Umiłowana

Powieść "Umiłowana" należy do kanonu literatury dotykającej tematu niewolnictwa w Stanach Zjednoczonych. Temat z pewnością trudny, ale również bardzo ograny w ostatnich latach.
Akcja rozgrywa się w drugiej połowie XIX wieku, niedługo po wojnie secesyjnej. Poznajemy ubogą czarnoskórą rodzinę, która oprócz typowych trosk życia codziennego zmaga się również ze zniewoleniem przez białego człowieka.
Jednocześnie autorka oprócz wymiaru doczesnego, prezentuje nam również ten metafizyczny, gdzie między żyjącymi ludźmi egzystują duchy zmarłych.
Specyficzna powieść, napisana pięknym językiem. Jednakże nie wciągnęła mnie aż tak, jak na to liczyłem. 6,5*

Powieść "Umiłowana" należy do kanonu literatury dotykającej tematu niewolnictwa w Stanach Zjednoczonych. Temat z pewnością trudny, ale również bardzo ograny w ostatnich latach.
Akcja rozgrywa się w drugiej połowie XIX wieku, niedługo po wojnie secesyjnej. Poznajemy ubogą czarnoskórą rodzinę, która oprócz typowych trosk życia codziennego zmaga się również ze zniewoleniem...

Trudne, napisane pięknym językiem dzieło, raczej do powolnego smakowania i analizowania, niż przekartkowania w jeden wieczór
Odsłania mroczne zakamarki ludzkiego umysłu, pokazuje ludzkie okrucieństwo i może przerazić bardziej niż niejeden horror

Trudne, napisane pięknym językiem dzieło, raczej do powolnego smakowania i analizowania, niż przekartkowania w jeden wieczór
Odsłania mroczne zakamarki ludzkiego umysłu, pokazuje ludzkie okrucieństwo i może przerazić bardziej niż niejeden horror

Ależ to jest kunsztowna powieść! Wyobraź sobie, że traktują cię jak zwierzę, zaglądają w zęby, oceniają siłę mięśni, szerokość miednicy. Wyobraź sobie, że sprzedają twoje kolejne dzieci jak młode byczki czy jałówki. Jesteś sprzętem domowym, maszyną do pracy w polu, robotem kuchennym i seksualnym, zabawką. Zrobiono wszystko, byś nie był/ była człowiekiem, a jednak żyjesz, żyjesz, bo czujesz, ból, nienawiść, strach, nie nauczyłaś/łeś się kochać, nie było kiedy, nie było po co. Jak wiele powieści o niewolnictwie czytaliśmy? „Chatę wuja Toma”? Kilka modnych, nagradzanych ostatnio, eleganckich książek jak „Kolej podziemna” czy „Zbieranie kości”? Wciąż jednak głos Toni Morrison brzmi najdonioślej. „Umiłowana” jest jej flagową powieścią. Toni włożyła w nią cały swój kunszt. Powieść jest piekielnie skomplikowana, zarówno na poziomie konstrukcji, jak i narracji i języka. Czytanie jej przypomina rozplątywanie splątanego motka wełny. Prosta, ale bardzo mocna, historia opowiedziana została jako metafora. Pełno w niej odniesień biblijnych, mitologicznych, symboli, elementów spirytualnych. Fabuła składa się z przeplatających się planów czasowych dodatkowo porozbijanych na fragmenty, okruchy, z których autorka składa opowiadaną historię na nowo przefiltrowując ją przez emocje i pamięć bohaterów. Konstrukcja tej powieści oparta jest na dekonstrukcji. Mnie ten przesyt, paradoksalnie, odizolował emocjonalnie od opowiadanej historii. „Umiłowana” jest dla mnie, o matko! nie wierzę, że to piszę, przeestetyzowana. Oczywiście jest tam mnóstwo pięknych i przejmujących momentów, sama historia (zresztą z życia wzięta) jest wstrząsająca, jest klimat, jest magia, są emocje, ale … no właśnie w tym „ale” tkwi sedno. „Umiłowana” została uznana za arcydzieło. Zgoda, jednak ja wolę skromniejsze, a przez to wcale nie mniej dotkliwe i przejmujące książki Morrison jak „Pieśń salomonowa”, czy „Najbardziej niebieskie oko”. Z „Umiłowanej” pozostanie mi w głowie kilka scen i opisów, kilka literackich piruetów. Jednak najbardziej zapadła mi w pamięć scena, kiedy stara Murzynka (czuję się upoważniona tak napisać, ponieważ Toni Morrison używa tego słowa) odzyskuje wolność, bo została wykupiona przez syna. „… nagle ujrzała swoje dłonie i przyszła jej do głowy cudownie prosta myśl: te ręce należą do mnie. To są moje ręce. Następnie poczuła kołatanie w piersi i znowu odkryła coś nowego: jej własne bicie serca. Miała to od zawsze? Tę bijącą rzecz? Poczuła się jak głupiec i wybuchnęła głośnym śmiechem. Pan Garner spojrzał przez ramię w jej brązowe oczy i zapytał:
- Co cię tak rozweseliło, Jenny?
Nie mogła opanować śmiechu.
- Moje serce bije - powiedziała.
I była to prawda.
Pan Garner roześmiał się:
- Nie ma się czego bać, Jenny. zachowuj się tak, jak zwykle, to wszystko będzie w porządku.”
Ta monumentalna powieść udowadnia, że literatura ma moc wywoływania demonów, a Toni Morrison ma moc ich pokonywania. Dla mnie najważniejsze po przeczytaniu tej książki jest sparafrazowane pytanie autorki: „co Bóg miał na myśli stwarzając człowieka?

