Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mniej więcej pośrodku tej książki natrafiłem na rozdział o kobiecie blisko dziewięćdziesiącieletniej, która, jak sama stwierdziła, cierpi na chorobę Amora, będącą eufemistycznym określeniem syfilisu. Nasz zacny neurolog potwierdził tę autodiagnozę. Co ciekawe, starowinka dzięki wtórnemu wystąpieniu tej choroby zyskała w tak podeszłym wieku drugie życie: czuła się pobudzona, energiczna i... zaczęła pożądliwie spoglądać na młodych mężczyzn. Kiła układu nerwowego dokonała pewnych zmian w mózgu, które zaowocowały między innymi oskomą seksualną. Nasz znawca mózgu zalecił leczenie, jednak starsza pani bała się, że kuracja zabije jej "żywotność". Na szczęście doktor Sacks znalazł salomonowe rozwiązanie: zwalczył krętki, ale zmian w mózgu nie.

A teraz moje spostrzeżenie:
Już po przeczytaniu kilku zdań tego krótkiego rozdziało doznałem epifanii, otóż przypomniałem sobie o pewnym odcinku Doktora House'a, w którym jedną z jego pacjentek jest właśnie leciwa staruszka z kiłą, która notabene smali cholewki do samego House'a, a ten stara się jej unikać. Rzecz jasna, znajduje identyczne rozwiązanie do tego Olivera Sacksa.

Tak więc dzięki lekturze tego skądinąd znakomitego neurologa dowiedziałem się, skąd między innymi czerpali scenarzyści amerykańskiego tasiemca medycznego. Dlatego warto czytać książki, to one właśnie często są kanwą niejednej aktywności filmowej.

Mniej więcej pośrodku tej książki natrafiłem na rozdział o kobiecie blisko dziewięćdziesiącieletniej, która, jak sama stwierdziła, cierpi na chorobę Amora, będącą eufemistycznym określeniem syfilisu. Nasz zacny neurolog potwierdził tę autodiagnozę. Co ciekawe, starowinka dzięki wtórnemu wystąpieniu tej choroby zyskała w tak podeszłym wieku drugie życie: czuła się pobudzona,...

Autor książki zastanawia się nad pozytywnymi aspektami psychopatii, przedstawiając siedem cnót śmiertelnych, które mają pomóc nie psychopatom sięgać po laury w nowoczesnym świecie. Szuka szerokiego spectrum psychopatii nie tylko u prezydentów USA (i znajduje choćby u Clintona, stąd już wiemy, dlaczego jego urokowi poddała się niejaka Monica Lewinsky), u mnichów buddyjskich (buddystów to zaintryguje), ale, co najciekawsze, także w biblii, czyniąc ze świętego Pawła patrona psychopatów. O nie omieszkuje pomiędzy przytaczanymi naukowymi faktami żartować ze zjawiska mogącego mieć poważne konsekwencje, tak dla jednostki, jak i świata.
Książki tej nie powinni czytać sami zainteresowani (a może powinni?), czyli ludzie z wyższych kard zarządzających, prawnicy, pielęgniarze, pracownicy mediów czy... kapłani (!). Pozostała większość, której psychopatia raczej nie dotyczy, winna jak najbardziej zagłębić się w to kompendium wiedzy na temat zjawiska za sprawą mass mediów głęboko wypaczonego, spłyconego do poziomu przede wszystkim seryjnego mordercy, w którego duszy czai się nieprzejednane zło.
Tytułem zakończenia dodam, iż publikacja ta może prowadzić do niepokojących rozważań natury psychologicznej. Weźmy na ten przykład dotychczas bogobojną katoliczkę, która, jakimś sposobem przeczytawszy rzeczoną książkę, może, klęknąwszy przed eklezjastą podczas komunii świętej, by przyjąć hostię, zacząć szukać na twarzy kapłana owej opisywanej w przez Duttona mikroekspesji mającej zdradzić jego makiaweliczny ziąb duszy.

Autor książki zastanawia się nad pozytywnymi aspektami psychopatii, przedstawiając siedem cnót śmiertelnych, które mają pomóc nie psychopatom sięgać po laury w nowoczesnym świecie. Szuka szerokiego spectrum psychopatii nie tylko u prezydentów USA (i znajduje choćby u Clintona, stąd już wiemy, dlaczego jego urokowi poddała się niejaka Monica Lewinsky), u mnichów buddyjskich...

Będąc w bibliotece, kupiłem za symboliczną złotówkę dzieło życia Guntera Grassa (niemal całą moją biblioteczkę w taki sposób skompletowałem), dodatkowo wypożyczyłem już wcześniej upatrzoną książkę Duttona o psychopatach, i już miałem udać się z kartą biblioteczną do bibliotekarki, gdy jakiś asumpt ukuł mój bogobojny spokój. Odwróciłem się w kierunku regału z nowościami. Na samym jego szczycie figurował pewien wolumin, którego fekalny tytuł hipnotyzował mnie, zarazem przyciągając. Sięgnąłem więc po niego. Zacząłem studiować na wyrywki, nie znając ani autora, ani tym bardziej nie kojarząc tytułu. Ale coś mi podpowiadało, że to może być strzał w dziesiątkę. Że to jest jakieś ważkie świadectwo człowieka kroczącego przez ciernie do gwiazd. Już w domu, mając kilka książek do wyboru, wybrałem "Zasrane życie..." jako pierwszą do czytania.
Andreas Altmann, nie próbując nawet zakładać grubych okularów zdystansowania, punktuje bezlitośnie swego ojca, ex esesmana, kolejnego potwora wydrążonego przez piekło wojny. Przykładowego obywatela, króla różańcowego, męża i ojca, pobożnego katolika, który co niedzielę wraz z rodziną stawia się w kościele. A potem, już w domu, gdy maska obłudy opada, demon przejmuje ster głowy rodziny i rozpoczyna wojskowy dryl. Przeniesiony wprost z pola bitwy sposób traktowania drugiego człowieka: z pogardą, z nienawiścią, nie znając litości. Piekło trwa przez całą książkę, zupełnie jak na wojnie, kiedy kaźń zdaje się nie mieć końca. A autor tej książki cały czas czuje się bezsilny; nie może liczyć na sądy, nawet na własną matkę, zniewoloną przez męża i religię. Dopiero wiek dorosły i wstrząsające wydarzenia prowadzą do wspomnianych gwiazd. Do poszukiwania siebie i swojej drogi, przy czym nie jest to w żadnym wypadku poradnik, a jedynie i aż świadectwo traumy patologicznej rodziny, w której w końcu choruje każdy, wszak ryba psuje się od głowy.

Będąc w bibliotece, kupiłem za symboliczną złotówkę dzieło życia Guntera Grassa (niemal całą moją biblioteczkę w taki sposób skompletowałem), dodatkowo wypożyczyłem już wcześniej upatrzoną książkę Duttona o psychopatach, i już miałem udać się z kartą biblioteczną do bibliotekarki, gdy jakiś asumpt ukuł mój bogobojny spokój. Odwróciłem się w kierunku regału z nowościami. Na...