Mam przed sobą książkę Aliny Białej zatytułowaną „Literatura i taniec”. Patrzę na nią i już na początku mojego z nią spotkania zachwyca mnie piękno wydania, szata graficzna i elegancki kredowy papier, po którym biegną czarne lub kolorowe rzędy liter, układających się w bogatą treść książki. Ciemnoniebieska twarda okładka dodaje książce powagi i splendoru. Na okładce z przodu zamieszczona jest duża, formatu A4, fotografia jednego z dzieł Degas’a, oczywiście przedstawiające tancerki „Danseuse basculant”. Na okładce z tyłu jest natomiast krótka notka o autorce, która jest pracownikiem naukowym uniwersytetu i doktorem nauk humanistycznych. Jest też ważna informacja o tym, że publikacja „Literatura i taniec” stanowi jedną czwartą część cyklu „Korespondencja sztuk”, w skład którego wchodzą tomy zestawiające literaturę z malarstwem, muzyką i architekturą.

Zastanawiałam się, dlaczego autorka postawiła przed sobą taki niełatwy i złożony cel. Porównanie tych sztuk wymaga mrówczej pracy, głębokich poszukiwań i znajomości rzeczy. Odpowiedź odnalazłam już we wstępie, gdzie pani Alina Biała pisze:

„Ars longa – Vita brevis” (Sztuka długa, życie krótkie). Z całą pewnością do bytów wiecznych można zaliczyć literaturę, malarstwo, muzykę. W porównaniu z nimi taniec jawi się jako mgnienie – stan ulotny. Podobnie jak egzystencja, dzieło taneczne przemija (…). Tak oto korespondencja sztuk jest (…) sposobem trwania dzieła tańca – najkruchszego z dzieci Melpomeny.”

Pełna recenzja książki:
http://moznaprzeczytac.pl/literatura-i-taniec-alina-biala/

Mam przed sobą książkę Aliny Białej zatytułowaną „Literatura i taniec”. Patrzę na nią i już na początku mojego z nią spotkania zachwyca mnie piękno wydania, szata graficzna i elegancki kredowy papier, po którym biegną czarne lub kolorowe rzędy liter, układających się w bogatą treść książki. Ciemnoniebieska twarda okładka dodaje książce powagi i splendoru. Na okładce z...