"Czasem wszakże zdarzają się czytania, od których jeży się i drży puch na karku, nieistniejąca sierść, gdzie każde słowo pali i świeci, twarde, wyraźne, nieskończone i dokładne, jak ognisty kamień, jak gwiezdny punkt w ciemności - czytania, w których świadomość, że lepiej, soczyściej poznajemy to, co napisane, wyprzedza wszelką możliwość stwierdzenia, co - i jak - naprawdę wiemy".

Do lektury "Opętania" zabierałam się kilkakrotnie przez kilka lat. Po kilku pierwszych stronach zasypiało mi się bardzo dobrze, a bo nudne, a jakieś takie nie na czasie, aż wreszcie pojęłam, że czytania potrzebują swojego miejsca w czasie. Kiedy rozpędzone sytuacje i wydarzenia w codzienności nie pozostawiają już miejsca na przyjemności, wtedy czas nie ma swojej racji bytu - umyka tak, jakby go ktoś przepędzał.

Oderwać się od stron powieści A.S. Byatt nie mogłam, nijak, takie cuda literackie zdarzały się dawniej częściej, ale w epoce końca XX wieku to niemożliwe, a jednak opętanie "Opętaniem" to rarytas dla wielbicieli dobrze napisanej historii. Ba - nawet nie jednej historii, ale wielu historii, mitologii, poezji, dramatu, pamiętników, elegii. Och, czego te strony nie zawierają? Uczta dla oka i ucha!
Zawirowania przedstawione są z takim detektywistycznym zacięciem, że kartki same drżą by się przekręcać dalej, a to przecież tylko literatura piękna w dosłownym tego znaczeniu.

"W czytaniach takich po uczuciu, że tekst wydaje się całkowicie nowy, nigdy dotąd niewidziany, następuje prawie natychmiast uczucie, że zawsze był, że my, czytelnicy, wiedzieliśmy, że jest od zawsze, i zawsze wiedzieliśmy, jaki jest, aczkolwiek teraz dopiero staliśmy się w pełni świadomi, w pełni poznaliśmy naszą wiedzę".

"Czasem wszakże zdarzają się czytania, od których jeży się i drży puch na karku, nieistniejąca sierść, gdzie każde słowo pali i świeci, twarde, wyraźne, nieskończone i dokładne, jak ognisty kamień, jak gwiezdny punkt w ciemności - czytania, w których świadomość, że lepiej, soczyściej poznajemy to, co napisane, wyprzedza wszelką możliwość stwierdzenia, co - i jak - naprawdę...

Wybitna powieść! Wielowątkowa, intertekstualna, wyjątkowo swobodnie splatająca realne osoby i wydarzenia z fikcyjnymi. Nie mogę wyjść z podziwu nad ogromem wiedzy, researchu i ogółem pracy jaki Byatt musiała włożyć w tworzenie tej powieści. A wreszcie i sam talent pisarski Byatt wywarł na mnie piorunujące wrażenie, chylę czoła!
To fikcja historyczna z najwyższej półki! I ta forma i konstrukcja - zjawiskowe! W “Opętaniu” liryczne poematy przeplatają się z baśniami, listami, pamiętnikami jak i z tradycyjną narracją obejmująca dwie - rozdzielone kilkunastoma dekadami - płaszczyzny czasowe. A wszystko to utrzymane w aurze tajemniczości, napięcia i pożądania.

„Opętanie” mnie opętało! Jednak nie powiem, że to miłość idealna, bez komplikacji - bowiem były i kryzysy. Ale tu muszę uprzedzić, że moje zarzuty są wyjątkowo subiektywne i w żadnym stopniu nie wpływają na końcową ocenę książki, a i innym te problematyczne dla mnie kwestie nie powinny przeszkadzać w pozytywnym odbiorze powieści. Osobiście wybitnie nie przepadam i unikam jak grafomaństwa Kasi Michalak powieści epistolarnych oraz pamiętników, a „Opętanie” właśnie w 1/3 z takich fragmentów się składa. I przez to w trakcie lektury doświadczyłam i momentów, kiedy z powieścią walczyłam, przymuszałam się do czytania podglądając ile jeszcze zostało mi do końca tych korespondencyjnych dłużyzn. Aż mi głupio, że trochę narzekam, bo to powieść absolutnie genialna, perfekcyjna, a samo zakończenia to już w ogóle wciska w fotel. Mnie z nawiązką wynagrodziło wszystkie nieliczne mankamenty. To był istny wulkan emocji, napięcie aż rozsadzało strony! Dla takich ostatnich rozdziałów warto było trochę się pomęczyć na przegadanych fragmentach.

