kabała zapoczątkowana została około pięć tysięcy lat temu w
Mezopotamii (dzisiejszym Iraku). Została odkryta przez ludzi poszukujących celu swojego życia.
Odkryli oni, że wszyscy rodzimy się po to, by otrzymywać najwyższą przyjemność - przyjemność
ta polega na staniu się podobnym do Stwórcy. Kiedy to odkryli, stworzyli grupy uczniów i zaczęli
rozpowszechniać tę wieść.
Ci pierwsi kabaliści przekazali nam, że utworzeni jesteśmy wyłącznie z chęci otrzymywania
przyjemności, którą podzielili na pięć poziomów – nieożywiony, roślinny, ożywiony, mówiący i
duchowy. Chęć otrzymywania jest bardzo ważna, bo to ona stanowi siłę napędową dla wszystkiego,
co robimy na tym świecie. Innymi słowy, zawsze staramy się otrzymać przyjemność, a im więcej jej
mamy, tym więcej chcemy mieć. W rezultacie ciągle rozwijamy się i zmieniamy.
Dalej dowiedzieliśmy się, że dzieło stworzenia zostało ukształtowane w czteroetapowym procesie,
podczas którego Korzeń (synonimiczny ze Światłem i Stwórcą) stworzył chęć otrzymywania; chęć
otrzymywania chciała dawać, następnie postanowiła otrzymywać, ale tak, by otrzymywanie było
sposobem na dawanie, i w końcu chciała znowu otrzymywać. Ale tym razem chciała otrzymać
wiedzę, jak być Stwórcą, dawcą.
Po tych czterech etapach chęć otrzymywania została podzielona na pięć światów i jedną duszę,
nazwaną Adam ha-Riszon. Adam ha-Riszon uległ rozbiciu i zmaterializował się w naszym świecie.
Innymi słowy, my wszyscy jesteśmy w istocie jedną duszą, jesteśmy połączeni i uzależnieni od
siebie nawzajem jak komórki w ciele. Ale w miarę, jak chęć otrzymywania rosła, stawaliśmy się
coraz bardziej egocentryczni i utraciliśmy poczucie jedności. Dzisiaj każdy z nas odczuwa tylko
siebie, a nawet jeżeli wiążemy się z innymi, robimy to, by poprzez nich otrzymać przyjemność.
Ten egoistyczny stan nazywa się “rozbitą duszą - Adamem ha-Riszon”, a naszym zadaniem, jako
cząstek tej duszy, jest jej naprawienie. Tak naprawdę nie musimy jej naprawiać, lecz musimy sobie
uświadomić, że w naszym obecnym stanie nie możemy odczuwać prawdziwej przyjemności. Bo
właśnie tak działa prawo chęci otrzymywania: “Kiedy mam to, czego chcę, już tego nie chcę”. Gdy
sobie to uświadomimy, zaczniemy szukać sposobu wyjścia z pułapki tego prawa, z pułapki
egoizmu.
Dążenie do uwolnienia się od ego prowadzi do pojawienia się “punktu w sercu”, pragnienia
duchowości. “Punkt w sercu” przypomina wszystkie inne pragnienia; zyskuje siłę i słabnie pod
wpływem środowiska. Jeżeli więc chcemy, by nasze pragnienie duchowości zyskało na sile,
musimy zbudować środowisko, które wspiera duchowość. Ten ostatni (ale najważniejszy) rozdział
w naszej książce powie nam, co trzeba zrobić, żeby środowisko wspierające duchowość powstało
wokół nas na poziomie osobistym, społecznym i międzynarodowym.

