Dla mnie to arcydzieło w dziedzinie pisania felietonów. Mistrz Pilch był (ciężko pisać był) w tej dziedzinie arcymistrzem! Jeden z komentarzy na stronie głosi, że ciężko odnaleźć się wśród odległych postaci i niuansów. Cóż mogę na to odpowiedzieć chyba tylko tyle, że na tym polega inteligencja, że ma się widzę która pomaga się w tym odnaleźć. Jeśli ktoś ma braki w wiedzy niech nie podjemuje się oceny mistrza.

Dla mnie to arcydzieło w dziedzinie pisania felietonów. Mistrz Pilch był (ciężko pisać był) w tej dziedzinie arcymistrzem! Jeden z komentarzy na stronie głosi, że ciężko odnaleźć się wśród odległych postaci i niuansów. Cóż mogę na to odpowiedzieć chyba tylko tyle, że na tym polega inteligencja, że ma się widzę która pomaga się w tym odnaleźć. Jeśli ktoś ma braki w wiedzy...

Ostatnia książka jaką przeczytałem Pilcha. Taka sobie.

Znalazłem karton z książkami w piwnicy, a tam kolejne książki które przeczytałem. Przeczytałem trochę książek w młodości :) . To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Ostatnia książka jaką przeczytałem Pilcha. Taka sobie.

Znalazłem karton z książkami w piwnicy, a tam kolejne książki które przeczytałem. Przeczytałem trochę książek w młodości :) . To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Momentami trudno się odnaleźć wśród odległych postaci i niuansów. Momentami bardzo przenikliwa. Ogólnie - dobra.

Momentami trudno się odnaleźć wśród odległych postaci i niuansów. Momentami bardzo przenikliwa. Ogólnie - dobra.

Współcześnie 'Rozpacz...' to już nie literatura, to dokument epoki, w której powstała.

Współcześnie 'Rozpacz...' to już nie literatura, to dokument epoki, w której powstała.

A ja Pilcha nie lubię,próbowałam i nie umiem się przekonać,dla mnie dość często to bełkot zmąconego umysłu,no nie lubię go i już

A ja Pilcha nie lubię,próbowałam i nie umiem się przekonać,dla mnie dość często to bełkot zmąconego umysłu,no nie lubię go i już

Trzecia rzecz Pilcha i znowu krok do przodu. Świetny był już "Spis cudzołożnic", ale felieton (taka forma przeważa w "Rozpaczy") okazuje się formą wręcz stworzoną dla Pilcha i pozwalającą mu uzyskać prawdziwe delicje. Momentów trafionych, błyskotliwych i oczywiście zabawnych jest bardzo wiele, więcej niż w poprzednich książkach pisarza. Czuć w felietonach pisarza z prawdziwego zdarzenia- każdy jest zaplanowany i zbudowany według atrakcyjnego pomysłu i zazwyczaj ma świetną puentę.

Triumfy święci pilchowska ironia, w której można się rozsmakować i podziwiać ją w większości fragmentów, ale przede wszystkim w nieco dłuższych końcowych esejach/felietonach poświęconych grafomanii. Swego rodzaju odkryciem dla mnie były felietony poświęcone literaturze (już te pisane bez ironii) i czyta się je bardzo dobrze, także dlatego, że autor nie unika ocen.
Śmiało polecam jako lżejszą literaturę, szczególnie osobom przemęczonym ciężkimi doznaniami czytelniczymi.

Trzecia rzecz Pilcha i znowu krok do przodu. Świetny był już "Spis cudzołożnic", ale felieton (taka forma przeważa w "Rozpaczy") okazuje się formą wręcz stworzoną dla Pilcha i pozwalającą mu uzyskać prawdziwe delicje. Momentów trafionych, błyskotliwych i oczywiście zabawnych jest bardzo wiele, więcej niż w poprzednich książkach pisarza. Czuć w felietonach pisarza z...

Większa, choć nie cała, część tego zbioru felietonów to wyśmienita dawka sarkazmu i satyry przyprawiona bardzo charakterystycznym kunsztem słowa autora. Entuzjaści dzieł Pilcha się nie zawiodą.

Większa, choć nie cała, część tego zbioru felietonów to wyśmienita dawka sarkazmu i satyry przyprawiona bardzo charakterystycznym kunsztem słowa autora. Entuzjaści dzieł Pilcha się nie zawiodą.

Po zapoznaniu się ze zbiorem felietonów Pilcha z początku lat 90., stwierdzam, iż żadna rozpacz z powodu utraty czasu u mnie nie wystąpiła. Pomimo iż dotyczą one okresu dopiero co odrodzonej Polski po latach ciemiężenia przez czerwone jarzmo, a więc czasu odlegle, zwłaszcza dla młodszych czytelników, minionego. Zbiór ten jest jak zanurzeniem się w studni tamtych wydarzeń, kiedy wszyscy zastanawiali się, jak rozliczyć się z poprzednim systemem, którego reprezentanci, w dużej części, zrzucili ideologiczne szaty na rzecz tych demokratycznych i jęli budować struktury polityczne, które niebawem miały przejąć tron władzy. I tutaj ujawnia się Pilch jako felietonista pełną gębą, skrzętnie chłonący ciągle żywy absurd i dający krytyczny wyraz obserwacjom w swej felietonistycznej rubryce.
Pytanie, jakie nasuwa mi się na koniec, brzmi: Jak czytelnicy zapamiętają Jerzego Pilcha? Jako wprawnego felietonistę, poczytnego pisarza czy może jedno i drugie. Tak czy tak, jedno snadź pewne – nikt mu nie odbierze osiągnięć w sferze publicystyczno-pisarskiej. A pamięć i ogląd każdy czytelnik ma osobisty tudzież subiektywny.

Po zapoznaniu się ze zbiorem felietonów Pilcha z początku lat 90., stwierdzam, iż żadna rozpacz z powodu utraty czasu u mnie nie wystąpiła. Pomimo iż dotyczą one okresu dopiero co odrodzonej Polski po latach ciemiężenia przez czerwone jarzmo, a więc czasu odlegle, zwłaszcza dla młodszych czytelników, minionego. Zbiór ten jest jak zanurzeniem się w studni tamtych wydarzeń,...

Juz wiem dlaczego Łysiak uważa Pilcha za lewaka (czy słusznie? wątpię). Warto przeczytać choćby z powodu atmosfery początku lat 90, którą ta książka niesamowicie oddaje.

Juz wiem dlaczego Łysiak uważa Pilcha za lewaka (czy słusznie? wątpię). Warto przeczytać choćby z powodu atmosfery początku lat 90, którą ta książka niesamowicie oddaje.

W sposób niezwykle trafny opisuje autor Polskę na krótko po PRL-u, a więc i ludzi nie do końca odnalezionych jeszcze w nowej sytuacji. Co ciekawe, książka ta czytana po prawie dziesięciu latach od daty jej pierwszego wydania uświadamia, że z niektórych nonsensów Polacy najzwyczajniej w świecie nie wyrastają.
Powiedzieć, że jest to książka dobra, byłoby bez mała niepowodzeniem. „Zjawisko Pilch” jakie lubię najbardziej.

W sposób niezwykle trafny opisuje autor Polskę na krótko po PRL-u, a więc i ludzi nie do końca odnalezionych jeszcze w nowej sytuacji. Co ciekawe, książka ta czytana po prawie dziesięciu latach od daty jej pierwszego wydania uświadamia, że z niektórych nonsensów Polacy najzwyczajniej w świecie nie wyrastają.
Powiedzieć, że jest to książka dobra, byłoby bez mała...