Jak dla mnie, to było płaskie, takie dwuwymiarowe, bez głębi. Dzieją się straszne rzeczy w liceum nieopodal Wrocławia, a my tu zapoznajemy się z płytkimi myślami ludzi, którzy nie są dla nas interesujący. Dziennikarz obsesyjnie chce wydobyć z tagedii świetny materiał, policjant myśli o Pileckim i o umierającej cioci, nauczycielka o Panu krzyżaku, a Wiola o tym, żeby przeżyć. Nie ma akcji, nie ma napięcia, żadna z przedstawionych postaci nie wywołuje emocji. Szkoda.

Jak dla mnie, to było płaskie, takie dwuwymiarowe, bez głębi. Dzieją się straszne rzeczy w liceum nieopodal Wrocławia, a my tu zapoznajemy się z płytkimi myślami ludzi, którzy nie są dla nas interesujący. Dziennikarz obsesyjnie chce wydobyć z tagedii świetny materiał, policjant myśli o Pileckim i o umierającej cioci, nauczycielka o Panu krzyżaku, a Wiola o tym, żeby...

"I dusza moja" Michała Cetnarowskiego... Czyta się znakomicie, z nerwem i szybko. Z drugiej strony jest to wyrafinowany przykład, jak nieskomplikowaną fabułę obudować literacką frazą, wpleść portret osobisty, a i tło obyczajowe. Niby norma, tak właśnie trzeba, ale jak efekt wstrząsa i nie pozwala przejść obojętnie to dlaczego nie... Za to bardzo tak! Intymny horror własny, w którym lęk i niepokój to nie tylko dramat rozgrywający się w strzeszowickim liceum. I choć fabuły tu nie za dużo, treści jednak wiele... Stąd warto, gdyż w owym kalejdoskopie emocji i odczuć jest wartość zawarta. Krótka książka o strachu, tym podskórnym, głęboko schowanym, determinującym oraz psychicznie szantażującym. A ten drzemie w nas, wychyla się niespodziewanie, nagle, ślepo paraliżuje. Wystawia na próbę... Definiuje... Zaskakująco ciekawa i przewrotna rzecz... 🤓

"I dusza moja" Michała Cetnarowskiego... Czyta się znakomicie, z nerwem i szybko. Z drugiej strony jest to wyrafinowany przykład, jak nieskomplikowaną fabułę obudować literacką frazą, wpleść portret osobisty, a i tło obyczajowe. Niby norma, tak właśnie trzeba, ale jak efekt wstrząsa i nie pozwala przejść obojętnie to dlaczego nie... Za to bardzo tak! Intymny horror własny,...

Proza życia na tle niewyobrażalnej sytuacji która wydobywa z ludzi to kim są...
Nie jest to łatwa książka, Budzą się przemyślenia nawet jeśli nie nowe to takie które gdzieś w podświadomości już krążyły.
A jednym słowem?
Niepokojąca

Proza życia na tle niewyobrażalnej sytuacji która wydobywa z ludzi to kim są...
Nie jest to łatwa książka, Budzą się przemyślenia nawet jeśli nie nowe to takie które gdzieś w podświadomości już krążyły.
A jednym słowem?
Niepokojąca

Zacznijmy tak - powieść jest bardzo dobrze napisana, Cetnarowski ma świetny styl, dzięki czemu lektura płynie.

Ale co do samej fabuły, cóż... Jest dobrze, ale kilka zastrzeżeń mam. Jak na książkę o szkolnej masakrze, mało tu masakry. Scen strzelanin praktycznie w ogóle nie ma, podobnie jest z opisami przemocy. Rozumiem, że autor nie przyjął za punkt honoru szokowania czytelnika i zwyczajnie wybrał inną drogę, jednak nie sądzę, by był to pomysł do końca trafiony.

Nie przypadły mi do gustu także sceny quasi-fantastyczne, w których jedna z bohaterek nawiązuje do pewnej krainy leżącej obok naszego świata. Rozumiem, że zabieg miał na celu pokazanie w jaki sposób różni ludzie radzą sobie z życiem oraz tragedią, ale tutaj to zwyczajnie nie za bardzo gra, pasując do charakteru opowieści jak pięść do nosa. Przynajmniej w moim odczuciu.

