Najładniejsza jest w książce okładka, i piszę to bez nuty sarkazmu, bo ikonografia wschodnio-chrześcijańska szczególnie mi się podoba. Sama książka jest dla mnie trudna w ocenie. Z jednej strony nie jestem przyzwyczajony do opisu historii chrześcijaństwa (w przestrzeni religijnej) od strony wschodniej. Do tej pory czytałem opracowania albo Polskie albo pochodzące z szeroko rozumianego Zachodu. Tutaj dostaję książkę napisaną przez prawosławnego duchownego. Widać to zdecydowanie w każdym rozdziale. Jest ich blisko 20. Większość (przynajmniej z tytułu) odnosi się do historii chrześcijaństwa wschodniego, ale jest też sporo nawiązań do Kościoła Zachodniego – jak gdyby autor chciał koniecznie prowadzić polemikę teologiczną. I to chyba największy z zarzutów jakie mogę postawić jej treści, wydaje się prowadzić ukryty dialog z wersją historii chrześcijaństwa pisaną z perspektywy zachodniej. Taką książkę również chętnie kiedyś przeczytam ale teraz zależy mi bardziej by poznać dzieje wschodnich chrześcijan pisane przejrzyście, językiem ułatwiającym czytanie i rozumienie, tak by dostarczała wiedzę, a nie poglądy.

Najładniejsza jest w książce okładka, i piszę to bez nuty sarkazmu, bo ikonografia wschodnio-chrześcijańska szczególnie mi się podoba. Sama książka jest dla mnie trudna w ocenie. Z jednej strony nie jestem przyzwyczajony do opisu historii chrześcijaństwa (w przestrzeni religijnej) od strony wschodniej. Do tej pory czytałem opracowania albo Polskie albo pochodzące z szeroko...

„umożliwia całkiem nowe spojrzenie”, „prowadzi wielokrotnie do nowych zaskakujących wniosków”, „stawia zaskakującą tezę” …
Ilekroć czytam o „nowym spojrzeniu na coś tam” przychodzi mi na myśl to, co dobrze ujęto w recenzji innej książki:
„zbyt wiele rozczarowań przyniosły mi podobne "nowatorskie ujęcia tematu pisane barwnym językiem" - według wydawców; z reguły okazujące się merytorycznym stekiem bzdur od czasu do czasu luźno nawiązującym do faktów historycznych.”
(https://sciaga.pl/tekst/59492-60-pozne_cesarstwo_rzymskie_averil_cameron_recenzja)

„Kościół rzymskokatolicki w przekonaniu autora jest Kościołem frankońskim, który zniewolił prawosławny Kościół zachodniej części Imperium Rzymskiego. Brak zrozumienia tej podstawowej prawdy historyczno-teologicznej” w końcu „przekonaniem autora” to jest czy „prawdą”? Jakby powiedział Barańczak „Panowie, może byście się najpierw jakoś umówili ?” („Książki najgorsze” s. 160 wydania z 1990)

B. Doroszkiewicz już na stronie 6 dokonuje odkrycia: „Funkcjonowało natomiast rozciągające się od Damaszku i Jerozolimy aż po Lizbonę i Belfast chrześcijańskie Rzymskie Imperium”. Belfast położony w Irlandii nigdy nie był częścią Cesarstwa, a Damaszek i Jerozolima nie były miastami granicznymi. Na stronie 218 zamieścił mapkę zatytułowaną „Europa około roku 565”, na której Belfastu nie widać, a Damaszek i Jerozolima są na tyle daleko od ówczesnych granic, że trudno o pomyłkę.
A to tylko najmniej poważne z błędów
http://bazhum.muzhp.pl/media//files/Studia_Europaea_Gnesnensia/Studia_Europaea_Gnesnensia-r2013-t8/Studia_Europaea_Gnesnensia-r2013-t8-s273-284/Studia_Europaea_Gnesnensia-r2013-t8-s273-284.pdf

„umożliwia całkiem nowe spojrzenie”, „prowadzi wielokrotnie do nowych zaskakujących wniosków”, „stawia zaskakującą tezę” …
Ilekroć czytam o „nowym spojrzeniu na coś tam” przychodzi mi na myśl to, co dobrze ujęto w recenzji innej książki:
„zbyt wiele rozczarowań przyniosły mi podobne "nowatorskie ujęcia tematu pisane barwnym językiem" - według wydawców; z reguły okazujące...