Autor pokazuje stare jak świat motywy, dla których ludzie podejmują współpracę z wywiadem - głównie pieniądze. Sam dobór współpracowników przez wywiad II RP nasuwa pytanie, czy leciał z nimi (z wywiadem) pilot? Wybór wskazuje na to, że brali, jak leci. Ciekawe historie, ale przedstawione w sposób czasami przydługi i nudny.

Autor pokazuje stare jak świat motywy, dla których ludzie podejmują współpracę z wywiadem - głównie pieniądze. Sam dobór współpracowników przez wywiad II RP nasuwa pytanie, czy leciał z nimi (z wywiadem) pilot? Wybór wskazuje na to, że brali, jak leci. Ciekawe historie, ale przedstawione w sposób czasami przydługi i nudny.

Ostatnio mam bardzo duże zaległości w pisaniu opinii o książkach, które przeczytam. Może potrzebuje więcej czasu na zastanowienie się jak je ocenić?
Dama z pieskiem to kolejna książka legendarnego oficera polskiego wywiadu, która przewinęła się przez moje ręce. Książka opowiada z jednej strony o sprawach bardzo błahych czyli agentach, którzy byli tak słabi, że sami zaprowadzili się przez obliczę nazistowskiego wymiaru sprawiedliwości ale to przede wszystkim obraz, wręcz LEGENDARNEJ, polskiej "Dwójki".
Każda opisana tu historia ma dwie strony. Z jednej człowieka, który decydował się na zdradę lub działanie na rzecz polskiego wywiadu (rozróżnienie zupełnie świadome) ale z drugiej nieudolność, która towarzyszyła naszym oficerom. Potrafili oni znaleźć świetnie ulokowane źródło, które dekonspirowali swoją nieudolnością. Można powiedzieć, że brak utrzymania adresu do kontaktu z agentem to przypadek, ale nawet laik wie, że to błąd. Jak wielki przekonał się jeden z bohaterów.
Marian Zacharski to żywa legenda. Oficer wywiadu a nie szpieg, jak się go często określa, który wie jak pracuje wywiad i kontrwywiad. To człowiek, który zna środowisko czy metody pracy. Dlatego jego książki są tak ciekawe - bo zwraca on uwagę na fakty, które dla wielu ludzi wydać się mogą błahe lub mało istotne. To on zwraca uwagę na błędy naszych oficerów, którzy nie potrafili poprowadzić dobrego agenta.
Reasumując - Dama z pieskiem to kolejna pozycja, którą warto przeczytać. Pokazuje ona metody pracy wywiadu i ukazuje błędy, które są bardzo drogie, ale również pokazuje, że w każdej legendzie jest trochę zbyt wiele przesady.

Ostatnio mam bardzo duże zaległości w pisaniu opinii o książkach, które przeczytam. Może potrzebuje więcej czasu na zastanowienie się jak je ocenić?
Dama z pieskiem to kolejna książka legendarnego oficera polskiego wywiadu, która przewinęła się przez moje ręce. Książka opowiada z jednej strony o sprawach bardzo błahych czyli agentach, którzy byli tak słabi, że sami...

Jestem jednak wyjątkowo krytyczny wobec prób ograniczających się, jak w przypadku Zacharskiego, do wykorzystania kilku mało znanych źródeł i przekształcenia ich w książkę, która zdaje się rościć sobie prawa do bycia rzetelnym opisem „kulisów wywiadu II RP”. Tak się jednak składa, że „Dama z pieskiem” obiecuje o wiele więcej niż jest w stanie zapewnić, a zawarte na okładce pochwały takich osób jak Władysław Bartoszewski, Piotr Gontarczyk i Generał Sławomir Petelicki należy odnieść do samego Zacharskiego, a nie do jego, wątpliwej historycznej jakości, „twórczości”.

Jestem jednak wyjątkowo krytyczny wobec prób ograniczających się, jak w przypadku Zacharskiego, do wykorzystania kilku mało znanych źródeł i przekształcenia ich w książkę, która zdaje się rościć sobie prawa do bycia rzetelnym opisem „kulisów wywiadu II RP”. Tak się jednak składa, że „Dama z pieskiem” obiecuje o wiele więcej niż jest w stanie zapewnić, a zawarte na okładce...