O wszystkim, co robimy w życiu, decyduje zasada przyjemności i bólu: uciekamy od bólu i gonimy
za przyjemnością. A im mniej musimy na tę przyjemność pracować, tym lepiej.
Zasadę przyjemności i bólu narzuca chęć otrzymywania i to ona kontroluje wszystko, co robimy,
gdyż jest naszą esencją. Tak więc, chociaż myślimy o sobie jako o istotach wolnych, w
rzeczywistości kierują nami podwójne wodze życia, przyjemność i ból, którymi rządzi nasz egoizm.
To, czym jesteśmy, określają cztery czynniki: 1) podłoże, 2) niezmienne atrybuty podłoża, 3)
atrybuty, które zmieniają się pod działaniem sił zewnętrznych oraz 4) zmiany w środowisku
zewnętrznym. Możemy wpływać tylko na ten ostatni czynnik, on zaś z kolei ma wpływ na
wszystkie pozostałe czynniki.
Tak więc jedynym sposobem, żeby zdecydować o tym, kim będziemy, jest wybór tego ostatniego
czynnika, a zatem monitorowanie i zmienianie naszego środowiska społecznego. Zmiany w tym
ostatnim czynniku wpływają na wszystkie inne czynniki, a zatem zmieniając go, będziemy
zmieniali samych siebie. Jeżeli chcemy uwolnić się od egoizmu, musimy zmienić środowisko
zewnętrzne na takie, które sprzyjać będzie altruizmowi, a nie egoizmowi.
A kiedy już uwolnimy się od chęci otrzymywania, od kajdan egoizmu, będziemy mogli robić
postępy w uduchowieniu. W tym celu stosujemy się do zasady “wiara ponad rozumem”.
“Wiara” w kabale oznacza pełną percepcję Stwórcy. Możemy przyswoić sobie wiarę, stając się
Jemu równi pod względem naszych właściwości, naszych pragnień, intencji i myśli. Termin
“rozum” odnosi się do umysłu, “brygadzisty” naszego egoizmu. Żeby wnieść się ponad rozum,
musimy doprowadzić do tego, żeby równoważność ze Stwórcą była dla nas ważniejsza i cenniejsza
niż dowolna egoistyczna przyjemność, jaką potrafimy sobie wyobrazić.
Na poziomie osobistym powiększamy znaczenie Stwórcy (altruizmu) poprzez książki (lub inne
formy przekazu),przyjaciół i nauczyciela, którzy pokażą nam, jak ważne jest bycie altruistą. Na
poziomie społecznym staramy się przyjmować bardziej altruistyczne wartości w społeczeństwie.
Jednak istnieje warunek konieczny tej zmiany: nie powinniśmy opowiadać się za wartościami
altruistycznymi tylko po to, by sobie uprzyjemnić życie na tym świecie. Powinniśmy to robić, by
doprowadzić do równoważności naszego ja i naszego społeczeństwa oraz natury. Ta równoważność
oznacza jedyne prawo rzeczywistości – prawo altruizmu – Stwórcę.
Kiedy otoczymy się takim środowiskiem jako pojedynczy ludzie i jako społeczeństwo, nasze
wartości stopniowo zmienią się na wartości naszego środowiska, tym samym przekształcając nasz
egoizm w altruizm w sposób naturalny, łatwy i przyjemny.

kabała zapoczątkowana została około pięć tysięcy lat temu w
Mezopotamii (dzisiejszym Iraku). Została odkryta przez ludzi poszukujących celu swojego życia.
Odkryli oni, że wszyscy rodzimy się po to, by otrzymywać najwyższą przyjemność - przyjemność
ta polega na staniu się podobnym do Stwórcy. Kiedy to odkryli, stworzyli grupy uczniów i zaczęli
rozpowszechniać tę wieść.
Ci...

Wszystko obraca się wokół bycia altruistycznym i odwrotu od egoizmu. Autor drogą okrężną tłumaczy jak działa kabała - niby wiem o co chodzi, ale jednak nie do końca.
Takie sobie do poczytania.

Wszystko obraca się wokół bycia altruistycznym i odwrotu od egoizmu. Autor drogą okrężną tłumaczy jak działa kabała - niby wiem o co chodzi, ale jednak nie do końca.
Takie sobie do poczytania.

Książka opisuje podstawy kabały i w jasny sposób przedstawia, jak kabaliści rozumieją Boga, człowieka i naszą rolę w tym wszystkim. Czyta się dość przyjemnie i szybko. Dla osób, które nigdy nie miały styczności z glifem Drzewa Życia, może być problem z masą nowych nazw i pojęć. Książka warta uwagi, ze względu na to, że napisała ją osoba, kontynuująca kabalistyczną linię nauczania.

Książka opisuje podstawy kabały i w jasny sposób przedstawia, jak kabaliści rozumieją Boga, człowieka i naszą rolę w tym wszystkim. Czyta się dość przyjemnie i szybko. Dla osób, które nigdy nie miały styczności z glifem Drzewa Życia, może być problem z masą nowych nazw i pojęć. Książka warta uwagi, ze względu na to, że napisała ją osoba, kontynuująca kabalistyczną linię...