W długich wędrówkach po salach Ratusza zatrzymuję się niekiedy przed wielkim zwierciadłem,lecz prawie nigdy nie widzę własnego odbicia,zawsze mam wrażenie ,że stoję za czyimiś plecami-proszę mnie dobrze zrozumieć!. Odbicie,które widzę,należy do kogoś obcego,kogoś nieznajomego,tylko oczy wydają się moje.Takie zjawisko nasuwa mi przypuszczenie,że lustro,w którym się przeglądam,musi być stare i zniszczone,stąd zniekształcenie mej podobizny.Lecz,gdy uświadomię sobie brak łączności z odbiciem,gdy uprzytomnię,że zawsze stoję za czyimiś plecami,zaś ze szklanej tafli spoglądają na mnie smutne i pełne wyrzutu psie oczy,jestem pewny,że to nie wina zwierciadła,lecz,że z całą pewnością dokonuje się we mnie jakaś przemiana.Odbicie,które widzę,jest z całą pewnością moje,to zaś,że wydaje mi się obce,należy tłumaczyć tym,iż jeszcze nie przyzwyczaiłem się widzieć siebie w tej postaci,jeszcze pamiętam dawne swoje rysy...

W długich wędrówkach po salach Ratusza zatrzymuję się niekiedy przed wielkim zwierciadłem,lecz prawie nigdy nie widzę własnego odbicia,zawsz...

-Może umarła ?-pytałem pełen niepokoju,lecz służąca przecząco kręciła głową,ciotka zaś powiedziała : -Ona chyba nigdy nie umrze. Jest zasuszona jak mumia.Tacy ludzie żyją długo,a kiedy znikają niepostrzeżenie,nie jesteśmy pewni czy zabrała ich śmierć,czy może zaschnięci wiszą w którymkolwiek kominie i wędzą się w dymie jałowcowym. Kiedyś w pewnym dymniku zduni znaleźli zasuszonego starca-był malutki i pomarszczony jak wędzona gruszka,przeźroczysty jak bursztyn.Sama widziałam!

-Może umarła ?-pytałem pełen niepokoju,lecz służąca przecząco kręciła głową,ciotka zaś powiedziała : -Ona chyba nigdy nie umrze. Jest zasusz...

Oto boski kuglarz,oto sztukmistrz niedościgniony!. Nie rozpaczajmy,gdy odchodzi od nas albo gdy się spala,gaśnie i popieleje,gdyż powróci do nas jak księżyc,by po nocach ciemności oświetlić i iluminować nasze sny,puste i wymiecione jak pustynie biblijne,zasypywane bez ustanku żółtym i mdłym aż do nudności lotnym piaskiem,który układa się pod naszymi powiekami w jednostajne fale martwych oceanów,lub jak Feniks odrodzi się z zimnych,kruszących się w palcach popiołów,aby nas zakrzywionym palcem świętej ironii łaskotać i drapać,aż zaczniemy się śmiać wielkim śmiechem,co rozgrzeje nasze serca i zapali iskierki radości.Oto jest Burmistrz przemądry, astronom i kuglarz,aptekarz i reżyser wielkiego teatru absurdu,nonsensu i śmiechu!...

Oto boski kuglarz,oto sztukmistrz niedościgniony!. Nie rozpaczajmy,gdy odchodzi od nas albo gdy się spala,gaśnie i popieleje,gdyż powróci do...