Ta część mnie zmęczyła. Przeczytałem ledwo połowę i poczułem się zmęczony. Nasza para bohaterów dociera do rodzinnego klanu Jondalara i w zasadzie przestaje się cokolwiek dziać. Akcja jest drętwa, autorka wchodzi w taką perspektywę kobiecą w literaturze, pokazuje nam różne relacje i interakcje ludzkie. Nie ma żadnej przygody, niepewności. Literacko też jakby słabsze, bez polotu, sceny "przegadane", ludzie opisani nieco schematycznie.

Ta część mnie zmęczyła. Przeczytałem ledwo połowę i poczułem się zmęczony. Nasza para bohaterów dociera do rodzinnego klanu Jondalara i w zasadzie przestaje się cokolwiek dziać. Akcja jest drętwa, autorka wchodzi w taką perspektywę kobiecą w literaturze, pokazuje nam różne relacje i interakcje ludzkie. Nie ma żadnej przygody, niepewności. Literacko też jakby słabsze, bez...

Oj! Znacząco słabsza od wcześniejszych tomów!

Oj! Znacząco słabsza od wcześniejszych tomów!

Czytając tę część odczuwałam znużenie cyklem. Autorka zaczęła powielać wcześniejsze pomysły i historia była przewidywalna.
Pod koniec już się męczyłam. W związku z tym ostatniej części nie będę czytać.

Czytając tę część odczuwałam znużenie cyklem. Autorka zaczęła powielać wcześniejsze pomysły i historia była przewidywalna.
Pod koniec już się męczyłam. W związku z tym ostatniej części nie będę czytać.

Powrót do domu. Ayla razem ze swoim towarzyszem docierają do ojczyzny Jondalara. Bohaterka będzie musiała zapoznać się z obyczajami społeczności swojego ukochanego, a także przedstawić swoje umiejętności.

Autorka przedstawia parę ciekawych pomysłów związanych ze społecznością wprowadzoną w tym tomie. Czytelnik może poznać dokładniej ich kulturę i obyczaje. Często są to zaskakująco skomplikowane i rozbudowane zasady, które robią wrażenie swoją złożonością. Także sama Ayla ma też wkład w rozwój tej społeczności.

Niestety sama fabuła kuleje. W książce nie ma żadnej akcji. Powieść w moim wydaniu miała ponad 700 stron, ale całość można byłoby spokojnie zmieścić na 200 stronach. Wszystko kręci się wokół przygotowań do zaślubin Ayli i Jondalara. Nie ma zasugerowanego w poprzednim tomie wątku relacji z neandertalczykami. Zamiast tego po raz kolejny poruszany jest temat nieufności wobec Ayli, zazdrości i rasizmu. Dialogi często nie prowadzą donikąd, a na dodatek wielokroć powtarzane są w nich te same informacje. Postacie zachowują się bardzo naiwnie i mało wiarygodnie. Wiele miejsca zajmują opisy przyrody, a także sceny erotyczne, które aż zrobiły się nudne.

Bardzo męczyłem się z tą książka i odetchnąłem z ulgą, kiedy już przez nią przebrnąłem. Wiem, że jest jeszcze jeden tom cyklu, ale po tym co tutaj przeżyłem nie wiem czy mam ochotę po niego sięgać. Mogę polecić jedynie najbardziej zagorzałym miłośnikom serii.

Powrót do domu. Ayla razem ze swoim towarzyszem docierają do ojczyzny Jondalara. Bohaterka będzie musiała zapoznać się z obyczajami społeczności swojego ukochanego, a także przedstawić swoje umiejętności.

Autorka przedstawia parę ciekawych pomysłów związanych ze społecznością wprowadzoną w tym tomie. Czytelnik może poznać dokładniej ich kulturę i obyczaje. Często są to...

Jestem fanką raczej opasłych tomów, więc długość książki bardzo rzadko stanowi dla mnie jej wadę, chyba że większość jej zawartości to oniczyna. Takiej opowieści o niczym w "Kamiennych sadybach" nie zabraknie, o nie! Przecież będziemy musieli poznać wszystkich Zelandonii ze szczegółami, a później powrócimy do starych przebojów...

Mam nadzieję, że nie zaspoileruję zbytnio, gdy oznajmię, że Ayla i Jondalar dotarli wreszcie do rodzinnych stron mężczyzny. Będziemy się teraz ciągle zapoznawać z Aylą, bo autorka uznała za absolutnie konieczne, że wszyscy muszą się sobie przedstawiać i robią to mniej więcej w taki sposób:

"Jestem Folara z Dziewiątej Jaskinii Zelandonii, błogosławiona przez Doni, córka Marthony, byłej przywódczyni Dziewiątej Jaskini Zelandonii, córka ogniska Willamara, Mistrza Handlu Zelandonii, siostra Joharrana, przywódcy Dziewiątej Jaskini Zelandonii, siostra Jondalara z Dziewiątej Jaskini Zelandonii, Mistrza-Łupacza Krzemieni, Tego KtóryWrócił z Podróży i który wkrótce zostanie partnerem Ayli z Dziewiątej Jaskini Zelandonii. Ayla ma wiele imion i tytułów, ale najbardziej lubię ten: przyjaciółka koni i Wilka".