Wiem, że znalezienie „Opętania” w ludzkiej cenie do najłatwiejszych nie należy, ale uwierzcie mi - ta książka jest warta swojej wysokiej ceny. Nawet gdyby kosztowała 10 razy więcej - nadal byłaby warta każdego wydanego grosza! Wielka powieść, dzieło kompletne.

https://romy-czyta.blogspot.com
https://www.instagram.com/romyczyta
https://www.facebook.com/romyczyta

Wybitna powieść! Wielowątkowa, intertekstualna, wyjątkowo swobodnie splatająca realne osoby i wydarzenia z fikcyjnymi. Nie mogę wyjść z podziwu nad ogromem wiedzy, researchu i ogółem pracy jaki Byatt musiała włożyć w tworzenie tej powieści. A wreszcie i sam talent pisarski Byatt wywarł na mnie piorunujące wrażenie, chylę czoła!
To fikcja historyczna z najwyższej półki! I ta...

„Opętanie” to przykład kunsztu pisarskiego oraz popis umiejętności Autorki, która wydaje się świetnie odnajdywać zarówno w prozie, jak i w poezji. Niestety przeciętny czytelnik nie doceni talentu Autorki, ani trudu, jaki musiała włożyć, aby stworzyć historie dwóch par - relacji jaka zawiązała się pomiędzy dwojgiem wiktoriańskich poetów, a także współpracy i powoli rodzącej się miłości między współczesnymi badaczami literatury – a następnie osadzić je w odpowiednich dla tych par czasach. A.S. Byatt dała w swoim dziele życie fikcyjnym poetom oraz ich twórczości. Obdarowała ich indywidualnymi osobowościami, umiejętnościami, dorobkiem literackim, otwartymi umysłami, poglądami oraz przemyśleniami, ubierając ich przy tym, zgodnie ze standardami epoki, w której ich życia zostały osadzone oraz wysyłając ich do miejsc, których opisy również musiały oddawać tamtejsze czasy. Musiała stworzyć nie tylko ich postacie, ale również napisać, chociażby, w ich imieniu poematy i listy, tak aby oddawałaby sens myśli i rozterek, jakie towarzyszyły, zarówno zwykłym ludziom, jak i pisarzom i myślicielom z tamtej epoki. Wszystko to wymagało wielkiej wyobraźni oraz ogromnej wiedzy na temat literatury angielskiej, czasów wiktoriańskich, a także szerokiej znajomości legend bretońskich, filozofii starożytnej i nowożytnej, mitologii nordyckiej i greckiej. Z ich historią nierozłącznie związana jest historia dwóch literackich naukowców, którzy również nie są tylko powierzchownie naszkicowanymi postaciami. Każde z nich ma swoją duszę, fabułę i każde z nich czegoś szuka.

Mimo, iż momentami za dużo było dla mnie tej całej formy, przez co czasem się nudziłam, to jestem zauroczona tą książką – jej całym światem, tym fikcyjnym, jak i rzeczywistym opisem wiktoriańskiej epoki. Jestem również świadoma pracy, jaką Autorka wykonała, aby zapewnić ciągłość chronologiczną fikcyjnych wydarzeń z historią.

Według mnie, jest to pozycja obowiązkowa dla miłośników literatury angielskiej, studentów literaturoznawstwa i anglistyki, aspirantów do miana wielkich pisarzy, a także dla każdego, kto czerpie przyjemność z obcowania z literaturą piękną.

„Opętanie” to przykład kunsztu pisarskiego oraz popis umiejętności Autorki, która wydaje się świetnie odnajdywać zarówno w prozie, jak i w poezji. Niestety przeciętny czytelnik nie doceni talentu Autorki, ani trudu, jaki musiała włożyć, aby stworzyć historie dwóch par - relacji jaka zawiązała się pomiędzy dwojgiem wiktoriańskich poetów, a także współpracy i powoli rodzącej...

