Nic nie oprze się nocy

Historia rodziny, a w szczególności matki autorki. Lucile zmagała się z zaburzeniami naniakalbo-depresyjnymi i ostatecznie popełniła samobójstwo. Książka skupia się na jej młodości, pochodziła z wielodzietnej rodziny, i na dorosłym życiu widzianym oczami córki. Trudny temat opisany szczerze.

Historia rodziny, a w szczególności matki autorki. Lucile zmagała się z zaburzeniami naniakalbo-depresyjnymi i ostatecznie popełniła samobójstwo. Książka skupia się na jej młodości, pochodziła z wielodzietnej rodziny, i na dorosłym życiu widzianym oczami córki. Trudny temat opisany szczerze.

Pokaż mimo to

Bardzo dobra książka. Dobrze się czyta mimo praktycznego braku dialogów. Fabuła jest bardzo ciekawa, w dodatku książka opisuje losy rodziny a przede wszystkim matki autorki. Tematy poruszane są niezwykle osobiste i aż dziw bierze, że autorka opisuje niektóre sytuacje, ale w tym właśnie tkwi siła tej lektury.

Bardzo dobra książka. Dobrze się czyta mimo praktycznego braku dialogów. Fabuła jest bardzo ciekawa, w dodatku książka opisuje losy rodziny a przede wszystkim matki autorki. Tematy poruszane są niezwykle osobiste i aż dziw bierze, że autorka opisuje niektóre sytuacje, ale w tym właśnie tkwi siła tej lektury.

Pokaż mimo to

" Była jedynie statystką, którego scenariusz zdawał się jej wymykać z każdym dniem coraz bardziej, tkwiła na planie nie słysząc polecenia, że ma wrócić na środek, albo przeciwnie, oddalała się, przestała ściągać światło... szukała miejsca, gdzie mogłaby pozostać kompletnie niezauważona, i śnić z otwartymi oczami... jednocześnie żeby nikt nie uznał, że jest nieobecna."

Delphine de Vigan pięknie a zarazem ciężko opisuje losy swojej matki, swojej rodziny, swojego życia. Poznajemy dzieciństwo jej matki, które stanowi tło do całości i pozwala spróbować zrozumieć, wytłumaczyć, znaleźć usprawiedliwienie i odpowiedzieć sobie na pytanie "dlaczego?".
Dlaczego cierpiała? Dlaczego się wstydziła? Dlaczego nie potrafiła w pełni kochać? Dlaczego się zgubiła?

Autorka, pełna wątpliwości postanawia sięgnąć do przeszłości: "... Pisanie nie jest w stanie nic zdziałać. Co najwyżej umożliwia zadawanie pytań i przeszukiwanie pamięci..."
Poprzez pisanie próbuje zmierzyć się z tym co od dawna nią targa, okiełznać pełnię emocji.

Nic nie oprze się nocy jest nieco inną książką niż poprzednia jaką miałam przyjemność przeczytać. Jest prawdziwa, szczera, kompletna. Nie ma tu fikcji (czy aby na pewno?) ani nudy, natomiast jest próba zrozumienia, przeanalizowania tego co się działo. Jako czytelnik próbujesz wesprzeć w tym autorkę, odkrywasz z nią kolejne etapy życia. Jest to w pewien sposób taki pamiętnik pisany z dystansem, terapia która pozwala oczyścić głowę pełną wizji i wspomnień.

Autorka nie miała łatwych doświadczeń w procesie jakim jest życie. Rozstanie rodziców, podejrzenia wobec najbliższych, brak podpory, strach i choroba najbliższej ci osoby: "... Z każdym mijającym dniem uświadamiam sobie jak trudno mi pisać o matce, otoczyć ją słowami..."

" Przez lata wstydziłam się za matkę przed ludźmi i wstydziłam się tego, że się wstydzę."
Autorka rozprawia się sama ze sobą, ze swoimi uczuciami i łatwą oceną. Być może miała do tego prawo, jako dziecko, nastolatka, dojrzała kobieta a być może nie. Sama próbuje odnaleźć swoją odpowiedź.

Jest to historia prosta i skomplikowana, którą bardzo dobrze mi się czytało. Wciągnęła mnie w swoje szpony i nie pozwalała mi o sobie zapomnieć. Lubię takie życiowe książki.

"... Odczytywałam ciągle na nowo wstyd Lucie, ową elegancję, polegającą na mieszaniu spraw prozaicznych z bólem, anegdoty z prostotą rzeczy..." To dobra książka, pełna porównań, tętniąca i naszpikowana głębią słów.

