Czy śmierć jest najgorszą rzeczą, jaka może się przytrafić? Bynajmniej.

W "Umiłowanej" Toni Morrison uchyla drzwi do jednego z najmroczniejszych okresów historii – zabiera nas do dziewiętnastowiecznej Ameryki, na przedmieścia Ohio. Sethe żyła w świecie, w którym kolor skóry decydował o wolności lub jej braku. W którym człowieka porównywano do zwierzęcia i wyceniano jego wartość w dolarach. Bohaterce książki Morrison udało się uciec, ale widmo niewolnictwa podążyło za nią gotowe zaatakować w najmniej spodziewanym momencie. "Umiłowana" to opowieść o niewolnictwie – przemocy na tle rasowym, wyzysku, okrucieństwie, upokorzeniu, walce o przetrwanie, drodze do wyzwolenia oraz o pokoleniowej traumie. Morrison opowiada o ludziach zagubionych w niewoli, żyjących w cieniu przeszłości. O ludziach, którzy po wyzwoleniu próbują wieść normalne życie, ale traumatyczne wspomnienia wciąż do nich wracają. Którzy boją się kochać, bo w bezwzględnym i brutalnym świecie miłość oznacza stratę i jeszcze większe cierpienie. Zachwyca mnie, jak starannie i błyskotliwie Morrison skonstruowała tę powieść i z jaką literacką świadomością poprowadziła narrację. W "Umiłowanej" płynnie zmieniają się punkty widzenia, wspomnienia powracają w retrospekcjach nadając całości coraz większą głębię. Ciekawym rozwiązaniem jest wykorzystanie realizmu magicznego, który przybiera postać bezimiennej córki, ducha nawiedzającego dom. Wszystkie te elementy w połączeniu z piękną prozą Morrison wznoszą "Umiłowaną" na najwyższy literacki poziom.

"Umiłowana" to do bólu prawdziwa, odważna i wspaniale napisana książka o mrokach historii i ludzkiego serca oraz o ciężarze przeszłości. O odporności ducha, zawieszeniu między wolnością i zniewoleniem oraz o pamięci, która jest źródłem bólu, ale też drogą do uzdrowienia. Współczesny literacki klasyk.

Czy śmierć jest najgorszą rzeczą, jaka może się przytrafić? Bynajmniej.

W "Umiłowanej" Toni Morrison uchyla drzwi do jednego z najmroczniejszych okresów historii – zabiera nas do dziewiętnastowiecznej Ameryki, na przedmieścia Ohio. Sethe żyła w świecie, w którym kolor skóry decydował o wolności lub jej braku. W którym człowieka porównywano do zwierzęcia i wyceniano jego...

"Umiłowana" Toni Morrison to opowieść, która sięga głęboko w serce czytelnika, wywołując burzę emocji i pozostawiając trwałe wrażenie. Książka ta, choć niełatwa w odbiorze, jest arcydziełem, które potrafi poruszyć, zgnębić, ale jednocześnie otulić czułością i nadzieją. Fabuła powieści jest jak labirynt, gdzie przeszłość splata się z teraźniejszością w zawiły sposób. Osiemnaście lat po ucieczce od niewoli, Sethe pozornie wolna, ale wewnętrznie uwięziona przez duchy przeszłości, próbuje zbudować nowe życie w Ohio. Morrison posługuje się misterną strukturą narracyjną, przeskakując między czasami i perspektywami, co nadaje tej opowieści wyjątkowy, choć czasem chaotyczny, charakter.

Jednym z najbardziej poruszających elementów książki jest plastyczność, z jaką autorka ukazuje niewolnictwo. Morrison nie unika drastycznych scen, przekazując czytelnikowi brutalną rzeczywistość, która odebrała życie milionom istnień. Cierpienie, strata, a jednocześnie macierzyńska miłość są przedstawione w sposób, który wstrząsa czytelnikiem, pozostawiając go z refleksją nad okrucieństwem historii. Duch utraconego dziecka, nazwanego jedynie "Umiłowana", stanowi centralny motyw, który przemyka przez całą narrację. To dziecko, pochowane bezimiennie, staje się nie tylko symbolem straconej niewolniczej dziecięcej niewinności, ale także żywym duchem, nawiedzającym dom Sethe. To wokół tego motywu skupia się główna tajemnica, ukrywająca bolesną prawdę.