Za pierwszym razem miało to swój urok, ale podane przeze mnie pozdrowienie zaczyna się na stronie 609! Cóż, może jestem nietowarzyska, ale omijałam wszelakie powitania. Jak tylko jakieś rzuciło mi się w oczy - zwiewałam jak najdalej.

Poza irytującą etykietą, kolejnym działającym mi na nerwy elementem jest powtarzanie wszystkiego, co wydarzyło się przez poprzednie części. A najgorsze jest to, że historia udomowienia zwierząt, rozpalania ognia, miotacza oszczepów itp. nie była powtarzana jednorazowo. Kto zapytał Aylę o oswojenie Whinney - dostawał wyczerpującą odpowiedź z mordowaniem matki klaczy włącznie. Początki hodowli były brutalne! Żebyście przypadkiem się nie rozczulili za bardzo, jakie to nie urocze jest posiadanie własnego konika.

Oczywiście nie wszyscy przyjęli Aylę z otwartymi ramionami, Klan jest be, jak zwierzęta mogły nauczyć ją uzdrawiania - pokażcie mi jej dyplom i prawo do wykonywania zawodu. Ludzie bywają głupi, wredni i uprzedzeni, w tej materii nic się nie zmieniło.

Z wielkim żalem stwierdzam, że gdyby okroić ten tom o połowę - wyszłoby mu to na dobre.

Jestem fanką raczej opasłych tomów, więc długość książki bardzo rzadko stanowi dla mnie jej wadę, chyba że większość jej zawartości to oniczyna. Takiej opowieści o niczym w "Kamiennych sadybach" nie zabraknie, o nie! Przecież będziemy musieli poznać wszystkich Zelandonii ze szczegółami, a później powrócimy do starych przebojów...

Mam nadzieję, że nie zaspoileruję zbytnio,...

Nie bede ukrywał ze poprzednie czesci bardziej mnie wciagneły niż ostatnia, ciesze sie jednak że przeczytałem ostatnią część.

Nie bede ukrywał ze poprzednie czesci bardziej mnie wciagneły niż ostatnia, ciesze sie jednak że przeczytałem ostatnią część.

Kolejny tom przygód Ayli, znachorki żyjącej w epoce kamienia łupanego. Opasłe tomiszcze, co zazwyczaj jest zaletą, ale, niestety, nie w tym przypadku. Autorce udało się zmarnować naprawdę dobry pomysł na ciekawą książkę. Nawet jeżeli ktoś nie czytał poprzednich pozycji, to już po przeczytaniu połowy tego tomu, będzie miał wątpliwą przyjemność przeczytać kilkakroć o tych samych przygodach głównych bohaterów podczas ich wędrówki, o tym jak Ayla oswajała zwierzęta oraz o jej życiu z ludźmi Klanu. Dzieje się tak ponieważ każde spotkanie Ayli z nowymi ludźmi prowadzi do podobnych w treści rozmów. Kolejnym mankamentem książki są wielostronicowe, bezbarwne opisy, zarówno przyrody jak i czynności, które wykonywali ludzie żyjący w tej epoce. Czasami miałam wrażenie, że są żywcem przepisane z nudnego podręcznika do prehistorii. Posągowa główna bohaterka, która jest świetną znachorką, łowczynią, zna kilka języków, a poza tym jest niezwykle urodziwa, prawdomówna i uczynna, nie sprawia wrażenia kobiety z krwi i kości. Jest po prostu zbyt idealna. Książkę można przeczytać, a raczej przekartkować, wyszukując fragmenty, w których dzieje się coś ciekawego.

Kolejny tom przygód Ayli, znachorki żyjącej w epoce kamienia łupanego. Opasłe tomiszcze, co zazwyczaj jest zaletą, ale, niestety, nie w tym przypadku. Autorce udało się zmarnować naprawdę dobry pomysł na ciekawą książkę. Nawet jeżeli ktoś nie czytał poprzednich pozycji, to już po przeczytaniu połowy tego tomu, będzie miał wątpliwą przyjemność przeczytać kilkakroć o tych...

Świetna !!!!!

Świetna !!!!!

jak dla mnie za dużo jest powtórzeń z poprzednich cześci dlatego tylko ocena dobra,ale czego sie spodziewać po 30latach :).Mimo wszystko warta przeczytania,juz zaczynam ostatnią część licząc żę będzie równie wspaniała jak poprzednie.

jak dla mnie za dużo jest powtórzeń z poprzednich cześci dlatego tylko ocena dobra,ale czego sie spodziewać po 30latach :).Mimo wszystko warta przeczytania,juz zaczynam ostatnią część licząc żę będzie równie wspaniała jak poprzednie.

Dalsze losy Ayli i Jondalara byłyby naprawdę ciekawe, gdyby nie trzeba było ich wyszukiwać w powodzi wspomnień! Czyli w kółko powtarzanych opisów sytuacji, które dla tych co czytali poprzednie tomy, są świetnie znane. Bardzo to utrudnia "zachwyt" nad książką...

Dalsze losy Ayli i Jondalara byłyby naprawdę ciekawe, gdyby nie trzeba było ich wyszukiwać w powodzi wspomnień! Czyli w kółko powtarzanych opisów sytuacji, które dla tych co czytali poprzednie tomy, są świetnie znane. Bardzo to utrudnia "zachwyt" nad książką...