Nic więcej już o niej nie napiszę... Czytajcie.

" Była jedynie statystką, którego scenariusz zdawał się jej wymykać z każdym dniem coraz bardziej, tkwiła na planie nie słysząc polecenia, że ma wrócić na środek, albo przeciwnie, oddalała się, przestała ściągać światło... szukała miejsca, gdzie mogłaby pozostać kompletnie niezauważona, i śnić z otwartymi oczami... jednocześnie żeby nikt nie uznał, że jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wstrząsająca, pełna emocji książka, która z założenia miała pomóc autorce w pogodzeniu się z samobójstwem matki. Pisząc tę historię, Delphine odkryła bardzo intymne oraz bardzo niewygodne sekrety swojej rodziny, z którymi musi się zmierzyć nie tylko ona sama, ale również pozostali członkowie rodziny.
Podczas czytania byłam w szoku, przez cały czas. Na rodzinę spadło mnóstwo ciosów, a do tego mężczyzna, który powinien być głową rodziny i podporą dla własnych dzieci okazuje się zupełnie inny niż wszyscy dotychczas sądzili. Wielodzietna rodzina, choć na pozór wydawała się taka jak inne, była tak naprawdę mocno dysfunkcyjna, zarówno przez niespodziewaną śmierć dziecka, jak również przez rodziców, którzy uznali po prostu że chcą mieć dużo rodzinę, ale zapomnieli że samo przyjście dziecka na świat i opieka nad maleństwem to nie koniec roli rodzica.
Z niepokojem obserwowałam jak Lucile niszczy nie tylko swoje życie, ale również życie własnych córek. Z jednej strony doskonale rozumiałam niestabilny stan kobiety, z drugiej natomiast tak bardzo chciałam by twardo stała na nogach i aby wychowała swoje dzieci pamiętając o tym, czego zabrakło w jej domu; o zainteresowaniu potrzebami dziecka, rozmowie z nim, potrzebie spędzania czasu z rodzicem. Cieszyłam się z każdych oznak walki, jaką podjęła by żyć i być obecna w życiu córek oraz wnuków.
Ciężko opisać uczucia towarzyszące czytaniu książki. Podobnie jak ciężko opisać wszystkie refleksje jakie przechodzą po przeczytaniu. Na pewno ,,Nic nie oprze się nocy" pozostaje w głowie bardzo długo.

Wstrząsająca, pełna emocji książka, która z założenia miała pomóc autorce w pogodzeniu się z samobójstwem matki. Pisząc tę historię, Delphine odkryła bardzo intymne oraz bardzo niewygodne sekrety swojej rodziny, z którymi musi się zmierzyć nie tylko ona sama, ale również pozostali członkowie rodziny.
Podczas czytania byłam w szoku, przez cały czas. Na rodzinę spadło...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moją pierwszą myślą, kiedy zaczęłam czytać, było "ileż to można pisać o swojej rodzinie?". Każda rodzina ma swoje tajemnice, legendy, załamania i wzloty. Ale czy każda z nich zasługuje na swojego rodzaju kronikę? Kronikę cierpień i złudnych wspomnień, które odsuwamy w dalekie zakamarki umysłu aby nie musieć mierzyć się z ich konsekwencjami w życiu dorosłym?

Książka jest swoistą spowiedzią (autorki) która próbując złożyć losy swojej rodziny, ich kłamstwa, grzechy i radości, stara się w jakiś sposób zrozumieć postępowanie i samobójstwo swojej matki, chorej psychicznie kobiety, której zaburzenie nie pozwoliło jej dzieciom na w pełni normalne życie i jednocześnie zadośćuczynić zaniedbania, których jej zdaniem, dopuściła się, jako córka, w ostatnich miesiącach jej życia. Pełne bólu, cierpienia, śmierci i niespełnionych marzeń historia ludzi, których łączyły więzy krwi tak silne, że czasami odbierały im możliwość stworzenia własnej, indywidualnej osobowości.

Jest to książka ciężka, pełna opisów szaleństwa, zaniedbań, cierpienia i tragedii, ale i także szczęścia, ciepłych wspomnień, które mimo wszystko mogą istnieć pośród toksyczności leków i osobowości ludzi, którzy powinni być dla siebie wszystkim.