Za to bardzo podoba mi się warstwa obyczajowa. Momenty, kiedy Cetnarowski prezentuje nam retrospekcje dotyczące kolejnych bohaterów są wręcz hipnotyzujące. Widać, że autor umie pisać o człowieku i o tym co gra w jego duszy. To z kolei doskonale trafia w moje oczekiwania odnośnie literatury poruszającej poważniejszą tematykę.

Ogólnie rzecz biorąc - lektura była przyjemna i satysfakcjonująca. To mój pierwszy kontakt z twórczością tego pisarza (choć może kiedyś czytałem jakieś opowiadanie, teraz nie pomnę) i myślę, że sięgnę po inne jego książki, bo ta, mimo kilku wad, jest po prostu dobra.

Zacznijmy tak - powieść jest bardzo dobrze napisana, Cetnarowski ma świetny styl, dzięki czemu lektura płynie.

Ale co do samej fabuły, cóż... Jest dobrze, ale kilka zastrzeżeń mam. Jak na książkę o szkolnej masakrze, mało tu masakry. Scen strzelanin praktycznie w ogóle nie ma, podobnie jest z opisami przemocy. Rozumiem, że autor nie przyjął za punkt honoru szokowania...

Przeczytana w dwa dni. Wiedziałam, że będzie dobra, ale nie, że aż tak. Świetnie napisany thriller psychologiczny o strzelaninie w szkole. O ludziach w ogóle. Nieodkładalny.

Przeczytana w dwa dni. Wiedziałam, że będzie dobra, ale nie, że aż tak. Świetnie napisany thriller psychologiczny o strzelaninie w szkole. O ludziach w ogóle. Nieodkładalny.

Fantastycznie zarysowane postanie. Bardzo miło się zaskoczyłem lekturą.

Fantastycznie zarysowane postanie. Bardzo miło się zaskoczyłem lekturą.

Michał Cetnarowski, to pisarz który jest mi w zasadzie nie znany. Dopiero niedawno sięgnąłem po zbiór opowiadań jego autorstwa i uznałem, że warto zapoznać się z twórczością tego autora. Na szczęście co rusz odkrywam jakiegoś nowego twórcę i zazwyczaj, jest to podróż udana.

"I dusza moja" rozpoczyna się całkiem zwyczajnie i przez pierwsze kilkanaście, a może nawet kilkadziesiąt stron, nie mamy wrażenia uczestniczenia w czymś niezwykłym. Ot zwykłe życie, zwyczajnych ludzi, którzy zdążają do kolejnego dnia utartymi ścieżkami. Nic nie zapowiada tragedii, która, zdaje się czyha tuż za progiem ...

Wstrząsająca w swojej wymowie książka. Autor oszczędnymi słowami prowadzi nas do kolejnych wydarzeń które narastają wokół nas. Jesteśmy świadkami porażających wydarzeń, które nas tak samo zaskakują jak bohaterów biorących w nich udział. Wciągająca i warta naszej uwagi. Co może się stać, gdy zatracimy możliwość określania co jest dobre, a co złe. Gdy nasza frustracja osiągnie apogeum. Polecam.

Michał Cetnarowski, to pisarz który jest mi w zasadzie nie znany. Dopiero niedawno sięgnąłem po zbiór opowiadań jego autorstwa i uznałem, że warto zapoznać się z twórczością tego autora. Na szczęście co rusz odkrywam jakiegoś nowego twórcę i zazwyczaj, jest to podróż udana.

"I dusza moja" rozpoczyna się całkiem zwyczajnie i przez pierwsze kilkanaście, a może nawet...