Warto podkreślić, że "Umiłowana" to lektura, która wymaga zaangażowania czytelnika. Morrison nie ułatwia zadania, tworząc skomplikowaną strukturę i posługując się czasem niejednoznacznym językiem. Jednak właśnie to sprawia, że ta powieść jest tak intensywna i głęboko prowokująca do refleksji. Osobiście, jestem nią jednocześnie zafascynowana i przerażona. Fascynacja płynie z mocy pióra Morrison, która potrafi uwieść czytelnika i zabrać go w podróż przez zakamarki ludzkiej duszy. Przerażenie natomiast wynika z brutalnej szczerości, z jaką autorka ukazuje ciemne strony historii.

"Umiłowana" to nie tylko książka, to głębokie doświadczenie, które kształtuje czytelnika, zmuszając go do zastanowienia się nad własnymi przekonaniami i wartościami. To literackie dzieło, które pozostaje w pamięci, zostawiając trwały ślad i stawiając pytania, na które odpowiedzi pozostają często bolesne i trudne do wyartykułowania. Morrison podnosi niewyobrażalne doświadczenia niewolnictwa na piedestał literackiego arcydzieła, jednocześnie przypominając, że zrozumienie i wybaczenie są kluczowe dla przekształcenia przeszłości i zapobieżenia jej ponownemu nawiedzeniu. To powieść, którą trzeba znać, aby naprawdę zrozumieć złożoność ludzkiego losu i siłę literatury w jego ukazywaniu.

"Umiłowana" Toni Morrison to opowieść, która sięga głęboko w serce czytelnika, wywołując burzę emocji i pozostawiając trwałe wrażenie. Książka ta, choć niełatwa w odbiorze, jest arcydziełem, które potrafi poruszyć, zgnębić, ale jednocześnie otulić czułością i nadzieją. Fabuła powieści jest jak labirynt, gdzie przeszłość splata się z teraźniejszością w zawiły sposób....

Dawno już po lekturze żadnej z przeczytanych książek nie było mi tak trudno zebrać myśli, co więcej z ogromnym trudem przyszło mi napisanie czegokolwiek na temat tej historii. I to absolutnie nie dlatego, że nie sprostała ona moim oczekiwaniom, czy pisząc kolokwialnie zupełnie mi się nie podobała. W tym wypadku chodzi o coś zupełnie innego…

„Umiłowana” to pisząc najogólniej i najprościej obszerna rozprawa na temat niewolnictwa na kontynencie amerykańskim. To dominacja człowieka białej rasy nad czarnoskórymi. W końcu to próba rozprawienia się z przeszłością, poukładania wspomnień i odzyskanie prawa do siebie samego. I choć dostępna literatura najczęściej skupia na niewolnictwie rozumianym jak zmuszanie do ciężkiej pracy i nie wątpię, w to, że dla każdego z nas pierwsze skojarzenie z niewolnictwem to właśnie nielekka, fizyczna praca - Toni Morrison kieruje naszą uwagę na inny jej aspekt. Na człowieczeństwo. Na zanik moralności. Na niemożności decydowania o sobie samym. I na zależność od woli drugiego człowieka…

Musicie nastawić się na to, że w całej tej historii nie zabraknie symboliki, metafor, odniesień do mitologii czy biblii. Pojawią się elementy metafizyki, mieszania przeszłości z teraźniejszością i w końcu, a może przede wszystkim ukryte między wersami pytania o moralność. I choć, wiem, że „Umiłowana” nie będzie książką dla każdego czytelnika, to tym którzy nie poszukują w książce tylko rozrywki, ale pięknego języka czy głęboko wstrząsających, a nawet bolesnych losów opartych na prawdziwej historii – polecam serdecznie. „Umiłowana” porusza. Głęboko porusza.

Dawno już po lekturze żadnej z przeczytanych książek nie było mi tak trudno zebrać myśli, co więcej z ogromnym trudem przyszło mi napisanie czegokolwiek na temat tej historii. I to absolutnie nie dlatego, że nie sprostała ona moim oczekiwaniom, czy pisząc kolokwialnie zupełnie mi się nie podobała. W tym wypadku chodzi o coś zupełnie innego…

„Umiłowana” to pisząc...

Nie wiedziałam czego dokładnie spodziewać się po "Umiłowanej" Toni Morrison. Specjalnie unikałam głębszych analiz i recenzji aby podejść do tej historii ze świeża głową. Jedyne co wiedziałam to, że porusza temat niewolnictwa.

