Nic nie oprze się nocy

Od samego początku złapała mnie i trzymała (nie zawsze tak samo silnie). Niesamowicie interesująca i przyjemnie napisana, przede wszystkim utrzymuje cały czas świetne tempo.
Pod koniec zaczynała się dłużyć, czułam, że autorka próbuje zrekompensować brak faktów o matce powtarzającymi się akapitami przemyśleń.

Od samego początku złapała mnie i trzymała (nie zawsze tak samo silnie). Niesamowicie interesująca i przyjemnie napisana, przede wszystkim utrzymuje cały czas świetne tempo.
Pod koniec zaczynała się dłużyć, czułam, że autorka próbuje zrekompensować brak faktów o matce powtarzającymi się akapitami przemyśleń.

To jedna z tych książek, które przyjemnie się czyta, bo są lekko i ładnie napisane, ale jednocześnie po kilku latach (lub nawet wcześniej) nie pamięta się ani tutyłu, ani o czym to było.

To jedna z tych książek, przy których zawsze zadaję sobie pytanie "po co ta książka została napisana". Jeśli to autoterapia Autorki, to powinna zostać w szufladzie.

Przeczytałam. Nie cierpiałam przy tym. Mogłabym nie przeczytać i mój świat nie byłby przez to uboższy.

To jedna z tych książek, które przyjemnie się czyta, bo są lekko i ładnie napisane, ale jednocześnie po kilku latach (lub nawet wcześniej) nie pamięta się ani tutyłu, ani o czym to było.

To jedna z tych książek, przy których zawsze zadaję sobie pytanie "po co ta książka została napisana". Jeśli to autoterapia Autorki, to powinna zostać w szufladzie.

Przeczytałam. Nie...

dawno nie miałam w rękach tak niesamowitej, tak bolesnej i okrutnej, a zarazem tak żywej, jednocześnie tak bliskiej i dalekiej. wielkie brawa i ukłony dla autorki za sam koncept powieści i jego bezbłędną realizację. wielkie brawa i ukłony - tak po prostu. ma pani nową fankę, pani de vigan.

dawno nie miałam w rękach tak niesamowitej, tak bolesnej i okrutnej, a zarazem tak żywej, jednocześnie tak bliskiej i dalekiej. wielkie brawa i ukłony dla autorki za sam koncept powieści i jego bezbłędną realizację. wielkie brawa i ukłony - tak po prostu. ma pani nową fankę, pani de vigan.

Niezwykle bolesna wiwisekcja przeprowadzona przez autorkę na własnej rodzinie. Próba znalezienia przyczyn choroby psychicznej matki oraz licznych prób samobójczych najbliższych krewnych. Ale też dla mnie szokujący sposób wychowywania dzieci przez dziadków. Świetna lektura, stawiająca wiele zasadniczych pytań.

Niezwykle bolesna wiwisekcja przeprowadzona przez autorkę na własnej rodzinie. Próba znalezienia przyczyn choroby psychicznej matki oraz licznych prób samobójczych najbliższych krewnych. Ale też dla mnie szokujący sposób wychowywania dzieci przez dziadków. Świetna lektura, stawiająca wiele zasadniczych pytań.

Lucile... Lucile... Tragiczna historia. Zbyt bolesna.

Lucile... Lucile... Tragiczna historia. Zbyt bolesna.

cudowna!!! Narracja wydarzeń sprzed lat, przeplatające się z aktualnym stanem i rozmyślaniom autorki na czas fragmentu jaki aktualnie opisuje pozwolił nijako wejść w jej myśli i razem z nią snuć rozważania i domysły przytoczonych wydarzeń

cudowna!!! Narracja wydarzeń sprzed lat, przeplatające się z aktualnym stanem i rozmyślaniom autorki na czas fragmentu jaki aktualnie opisuje pozwolił nijako wejść w jej myśli i razem z nią snuć rozważania i domysły przytoczonych wydarzeń

Bardzo wnikliwy i emocjonalny zapis choroby psychicznej matki, pisany prostym, zwięzłym językiem, który dodawał wyrazu. Trudne życie osoby chorej i jej bliskich. Bolesna rzeczywistość, której tak trudno sprostać i która pozostawia nieodwracalne ślady w psychice bliskich osoby dotkniętej "szaleństwem". Ciężko temu sprostać i zachować tzw. zdrowy rozsądek.

