Polecam

Polecam

Poruszająca rozmowa, zmienia postrzegania mitów, religii, duchowości. Zmienia świadomość i inspiruje do refleksji. Chce się ją mieć pod ręką i móc do niej wracać.

Poruszająca rozmowa, zmienia postrzegania mitów, religii, duchowości. Zmienia świadomość i inspiruje do refleksji. Chce się ją mieć pod ręką i móc do niej wracać.

Wywiad ze słynnym badaczem, będący popularnym wprowadzeniem w jego koncepcję monomitu. Campbell przez lata zgłębiający mitologie z całego świata stworzył swoją wizję mitologii rozumianej jako poetycko-rytualną opowieści o życiu, która inicjuje człowieka w istnienie, jego kolejne etapy i na koniec w śmierć. Kontrowersje wokół jego metody opartej na komparystyce, której zarzucano niejednokrotnie powierzchowność są zrozumiałe. Poza tym drażnić może jego pozbawiony wątpliwości ton wypowiedzi i zbyt natarczywa niekiedy psychoanaliza, traktowana jako remedium na niejasności i niespójność (wpisaną w każdą chyba mitologię). Campbell krytykuje też dość bezpardonowo chrześcijaństwo (znów z pozycji psychoanalitycznych). Robi to jednak w sposób rozczarowujący, bo maluje jego obraz zaskakująco jednowymiarowy jakby spreparowany na miarę własnych uprzedzeń (złośliwie rzecz ujmując - Freud i tu miałby coś do powiedzenia). Chrześcijaństwo przedstawia niemal jako negację rzeczywistości, tworząc z niego jakiś gnostycki konstrukt, spod tej dziurawej naukowej rzetelności przebija wyraźnie osobista zadra. Zapomina zupełnie o najważniejszej kategorii chrześcijaństwa - miłosierdziu, zachwycając się jednocześnie niemal bezkrytycznie współczuciem w ujęciu buddyjskim. Mimo tej niekrytej antypatii i oczywistych słabości sama wizja monomitu Campbella jako koncept jest zajmująca. Kiedy wskazuje na zaskakująco powtarzalne motywy w odległych od siebie kulturach, nawet zakładając uproszczenia jakim je poddaje, staje nam przed oczami panorama ludzkiej duchowości od wieków targanej identycznymi egzystencjalnymi rozterkami i przepełnioną jakże bliskimi sobie metafizycznymi tęsknotami. Bez względu na różnice kulturowe ludzie od tysięcy lat odnajdywali jeden sposób pogodzenia ze światem, którego nie są wstanie pojąć – w opowieści. Mit zadamawia nas w świecie, bez niego nie jesteśmy tylko ubodzy, ale i bezbronni – mówi Campbell. Można mieć pewne zastrzeżenia do pewnych jego interpretacji, ale nie można odmówić rozmachu jego syntezie. I nie można nie zapytać czy dziś nie jesteśmy duchowo ubożsi i bardziej bezbronni – my, dzieci technicznych racjonalnych czasów. I czy faktycznie rozumiemy więcej ze świata – a jeszcze bardziej – z naszego życia, niż ci którzy byli przed nami? I jaka opowieść pozostanie po nas?

Wywiad ze słynnym badaczem, będący popularnym wprowadzeniem w jego koncepcję monomitu. Campbell przez lata zgłębiający mitologie z całego świata stworzył swoją wizję mitologii rozumianej jako poetycko-rytualną opowieści o życiu, która inicjuje człowieka w istnienie, jego kolejne etapy i na koniec w śmierć. Kontrowersje wokół jego metody opartej na komparystyce, której...

Na podstawie opinii o tej książce liczyłem na rozprawę, która pomoze doszukiwać się mitologii w dzisiejszej pop kulturze. Dostałem pozycje na poły filozoficzną, na poły teologiczną, w której w dwóch, może trzech miejscach jest nawiązanie do współczesnych rozrywek (głównie Gwizdnych Wojen). Książka bardzo ciekawa, czytałem z dużym zainteresowaniem, ale liczyłem na coś innego.