Trudno oddać wrażenia, które biorą nas w posiadanie/opętanie podczas czytania tej książki. Zresztą mamy tu przykład nieprzekładalnego tytułu, bo Possession to i posiadanie i opętanie - a - w wielkim skrócie - tego dotyka ta historia. Śledzimy posiadanie/opętanie dwojga ludzi, dwóch historii, pisarza i poety obojga płci oraz odbiorców ich myśli, które zamknięte zostały w słowach ich twórczości; mamy wreszcie opętanie naukowca przez ideę - można by wymieniać bez końca. Zastanawiamy się wraz z bohaterami jak dalece interakcja obu stron pozostaje możliwa przy zachowaniu własnej niezależności - swoistego jajka, w którym jest się schowanym bezpiecznie stanowiąc autonomiczną, doskonałą całość i jedność w we wnętrznu jego idealnego, pierwotnie doskonałego kształtu, niczym w bezpiecznym zamku w chmurach. Autorzy piszą swe dzieła w samotności, również czytelnicy czytają samotnie, lecz w chwili lektury obie strony dotykają i przenikają się wzajemnie - samotność piszącego twórcy i samotność jego skupionego, oddanego odbiorcy - jakże często samotniej czujemy się bowiem w towarzystwie ludzi, niż w towarzystwie naszych książek, ich bohaterów i historii takich jak ta.
W tej książce przejrzeć się może nasze własne doświadczenie, bądź nasza własna empatia. Bez tego ta książka pozostanie jak porzucona łamigłówka, do której rozwikłania zabrakło cierpliwości i pasji. A może opętania..?

Trudno oddać wrażenia, które biorą nas w posiadanie/opętanie podczas czytania tej książki. Zresztą mamy tu przykład nieprzekładalnego tytułu, bo Possession to i posiadanie i opętanie - a - w wielkim skrócie - tego dotyka ta historia. Śledzimy posiadanie/opętanie dwojga ludzi, dwóch historii, pisarza i poety obojga płci oraz odbiorców ich myśli, które zamknięte zostały w...

To chyba pierwszy romans, który mi się naprawdę podobał. Główni bohaterowie nie spędzają bezsennych nocy, myśląc o sobie nawzajem, i motając się w sploty swoich niedopowiedzeń. Pierwotnie łączy ich jedynie współpraca, a im bardziej angażują się w poznanie historii wiktoriańskiego poety i jego kochanki, w naturalny, nienachalny sposób stają się sobie coraz bliżsi. Chociaż akcja rozwija się powoli, z czasem fabuła naprawdę nabiera tempa i czeka się na ostateczne rozwiązanie zagadki. Od strony formalnej powieść kryje w sobie listy, wiersze, fragmenty poematów, co sprawia, że czytelnik także staje się poszukiwaczem i swego rodzaju ekspertem od twórczości nieistniejącego autora. Mimo dość pretensjonalnego tytułu, zdecydowanie warto po nią sięgnąć.

To chyba pierwszy romans, który mi się naprawdę podobał. Główni bohaterowie nie spędzają bezsennych nocy, myśląc o sobie nawzajem, i motając się w sploty swoich niedopowiedzeń. Pierwotnie łączy ich jedynie współpraca, a im bardziej angażują się w poznanie historii wiktoriańskiego poety i jego kochanki, w naturalny, nienachalny sposób stają się sobie coraz bliżsi. Chociaż...

Książka dla miłośników literatury, dla osób stawiających formę nad treścią. Akcja jako taka rozwija się bardzo powoli. Mamy okazję poznać sporo wierszy, poematów, listów, fragmenty kronik, dzienników, biografi, opracowań itp. Tło wydarzeń, oraz charakterystyka praktycznie każdej postaci zostaje nam dokładnie przedstawiona.
Choć jestem pod wrażeniem rozmachu powieści, która bardzo mnie zainspirowała to niestety niewiele znam osób którym mogłabym ją polecić. Sama fabuła nie dostarczyła mi zbyt wielu emocji. Szczególnie pod koniec czytałam bardziej z... obowiazku. Nudna książka o ciekawych postaciach naprawdę bardzo dobrze napisana.

