Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytam w opiniach, że zarzuty stawiane w tej książce Niemcom są przekazywane jakby szeptem, nie wprost. Że są oni sportretowani schematycznie. Że tempo jest leniwe, niewiele się dzieje, a początek książki to rozważania o chmurach. Niby wszystko się zgadza, a jednak.... Te rozważania o chmurach są przepiękne. Autorka operuje słowami w sposób, który bardzo lubię - układa przed nami historię swojej rodziny, ale wplata w tę opowieść obrazy, które - jak bursztynowe korale jej babci - zdają się lśnić blaskiem trudnego do wyjaśnienia rozpoznania. Czasami potrzebne są dosadne słowa, mocny przekaz. Ale portret tej rodziny - naszkicowany lekkim pociągnięciem pióra - jest według mnie godny uwagi. Bohaterka poszukuje nie tylko prawdy o swojej rodzinie, przeszłości, poszukuje również chmury. I nie wiem, czy te nawiązania do chmur, które tak znużyły innych czytelników, mnie nie ujęły najbardziej. Bo ta proza jest jak chmura - trochę transparentna, trudna do uchwycenia. I bardzo ładna...