Na podstawie opinii o tej książce liczyłem na rozprawę, która pomoze doszukiwać się mitologii w dzisiejszej pop kulturze. Dostałem pozycje na poły filozoficzną, na poły teologiczną, w której w dwóch, może trzech miejscach jest nawiązanie do współczesnych rozrywek (głównie Gwizdnych Wojen). Książka bardzo ciekawa, czytałem z dużym zainteresowaniem, ale liczyłem na coś innego.

Mieszane uczucia z przewaga pozytywnych. Dużo swietnych cytatów i myśli. Czytałem bardzo długo ale z zastanowieniem. Polecam niezdecydowanym :)

Mieszane uczucia z przewaga pozytywnych. Dużo swietnych cytatów i myśli. Czytałem bardzo długo ale z zastanowieniem. Polecam niezdecydowanym :)

Bardzo fajna przygoda, książka skłania do wielu przemyśleń. Suplement diety przeciwko cywilizacyjnej chandrze ;)

Bardzo fajna przygoda, książka skłania do wielu przemyśleń. Suplement diety przeciwko cywilizacyjnej chandrze ;)

C U D O W N E, to było cudowne doznanie czytać tę książkę. Jakby przepływała przez Ciebie tajemnica, poezja, magia, wszystko na raz. Campbell i Moyers otwierają Ci okno do tego niewidzialnego świata, który kryje się pod naszym. Jeśli ktoś ma bujną wyobraźnie, lubi pisać, lub cokolwiek tworzyć, jeśli ktoś jest wrażliwy, uduchowiony, nurtują go egzystencjonalne dylematy, dobro, zło, Bóg itd to ta książka jest dla niego. Czytając ją czujesz się jakbyś zajrzał na raz do trzydziestu ksiażek a ich esencja jest zawarta w tej jednej. Oto rozdziały:
1. Mit a świat współczesny
2. Podróż do wewnątrz
3. Pierwsi opowiadacze
4. Ofiara i błogość
5. Przygoda bohatera
6. Podarunek Bogini
7. O miłości i małżeństwie
8. Maski wieczności
Jest to wszystko napisane na luzie, momentami z humorem, innym razem cudownie poetycko!! Campbell to niezwykły człowiek, studenci z całego świata zasłuchiwali się w jego wykładach. Nawet jeśli kogoś nie interesują żadne mity ta książka jest po prostu bardzo ciekawa. Gorąco polecam!!

C U D O W N E, to było cudowne doznanie czytać tę książkę. Jakby przepływała przez Ciebie tajemnica, poezja, magia, wszystko na raz. Campbell i Moyers otwierają Ci okno do tego niewidzialnego świata, który kryje się pod naszym. Jeśli ktoś ma bujną wyobraźnie, lubi pisać, lub cokolwiek tworzyć, jeśli ktoś jest wrażliwy, uduchowiony, nurtują go egzystencjonalne dylematy,...

Podążaj za swoim szczęściem. Ta myśl to motyw przewodni książki, ale i dobra rada na życie. Sama książka otwiera głowę. Szkoda jedynie, że została wydana w formie rozmowy - to czasem zaburza zrozumienie treści, a czasem sprawia, że co i rusz wraca się do tego samego, jakby kręciło się w kółko.

Podążaj za swoim szczęściem. Ta myśl to motyw przewodni książki, ale i dobra rada na życie. Sama książka otwiera głowę. Szkoda jedynie, że została wydana w formie rozmowy - to czasem zaburza zrozumienie treści, a czasem sprawia, że co i rusz wraca się do tego samego, jakby kręciło się w kółko.

