Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oczywiście sięgnąłem po książkę zachęcony "Dobrymi nieznajomymi" - mając pełną świadomość różnic pomiędzy filmem i pierwowzorem (Główni bohaterowie, miejsce akcji itd.).

Widzę w opiniach dużo utyskiwań, że film lepszy, że książka jest płytka i pisana po macoszemu. Możliwe. Doceniam jednak to, że każda z tych wersji stanowi odrębną jakość. Ba, zamiast jednej dobrej historii, dostałem dwie, tak bardzo różne od siebie, nawet na poziomie działań i motywacji głównych bohaterów. każda z nich jest piękna na swój oryginalny sposób i serdecznie polecam literacką wersję. Jest w niej więcej horroru, ale też jakiejś takiej ulotnej, japońskiej duchowości. Jestem strasznym ignorantem jeśli chodzi o literaturę tego kraju, ale im dalej brnę w kolejne pozycje, tym mocniej doceniam to zderzenie świata materialnego z niematerialnym, które na kartach tych powieści bardzo często ma miejsce. W tym przypadku nie jest inaczej.

O ile film melancholijnie nurzał się w tęsknocie, tak tutaj podszyta jest ona zupełnie innymi motywami. Pozornie złowrogimi, ale wynikającymi z człowieczeństwa. Zupełnie inne przeżycie - czy gorsze? Daleki byłbym od takiego osądu. Zresztą literatura ma to do siebie, że najpełniej wyraża się w języku autora, a każde tłumaczenie - nawet najdoskonalsze jest tylko cieniem rzuconym na ścianę platońskiej jaskini. Ja ten cień kupuję, kupuję metafizykę tej opowieści i biorę ją taką, jaka jest. Bez grymaszenia. Nie mogę ocenić polskiego tłumaczenia, kto wie, może w naszym języku ta książka by mnie nie przekonała. Ale wersja angielska jest solidnie dobra.

Oczywiście sięgnąłem po książkę zachęcony "Dobrymi nieznajomymi" - mając pełną świadomość różnic pomiędzy filmem i pierwowzorem (Główni bohaterowie, miejsce akcji itd.).

Widzę w opiniach dużo utyskiwań, że film lepszy, że książka jest płytka i pisana po macoszemu. Możliwe. Doceniam jednak to, że każda z tych wersji stanowi odrębną jakość. Ba, zamiast jednej dobrej...

Cztery historie, jedno miejsce, mnogość powiązanych ze sobą bohaterów. W Tokio znajduje się kawiarnia, która na pierwszy rzut oka nie wyróżnia się niczym szczególnym. Pozwala jednak swoim gościom podróżować w czasie. Ta niecodzienna możliwość obwarowana jest wieloma zasadami, których ściśle należy przestrzegać. Nie odstrasza to jednak kilku osób, które decydują się przenieść do innych momentów w swoim życiu. Na krótko, bo podstawowa zasada brzmi, trzeba powrócić zanim wystygnie kawa.

Nie wiem czy to ogólna właściwość japońskiej literatury, czy ja po prostu mam szczęście do trafiania na takie pozycje, ale cenię sobie te książki za przenikanie się realnego świata z tym, co magiczne. W tym przypadku nie jest inaczej. Cała warstwa duchowa tej książki czaruje. Dużo tu zagłębiania się w zderzenie dwóch perspektyw, wynikające ze spotkania jednostek. Toshikazu Kawaguchi obserwuje swoich bohaterów z czułością, a czytelnikowi daje ogląd na to jak łatwo coś, co uważamy za obiektywną prawdę, szczególnie w temacie reakcji innych i tego, w jaki sposób oni widzą świat, może zostać zachwiane w posadach. To także książka o tęsknocie za tym, co było i co wciąż może się wydarzyć.

Nie zgodzę się z zarzutami o językową toporność. To oczywiście kwestia gustu, ale książkę czytało mi się naprawdę przyjemnie. Podobał mi się też pomysł na kilka dialogów, które są zapisem tego, co wypowiedziane z tym monologiem wewnętrznym postaci.

Czuć w tym wszystkim pewną teatralność, nie powinno to jednak dziwić, wziąwszy pod uwagę sceniczną proweniencję tej historii.

Ja ze swojej strony mogę tylko mocno tę pozycje polecić. Nie potrafię też doczekać się, aż w moje ręce trafią pozostałe dwa zbiory. Z takiego czysto ludzkiego/humanistycznego punktu widzenia – to piękna lektura była!

Cztery historie, jedno miejsce, mnogość powiązanych ze sobą bohaterów. W Tokio znajduje się kawiarnia, która na pierwszy rzut oka nie wyróżnia się niczym szczególnym. Pozwala jednak swoim gościom podróżować w czasie. Ta niecodzienna możliwość obwarowana jest wieloma zasadami, których ściśle należy przestrzegać. Nie odstrasza to jednak kilku osób, które decydują się...

Jedna książka, dwie historie, różne czasy. Doceniam ten reportaż przede wszystkim za odwagę, jaką miała autorka, żeby rozdrapywać swoją własną przeszłość i krzywdę, której doznała ze strony jednego z członków rodziny. A także za umiejętność spojrzenia na drugiego człowieka przez pryzmat jego doświadczeń. Kiedy przychodzimy na świat nikt z nas nie jest tak naprawdę czystą kartką. Rodzimy się z ciężarem oczekiwań naszych rodziców, ich planów i marzeń; przychodzimy też tutaj w cieniu rodzinnych historii – warunkowani przez nie, mimo że nie braliśmy w nich nigdy udziału.

Autorka w umiejętny sposób łączy swoją opowieść z opowieścią Rickiego Langleya. Nie robi z niego potwora, choć sama wielokrotnie nie potrafi jednoznacznie określić swoich odczuć. Jego wina jest niewątpliwa. To, co zrobił Jeremiemu i innym dzieciom jest oburzające i straszne. Najstraszniejsze jednak jest to, że jak udowadnia nam Marzano-Lesnevich – Ricky miał świadomość tego, że stanowi zagrożenie i szukał pomocy, nie otrzymał jej jednak w odpowiednim czasie, dlatego ten reportaż jest też krytyką systemu. Mówi co prawda o Stanach Zjednoczonych i to sprzed wielu lat, ale tego typu nieusłyszane głosy występują na całym świecie. To oczywiście nie usprawiedliwia jego zbrodni, ale pokazuje, że jako społeczeństwo – w temacie zła – nie do końca radzimy sobie z prewencją.

Reportaż polecam, jako przypomnienie, że zło potrafi czaić się tuż obok i niekoniecznie zdajemy sobie z tego sprawę. A nawet jeżeli mamy tego świadomość, to celowo odwracamy wzrok. Niech te dwie historie przypomną nam, że nie powinniśmy.

Jedna książka, dwie historie, różne czasy. Doceniam ten reportaż przede wszystkim za odwagę, jaką miała autorka, żeby rozdrapywać swoją własną przeszłość i krzywdę, której doznała ze strony jednego z członków rodziny. A także za umiejętność spojrzenia na drugiego człowieka przez pryzmat jego doświadczeń. Kiedy przychodzimy na świat nikt z nas nie jest tak naprawdę czystą...