Ta dość wysoka ocena wynika tylko i wyłącznie z chęci docenienia języka i stylu Autorki, bo na pewno nie z reakcji na ciekawą fabułę.
Na początku myślałam, że czytam o jakimś poważnym problemie Autorki, która tak konstruuje postać głównej bohaterki, żeby ten problem jak najdokładniej przedstawić. Niestety w tej książce nie ma żadnego głównego problemu, który jest jej osią. Jest wiele problemów pobocznych, nieistotnych wrzuconych w główny nurt fabuły, z których nic nie wynika, nie zostają rozwiązane, ani dobrze opisane. To jeden wielki misz-masz powodujący zamęt i zamieszanie, a tym samym uczucie zagubienia w treści.
Potem pomyślałam, że bohaterka jest symbolem jakiejś ważkiej sprawy, którą czytelnikowi przybliży poprzez swoje czyny w toku fabuły. Niestety nie. Fabuły tutaj prawie nie ma, a bohaterka jest bezmyślna (mimo że na każdej niemal stronie Autorka z uporem podkreśla jej wysokie stanowisko i błyskotliwą kariera naukową), płytka i przezroczysta. Ciągle popełnia te same błędy, wchodzi w utarte i ślepe schematy, wierzy w niemożliwe z naiwnością małego dziecka. Aż się zaczęłam zastanawiać kto jest bardziej dziecinny Autorka czy bohaterka. Stawiam na remis.
Na końcu myślałam już tylko o tym jakie używki i w jakiej ilości doprowadziły do powstania tego dzieła. Nie od dziś przecież wiadomo,że najwięksi w ten właśnie sposób wspomagani, tworzyli najznakomitsze dzieła. Oszukiwanie czytelnika przez drobiazgowe opisywanie jakiegoś wydarzenia, które się nigdy nie zdarzyło, albo było tylko snem, wytworem wyobraźni bohaterki i powtórzenie tego zabiegu dwukrotnie na 450 stronach opisywanej historii budzi zaskoczenie, wywołuje zaciekawienie, ale powtarzane co 10 stron męczy, nudzi, a na końcu śmieszy. Tutaj niestety mamy do czynienia z tą drugą sytuacją.
Od powieści (a jest to powieść) wymagam dobrego stylu i języka(jedynie te dwie rzeczy się tutaj bronią, jak wcześniej pisałam), wyrazistych bohaterów i wciągającej lektury, a nie pseudofilozoficznych i pseudo-moralnych wynurzeń niedojrzałych (mimo wieku, zdobytej wiedzy i statusu społecznego), nieukształtowanych postaci.
Ja naprawdę wiem co to jest literatura wysoka, realizm magiczny, parabola i hiperbolizacja, co więcej potrafię te atuty w literaturze z każdej półki dostrzec i docenić. Tylko najpierw one muszą wystąpić. Podejrzewam, że Autorka też zna te wszystkie określenia i potrafi je zdefiniować, ale biorąc pod uwagę akurat ten konkretnie omawiany tekst, tylko czysto teoretycznie.
Egzemplarz, który czytałam wyszedł w serii "Mistrzowie Prozy", mimo szczerych chęci nie widzę w tej prozie mistrzostwa. Dla porównania, dość dawno temu czytałam, wydaną w tej samej serii, powieść Davida Grosmana "Bądź mi nożem". Nie potrafię już dziś nawet w bardzo fragmentarycznym, ogólnikowym zakresie przytoczyć fabuły tamtej historii, ale ona ciągle gdzieś we mnie jest w postaci choćby ulotnego wrażenia, które po sobie zostawiła, o tym "mistrzostwie" zapomnę zaraz, wystarczy, że sięgnę po inną książkę.
Polecam tylko jeśli chcecie się nudzić, w przeciwnym razie zdecydowanie odradzam.

Ta dość wysoka ocena wynika tylko i wyłącznie z chęci docenienia języka i stylu Autorki, bo na pewno nie z reakcji na ciekawą fabułę.
Na początku myślałam, że czytam o jakimś poważnym problemie Autorki, która tak konstruuje postać głównej bohaterki, żeby ten problem jak najdokładniej przedstawić. Niestety w tej książce nie ma żadnego głównego problemu, który jest jej osią....