Z jednej strony jest to książka, ktorą naprawdę powinno się poznać. Z drugiej w trakcie czytania doszłam do wniosku, że to nie jest powieść dla każdego. Uważam, że aby dobrze ją zrozumieć należy mieć już jakieś "zaplecze czytelnicze" I choć trochę znać kontekst historyczny. Inaczej po prostu książka może wydać się dziwaczna i niezrozumiała.

Toni Morrison porusza w sposób fenomenalny temat niewolnictwa i życia po. Całą fabułę prowadzi w sposób nielinearny skacząc między teraźniejszością, a wspomnieniami. Nasza bohaterka Sethe boryka się z ogromnymi traumami które uosabia duch jej tragicznie zmarłej córki. To Umiłowana zmusza ją do ciągłego konfrontowania się z wydarzeniami o których nie chce się pamiętać.

Jednocześnie obserwujemy życie jej żyjącej córki Denver. Dziewczyny, która wychowuje się w cieniu przeszłości. Na którą przechodzą wszystkie strachy matki sprawiając, że staje się wycofana. Tak wielka trauma jest dziedziczna i potrzeba naprawdę wiele siły i samozaparcia aby wyrwać się z tego kręgu.

Opisy krzywd, których doznała główna bohaterka ale i wielu innych ludzi w jej otoczeniu są druzgocące. Bestialstwo, którego potrafił dopuścić się człowiek względem drugiego sprawia, że zastanawiam się nad istotą człowieczeństwa. Nie rozumiem skąd w niektórych ludziach bierze się przekonanie, za są kimś lepszym i mają prawo do czegoś takiego.

Nie wiedziałam czego dokładnie spodziewać się po "Umiłowanej" Toni Morrison. Specjalnie unikałam głębszych analiz i recenzji aby podejść do tej historii ze świeża głową. Jedyne co wiedziałam to, że porusza temat niewolnictwa.

Z jednej strony jest to książka, ktorą naprawdę powinno się poznać. Z drugiej w trakcie czytania doszłam do wniosku, że to nie jest powieść dla...

Historia “Umiłowanej” ma miejsce kilka lat po zakończonej wojnie domowej w Ameryce. Główna bohaterka Sethe mieszka razem z córką Denver. Mimo, że Sethe nie jest już niewolnicą, to pamięć o ich przeszłości wciąż jest świeża, a duch Umiłowanej - zmarłej córki Sethe, wciąż jest obecny w ich domu. Kobiety żyją w zdystansowaniu od reszty społeczności, do czasu gdy pewnego dnia do ich domu zawitała tajemnicza dziewczyna - Umiłowana.

Jedną z kluczowych kwestii podejmowanych w książce jest poprzednie życie czarnoskórych, jak i to obecne. Jako niewolnicy traktowani byli jako narzędzia. Nawet ich dzieci nie były tak naprawdę ich, bo właściciel widział w nich kolejne pokolenie siły roboczej.

Uważam, że “Umiłowana“ niesie ze sobą ogromny przekaz. Jego to przede wszystkim potrząśnięcie nami. Obraz tego, jakie okrucieństwa spotykały czarnoskórych, ma za zadanie uświadomić nam, gdzie znajduje się nasza granica człowieczeństwa. Główna bohaterka Sethe daje idealny przykład bezgranicznej miłości i oddania dla bliskich sobie osób. Była ona w stanie zrobić wiele rzeczy, które uważała za słuszne, choć być może okrutne.

Wartość merytoryczna książki jest jak najbardziej na świetnym poziomie. Jednak osobiście mam mieszane uczucia dotyczące samej fabuły i struktury powieści. Trochę cieżko było wbić mi się w rytmikę książki, ale z drugiej strony z takim tematem ma prawo nie być lekko. Dlatego trochę ciężko jest mi ocenić tę książkę, jest ona niezwykle złożona, jej elementy magii, błądzenia po odmętach podświadomości, nadają czegoś niezwykłego co sprawia, ze ta historia zapada mocno w pamięci.

Historia “Umiłowanej” ma miejsce kilka lat po zakończonej wojnie domowej w Ameryce. Główna bohaterka Sethe mieszka razem z córką Denver. Mimo, że Sethe nie jest już niewolnicą, to pamięć o ich przeszłości wciąż jest świeża, a duch Umiłowanej - zmarłej córki Sethe, wciąż jest obecny w ich domu. Kobiety żyją w zdystansowaniu od reszty społeczności, do czasu gdy pewnego dnia...

Niezwykle bolesna i przerażająca książka o niewolnictwie. Nie czyta jej się łatwo, jest wymagającą literaturą, ale jest pięknie napisana i pozostawia po sobie niesamowite emocje.

