Bardzo interesująca książka. Podobało mi się napięcie budowane wokół każdej postaci i każdej sytuacji. Autor użył słów w tym celu, by czytelnik mógł w nich uczestniczyć a także po to by poznał punkt widzenia poszczególnych bohaterów. Wyłoniła się z tego dość zaskakująca konkluzja. Otóż bohaterowie książki nie rozwiązywali swoich spraw, nie zastanawiali się nad motywami które nimi kierowały i nad konsekwencjami które wywołali. Łatwiej im było rozwiązywać sprawy cudze. Zdumiewające ale chyba zdarza się to dość często.

Bardzo interesująca książka. Podobało mi się napięcie budowane wokół każdej postaci i każdej sytuacji. Autor użył słów w tym celu, by czytelnik mógł w nich uczestniczyć a także po to by poznał punkt widzenia poszczególnych bohaterów. Wyłoniła się z tego dość zaskakująca konkluzja. Otóż bohaterowie książki nie rozwiązywali swoich spraw, nie zastanawiali się nad motywami...

Duszne Maroko, skłócone angielskie małżeństwo w drodze na imprezę organizowaną przez znajomych Amerykanów i wypadek, w którym ginie młody muzułmanin. Tu napięcie zaczyna rosnąć, choć nie na długo, bo zderzenie kultur nie jest aż tak ciekawe jak się spodziewałam. Wspomnienie o lekturze raczej nie zostanie ze mną na długo.

Duszne Maroko, skłócone angielskie małżeństwo w drodze na imprezę organizowaną przez znajomych Amerykanów i wypadek, w którym ginie młody muzułmanin. Tu napięcie zaczyna rosnąć, choć nie na długo, bo zderzenie kultur nie jest aż tak ciekawe jak się spodziewałam. Wspomnienie o lekturze raczej nie zostanie ze mną na długo.

Książkę przeczytałam zainspirowana obejrzanym filmem, którego scenariusz oparto na jej podstawie. Pomimo, iż znana mi była fabuła książka mnie wciągnęła. Miała to "coś" , ten klimat, nastrój, wzbudzała ciekawość i tę nurtującą myśl, w jakim świetle te dwie różne kultury, dwa różne światy siebie postrzegają. Równocześnie przewijał się aspekt różnie pojmowanej winy, kary i przebaczenia. Książka bardzo mi się podobała. Na pewno warta przeczytania. Na pewno pozostanie w pamięci. Na pewno zmusi do przemyśleń.

Książkę przeczytałam zainspirowana obejrzanym filmem, którego scenariusz oparto na jej podstawie. Pomimo, iż znana mi była fabuła książka mnie wciągnęła. Miała to "coś" , ten klimat, nastrój, wzbudzała ciekawość i tę nurtującą myśl, w jakim świetle te dwie różne kultury, dwa różne światy siebie postrzegają. Równocześnie przewijał się aspekt różnie pojmowanej winy, kary i...

Nie dałam rady dokończyć, dużo opisów - nie dla mnie.

Nie dałam rady dokończyć, dużo opisów - nie dla mnie.

Książka na swój sposób zawiera parę wątków współczesnego humanizmu . Opisuje różnice w postrzeganiu, radości, smutku oraz sensu istnienia bogatego świata zachodniej cywilizacji a z drugiej biedy islamu pustynnego Maghrebu. Dotyka współczesnych problemów migracji, obopólnej koegzystencji i jej wpływu na zaburzanie tradycyjnego rytmu życia kulturowego, religijnego oraz moralnego. Opisany jest fałsz, obłuda, chciwość oraz cynizm. Bohaterowie opowieści są dwulicowi nie ma w niej pozytywnych postaci. W zasadzie każda ma grzechy na sumieniu. Narracja powieści jest ciężka, duszna, wolna, stosowna do klimatu upalnej Sahary, ale zaskakująco szybko się czyta. Główną osią jest problem winy i konsekwencji odpowiedzialności za swoje czyny. Na koniec pojawia się problem kary. Dużą zaletą jest szersza analiza pierwszoplanowych postaci. Bardzo celne opisane są wizje postrzegania świata, uwarunkowane przez pryzmat miejsca urodzenia oraz zasobność portfela. Nie jest to dzieło tak wybitne, jak głosi opis wydawcy nie mniej warto sięgnąć po lekturę, bo zmusza do refleksji.

Książka na swój sposób zawiera parę wątków współczesnego humanizmu . Opisuje różnice w postrzeganiu, radości, smutku oraz sensu istnienia bogatego świata zachodniej cywilizacji a z drugiej biedy islamu pustynnego Maghrebu. Dotyka współczesnych problemów migracji, obopólnej koegzystencji i jej wpływu na zaburzanie tradycyjnego rytmu życia kulturowego, religijnego oraz...

bardzo dobra książka, bez pozytywnych bohaterów , można szukać jedynie tych mniej lub bardziej złych, a zakończenie takie jakby ktoś człowieka w mordę strzelił

bardzo dobra książka, bez pozytywnych bohaterów , można szukać jedynie tych mniej lub bardziej złych, a zakończenie takie jakby ktoś człowieka w mordę strzelił

Dostojewski na miarę naszych czasów. Temat zderzenia światów, tak różnych w swojej jedności jest sam w sobie intrygujący i powinien stać się podstawą do nieco głębszej obserwacji, niestety w tej książce jej zabrakło. Nie zrozum mnie źle, to całkiem przyjemna lektura, dobrze napisana, z ciekawymi wątkami i wciągającą historią, ale jeśli spojrzy się na całość, to rozczarowuje swoją powierzchownością. Portrety psychologiczne bohaterów, są zaledwie szkicami postaci, które mogły być naprawdę zajmujące i fascynujące - nie są.

