Książka absolutnie jednostajna.

Początek trochę chaotyczny; pojawiają się wyciągnięte z kapelusza imiona, przy czym narratorka nie raczy objaśnić kto jest kim w tej historii. Dopiero później postacie zaczynają się rysować.

Przez całą książkę miałam wrażenie, że czytam w kółko o jednym i tym samym. Najpierw o dzieciństwie bliźniaków (nawiasem...

Czytam w opiniach, że zarzuty stawiane w tej książce Niemcom są przekazywane jakby szeptem, nie wprost. Że są oni sportretowani schematycznie. Że tempo jest leniwe, niewiele się dzieje, a początek książki to rozważania o chmurach.
Niby wszystko się zgadza, a jednak.... Te rozważania o chmurach są przepiękne. Autorka operuje słowami w sposób, który bardzo lubię - układa przed nami historię swojej rodziny, ale wplata w tę opowieść obrazy, które - jak bursztynowe korale jej babci - zdają się lśnić blaskiem trudnego do wyjaśnienia rozpoznania. Czasami potrzebne są dosadne słowa, mocny przekaz. Ale portret tej rodziny - naszkicowany lekkim pociągnięciem pióra - jest według mnie godny uwagi. Bohaterka poszukuje nie tylko prawdy o swojej rodzinie, przeszłości, poszukuje również chmury. I nie wiem, czy te nawiązania do chmur, które tak znużyły innych czytelników, mnie nie ujęły najbardziej. Bo ta proza jest jak chmura - trochę transparentna, trudna do uchwycenia. I bardzo ładna...

Czytam w opiniach, że zarzuty stawiane w tej książce Niemcom są przekazywane jakby szeptem, nie wprost. Że są oni sportretowani schematycznie. Że tempo jest leniwe, niewiele się dzieje, a początek książki to rozważania o chmurach.
Niby wszystko się zgadza, a jednak.... Te rozważania o chmurach są przepiękne. Autorka operuje słowami w sposób, który bardzo lubię - układa...

Ciała niebieskie to powieść dotycząca historii pewnej niemieckiej rodziny opowiedziana z perspektywy wnuczki. Historie rodzinne tu przytaczane sięgają II wojny światowej w której dziadek Frei stracił nogę. Warto nadmienić, że autorką książki jest Niemka.
Fabuła dotyczy głównie pewnej skrywanej przed wnukami tajemnicy z przeszłości, o której dorośli nie chcą rozmawiać. Bardzo chętnie dziadkowie opowiadają jednak o tym, jak wyglądała ich ucieczka z Prus Zachodnich przed Armią Czerwoną. Mniej chętnie o czasie kiedy dziadek został inwalidą. Czytelnik może odnieść wrażenie, że dla dziadków wcześniejsze lata wojny nie istnieją. Ogólnie jako bohaterowie tej powieści byli dla mnie najbardziej antypatyczni.
Reszta członków rodziny również nie wzbudziła we mnie cieplejszych uczuć. Matka Frei, która w zasadzie jest centralną postacią opowieści, również. Sama główna bohaterka dążąca do wyjaśnienia brakujących wątków w rodzinnych opowieściach to jedyna postać, z którą czułam jakąś więź.

Czy książka mi się podobała? Jeśli mam być szczera, to nie do końca. Mniej więcej do połowy akcja i wątki były spójne, może nie wciągały ale szły w jakimś kierunku. Potem wiele z nich przestało się logicznie łączyć, odnoszę wrażenie że kilka z nich było w ogóle bez związku.

Czy żałuję, że przeczytałam? Odpowiedź brzmi nie, nie żałuję. Ostatecznie ta książka to opowieść o zadawaniu pytań i szukaniu odpowiedzi przez pokolenie wnuków. Być może mój odbiór zakłócał nasz całkiem odmienny styl mówienia o naszej wojennej historii.

co-przeczytalam.blogspot.com

Ciała niebieskie to powieść dotycząca historii pewnej niemieckiej rodziny opowiedziana z perspektywy wnuczki. Historie rodzinne tu przytaczane sięgają II wojny światowej w której dziadek Frei stracił nogę. Warto nadmienić, że autorką książki jest Niemka.
Fabuła dotyczy głównie pewnej skrywanej przed wnukami tajemnicy z przeszłości, o której dorośli nie chcą rozmawiać....

Autorka podjęła próbę zmierzenia się z tematem Niemców i ich niemieckości, trudnej historii pokoleń i jej wpływu na kolejne generacje. Temat pasjonujący. Ciała niebieskie natomiast pasjonującą, lekturą niestety nie są. Książka nie daje odpowiedzi na ważne pytania nie przyspiesza pulsu , nie zapiera tchu w piersi. Historia snuje się w żółwim tempie . Bohaterowie rozmywają się w swojej nijakości. Nie przemawia do mnie język pisarki, styl narracji . Nie zaprzyjaźniłam się z tą książką czego bardzo żałuję bo niemieckość Niemców to temat , który osobiście bardzo mnie interesuje i wiele sobie po tej pozycji obiecywałam.