Bardzo wnikliwy i emocjonalny zapis choroby psychicznej matki, pisany prostym, zwięzłym językiem, który dodawał wyrazu. Trudne życie osoby chorej i jej bliskich. Bolesna rzeczywistość, której tak trudno sprostać i która pozostawia nieodwracalne ślady w psychice bliskich osoby dotkniętej "szaleństwem". Ciężko temu sprostać i zachować tzw. zdrowy rozsądek.

Czytanie tej książki zbiegło się u mnie z procesem diagnostycznym Zespołu Aspergera i ADHD. Call it freudism, ale w postaci Lucile cały czas widziałam nieneurotypowy umysł - delikatne z wyglądu i zachowania dziecko, zafascynowane kulturą, ale niebędące w stanie przyswajać szkolnych informacji na akord, kochające rodzinę, ale jakby "przez szybę". Przecież już w dzieciństwie, przed wszelkimi nieszczęściami, Lucile nie była typową dziewczynką. I być może to sprawiło, że została wytypowana na ofiarę.

Tak, to jest książka terapeutyczna, nie ma co do tego wątpliwości, ciężko ją oceniać w kategorii formalnej literatury pięknej (choć podobno w oryginale język to delicje, może kiedyś sprawdzę, czytałam po polsku). Trudno mi jednak zgodzić się z zarzutami czytelników i czytelniczek odnośnie braku głębi i suchego wypisywania faktów. Przecież one czemuś tu służą: znękana, poturbowana i okaleczona przez dzieciństwo Delphine tak bardzo chce zrozumieć matkę, że w desperacji przechodzi na tryb czysto diagnostyczny: precyzyjną, pozornie bez emocji, analizę i dedukcję na podstawie faktów. Tylko ta metoda jest dla niej dostępna, inaczej oszalałaby z bólu.

To rzadki przypadek, kiedy mamy jednocześnie studium przypadku i studium rodziny - a zmowa milczenia w imię tej komórki społecznej przypomina film "Festen". Nie, nie uważam, że Delphine de Vigan zmyśla, nadmnażając katastrofy rodzinne. W tej historii nic nie mogło pójść inaczej, jedna tragedia pociąga za sobą drugą. Zdziwiłabym się, gdyby one nie nastąpiły.

Czytanie tej książki zbiegło się u mnie z procesem diagnostycznym Zespołu Aspergera i ADHD. Call it freudism, ale w postaci Lucile cały czas widziałam nieneurotypowy umysł - delikatne z wyglądu i zachowania dziecko, zafascynowane kulturą, ale niebędące w stanie przyswajać szkolnych informacji na akord, kochające rodzinę, ale jakby "przez szybę". Przecież już w dzieciństwie,...

Naprawdę poruszająca opowieść, w której autorka otworzyła się przed czytelnikami opisując nie tylko swoją matkę, ale również siebie.
Książka oddaje realizm sytuacji jakie opisuje autorka, ale co interesujące zawarte są w niej również przemyślenia pisarki.
"Nic nie oprze się nocy” nie była pierwszą książka Delphine de Vigan, którą przeczytałam ale jak dla mnie (przynajmniej na razie) najlepszą.

Naprawdę poruszająca opowieść, w której autorka otworzyła się przed czytelnikami opisując nie tylko swoją matkę, ale również siebie.
Książka oddaje realizm sytuacji jakie opisuje autorka, ale co interesujące zawarte są w niej również przemyślenia pisarki.
"Nic nie oprze się nocy” nie była pierwszą książka Delphine de Vigan, którą przeczytałam ale jak dla mnie (przynajmniej...

Historia rodziny, a w szczególności matki autorki. Lucile zmagała się z zaburzeniami naniakalbo-depresyjnymi i ostatecznie popełniła samobójstwo. Książka skupia się na jej młodości, pochodziła z wielodzietnej rodziny, i na dorosłym życiu widzianym oczami córki. Trudny temat opisany szczerze.

Historia rodziny, a w szczególności matki autorki. Lucile zmagała się z zaburzeniami naniakalbo-depresyjnymi i ostatecznie popełniła samobójstwo. Książka skupia się na jej młodości, pochodziła z wielodzietnej rodziny, i na dorosłym życiu widzianym oczami córki. Trudny temat opisany szczerze.