Hallo, nie patrzcie na ocenę, patrzcie mi w oczy, słuchajcie uważnie, to nie jest tomik na tym samym poziomie co wcześniejsze Dymy nad miastem. Możecie się pytać, to czemu ta sama ocena? Prawdą jest że teraz myślę że trochę za bardzo naciągnąłem tę 7 dla Dymów, tamto to była bardzo słaba 7, ta 7 jest mocna i silna...
Muszę przyznać że ten tekścik pisało mi się dużo trudniej od poprzednich, opisując Wiatraki, byłem zachwycony, pisząc o Dymach, byłem wnerwiony, a teraz... moje odczucia były bardziej mieszane, co muszę przyznać mniej popycha rękę do czynu... No dobra ale przejdźmy do samej recenzji, Troska i pieśń, tak jak poprzednik jest zbiorem w dużej mierze politycznym, jednak gdy tam Broniewski skupiał się na rewolucyjnej pieśni czynu, tak tutaj stara się ukazać przerażające warunki życia proletariatu. Jest tu takich wierszy sporo, plus kilka innych wierszy komunizujących, ale tym razem tomik jest dużo bardziej różnorodny, większość wierszy jest właściwie apolityczna i większej mierze niepowiązana ze sobą, mówiąca o dzikości, czy pięknie świata, czy o poezji, albo samych poetach.
Zresztą same wiersze polityczne, są dużo bardziej zróżnicowane niż te z poprzedniego tomiku, co znaczy może że nie wszystkie są równie dobre, ale wszystkie mają własny charakter, nie zlewają się w jedną masę, już samo Zagłębie Dąbrowskie, ukazujące pracę w kopalni jako makabryczne zejście do piekieł, przemawia do mnie bardziej niż którakolwiek z krwawych pieśni z Dymów nad miastem.
Z wierszy, około politycznych, najbardziej przemawia do mnie jednak genialny § wycelowany przeciwko polskiemu sądownictwu. Ożywienie paragrafów, i ich atakująca chmara, zabawa sądowym słownictwem, naprawdę coś pięknego.
Innym moim faworytem jest Borys Pasternak (jeden z kilku wierszy inspirowanych żywotami czy twórczością danych poetów) w fantastyczny sposób opisujący horror (nie żadną tragedię) choroby.
Rozpędzone wiersze o świecie, dzikim lub pięknym, które skoncentrowane zostały na końcu czytało mi się przyjemnie, nie mam im właściwe nic do zarzucenia, ale też w większości szczególnie mnie nie zachwyciły.
Muszę przyznać że mimo wszystko, raczej znów największą bolączką były dla mnie wiersze polityczne, które bardziej trąciły dla mnie propagandą niż samym artyzmem, oczywiście, może i jestem uprzedzony do samych poglądów poety, ale np. równie komunizująca Pieśń o Głodzie Jasieńskiego to dla mnie arcydzieło (inną sprawą jest kwestia oryginalności utworu... ale to nie czas i miejsce by to tu omawiać),albo rewolucyjny poemat Czarna Wiosna Słonimskiego, to można zrobić ciekawiej!!!
Mimo wszystko tomik jest dużo bardziej zróżnicowany, ma wyróżniające się momenty, ma momenty wybitne, to duża poprawa, jest to tomik zdecydowanie na poziomie. Całość może nie jest genialna, ale z pewnością ma genialne przebłyski, niestety ma też trochę słabszych momentów, ostateczna ocena dobra, choć bliska bardzo dobrej.

Hallo, nie patrzcie na ocenę, patrzcie mi w oczy, słuchajcie uważnie, to nie jest tomik na tym samym poziomie co wcześniejsze Dymy nad miastem. Możecie się pytać, to czemu ta sama ocena? Prawdą jest że teraz myślę że trochę za bardzo naciągnąłem tę 7 dla Dymów, tamto to była bardzo słaba 7, ta 7 jest mocna i silna...
Muszę przyznać że ten tekścik pisało mi się dużo...