Hmm... Widzę, że książka ma dość sporo komentarzy jej nieprzychylnych. Rozumiem to, każdy ocenia wg własnej opinii, lecz ja się trochę z tym rozminę.
Powieść mnie naprawdę wciągnęła, w pewnym momencie, gdy zdecydowałam się na odłożenie książki po dość dłuższym czytaniu, aż byłam w szoku, że już tyle stron za mną, a tylko tyle przede mną.
I tak - zgodzę się z częścią opinii, że te "połówki", poprzednie części, były bardziej wciągające, ale tej części, moim zdaniem, niczego nie brakuje. Akcja jest wartka, bohaterowie dobrze napisani, nic się nie dłuży, wątek Sloane jest moim zdaniem dobrze wykonany, wyjaśnienie epidemii i pociągnięcie tematu z poprzednich części jest naprawdę dobre, a język i styl autorki, jak dla mnie, jest naprawdę przyjemny w czytaniu.
Raczej nie mam do czego się przyczepić. Polecam, przyjemna dystopia, fakt, z elementem romansu, ale nie jakiegoś, w mojej opinii, bardzo nachalnego (a fanką romansów nie jestem, więc myślę, że moja opinia jest dość adekwatna).

Hmm... Widzę, że książka ma dość sporo komentarzy jej nieprzychylnych. Rozumiem to, każdy ocenia wg własnej opinii, lecz ja się trochę z tym rozminę.
Powieść mnie naprawdę wciągnęła, w pewnym momencie, gdy zdecydowałam się na odłożenie książki po dość dłuższym czytaniu, aż byłam w szoku, że już tyle stron za mną, a tylko tyle przede mną.
I tak - zgodzę się z częścią...

KOCHAM ale... Coś ty zrobił w tym epilogu Realm ?

KOCHAM ale... Coś ty zrobił w tym epilogu Realm ?

Bardzo intrygujący pomysł, jednak autorka niestety nie poszła w stronę dystopii czy psychologii lecz w stronę romansu młodzieżowego... Przez co wyszło sztampowo, nierealistycznie i mało przejmująco. Jednak mimo wszystko, jak na young adult była to czytalna lektura.

Bardzo intrygujący pomysł, jednak autorka niestety nie poszła w stronę dystopii czy psychologii lecz w stronę romansu młodzieżowego... Przez co wyszło sztampowo, nierealistycznie i mało przejmująco. Jednak mimo wszystko, jak na young adult była to czytalna lektura.

Podobało mi się zdecydowanie mniej niż dwa tomy prequelu i cieszę się, że zdecydowałam się na akurat taką kolejność. Plus za przedstawienie na czym polega cały ten program i za fakt, że stanowi to jednak większą część fabuły. Nie do końca za to podoba mi się, jak wielką rolę odgrywa tu romans... Wiem, że sam faktu uczuć i wspomnień odgrywa tu ogromną rolę, a związek Sloane i James stanowi siłę napędową... w sumie wszystkiego. Ale gdzieś tam w głębi chciałabym więcej programu, więcej tej części dystopijnej i więcej mroku.

Ale nie mogę odmówić tego, że ta książka przeokropnie wciąga i ciągle nie mam dosyć :D

Podobało mi się zdecydowanie mniej niż dwa tomy prequelu i cieszę się, że zdecydowałam się na akurat taką kolejność. Plus za przedstawienie na czym polega cały ten program i za fakt, że stanowi to jednak większą część fabuły. Nie do końca za to podoba mi się, jak wielką rolę odgrywa tu romans... Wiem, że sam faktu uczuć i wspomnień odgrywa tu ogromną rolę, a związek Sloane...

📖🐲
DNF. Próbowałam dotrzeć do 50 strony, ale nie jestem w stanie się do tego zmusić i robię niedoczytanie na stronie 44. Książka koszmarnie mnie nudzi, nie wciągnęłam się i nic mnie nie obchodzi, co będzie dalej. A to raczej słabo, jak na książkę o epidemicznych samobójstwach nastolatków, czyli temacie naprawdę hardkorowym. Przykro mi, ale ta opowieść najwyraźniej nie jest dla mnie.

📖🐲
DNF. Próbowałam dotrzeć do 50 strony, ale nie jestem w stanie się do tego zmusić i robię niedoczytanie na stronie 44. Książka koszmarnie mnie nudzi, nie wciągnęłam się i nic mnie nie obchodzi, co będzie dalej. A to raczej słabo, jak na książkę o epidemicznych samobójstwach nastolatków, czyli temacie naprawdę hardkorowym. Przykro mi, ale ta opowieść najwyraźniej nie jest...

Bardzo dobry pomysł. szkoda tylko, że tak słabo zrealizowany. Bohaterowie bardzo płaski, ich świat wewnętrzny nędzny. A przecież głównym tematem jest depresja.