Pomimo iż ta pozycja wpasowuje się idealnie w moje zainteresowana i pozwoliła mi zaliczyć filozofię z oceną bardzo dobrą, przed przeczytaniem jej, zastanowiłabym się dwa a nawet trzy razy. Krótko o książce. Kultowa już „Potęga mitu” jest zapisem rozmów Josepha Campbella z dziennikarzem Billem Moyersem, zainspirowanych przez Jacqueline Kennedy Onassis, ówczesną redaktorkę wydawnictwa Doubleday. Rancza, na którym spotykali się autorzy, użyczył im sam George Lucas. W początkowym założeniu Campbell i Moyers mieli znaleźć odpowiedź na pytanie, dlaczego ludzie już nie chcą wierzyć w dawne religie, a tworzą moje „mity". Tu przytaczają przykład słynnej serii „Gwiezdne Wojny" czy super bohaterów takich jak Superman. Sam zamysł oraz sam początek książki zapowiada się na prawdę dobrze, niestety z czasem wszystko zanika, co bardzo zniechęca czytelnika. W każdej wypowiedzi Campbella widać posiadaną przez niego wiedzę na temat wszelakich religii, jednak często rozmywa się w tym, co mówi - opowiada nie na temat, mimo opowiedzenia na pytanie, sprowadza rozmowę na inny tor. Często także nie trzyma się początkowego założenia wywiadu, przez co rozmowa traci sens. Mimo iż twierdzi, że obecnie nie jest katolikiem, mówi o tej wierzę za dużo i za dużo ich wartości przeplata. Często też narzuca swoje przekonania, zasłaniają się ideologią mitu. W efekcie po przeczytaniu 264 stron jedyne, co wartościowego pozostało mi w pamięci to wspomniane mity, o których wcześniej nie miałam pojęcia lub wiedziałam niewiele.Nie dowiadujemy się nic o obecnej „mitologii", nie otrzymujemy odpowiedzi na zadane pytanie. Pytań pojawia się za to więcej. Ja osobiście nie lubię, gdy ktoś coś mi narzuca, dlatego wiele razy zaprzestawałam czytanie, by opanować emocje – w codziennym życiu ja i pan religioznawca byśmy się nie polubili. Niestety zawiodłam się oczekując czegoś więcej.

Pomimo iż ta pozycja wpasowuje się idealnie w moje zainteresowana i pozwoliła mi zaliczyć filozofię z oceną bardzo dobrą, przed przeczytaniem jej, zastanowiłabym się dwa a nawet trzy razy. Krótko o książce. Kultowa już „Potęga mitu” jest zapisem rozmów Josepha Campbella z dziennikarzem Billem Moyersem, zainspirowanych przez Jacqueline Kennedy Onassis, ówczesną redaktorkę...

Ta książka okazała się wielkim rozczarowaniem, pomimo że Campbell z wielką erudycją porusza się pomiędzy różnorodnymi interpretacjami wątków mitycznych, rozmaitymi tradycjami religijnymi i różnymi bohaterami mitów. Autor niewątpliwie potrafi pokazać nieustającą aktualność i ciągłą obecność mitów we współczesnej kulturze Zachodu. Wydaje mi się jednak, że dość daleko zabrnął w owej "rehabilitacji mitu" - jego rozważania chwilami zakrawają na nowy wielokulturowy projekt religijny - co samo w sobie jest nieznośne. Jeśli do tego dodać tanie (chciałoby się powiedzieć - bardzo "amerykańskie") wskazówki, jak owe mity odczytywać, to w efekcie otrzymujemy pretensjonalną mieszankę osobistych poglądów i pseudonaukowych rozważań.

Campbell nie ukrywa swojej fascynacji kulturą Zachodu, pomimo, że usiłuje mocno nawiązywać do tradycji i mitologii azjatyckiej, stanowiącej dokładne przeciwieństwo zachodniego stylu pojmowania roli jednostki. Twierdzi, że (...) najlepsza część zachodniej tradycji zawiera w sobie uznanie i poszanowanie indywidualności jako żywej, realnej istoty. Zadaniem społeczeństwa jest sprzyjanie rozwojowi jednostki. Natomiast wspomaganie społeczeństwa nie jest zadaniem jednostki (s. 218). Nawet z perspektywy "zachodu" trudno uznać ów pogląd za sensowny - szczególnie w obliczu narastającej wątpliwości co do efektów naszej drogi rozwoju gospodarczego i kulturowego, akceptacji dla rosnących nierówności społecznych i mętnych prób przywrócenia zasad demokracji w świecie zdominowanym przez populistów.