Nie ma złotego środka na przedstawienie dziejów rodziny tak skomplikowanej i tak wielowymiarowej, tym bardziej jak jest się jej częścią. Podczas czytania tej książki trzeba przygotować się na brak obiektywności, na wieloakapitowe przemyślenia autorki i życiu swoim a przede wszystkim swojej matki, którą kochała i jednocześnie której nienawidziła. W końcu jest to historia rodziny widziana oczami osób, które były jej częścią, opowiedziana dosłownie ze wszystkimi szczegółami, tymi zmieniającymi się, zapomnianymi, tymi widzianymi oczami dziecka, dorosłego czy nawet sąsiada czy przyjaciółki z podstawówki. 

Ktoś kto w swoim życiu nie doświadczył szaleństwa ze strony bliskiej osoby zupełnie inaczej odczyta tą książkę i możliwe, że nie będzie w stanie w pełni zrozumieć dlaczego autorka w taki sposób przedstawiła życie swojej matki. Szaleństwa nie da się wyobrazić póki samemu się go nie doświadczy, nie ważne czy w sobie samym czy na własnej skórze.

„Odczytuję Lucile tak, jak lubiła, żeby ją odczytywano: dosłownie. (…) Lucile zmarła tak, jak tego pragnęła: ż y w a. Dzisiaj jestem w stanie podziwiać jej odwagę.”

Moją pierwszą myślą, kiedy zaczęłam czytać, było "ileż to można pisać o swojej rodzinie?". Każda rodzina ma swoje tajemnice, legendy, załamania i wzloty. Ale czy każda z nich zasługuje na swojego rodzaju kronikę? Kronikę cierpień i złudnych wspomnień, które odsuwamy w dalekie zakamarki umysłu aby nie musieć mierzyć się z ich konsekwencjami w życiu dorosłym?

Książka jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Delphine de Vigan "Nic nie oprze się nocy"

Wzruszająca, intymna rekonstrukcja losów psychicznie chorej matki autorki, przepięknej i wrażliwej Lucile, której psychoza maniakalno-depresyjna odebrała radość życia, tworzenia i macierzyństwa.

Delphine de Vigan, snując historię życia i choroby matki, dzieli się własnymi trudnymi emocjami, które towarzyszyły jej pracy nad książką. Wielokrotnie przywołuje ból przedzierania się przez wspomnienia własne i bliskich, odkrywania pamiątek po matce, mierzenia się z obrazami wyłaniającymi się listów i notatek Lucile, ale również – a może przede wszystkim - fundamentalne wątpliwości o prawo do odkrywania tej intymnej historii przed światem i lęk przed reakcją rodziny. Ostatecznie górę bierze emocjonalny imperatyw opowiedzenia historii w pełni prawdziwej, nie zafałszowanej żadną literacką fikcją.

W efekcie forma wymyka się konwencji tradycyjnej powieści, łącząc elementy biografii, autobiografii, literatury wspomnieniowej. Nadaje jej to niezwykle osobisty i przejmujący charakter, spełniając dla autorki – jak oceniam – funkcję katartyczną. Dla mnie jest bolesną, ale piękną opowieścią o pozornie ułomnej, a jednak w ostatecznym rozrachunku wszechpotężnej matczynej miłości, przedzierającej się przez mroki wyniszczającej psychikę choroby, sile więzów rodzinnych i siostrzanej bliskości.

Delphine de Vigan "Nic nie oprze się nocy"

Wzruszająca, intymna rekonstrukcja losów psychicznie chorej matki autorki, przepięknej i wrażliwej Lucile, której psychoza maniakalno-depresyjna odebrała radość życia, tworzenia i macierzyństwa.

Delphine de Vigan, snując historię życia i choroby matki, dzieli się własnymi trudnymi emocjami, które towarzyszyły jej pracy nad...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bulwersująca,hipnotyzująca,wzruszająca książka opowiada o pięknej Lucile,która zmaga się z chorobą psychiczną z zaburzeniami maniakalno-depresyjnymi.
Jej matka chorowała na zaburzenia psychiczne,anoreksję miała.
Naprawdę przejmująca historia wzruszyła mnie,wstrząsnęła.

Bulwersująca,hipnotyzująca,wzruszająca książka opowiada o pięknej Lucile,która zmaga się z chorobą psychiczną z zaburzeniami maniakalno-depresyjnymi.
Jej matka chorowała na zaburzenia psychiczne,anoreksję miała.
Naprawdę przejmująca historia wzruszyła mnie,wstrząsnęła.