Ależ to jest kunsztowna powieść! Wyobraź sobie, że traktują cię jak zwierzę, zaglądają w zęby, oceniają siłę mięśni, szerokość miednicy. Wyobraź sobie, że sprzedają twoje kolejne dzieci jak młode byczki czy jałówki. Jesteś sprzętem domowym, maszyną do pracy w polu, robotem kuchennym i seksualnym, zabawką. Zrobiono wszystko, byś nie był/ była człowiekiem, a jednak żyjesz,...

Cały czas zgłębiam temat niewolnictwa w USA,ostatnio czytałem świetne "Służące",teraz przyszedł czas książki z jeszcze wyższej półki.Toni Morisson to afroamerykańska pisarka,nagrodzona Pulitzerem i Noblem.Poznajemy historię Sethe,zbiegłej niewolnicy,która naznaczona tragiczną przeszłością,prowadzi razem ze swoją córką pustelniczy żywot w stanie Cincinatti.Gdy odwiedza ją inny zbiegły niewolnik i włóczykij Paul D jej życie zaczyna się zmieniać,powracają wspomnienia i nadzieje.Wszystko jednak odmienia przybycie tytułowej Umiłowanej,która pojawiła się w zasadzie z nikąd,była jak duch.Kim była naprawdę,co miała symbolizować i jaką tragiczną przeszłość miała główna bohaterka-tego można się dowiedzieć czytając książkę.Natomiast jak wyjaśnia tłumaczka w posłowiu,ta powieść to nie jest tylko kolejna historia o niewolnikach.To próba uchwycenia całego ducha czarnoskórej społeczności w USA,to około 60 milionów tragicznych ofiar,lincze,poniżenia,wieszanie na drzewach czy stosach,gwałty,niszczenie ludzi psychiczne i fizyczne.Pisarka chciała od strony psychologicznej pokazać jakie spustoszenie w głowach ludzkich potrafił zostawić chory system pod postacią białej twarzy.To lektura obowiązkowa i klasyka XX wieku.Kto nie czytał powinien szybko nadrobić.

Cały czas zgłębiam temat niewolnictwa w USA,ostatnio czytałem świetne "Służące",teraz przyszedł czas książki z jeszcze wyższej półki.Toni Morisson to afroamerykańska pisarka,nagrodzona Pulitzerem i Noblem.Poznajemy historię Sethe,zbiegłej niewolnicy,która naznaczona tragiczną przeszłością,prowadzi razem ze swoją córką pustelniczy żywot w stanie Cincinatti.Gdy odwiedza ją...

Moje pierwsze zetknięcie z Toni Morrison i na pewno nie ostatnie.
Książka o losach byłej niewolnicy Seth i domu, który zachowuje się jak dziecko domagające się miłości. Tyle można powiedzieć nie zdradzajac fabuły. W tej powieści realizm miesza się z magią, brutalność jest aktem miłości, a fabuła niespiesznie krąży i wije się we wspomnieniach. W głównym biegu wydarzeń dzieje się niewiele, ale pozwala to skupić się na życiu wewnętrznym bohaterów. I nie są to nudne, przydługie opisy znane z lektur szkolnych.