Niezwykle bolesna i przerażająca książka o niewolnictwie. Nie czyta jej się łatwo, jest wymagającą literaturą, ale jest pięknie napisana i pozostawia po sobie niesamowite emocje.

Poruszająca, przepiękna w stylu i rytmie, choć traktuje o trudnych sprawach: niewolnictwie, które odbiera godność, międzypokoleniowej traumie i poszukiwaniu wolności. Arcydzieło!

Poruszająca, przepiękna w stylu i rytmie, choć traktuje o trudnych sprawach: niewolnictwie, które odbiera godność, międzypokoleniowej traumie i poszukiwaniu wolności. Arcydzieło!

W pełni rozumiem dlaczego tak wielu ludzi uważa tę książkę za wspaniałą i dlaczego zgarnęła tyle różnych nagród literackich. Pod pewnymi względami jest prawdziwie imponująca. Język jest bardzo bogaty i poetycki, jednocześnie zachowując specyficzny slang czarnych ludzi. Fabuła jest samoświadoma historycznie i społecznie jednocześnie prezentując po prostu ciekawą, przejmującą historię bez jednoznacznego moralizowania. Powinno więc to wyjść dobrze, a jednak nie jest dobrze. Może to moja wina i jestem na to zwyczajnie za głupi, albo ładniej mówiąc zbyt słabo znam konteksty w jakich to się obraca, ale to nielinearne przedstawienie fabuły było dla mnie zbyt nienaturalne i niepasujące. A fabuła mimo że ogólnie jest ciekawa, to już w swojej realizacji gubi się w niejasnych wspomnieniach i ciężkich do zlokalizowania ich sensu w ramach tej powieści rozmowach między bohaterami. Największą zbrodnią Morrison jest i tak to jak mimo tych wszystkich mniej lub bardziej eksperymentalnych zabiegów, których by tu nie używała, to jest książka bardzo bezpieczna i poprawna (w ten zły sposób). Stosuje ona w pewnych momentach coś na kształt strumieni świadomości, zbliża się także do estetyki południowo gotyckiej, horrorowej, a nawet surrealizmu, a jednak nigdy w to zupełnie nie wkracza. Zawsze wycofuje się gdy rzeczy mają szansę stać się najbardziej interesujące, przykładowo na samym końcu. Jest to spore literackie rozczarowanie, choć w żadnym razie nie jest to zła książka

W pełni rozumiem dlaczego tak wielu ludzi uważa tę książkę za wspaniałą i dlaczego zgarnęła tyle różnych nagród literackich. Pod pewnymi względami jest prawdziwie imponująca. Język jest bardzo bogaty i poetycki, jednocześnie zachowując specyficzny slang czarnych ludzi. Fabuła jest samoświadoma historycznie i społecznie jednocześnie prezentując po prostu ciekawą, przejmującą...

Nie tego się spodziewałam, ale... Książka była wciągająca, magiczna i ostatecznie dosyć smutna. Niby człowiek ma jakieś pojęcie o historii niewolnictwa, ale to właśnie takie historie trafiają do serca i uświadamiają okrucieństwo białego człowieka. Ogrom zła, jakie wyrządził. Takie historie uświadamiają nam, Polakom, czym tak naprawdę jest rasizm i naznaczenie przez białych murzyńskiej społeczności. Bo to nie są sprawy, które można zmienić pstryknięciem.

Nie tego się spodziewałam, ale... Książka była wciągająca, magiczna i ostatecznie dosyć smutna. Niby człowiek ma jakieś pojęcie o historii niewolnictwa, ale to właśnie takie historie trafiają do serca i uświadamiają okrucieństwo białego człowieka. Ogrom zła, jakie wyrządził. Takie historie uświadamiają nam, Polakom, czym tak naprawdę jest rasizm i naznaczenie przez białych...

Arcydzieło, które otworzyło mi oczy na los czarnoskórych w USA. Dopiero od momentu przeczytania tej książki zrozumiałem, jakim balastem jest niewolnictwo dla kolejnych pokoleń. Wydaje mi się, że musi minąć jeszcze kilkaset lat, zanim skutki niewolnictwa całkowicie się zamażą.

Arcydzieło, które otworzyło mi oczy na los czarnoskórych w USA. Dopiero od momentu przeczytania tej książki zrozumiałem, jakim balastem jest niewolnictwo dla kolejnych pokoleń. Wydaje mi się, że musi minąć jeszcze kilkaset lat, zanim skutki niewolnictwa całkowicie się zamażą.