Książka dla miłośników literatury, dla osób stawiających formę nad treścią. Akcja jako taka rozwija się bardzo powoli. Mamy okazję poznać sporo wierszy, poematów, listów, fragmenty kronik, dzienników, biografi, opracowań itp. Tło wydarzeń, oraz charakterystyka praktycznie każdej postaci zostaje nam dokładnie przedstawiona.
Choć jestem pod wrażeniem rozmachu powieści, która...

Fantastycznie poprowadzona, wciąga, niczym najlepsze powieści detektywistyczne. Każdy z bohaterów interesujący. Do tego ten lekki humor. Świetna sprawa, a zakończenie niczym z "Obywatela Kane'a"

Fantastycznie poprowadzona, wciąga, niczym najlepsze powieści detektywistyczne. Każdy z bohaterów interesujący. Do tego ten lekki humor. Świetna sprawa, a zakończenie niczym z "Obywatela Kane'a"

Romans w tytule może niejednego czytelnika zwieść. Historia miłosna blednie przy opętaniu gromady naukowców zagadnieniem życia i twórczości dawno nieżyjących i być może, wcale nie tak znakomitych, poetów. Samo słowo „opętanie” pojawia się w książce kilkakrotnie i w różnych znaczeniach. Możemy się nim rozkoszować i odmieniać przez przypadki.Najwięcej wyniosą z tej powieści erudyci, którym uda się przebrnąć przez gąszcz odniesień, jednak dla zwykłego czytelnika, za jakiego się uważam, lektura Possession również może być pasjonująca. Bo czegóż w tej powieści nie ma? Jest zagadka, tajemnica sprzed wieku, miłość, rywalizacja naukowa, feminizm, życie i śmierć, sukces i porażka, przeszłość i przyszłość, baśnie... Porównałabym tę książkę do wytrawnego wina. Nie każdemu smakuje, dla jednych kwaśne i nie do wypicia, a dla innych wspaniały pełny smak. Bogata i soczysta proza, mająca swój klimat. Ba! Nie tylko proza, autorka wymyślając dwójkę poetów, musiała zmierzyć się także z ich twórczością i nadać im odmienne style, w dodatku dopasowane do czasów, w których tworzyli. Nie chodzi o to czy jej się to w pełni udało, czy jest to jest świetna poezja czy nie, bo pewnie nie jest, ale jest wystarczająco wiarygodna i spełnia swoją rolę – czytając te wersy szukamy wskazówek, podwójnych znaczeń, metafor, związków. Listy, również pisane są różnymi stylami. W powieści spotkamy się z kilkoma dziennikami i one też są zręcznie stylizowane.

Romans w tytule może niejednego czytelnika zwieść. Historia miłosna blednie przy opętaniu gromady naukowców zagadnieniem życia i twórczości dawno nieżyjących i być może, wcale nie tak znakomitych, poetów. Samo słowo „opętanie” pojawia się w książce kilkakrotnie i w różnych znaczeniach. Możemy się nim rozkoszować i odmieniać przez przypadki.Najwięcej wyniosą z tej powieści...

Myślałam, że ta książka bardziej mi się spodoba, jednak niestety nie jestem zbyt zadowolona.
Ta historia trochę za bardzo się ciągnie, jest długa i nieco nudnawa. Na początku trudno mi było się w tym wszystkim "połapać", przeszkadzały mi te wstawki przeszłości mieszane z teraźniejszością.
Bohaterowie również mnie nie porwali. Nie polubiłam szczególnie ich charakterów, a tym bardziej opisów tego jak wyglądali... Dopiero, gdy trochę przerobiłam ich w mojej głowie, polubiłam ich troszeczkę.
Ogólnie pod koniec jest najciekawiej, ale i tak nie uważam, żeby była to jakaś wyjątkowa książka.

Myślałam, że ta książka bardziej mi się spodoba, jednak niestety nie jestem zbyt zadowolona.
Ta historia trochę za bardzo się ciągnie, jest długa i nieco nudnawa. Na początku trudno mi było się w tym wszystkim "połapać", przeszkadzały mi te wstawki przeszłości mieszane z teraźniejszością.
Bohaterowie również mnie nie porwali. Nie polubiłam szczególnie ich charakterów, a...

?

?