Pokaż mimo to

Nie jest łatwo mówić o swojej rodzinie - każda ma swoje sekrety, wstydliwe incydenty, historie, którymi nie chcemy się chwalić. Jakiej trzeba było odwagi i determinacji ze strony znanej pisarki, że opowiedziała jakże niełatwą, a wręcz traumatyczną historię swojej rodziny. Publicznie wystawić ją światło dzienne. Punktem zero jest samobójcza śmierć jej matki, która całe swojej życie zmagała się z depresją i bolesnymi wspomnieniami z dzieciństwa. Wychowała się w wielodzietnej rodzinie, na pozór szczęśliwej, jakich wiele. Była piękną dziewczynką, która zarabiała jako dziecięca modelka. Liczne rodzeństwo, przeprowadzki, szkoła, zabawa, radość,przyjaźń, miłość - to jasne strony jej życia. Lecz były też ciemne - śmierć, stany depresyjne, niejasna relacja z ojcem, który chyba ją, i być może siostrę, molestował, brak zrozumienia, brak wykształcenia, szybkie zamążpójście, które chyba było ucieczką z domu. Te złe doznania, wspomnienia, zaatakowały ją w dorosłym życiu powodując stany lekowe, napady agresji, szaleństwo. Cierpią na tym jej córki Delphine i Manon. Gdy obie są już dorosłe, mają swoje życie, własne rodziny, gdy wydaje się, że Lucile wreszcie odnalazła swoje "miejsce na ziemi" i wewnętrzny spokój, skończyła studia, miała pracę, kochające wnuki - podjęła decyzje o odejściu "za życia" jak mówiła. Popełniła samobójstwo.
Delphine de Vigan przejrzała liczne zapiski matki, rozmawiała z członkami bliższej i dalsze rodziny, odsłuchała taśmy z nagranymi wspomnieniami swojego dziadka - wszytko po to, żeby ją zrozumieć i pogodzić się z jej decyzją.

Powstała doskonała powieść-wspomnienie o wielkiej rodzinie, o blaskach i cieniach rodzinnego życia. Mimo, że pisarka nie ukrywa trudnych tematów - molestowanie, samobójstwa, upośledzenie umysłowe najmłodszego brata Lucile czy choroba psychiczna bliskiej krewnej - całość jest piękną i ciepłą opowieścią, wzruszającym obrazem kochającej się i wspierającej rodziny.

Bardzo mi się podobała, choć bałam się tej książki.
Wszystkie powieści D.de Vigan poruszają, mówią o niełatwych sprawach, skupiają się na wnętrzu duszy, są introwertyczne. Ale są piękne, mądre i poruszają do głębi.
Została mi jeszcze jej jedna książka wydana w Polsce : "No i ja". Czas zacząć polowanie

Nie jest łatwo mówić o swojej rodzinie - każda ma swoje sekrety, wstydliwe incydenty, historie, którymi nie chcemy się chwalić. Jakiej trzeba było odwagi i determinacji ze strony znanej pisarki, że opowiedziała jakże niełatwą, a wręcz traumatyczną historię swojej rodziny. Publicznie wystawić ją światło dzienne. Punktem zero jest samobójcza śmierć jej matki, która całe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dopiero odkryłam twórczość tej pisarki. Jest mocna i bezpośrednia, że aż boli. Chcę jeszcze!

Dopiero odkryłam twórczość tej pisarki. Jest mocna i bezpośrednia, że aż boli. Chcę jeszcze!

Pokaż mimo to

Duże rozczarowanie.
Sięgnęłam po tę książkę po przeczytaniu "Prawdziwej historii", dlatego miałam wysokie wymagania. A trafiłam na chaotyczną narrację na temat rodziny w której samobójstwa i molestowanie są niemal na porządku dziennym. Dobrnęłam do końca, ale nie polecam.
Jeśli to rzeczywiście prawdziwa historia autorki, to współczuję jej takiej przeszłości i przypuszczam, że napisała tę książkę, żeby się jakoś uporać z wyrzutami sumienia odnośnie zaniedbywania matki pod koniec jej życia.

Duże rozczarowanie.
Sięgnęłam po tę książkę po przeczytaniu "Prawdziwej historii", dlatego miałam wysokie wymagania. A trafiłam na chaotyczną narrację na temat rodziny w której samobójstwa i molestowanie są niemal na porządku dziennym. Dobrnęłam do końca, ale nie polecam.
Jeśli to rzeczywiście prawdziwa historia autorki, to współczuję jej takiej przeszłości i przypuszczam,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to