Jesteśmy społecznością, która kocha książki

kabała zapoczątkowana została około pięć tysięcy lat temu w Mezopotamii (dzisiejszym Iraku). Została odkryta przez ludzi poszukujących celu swojego życia. Odkryli oni, że wszyscy rodzimy się po to, by otrzymywać najwyższą przyjemność - przyjemność ta polega na staniu się podobnym do Stwórcy. Kiedy to odkryli, stworzyli grupy uczniów i zaczęli rozpowszechniać tę wieść. Ci pierwsi kabaliści przekazali nam, że utworzeni jesteśmy wyłącznie z chęci otrzymywania przyjemności, którą podzielili na pięć poziomów – nieożywiony, roślinny, ożywiony, mówiący i duchowy. Chęć otrzymywania jest bardzo ważna, bo to ona stanowi siłę napędową dla wszystkiego, co robimy na tym świecie. Innymi słowy, zawsze staramy się otrzymać przyjemność, a im więcej jej mamy, tym więcej chcemy mieć. W rezultacie ciągle rozwijamy się i zmieniamy. Dalej dowiedzieliśmy się, że dzieło stworzenia zostało ukształtowane w czteroetapowym procesie, podczas którego Korzeń (synonimiczny ze Światłem i Stwórcą) stworzył chęć otrzymywania; chęć otrzymywania chciała dawać, następnie postanowiła otrzymywać, ale tak, by otrzymywanie było sposobem na dawanie, i w końcu chciała znowu otrzymywać. Ale tym razem chciała otrzymać wiedzę, jak być Stwórcą, dawcą. Po tych czterech etapach chęć otrzymywania została podzielona na pięć światów i jedną duszę, nazwaną Adam ha-Riszon. Adam ha-Riszon uległ rozbiciu i zmaterializował się w naszym świecie. Innymi słowy, my wszyscy jesteśmy w istocie jedną duszą, jesteśmy połączeni i uzależnieni od siebie nawzajem jak komórki w ciele. Ale w miarę, jak chęć otrzymywania rosła, stawaliśmy się coraz bardziej egocentryczni i utraciliśmy poczucie jedności. Dzisiaj każdy z nas odczuwa tylko siebie, a nawet jeżeli wiążemy się z innymi, robimy to, by poprzez nich otrzymać przyjemność. Ten egoistyczny stan nazywa się “rozbitą duszą - Adamem ha-Riszon”, a naszym zadaniem, jako cząstek tej duszy, jest jej naprawienie. Tak naprawdę nie musimy jej naprawiać, lecz musimy sobie uświadomić, że w naszym obecnym stanie nie możemy odczuwać prawdziwej przyjemności. Bo właśnie tak działa prawo chęci otrzymywania: “Kiedy mam to, czego chcę, już tego nie chcę”. Gdy sobie to uświadomimy, zaczniemy szukać sposobu wyjścia z pułapki tego prawa, z pułapki egoizmu. Dążenie do uwolnienia się od ego prowadzi do pojawienia się “punktu w sercu”, pragnienia duchowości. “Punkt w sercu” przypomina wszystkie inne pragnienia; zyskuje siłę i słabnie pod wpływem środowiska. Jeżeli więc chcemy, by nasze pragnienie duchowości zyskało na sile, musimy zbudować środowisko, które wspiera duchowość. Ten ostatni (ale najważniejszy) rozdział w naszej książce powie nam, co trzeba zrobić, żeby środowisko wspierające duchowość powstało wokół nas na poziomie osobistym, społecznym i międzynarodowym. O wszystkim, co robimy w życiu, decyduje zasada przyjemności i bólu: uciekamy od bólu i gonimy za przyjemnością. A im mniej musimy na tę przyjemność pracować, tym lepiej. Zasadę przyjemności i bólu narzuca chęć otrzymywania i to ona kontroluje wszystko, co robimy, gdyż jest naszą esencją. Tak więc, chociaż myślimy o sobie jako o istotach wolnych, w rzeczywistości kierują nami podwójne wodze życia, przyjemność i ból, którymi rządzi nasz egoizm. To, czym jesteśmy, określają cztery czynniki: 1) podłoże, 2) niezmienne atrybuty podłoża, 3) atrybuty, które zmieniają się pod działaniem sił zewnętrznych oraz 4) zmiany w środowisku zewnętrznym. Możemy wpływać tylko na ten ostatni czynnik, on zaś z kolei ma wpływ na wszystkie pozostałe czynniki. Tak więc jedynym sposobem, żeby zdecydować o tym, kim będziemy, jest wybór tego ostatniego czynnika, a zatem monitorowanie i zmienianie naszego środowiska społecznego. Zmiany w tym ostatnim czynniku wpływają na wszystkie inne czynniki, a zatem zmieniając go, będziemy zmieniali samych siebie. Jeżeli chcemy uwolnić się od egoizmu, musimy zmienić środowisko zewnętrzne na takie, które sprzyjać będzie altruizmowi, a nie egoizmowi. A kiedy już uwolnimy się od chęci otrzymywania, od kajdan egoizmu, będziemy mogli robić postępy w uduchowieniu. W tym celu stosujemy się do zasady “wiara ponad rozumem”. “Wiara” w kabale oznacza pełną percepcję Stwórcy. Możemy przyswoić sobie wiarę, stając się Jemu równi pod względem naszych właściwości, naszych pragnień, intencji i myśli. Termin “rozum” odnosi się do umysłu, “brygadzisty” naszego egoizmu. Żeby wnieść się ponad rozum, musimy doprowadzić do tego, żeby równoważność ze Stwórcą była dla nas ważniejsza i cenniejsza niż dowolna egoistyczna przyjemność, jaką potrafimy sobie wyobrazić. Na poziomie osobistym powiększamy znaczenie Stwórcy (altruizmu) poprzez książki (lub inne formy przekazu),przyjaciół i nauczyciela, którzy pokażą nam, jak ważne jest bycie altruistą. Na poziomie społecznym staramy się przyjmować bardziej altruistyczne wartości w społeczeństwie. Jednak istnieje warunek konieczny tej zmiany: nie powinniśmy opowiadać się za wartościami altruistycznymi tylko po to, by sobie uprzyjemnić życie na tym świecie. Powinniśmy to robić, by doprowadzić do równoważności naszego ja i naszego społeczeństwa oraz natury. Ta równoważność oznacza jedyne prawo rzeczywistości – prawo altruizmu – Stwórcę. Kiedy otoczymy się takim środowiskiem jako pojedynczy ludzie i jako społeczeństwo, nasze wartości stopniowo zmienią się na wartości naszego środowiska, tym samym przekształcając nasz egoizm w altruizm w sposób naturalny, łatwy i przyjemny.