Strzelanina w szkole. Koszmar, groza, ogromny strach.
Nie wiemy kto strzela, nikt morderców nie szuka. Nie to jest ważne w książce. Ważni są ludzie, których życie ma się zmienić na skutek wstrząsających wydarzeń. I zmieni się… nic już nie będzie takie samo.
Piątka bohaterów, którym życie nie wyszło, nie spełniły się marzenia, przygniotły problemy. Jak zachowają się w obliczu tragedii? Jak sobie poradzą?
Kilka godzin strachu i bezsilności. To czas na przemyślenia, czas w którym bohaterowie podsumują i przewartościują swoje życie.
To thriller, ale przede wszystkim powieść psychologiczna.
Nie zachwycił mnie jedynie wątek nauczycielki, która owładnięta strachem przenosi się w świat fantazji. To jedyny minus.
Książka jest specyficzna, może nie spodobać się każdemu. Dla mnie – niezwykła, wyjątkowa, głęboko poruszająca.

Strzelanina w szkole. Koszmar, groza, ogromny strach.
Nie wiemy kto strzela, nikt morderców nie szuka. Nie to jest ważne w książce. Ważni są ludzie, których życie ma się zmienić na skutek wstrząsających wydarzeń. I zmieni się… nic już nie będzie takie samo.
Piątka bohaterów, którym życie nie wyszło, nie spełniły się marzenia, przygniotły problemy. Jak zachowają się w...

Ta książka nie jest o ludziach, którzy strzelają. To książka o tych, którzy stoją po drugiej stronie lufy. O ofiarach i świadkach. To historia ich strachu, poświęcenia, a także ich błędów. To o nich jest ta książka. O tym, jak zmieniają się pod wpływem zagrożenia. Ile razy słyszeliśmy o strzelaninach w szkole, kiedy to prześladowani uczniowie w ramach zemsty zabierają broń do szkoły, po czym sami kończą ze swoim życiem? Ile było na świecie już takich przypadków? Przynajmniej kilka, może kilkanaście. Tym razem jednak rzecz dzieje się w Polsce, w okolicach Wrocławia. Nie za oceanem, gdzieś w Stanach, ale u nas. Tak blisko.

Strzelanina w strzeszowickim liceum zaskakuje wszystkich. Wioletę, która wyszła do szkolnej łazienki, aby zapalić. Jej ojca, Jerzego Horowitza, który nie wie, co robić. Policjantów patrolujących teren. Dwójkę dziennikarzy jadących zrobić materiał o jakiejś fabryce. Nauczycielkę zamkniętą w klasie wraz z uczniami. Te kilka godzin nieodwracalnie zmieni ich życie.

"Niech wreszcie to się skończy."

Książka Cetnarowskiego zainteresowała mnie tematem i minimalistyczną okładką. Oglądaliście może kiedyś Naszą klasę? Ja oglądałam. I byłam zszokowana jeszcze przez długi czas. Jest to film o dwóch chłopakach, skrzywdzonych, prześladowanych, wyśmiewanych i o ich zemście. Oni, podobnie jak to miało miejsce w powieści I dusza moja, postanowili sami wymierzyć sprawiedliwość, odbierając życie nawet niewinnym. Jaki musiał być w nich ból, jaka nienawiść. Cetnarowski pokazuje jednak sprawę strzelanin w szkole z innej perspektywy. Nie ważne jest kto strzela (zresztą, pozostaje to do końca niewiadomą),dlaczego strzela, nawet nie to, do kogo strzela. Głównymi bohaterami zostają głównie osoby, które tak naprawdę przez większość czasu nawet nie wiedzą, co dzieje się za murami szkoły, kto "poluje" na korytarzach. Dziennikarze. Policjanci. Rodzice. Dziewczyna zamknięta w łazience i nauczycielka w klasie. Pośredni świadkowie. To jest ich historia.

Od początku powieść ta wydawała mi się do bólu codzienna. Autor powołuje do życia zwykłych ludzi, takich jak my, nie zawsze świętych, często obojętnych, szarych obywateli, którzy sobie nie radzą, mają swoje problemy. Nie brakuje tu przekleństw i prymitywnych pogaduszek. Do połowy powieść ta jest opisem życia zwyczajnych śmiertelników, co może nieco nużyć, ale wystarczy trochę odczekać. Później I dusza moja przechodzi istną metamorfozę. Do głosu zostają dopuszczone moralność i sumienie, bohaterowie stają naprzeciw niecodziennego wydarzenia, coraz mniej jest przekleństw, a więcej pytań: co należy zrobić? Co będzie właściwe? Następuje stopniowe nagromadzenie emocji i uczuć. Coraz więcej tu dramatyzmu. Akcja też nabiera tempa, przyciągając nas jak magnes. Przyciągając do ludzkiego nieszczęścia, ale także bohaterstwa i poświecenia.