Autorka podjęła próbę zmierzenia się z tematem Niemców i ich niemieckości, trudnej historii pokoleń i jej wpływu na kolejne generacje. Temat pasjonujący. Ciała niebieskie natomiast pasjonującą, lekturą niestety nie są. Książka nie daje odpowiedzi na ważne pytania nie przyspiesza pulsu , nie zapiera tchu w piersi. Historia snuje się w żółwim tempie . Bohaterowie rozmywają...

Powieść, która ma potencjał wyjść poza klasyczną opowieść rodzinną, niestety nie sięga literackich wyżyn. Najciekawszy wątek, czyli odkrywanie przeszłości dziadków narratorki, ginie za zasłoną wielu innych błahych i irytujących scen. Niemniej jednak warto polecić fanom lekkiej, ale skłaniającej do refleksji lektury.

Powieść, która ma potencjał wyjść poza klasyczną opowieść rodzinną, niestety nie sięga literackich wyżyn. Najciekawszy wątek, czyli odkrywanie przeszłości dziadków narratorki, ginie za zasłoną wielu innych błahych i irytujących scen. Niemniej jednak warto polecić fanom lekkiej, ale skłaniającej do refleksji lektury.

Nie powaliła mnie. Czytałam, bo miałam nadzieję, że bohaterka odkryje jakaś mroczną tajemnicę - do czego nie doszło. Przedstawiono za to dokładne relacje w pewnej niemieckiej rodzinie. Dziadkowie zostali wysiedleni z Polski pod koniec wojny co odcisnęło na nich piętno. Plus dla autorki za to, że przedstawia młodą Niemkę interesującą się wojenną przeszłością.

Nie powaliła mnie. Czytałam, bo miałam nadzieję, że bohaterka odkryje jakaś mroczną tajemnicę - do czego nie doszło. Przedstawiono za to dokładne relacje w pewnej niemieckiej rodzinie. Dziadkowie zostali wysiedleni z Polski pod koniec wojny co odcisnęło na nich piętno. Plus dla autorki za to, że przedstawia młodą Niemkę interesującą się wojenną przeszłością.

Bohaterka powieści, Freia nie jest banalną osobą. Powieść prowadzona jest z jej punktu widzenia. Przyszło jej żyć w spokojniejszych czasach niż jej najbliższym. Jednak w rodzinie brakuje oznak bliskości. Każdy żyje w swoim świecie. Czytamy opowieść dziewczyny, która dorastając zaczyna zadawać coraz więcej pytań. Chce odkryć tajemnice rodziny, zanim będzie za późno.

Od samego początku "Ciał niebieskich" wnikamy bardzo głęboko w psychikę bohaterki. Poznajemy ją dokładnie, gdy opowiada o rodzinie. Nie o mamie, tacie, babci czy dziadku, lecz o Renate, Peterze, Jo i Maxchenie. Najbliższą osobą jest dla niej brat bliźniak. Freia pasjonuje się chmurami i astronomią. I to ten temat dominuje na początku powieści. Może się to wydawać nieco nużące i trudne w odbiorze. Jednak z czasem swoje wspomnienia z dzieciństwa, lat młodzieńczych i początków dorosłości - pełnymi trudnych chwil - przeplata okrywaniem przeszłości, która zasnuta jest gęstą mgłą.

Nie bez powodu pisze się, iż jest to pierwsza niemiecka powieść, która ma zacząć dialog ze starszymi pokoleniami. Latami wszystkie tajemnice zrzucano do piwnic. To nie strach, lecz zwykłe pozbywanie się niewygodnych faktów. I choć książka wydaje się być ważną pozycją na rynku niemieckim, dla Polaków pozostanie jedną z wielu podobnych. Dobrze jest spojrzeć na sprawę wojny z innej strony. I to jest dużą zaletą Ciał niebieskich. Książka zawiera kilka kontrapunktów, które przyciągają większą uwagę, ale czasami bywa po prostu nudna i ciężka.

Bohaterka powieści, Freia nie jest banalną osobą. Powieść prowadzona jest z jej punktu widzenia. Przyszło jej żyć w spokojniejszych czasach niż jej najbliższym. Jednak w rodzinie brakuje oznak bliskości. Każdy żyje w swoim świecie. Czytamy opowieść dziewczyny, która dorastając zaczyna zadawać coraz więcej pytań. Chce odkryć tajemnice rodziny, zanim będzie za późno.

Od...

Według mnie książka mało ciekawa spodziewałam się czegoś lepszego, ale to moje zdanie :) . Fajny temat i historia przeżyć wojennych.

Według mnie książka mało ciekawa spodziewałam się czegoś lepszego, ale to moje zdanie :) . Fajny temat i historia przeżyć wojennych.