Chętnie wystawiłbym 5.5, ale ponieważ nie mogę, to 6 - za część ciekawych spostrzeżeń autorki. Tak jak piszą niektórzy czytelnicy, mimo ciekawego tematu, ze względu na styl czyta się chwilami ciężko.

Chętnie wystawiłbym 5.5, ale ponieważ nie mogę, to 6 - za część ciekawych spostrzeżeń autorki. Tak jak piszą niektórzy czytelnicy, mimo ciekawego tematu, ze względu na styl czyta się chwilami ciężko.

Dla mnie to lektura męcząca i nie do przejścia. Przedziwnie skonstruowana.

Dla mnie to lektura męcząca i nie do przejścia. Przedziwnie skonstruowana.

Piękna powieść o przemijaniu, śmierci, samotności, miłości, starości i dzieciństwie - tematach tabu, których nie boją się bohaterowie, a które są kłopotliwe dla ich otoczenia.

Piękna powieść o przemijaniu, śmierci, samotności, miłości, starości i dzieciństwie - tematach tabu, których nie boją się bohaterowie, a które są kłopotliwe dla ich otoczenia.

Jest to jedna z tych książek, przy których śmiejemy się w głos, by po chwili mieć ściśnięte ze wzruszenia gardło. Prosta, lecz piękna historia trójki bohaterów, którzy, doświadczając samotności i śmierci najbliższych, ruszają wspólnie w podróż, która odmieni ich życie.

Millie ma 7 lat, prowadzi "Księgę Nieżyłków", w których odnotowuje małe i większe śmierci: znajdzie się tam miejsce i dla pacniętej muchy, i dla...ojca dziewczynki. Karl Maszynopiszący po stracie ukochanej żony zostaje oddany przez syna do domu starców. Agata Pantha po śmierci męża zamyka się w domu, szukając bezpieczeństwa w rutynie i drobnych rytuałach codzienności, a przede wszystkim w wykrzykiwaniu złośliwych komentarzy pod adresem przechodniów. Ścieżki tej trójki skrzyżują się, gdy Millie zostaje porzucona przez matkę w domu towarowym, a dwójka staruszków postanowi pomóc małej w jej odnalezieniu.

Zabawna i wzruszająca "powieść drogi", pełna absurdalnych sytuacji i groteskowych postaci, a przede wszystkim bardzo życiowej mądrości. Piękna opowieść o tym, że drugi człowiek jest odpowiedzią na nasze braki i niedoskonałości, a przyjaźń i miłość - jedyną drogą do oswojenia samotności i śmierci.

Jest to jedna z tych książek, przy których śmiejemy się w głos, by po chwili mieć ściśnięte ze wzruszenia gardło. Prosta, lecz piękna historia trójki bohaterów, którzy, doświadczając samotności i śmierci najbliższych, ruszają wspólnie w podróż, która odmieni ich życie.

Millie ma 7 lat, prowadzi "Księgę Nieżyłków", w których odnotowuje małe i większe śmierci: znajdzie się...

to chyba nie moja bajka. choć jest pełna mądrych stwierdzeń.

to chyba nie moja bajka. choć jest pełna mądrych stwierdzeń.

Wzruszyłam się wielokrotnie. Wstrząsnęlo mną, że można mieć tak niezwykle dziecko i je porzucić a potem zdałam sobie sprawę, że często "porzucamy" to, co trudne, że jesteśmy tak trochę instant i chcielibyśmy instrukcji obsługi, schematów działania i patentów.
Potem, W miarę rozwoju historii, zobaczyłam że to także historia o starości i o tym, że starsi ludzie często sami słuchają siebie na margines, bo nie ma dla nich niszy w społeczeństwie. Są postrzegani jak ludzie zbedni. Tymczasem świadczy to o naszej bezradności. Naszej, tj. Ludzi młodych. Bardzo często zarówno prawa jak i przywileje są tworzone dla nas, tymczasem nie my jesteśmy większością społeczeństwa.
Pomyslalam, że często stajemy się martwi za życia kierując się społecznym "nie wypada". A powinniśmy głosić pochwałę ekscentryzmu i nosić chociażby kolorowe ciuchy, zielone włosy czy dzwoneczki przy torbie, jeśli to sprawia, że się dobrze że soba czujemy.
Tak samo możemy okazywać sobie czułość niezależnie od wieku, przeciez starość jest tak samo naturalna jak młodość a to, że wiąże nasze lęki i chcielibyśmy jej zaprzeczyć? To jest nasz problem do przepracowaniu nie ludzi, którzy już są starzy.
"Ważne by umrzeć młodym, tak późno jak to możliwe". Tak mi się skojarzyło.