"I myślę o wszystkich, którzy będą żyć tą hekatombą przez tydzień, przerażeni makabrą, zafascynowani śmiercią, a potem zapomną, zostaną tylko rodzice i opuszczeni kochankowie"

Bohaterowie na początku nie zdobyli mojej sympatii. Jedynie obojętność albo zrezygnowane westchnięcia. Ale potem? Moje serce rwało się do nich, kibicowało im, zatrzymywało się, bądź biło szybciej, gdy coś się z nimi działo. Podobało mi się to, że w powieści nie mamy jednego głównego bohatera - jest ich kilkoro, a my przeskakujemy między jednym a drugim. Poznajemy więc sytuację z kilku całkowicie różnych perspektyw, co zdecydowanie dodaje tej historii smaczku.

Długo nie mogłam przekonać się do specyficznego stylu pisania Cetnarowskiego, pełnego zdań wielokrotnie złożonych i przecinków. Jednak pozwólcie, że znów się powtórzę - tak było tylko na początku. Z czasem zaczęłam coraz bardziej doceniać nie tylko sposób pisania autora, ale ogólnie całą tę historię. Pod koniec nawet łzy stanęły mi w oczach, bo to wszystko jest tak realne, tak prawdziwe. Bohaterowie są ludźmi z krwi i kości, ich życie tak podobne do naszego. To nie hollywoodzka produkcja, w której jest więcej inwencji twórczej reżyserów niż prawdy.

I dusza moja to książka, w której znajdziemy wiele prawd o życiu, wskazówek, która pokaże nam, że nawet w dzisiejszym świecie można być odważnym, a wartości takie jak poświęcenie dalej istnieją. To także idealny przykład powieści, której nie powinno oceniać się po pierwszych rozdziałach, którą trzeba przeczytać do końca, aby móc ją docenić i polubić. To pozycja poruszająca ciekawą i intrygującą tematykę szkolnych strzelanin, w których nie ma zwycięzców, a jedynie same ofiary. To kawał świetnej polskiej literatury, która poruszy i skłoni do refleksji.

http://zaczarrowana.blogspot.com/2016/04/rozlegy-sie-strzay-pod-oknami-szkoy.html

Ta książka nie jest o ludziach, którzy strzelają. To książka o tych, którzy stoją po drugiej stronie lufy. O ofiarach i świadkach. To historia ich strachu, poświęcenia, a także ich błędów. To o nich jest ta książka. O tym, jak zmieniają się pod wpływem zagrożenia. Ile razy słyszeliśmy o strzelaninach w szkole, kiedy to prześladowani uczniowie w ramach zemsty zabierają broń...

To co zapewne w zamierzeniu autora miało być kluczem książki, dla mnie, prostego niewymagającego czytelnika, który może jest o poziom wyżej od Harlequina, ale o jakieś 10 niżej od Manna (podobno, bo nigdy nie czytałem, ale słyszałem, że to ciężkie),jest elementem, który mi zepsuł odbiór. No bo jak można nie podać kto zabił? Przecież po to się czyta książkę, która od pierwszej strony, a nawet wcześniej, bo od opisu na okładce, nawiązuje do tego, że ktoś zabił. Kto, po co - fundamentalne pytania bez odpowiedzi. Ja nie wiem jak to ocenić...
Abstrahując od braku klasycznego zakończenia (może autor musiał zamknąć tekst przed wyjazdem na urlop i uciął książkę w połowie?),książkę czytało mi się wyjątkowo dobrze. Polecam.

To co zapewne w zamierzeniu autora miało być kluczem książki, dla mnie, prostego niewymagającego czytelnika, który może jest o poziom wyżej od Harlequina, ale o jakieś 10 niżej od Manna (podobno, bo nigdy nie czytałem, ale słyszałem, że to ciężkie),jest elementem, który mi zepsuł odbiór. No bo jak można nie podać kto zabił? Przecież po to się czyta książkę, która od...