Nie znam poprzednich książek Zacharskiego, z chęcią poznam jego autobiografię jako kontrowersyjnej postaci. Jednak lektura tej książki mnie nie przekonała bo skupił się na żenujących przypadkach nieudanych pseudoagentów polskiego wywiadu działających na terenie Niemeic. W znakomitej większości zostali oni dość szybko rozpracowani i stanęli przed sądem III Rzeszy. Kilka osób skazano na śmierć, niektórzy brali udział w wymianie szpiegów, Erika Bielager została ułaskawiona przez samego Hitlera, ale hrabina Wielopolska tego szczęścia nie miała i prawdopodobnie dokonała swego żywota w Auschwitz. Ponieważ wszystkie te persony opisane w tym tomie wykazały się szczególnym nieprofesjonalizmem, niefrasobliwością i wręcz głupotą, opis ich poczynań napawa niesmakiem, bo opłacani byli z państwowych pieniędzy. często stanowili typ utracjuszy, a hrabina w ogóle była nimfomanką zainteresowaną tylko męską jurnością i nie potrafiła skupić się na powierzonych jej zadaniach. Nużą też niemieckie passusy, wyrywki z sentencji wyroku, nadmiar suchych faktów, natłok zdarzeń, detali i nazwisk. najwytrwalsi czytelnicy mogą po stu stronach mieć dość tej nieznośnej maniery jeśli chodzi o prezentację poszczególnych spraw.

Nie znam poprzednich książek Zacharskiego, z chęcią poznam jego autobiografię jako kontrowersyjnej postaci. Jednak lektura tej książki mnie nie przekonała bo skupił się na żenujących przypadkach nieudanych pseudoagentów polskiego wywiadu działających na terenie Niemeic. W znakomitej większości zostali oni dość szybko rozpracowani i stanęli przed sądem III Rzeszy. Kilka osób...

Pozycja wybitnej osobowości, jaką niewątpliwie jest Marian Zacharski, jest zbiorem ciekawych, często intrygujących historii. XX lecie międzywojenne, oto okres, w którym autor skupia się na najbardziej intrygujących wątkach ściśle związanych z wywiadem. Już sam tytuł wskazuję tematykę, ku mojemu zaskoczeniu nie jest to książka, która do ostatniej strony skupia się na "Damie z Pieskiem". Przed sięgnięciem, myślałem że tak też będzie. Aczkolwiek nie można zarzucić niedosytu, związanego z przedstawionymi wątkami. Niemal każdy podparty na skanach dokumentacji, w której zakres wchodzą m.in protokoły, czy też formularze (w języku niemieckim). Rozdziały pisane zwięźle, noszą w sobie ślady aluzji pomagającej w interpretacji. Wskazanie ludzkich słabości, którym zawdzięcza się całą problematykę. Jest to pierwszy tytuł tego autora, z którym się zetknąłem. Zatem polecam i niemal gwarantuję, iż wielu czytelników nabierze chęci na kolejne pozycje Pana Mariana.

Pozycja wybitnej osobowości, jaką niewątpliwie jest Marian Zacharski, jest zbiorem ciekawych, często intrygujących historii. XX lecie międzywojenne, oto okres, w którym autor skupia się na najbardziej intrygujących wątkach ściśle związanych z wywiadem. Już sam tytuł wskazuję tematykę, ku mojemu zaskoczeniu nie jest to książka, która do ostatniej strony skupia się na...

Należy zgodzić się przedmówcami że książka miejscami jest nużąca, trochę jednostronna ze względu na wykorzystanie przede wszystkim niemieckich źródeł. Mam odczucie że brak jest krótkiego rozdziału wprowadzającego lub podsumowującego w którym autor nakreślił by czytelnikowi temat książki, przedstawił źródła itp. Docenić należy jednak podjętą przez Zacharskiego próbę przybliżenia tematu szerszej grupie czytelników, bo zapewne gdyby nie on, przedstawione fakty znane były by tylko wąskiej grupie specjalistów.

Należy zgodzić się przedmówcami że książka miejscami jest nużąca, trochę jednostronna ze względu na wykorzystanie przede wszystkim niemieckich źródeł. Mam odczucie że brak jest krótkiego rozdziału wprowadzającego lub podsumowującego w którym autor nakreślił by czytelnikowi temat książki, przedstawił źródła itp. Docenić należy jednak podjętą przez Zacharskiego próbę...

XX-lecie międzywojenne to jeden z okresów, które są w kręgu moich zainteresowań. Toteż, kiedy widzę kolejną publikację dotyczącą jakiegoś aspektu z tamtych lat, natychmiast po nią sięgam. Tak też było z "Damą z pieskiem" autorstwa Mariana Zacharskiego.