Wzruszyłam się wielokrotnie. Wstrząsnęlo mną, że można mieć tak niezwykle dziecko i je porzucić a potem zdałam sobie sprawę, że często "porzucamy" to, co trudne, że jesteśmy tak trochę instant i chcielibyśmy instrukcji obsługi, schematów działania i patentów.
Potem, W miarę rozwoju historii, zobaczyłam że to także historia o starości i o tym, że starsi ludzie często sami...

'powieść, która zachwyciła świat' - jeśli ta książka zachwyciła świat, to świat jest nudny.

przyznaję, że lektura była przyjemna i lekka, ale nic więcej. nie było mega emocji (salw śmiechu czy płakania, a jestem wrażliwą kobietą i mi się zdarza); trudno też było mi się przywiązać choćby do jednego bohatera.

zmieniło się we mnie tylko jedno: sposób patrzenia na starsze osoby. na ich zachowania często uznawane przez nas młodych za dziecinne, niedorzeczne, niepotrzebne. a zwyczajnie brak nam emocji do zrozumienia tych zachowań, które są im do życia bardzo potrzebne :)

polecam czytać jako książkę na odpoczynek :)

'powieść, która zachwyciła świat' - jeśli ta książka zachwyciła świat, to świat jest nudny.

przyznaję, że lektura była przyjemna i lekka, ale nic więcej. nie było mega emocji (salw śmiechu czy płakania, a jestem wrażliwą kobietą i mi się zdarza); trudno też było mi się przywiązać choćby do jednego bohatera.

zmieniło się we mnie tylko jedno: sposób patrzenia na starsze...

Nie potrafię ocenić tej książki jest tak inna od tego co do tej pory czytałam. Przedstawia siedmioletnią Millie, której 3 miesiące temu zmarł tata a mama porzuciła ją w centrum handlowym. Dziewczynka ma bardzo bujną wyobraźnię i bogate życie wewnętrzne. Na swej drodze spotyka dwoje starszych ludzi, którzy zaczynają znowu żyć dzięki niej.

Nie potrafię ocenić tej książki jest tak inna od tego co do tej pory czytałam. Przedstawia siedmioletnią Millie, której 3 miesiące temu zmarł tata a mama porzuciła ją w centrum handlowym. Dziewczynka ma bardzo bujną wyobraźnię i bogate życie wewnętrzne. Na swej drodze spotyka dwoje starszych ludzi, którzy zaczynają znowu żyć dzięki niej.

Sympatyczna opowiastka drogi, niezbyt porywająca, ale tez niepozbawiona głębszego sensu. Historia dziwacznej przyjaźni porzuconej kilkulatki, zdziwaczałej staruszki i uciekiniera z domu starców. Kuriozalnie przedstawiona tęsknota wywołuje śmiech przez łzy, z przewagą tych ostatnich. Ale nigdy nie jest za późno, by przestać być biernym i przewrócić swoje życie do góry nogami - obojętnie, z jakiego powodu i z jakim skutkiem.
Mądrze i z humorem, ale... odpowiednio do tytułu, ta książka dość szybko gubi się w pamięci wśród lektur.

Sympatyczna opowiastka drogi, niezbyt porywająca, ale tez niepozbawiona głębszego sensu. Historia dziwacznej przyjaźni porzuconej kilkulatki, zdziwaczałej staruszki i uciekiniera z domu starców. Kuriozalnie przedstawiona tęsknota wywołuje śmiech przez łzy, z przewagą tych ostatnich. Ale nigdy nie jest za późno, by przestać być biernym i przewrócić swoje życie do góry nogami...

Ta powieść posiada coś, do czego jeszcze niejednokrotnie będę powracać i to w różnym wieku. Pokazuje, że w każdym okresie naszej egzystencji można odnaleźć radość w życiu, w każdym wieku można przeżyć jakąś przygodę, coś stracić, cierpieć lub się zakochać. Z całą pewnością książce wiele uroku dodają niebanalnie wykreowane postacie, balansowanie pomiędzy życiem a śmiercią, które uzmysławia, jakie nasze istnienie jest kruche.

Nietrywialna fabuła, urzekająca i zapadająca głęboko w pamięć. Polecam!

Ta powieść posiada coś, do czego jeszcze niejednokrotnie będę powracać i to w różnym wieku. Pokazuje, że w każdym okresie naszej egzystencji można odnaleźć radość w życiu, w każdym wieku można przeżyć jakąś przygodę, coś stracić, cierpieć lub się zakochać. Z całą pewnością książce wiele uroku dodają niebanalnie wykreowane postacie, balansowanie pomiędzy życiem a śmiercią,...