"...Gdy Corey miała dwadzieścia lat, jechała razem z ojcem przez lotnisko do hangaru, by obejrzeć nowy 707, który jej ojciec właśnie kupił. Za kierownicą Bill Banyon doznał śmiertelnego zawału serca, a samochód na pełnym gazie uderzył w halę z blachy stalowej. Siła uderzenia wyrzuciła Corey z samochodu, dziewczyna doznała złamania czaszki. Matthew ściągnął prawie wszystkich znanych neurochirurgów, ale odpowiedź była zawsze taka sama. Odprysk kości utkwił w pobliżu nerwu wzrokowego Corey... zbyt blisko, by można było operować. Chwilowo nic jej nie groziło, jeśli odprysk nie zacznie się przemieszczać. Gdyby jednak zdecydowano się na operację, nie było gwarancji, że nerw wzrokowy nie zostanie przy tym uszkodzony, z tym skutkiem, że Corey musiałaby oślepnąć. Corey była jednak zdecydowana prowadzić dalej takie życie, do jakiego była przyzwyczajona, i to właśnie oświadczyła doktorowi Hansonowi. Zajęła miejsce ojca w przedsiębiorstwie, bo była mu to winna i do tego przecież ją przygotował. W końcu przekonała także Hansona, że praca jest prawdopodobnie najlepszą terapią w celu przezwyciężenia bolesnej straty. Corey zagrzebała się w pracy, nie miała już czasu na rozmyślania. Ze wszystkich sił zaangażowała się w przedsiębiorstwo ojca, od ludzi wokół siebie wymagała dokładnie tyle, co od siebie samej. Ale zawsze starała się być miła i uprzejma, uwzględniać także interesy pracowników, bo oni byli teraz jej rodziną. I im bardziej troszczyła się o to wszystko, co toczyło się wokół niej, tym mniej miała czasu na zastanawianie się, co by się stało, gdyby ten drobny odprysk kości w jej głowie pewnego dnia się poruszył, a ona straciłaby wzrok. I przez cały ten czas Dan Taylor stał u jej boku jako partner i wspólnik w spółce..."