Bardzo dobry pomysł. szkoda tylko, że tak słabo zrealizowany. Bohaterowie bardzo płaski, ich świat wewnętrzny nędzny. A przecież głównym tematem jest depresja.

Naprawdę fajny pomysł na książkę, ale (tak jak w poprzednich komentarzach) wykonanie gorsze. Jeśli autorka porusza już taki trudny temat jakim jest depresja i samobójstwo, to powinna umiejętnie go ograć. Bo tutaj robi on zwyczajnie jako tło do romansu, jest przedstawiony nie dość, że błędnie to w dodatku małostkowo. Wystarczyłoby trochę bardziej skupić się na wątkach programu, epidemii, mocniej rozbudować relacje chociażby z rodzicami a nie tylko te miłosne i już byłoby to lepsze dzieło. Niemniej jednak czytało się szybko i lekko, każdy musi sam zdecydować, czy to jest coś, czego szuka. Mnie niestety do kolejnej części już nie ciągnie.

Naprawdę fajny pomysł na książkę, ale (tak jak w poprzednich komentarzach) wykonanie gorsze. Jeśli autorka porusza już taki trudny temat jakim jest depresja i samobójstwo, to powinna umiejętnie go ograć. Bo tutaj robi on zwyczajnie jako tło do romansu, jest przedstawiony nie dość, że błędnie to w dodatku małostkowo. Wystarczyłoby trochę bardziej skupić się na wątkach...

niesamowita koncepcja alternatywnej rzeczywistości

niesamowita koncepcja alternatywnej rzeczywistości

Według mnie fabuła miała naprawdę duży potencjał, z którym autorka nie do końca sobie poradziła.

Według mnie fabuła miała naprawdę duży potencjał, z którym autorka nie do końca sobie poradziła.

To nie jest jakoś wybitna pozycja (i nie spodziewałam się tego po niej). Jednak zawiodła nawet moje niezbyt wysokie oczekiwania. Okazuje się bowiem, że nie jest to książka na gust dystopijnej powieści na młodzieży - to romans z ciekawym tłem (mającym swoje wady). Nie sądziłam, że główny wątek "Plagi samobójców" będzie skupiał się na związku Sloane aż tak bardzo. Wytrąciło mnie to z równowagi; zwłaszcza, że na wiele tekstów i scen związanych z życiem miłosnym Sloane przewracałam oczami ("tylko ja naprawdę go znam", "jesteście sobie przeznaczeni" i takie tam sentymentalne bzdury).

Ogromnym minusem jest fakt, że autorka uczyniła depresję (lub coś do niej podobnego) chorobą, którą można się zarazić. To krzywdzące i stygmatyzujące dla osób, które rzeczywiście żyją z depresją (nie wspominając o tym, że objawami depresji był smutek, czarne ciuchy i chęć odebrania sobie życia - depresja ma różne oblicza, nie tylko takie). Jeśli jednak przyjmiemy ten krzywdzący pomysł na to, że depresją da się zarazić, to autorka nie spełnia swojego zadania w kreowaniu swojej rzeczywistości. Bo jak depresja zaraża? Drogą kropelkową? Przebywaniem zbyt długo z kimś zarażonym? No jak? Logika Programu i jego metody leczenia też są mocno naginane, ale chociaż mniej więcej objaśnione czytelnikowi*czce.

Bohaterowie mnie w dużej mierze irytowali:
James i te jego cwaniackie odzywki. Potem też huśtawki nastrojów.
Sloane i jej ciągły płacz (podziwiam jednak za ducha walki)
Lacey - świetna postać, ale epizodyczna (wolałabym poczytać o jej historii, a nie historii Sloane)
Realm - uczucia jakie żywię do tego kolesia są skoooomplikowane. Wciąż jednak wolę jego niż Jamesa.
W końcu rodzice tych dzieciaków... Ich to może lepiej zostawię bez komentarza.

Styl w jakim pisze autorka jest prosty, ale przyjemny. Idealny na przeładowane pracą/nauką dni, gdy chce cię po prostu odprężyć.

Czy warto sięgać po tą pozycję? Jeśli pragnie się czegoś lekkiego, to można. Jeśli jednak ma się alergię na romanse; główną bohaterkę, z którą wszyscy chcą się przespać; kiepskie traktowanie poważnego tematu jakim jest depresja oraz zbytnie skupianie się na oczach i "przystojności" ukochanego głównej bohaterki... to nie warto.

To nie jest jakoś wybitna pozycja (i nie spodziewałam się tego po niej). Jednak zawiodła nawet moje niezbyt wysokie oczekiwania. Okazuje się bowiem, że nie jest to książka na gust dystopijnej powieści na młodzieży - to romans z ciekawym tłem (mającym swoje wady). Nie sądziłam, że główny wątek "Plagi samobójców" będzie skupiał się na związku Sloane aż tak bardzo. Wytrąciło...