Irytujące są wielokrotne powtórzenia, że najważniejszym życiowym celem jest dążenie do szczęścia, pójście za głosem serca, spróbowanie tego, co nas pociąga. Campbell jest zdecydowanie przeciwny idei ascetyzmu, w którym widzi nieustanne wyrzekanie się własnych pragnień i rodzaj odcięcia się od życia. Jak jednak w tej "filozofii" odnaleźć resztki ludzkiej solidarności i współodpowiedzialności?

Niektóre spostrzeżenia oczywiście zaskakują świeżością i trafnością - np. przekonanie autora (cytowane za Ramakryszną),że jeśli wszystko, co myślisz, to grzech, wówczas jesteś grzesznikiem. Oraz niezwykle trafna rada, aby raczej pójść do księdza i powiedzieć: Pobłogosław mnie, ojcze, bo w tym tygodniu byłem wspaniały, zrobiłem wiele dobrych rzeczy. Pozwoliłoby to ludziom identyfikować się raczej z dobrem niż złem. W nawiązaniu do tej myśli Campbell w innym miejscu cytuje Nietzsche'go: Bacz, abyś wyrzucając diabły z siebie, nie wyrzucił tego, co jest w Tobie najlepsze.

Pewnie pojedynczych ciekawych uwag znalazłoby się więcej, ale w zalewie marudnego nękania czytelnika własną postawą wobec świata i ludzi, Campbell nie pozwala się nimi cieszyć, a już na pewno blokuje czysta przyjemność samodzielnego rozumowania. "Rozmowa" z Moyersem (nadzwyczaj uległym i cielęco pokornym) jest niezwykle irytująca i w zasadzie przybiera postać monologu (kazania?).

Nie przekonała mnie też do końca próba otwarcia porównań na relacje między kulturą wysoką a popularną (rozmowa odbyła się na Ranczu Skywalker George'a Lucasa i nie mogła nie nawiązywać do bohaterów Gwiezdnych wojen). Ciekawsze już było zestawienie mitu z forma przewodnictwa: w przekonaniu Campbella mit z ułatwia wejście w dorosłe życie i uczy pogodzenia się z ostatecznym odejściem. Z niepokojem podkreśla współczesny brak rytuałów rozgraniczających poszczególne etapy życia, dostrzegając w nim źródło tożsamościowego kryzysu i przyczynę problemów społecznych (podkreśla np. znaczenie rytuałów inicjacyjnych gangów, którymi młodzi ludzie próbują wypełnić wspomniana pustkę).

Oddać trzeba, że dzięki wieloletnim badaniom, wykładom i publikacjom autora, zjawisko mitu przestało kojarzyć się z czymś nieprawdziwym lub nieracjonalnym. Spróbuję zatem sięgnąć po Kwestię bogów, Bohatera o tysiącu twarzy i Mityczny obraz. Może znajdzie się tam więcej rzeczowej analizy porównawczej, która pokazałaby powtarzalność i ciągłość istnienia mitów, a mniej wynurzeń w stylu Coehlo...

Ta książka okazała się wielkim rozczarowaniem, pomimo że Campbell z wielką erudycją porusza się pomiędzy różnorodnymi interpretacjami wątków mitycznych, rozmaitymi tradycjami religijnymi i różnymi bohaterami mitów. Autor niewątpliwie potrafi pokazać nieustającą aktualność i ciągłą obecność mitów we współczesnej kulturze Zachodu. Wydaje mi się jednak, że dość daleko zabrnął...