Dla tych, którzy są na życiowej górce, no bo jednak opisy tego, co biali właściciele robią czarnym niewolnikom nie jest łatwo trawić jak się jest w dołku.

Moje pierwsze zetknięcie z Toni Morrison i na pewno nie ostatnie.
Książka o losach byłej niewolnicy Seth i domu, który zachowuje się jak dziecko domagające się miłości. Tyle można powiedzieć nie zdradzajac fabuły. W tej powieści realizm miesza się z magią, brutalność jest aktem miłości, a fabuła niespiesznie krąży i wije się we wspomnieniach. W głównym biegu wydarzeń dzieje...

Książka życia

Książka życia

Niesamowita lektura. Emocjonalnie przeczołguje czytelnika. Na pewno brutalnie otwiera oczy niezorientowanym w temacie niewolnictwa. Konstrukcyjnie i językowo absolutna perełka, oczywiście, nie czyta się łatwo, ale Autorka zadbała, by forma współgrała z treścią, a nie była tylko jej nośnikiem. Piękna historia, w której jest tylko szczerość, bez taniej ckliwości.

Niesamowita lektura. Emocjonalnie przeczołguje czytelnika. Na pewno brutalnie otwiera oczy niezorientowanym w temacie niewolnictwa. Konstrukcyjnie i językowo absolutna perełka, oczywiście, nie czyta się łatwo, ale Autorka zadbała, by forma współgrała z treścią, a nie była tylko jej nośnikiem. Piękna historia, w której jest tylko szczerość, bez taniej ckliwości.

Przez pierwsze 30-40 stron właściwie nie wiele rozumie się z tej książki, ale stopniowo, gdy odkrywa się wszystkie aspekty tej historii, nagle dociera do człowieka, jaki okrutny to świat, w którym żyją bohaterki. "Kolej podziemna" przy tej książce to tanie czytadło.

Przez pierwsze 30-40 stron właściwie nie wiele rozumie się z tej książki, ale stopniowo, gdy odkrywa się wszystkie aspekty tej historii, nagle dociera do człowieka, jaki okrutny to świat, w którym żyją bohaterki. "Kolej podziemna" przy tej książce to tanie czytadło.

"Umiłowana" to był zachwyt niemal od pierwszej linijki choć lektura nie jest ani łatwa ani przyjemna. Nie mniej personifikacja uczuć, tęsknot, wyrzutów sumienia, przedstawienie wszystkiego tego, co tli się w środku za pomocą obrazów, scen rodzajowych, osób czy zdarzeń bardzo do mnie przemówiło. Wszystko było jasne i czytelne ale nie chodziło tu o to by się domyślać ale żeby zrozumieć i poczuć. Nie jestem pewna, czy w pełni mi się to udało, bo za daleko mi do tamtych zdarzeń ale z pewnością bolało. Mocno.
To najpiękniejsza z przeczytanych dotychczas przeze mnie książek Toni Morrison.

"Umiłowana" to był zachwyt niemal od pierwszej linijki choć lektura nie jest ani łatwa ani przyjemna. Nie mniej personifikacja uczuć, tęsknot, wyrzutów sumienia, przedstawienie wszystkiego tego, co tli się w środku za pomocą obrazów, scen rodzajowych, osób czy zdarzeń bardzo do mnie przemówiło. Wszystko było jasne i czytelne ale nie chodziło tu o to by się domyślać ale żeby...

Temat zaangażowany, którym niezbyt można się przejąć przez odrzucający język opowiadania. Dla mnie ostatecznie tylko spłyca problem rasizmu, przez co kompletnie rozmija się z założeniem. Obraz czarnych odbieram tu negatywnie.
Trochę ciekawa postać Umiłowanej.

Temat zaangażowany, którym niezbyt można się przejąć przez odrzucający język opowiadania. Dla mnie ostatecznie tylko spłyca problem rasizmu, przez co kompletnie rozmija się z założeniem. Obraz czarnych odbieram tu negatywnie.
Trochę ciekawa postać Umiłowanej.