Jeśli szukasz lektury, która Cię absolutnie wciągnie i sprawi, że inaczej spojrzysz na rzeczywistość - to nie będzie to raczej ta książka. Ale jeśli chcesz spędzić wieczór lub dwa z kawałkiem nie najgorszej współczesnej literatury, spędzić ten czas raczej bezboleśnie - polecam!

Dostojewski na miarę naszych czasów. Temat zderzenia światów, tak różnych w swojej jedności jest sam w sobie intrygujący i powinien stać się podstawą do nieco głębszej obserwacji, niestety w tej książce jej zabrakło. Nie zrozum mnie źle, to całkiem przyjemna lektura, dobrze napisana, z ciekawymi wątkami i wciągającą historią, ale jeśli spojrzy się na całość, to rozczarowuje...

Przyjęcie jak u Wielkiego Gatsbiego i trup niejakiego autochtona. Tymczasem dekadentyzm i zblazowanie tańczą w parze w przepastnych wnętrzach. Zza bramy przygląda się temu bogactwu skrajna bieda, której całym majątkiem są skamieniałości i dzieci. W tle mentalnej przepaści konfrontacja dwóch mężczyzn. Wieki antagonizmu i wzajemnej ignorancji zrobiły swoje. Na pozór luźno porozrzucane wątki z przyjemnością składa się w spójną całość. A w finale turbina, co poszatkuje wszystko.

Przyjęcie jak u Wielkiego Gatsbiego i trup niejakiego autochtona. Tymczasem dekadentyzm i zblazowanie tańczą w parze w przepastnych wnętrzach. Zza bramy przygląda się temu bogactwu skrajna bieda, której całym majątkiem są skamieniałości i dzieci. W tle mentalnej przepaści konfrontacja dwóch mężczyzn. Wieki antagonizmu i wzajemnej ignorancji zrobiły swoje. Na pozór luźno...

Fenomenalna powieść o zderzeniu światów, wzajemnym niezrozumieniu, słabościach, pogardzie, odpowiedzialności, zbrodni i karze. Nie ma tu ani jednej postaci jednoznacznej moralnie, nikt nie jest ani tylko dobry, ani wyłącznie zły.

A wszystko dzieje się w nieludzkim suchym upale Maroka, gdzie na przemian panuje albo czarna noc, albo oślepiająca jasność.

Coś pięknego.

Fenomenalna powieść o zderzeniu światów, wzajemnym niezrozumieniu, słabościach, pogardzie, odpowiedzialności, zbrodni i karze. Nie ma tu ani jednej postaci jednoznacznej moralnie, nikt nie jest ani tylko dobry, ani wyłącznie zły.

A wszystko dzieje się w nieludzkim suchym upale Maroka, gdzie na przemian panuje albo czarna noc, albo oślepiająca jasność.

Coś pięknego.

"Przebaczenie" to debiutancka powieść Lawrence'a Osborne'a, powieść, w której analizuje on motyw przebaczenia, relacje pomiędzy osobami winowajcy i pokrzywdzonego.

Para homoseksualistów, Richard i Dally, zakupiła sobie ksar w Aznie i stworzyła tam idyllę, miejsce weekendowych imprez dla ich bogatych przyjaciół. Kilkudniowe imprezy, pełne rozpusty, alkoholu i narkotyków, były obsługiwane przez muzułmańskich najemców, których mężczyźni wynajdowali w pobliskich wioskach. Pracownicy Ci, mimo wielkiego wzburzenia, jakim napełniała ich rozpusta ich panów, milczeli, bowiem był to najbardziej dochodowy dla nich sposób zarobku.

Na jedną z tych weekendowych imprez zostało zaproszone skłócone małżeństwo, David i Jo, a ich związek stał się osią scalającą całą powieść. Kilka drików, które nie powinny zostać wypite, kilka słów, które nigdy nie powinny zostać wypowiedziane, zbyt duża prędkość i brak koncentracji doprowadzają do tragedii. Kiedy na drogę przed nimi wybiega dwójka młodych ludzi, David nie jest w stanie wyhamować i zabija jednego z nich.

"Przebaczenie" to opowieść o poczuciu winy, którego winowajca nie jest w stanie unieść na swoich barkach. David odrzuca swoją winę, tłumacząc, że bał się iż dwójka młodzieńców chce ich zaatakować, blokuje w sobie współczucie dla ojca zmarłego chłopaka, ale pod wpływem Richarda i Jo zgadza się na podróż z nim, do osady, w której się wychowywał.

Czasami można odnieść wrażenie, że postacie skonstruowane przez Osborne'a żyją własnym życiem, wypowiadają kwestie niepasujące do całości tworzonego przez autora obrazu, książka ma jednak inne atuty, jest bowiem podstawą do rozważań o moralnym przyzwoleniu na przebaczenie. Czy każdy z nas ma do niego prawo? Czy jeżeli będziemy kłamać i odrzucać swoją winę, ale szczerze żałować tego, co się zdarzyło, uzyskamy uniewinnienie w oczach innych?

"Przebaczenie" to debiutancka powieść Lawrence'a Osborne'a, powieść, w której analizuje on motyw przebaczenia, relacje pomiędzy osobami winowajcy i pokrzywdzonego.

Para homoseksualistów, Richard i Dally, zakupiła sobie ksar w Aznie i stworzyła tam idyllę, miejsce weekendowych imprez dla ich bogatych przyjaciół. Kilkudniowe imprezy, pełne rozpusty, alkoholu i narkotyków,...