W tej pozycji, Autor odsłania kulisy wywiadu II RP. W dziesięciu rozdziałach opisuje metody działania i największe wpadki agentów polskiego wywiadu. Zacharski nie skupia się na "asach wywiadu", lecz na postaciach mniej znanych, którzy w trakcie swojej pracy popełnili szereg błędów i nie zachowali należytej ostrożności, co w rezultacie doprowadziło ich na ławę oskarżonych. Każda z historii opatrzona jest cytatami z dochodzenia i wyroków sądowych, których zdjęcia Autor zamieszcza pod koniec danego rozdziału.
Postacią, której poświęca najwięcej miejsca jest hrabina Wielopolska, tytułowa Dama z pieskiem. Z fragmentu poświęconego tejże postaci, dowiemy się przede wszystkim, że pani hrabina trzęsła się i mdlała na widok męskich spodni i żądna przygód erotycznych, nie przepuściła prawie nikomu. Niestety, owe przygody skończyły się oskarżeniem jej o szpiegostwo i wyrokiem dożywocia...

"Dama z pieskiem", mimo iż dotyka ciekawych tematów, jest pozycją w wielu momentach nudną. Może to za sprawą częstego odwoływania się do urzędowych dokumentów, tudzież licznych notek biograficznych w przypisach... Niemniej, da się przebrnąć przez całość, lecz wymaga to sporego skupienia, a zatem nie jest to najlepsza lektura do czytania w autobusie lub tramwaju.

Temat mnie zaintrygował i chętnie pogłębię swoją wiedzę, z nadzieją na znalezienie nieco bardziej przystępnej książki traktującej o polskim wywiadzie z czasów II RP. "Damie z pieskiem" wystawiam zaś 5/10.

XX-lecie międzywojenne to jeden z okresów, które są w kręgu moich zainteresowań. Toteż, kiedy widzę kolejną publikację dotyczącą jakiegoś aspektu z tamtych lat, natychmiast po nią sięgam. Tak też było z "Damą z pieskiem" autorstwa Mariana Zacharskiego.

W tej pozycji, Autor odsłania kulisy wywiadu II RP. W dziesięciu rozdziałach opisuje metody działania i największe wpadki...

Książkę przeczytałam tylko w połowie, do dalszej jej kontynuacji zniechęcił mnie sposób przedstawiania historii pseudoagentów polskiego wywiadu. Suche fakty, oparte głównie na uzasadnieniach wyroków sądowych i ewentualnie teoriach autora . Prawdę mówiąc spodziewałam się kolejnej ciekawej pozycji dotyczącej okresu dwudziestolecia międzywojennego, zamiast takiego nudnego rozczarowania.

Książkę przeczytałam tylko w połowie, do dalszej jej kontynuacji zniechęcił mnie sposób przedstawiania historii pseudoagentów polskiego wywiadu. Suche fakty, oparte głównie na uzasadnieniach wyroków sądowych i ewentualnie teoriach autora . Prawdę mówiąc spodziewałam się kolejnej ciekawej pozycji dotyczącej okresu dwudziestolecia międzywojennego, zamiast takiego nudnego...

Książka zupełnie inna od pozostałych pozycji tego autora. Autor mający dostęp do oryginalnych dokumentów (na pewno przy dłuższym czytaniu - nużących) postanowił przeleć na papier kawałek historii wywiadu II RP w sposób zrozumiały dla zwykłego czytelnika. Warto przeczytać aby mieć jakikolwiek pogląd na działania skuteczności i "zupackiej" brawury administracyjnej wywiadów Polski i Niemiec w okresie międzywojennym. Polecam wszystkie pozostałe książki Zacharskiego.

Książka zupełnie inna od pozostałych pozycji tego autora. Autor mający dostęp do oryginalnych dokumentów (na pewno przy dłuższym czytaniu - nużących) postanowił przeleć na papier kawałek historii wywiadu II RP w sposób zrozumiały dla zwykłego czytelnika. Warto przeczytać aby mieć jakikolwiek pogląd na działania skuteczności i "zupackiej" brawury administracyjnej wywiadów...

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2013/11/marian-zacharski-dama-z-pieskiem-kulisy.html

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2013/11/marian-zacharski-dama-z-pieskiem-kulisy.html