Książka, która zainspirowała Joyce'a do obrania monologu wewnętrznego/strumienia świadomości jako jednej z głównych metod narracji Ulissesa. Kupiona przez niego we Francji, chyba w 1902. Choć Wawrzyny stosują tą nowatorską metodę, jako pierwsza powieść tak mocno, tak nieustępliwie, to nie są powieścią z rodzaju "dużych". Fabuła pasuje bardziej na nowelę: zakochany/otumaniony powabami młodej kobiety zostaje łatwo naciągany na kolejne pomoce finansowe dla biednej damy. Fabuła jest prosta i zabawna, do tego prawdziwa i trochę smutnawa. Dujardin konsekwentnie wypełnia myślami bohatera całą krótką powieść, mieszając ją z opisami otoczenia - również jakby wygłaszanymi przez bohatera. Do tego trochę dialogów i prosta akcja. Książka przeszła bez echa, lecz jest udana. Forma jest nowatorska i bardzo sprawnie zastosowana, ale widocznie fabuła wydała się błaha, prosta.
Należy jednak ocenić tą książkę jako dobrą i wartą przeczytania. Nie tylko ze względu na Joyce'a, ale bardziej z powodu bardzo sprawnego wykorzystania monologu wewnętrznego. Mała ciekawostka: jest to prawdopodobnie książka, która stosuje najwięcej (średnio na stronę) znaku ";" w historii. Autor używa średników do ciągłości różnych opisów i myśli. Trzeba przyznać, że udanie. Trzeba też zaznaczyć, że jest to monolog wewn. przystępny dla każdego; wspominam o tym, bo często przy książkach mało czytelnych, trudnych, ludzie używają określenia (niestety nierzadko błędnie; choćby tu na lub.czytać),że to jakiś strumień św./monolog. Wawrzyny, choć stosują nowatorską metodę, są silnie zakotwiczone w XIX-wiecznej koncepcji powieści/noweli; nie ma tu jeszcze szaleństwa i trudności ze zrozumieniem narracji, jakie przyniesie wiek XX, Joyce, Faulkner i inni.

Fabuła na 6-7/10
Forma na 8-9/10 z adnotacją, że Dujardin to wymyślił. Owszem, będą różne ślady mon.wewn. wcześniej, ale jego pozycja jako pierwsza przyjęła to jako główną formę narracji (czego zresztą Joyce nigdy nie ukrywał).
Razem: zawyżone delikatnie 8/10.

Książka, która zainspirowała Joyce'a do obrania monologu wewnętrznego/strumienia świadomości jako jednej z głównych metod narracji Ulissesa. Kupiona przez niego we Francji, chyba w 1902. Choć Wawrzyny stosują tą nowatorską metodę, jako pierwsza powieść tak mocno, tak nieustępliwie, to nie są powieścią z rodzaju "dużych". Fabuła pasuje bardziej na nowelę:...

To jest dobre oczywiście nie ze względu na fabułę. Krótka rzecz, w której pewien dandys rozkminia wolniej niż czytelnik, że pewna pikantna aktoreczka robi go w konia. Fabularnie irytujące. Ale to jest dobre formalnie, Joyce się tym inspirował, na stacji kolejowej dorwał i w pociągu zapewne przeczytał. Strumień świadomości, proszę państwa, nie jest łatwą formą, ale w tej książeczce wciąga, czytelnika zadowala. Bałem się, że to ramota jakaś będzie straszliwa, bałem się, że ciężko będzie. Ale wchodzisz, czytelniku, we wnętrze Daniela Prince'a jak w masło. Bardzo lekko napisane, uważnie i skromnie. Fajna sprawa.

To jest dobre oczywiście nie ze względu na fabułę. Krótka rzecz, w której pewien dandys rozkminia wolniej niż czytelnik, że pewna pikantna aktoreczka robi go w konia. Fabularnie irytujące. Ale to jest dobre formalnie, Joyce się tym inspirował, na stacji kolejowej dorwał i w pociągu zapewne przeczytał. Strumień świadomości, proszę państwa, nie jest łatwą formą, ale w tej...

Staroświecka historia. Bardzo XIX w. i francuska przez lekkość obyczajów. Daniel Prince pozyskuje względy tancerki, poprzez pieniądze. Czy wszystko pójdzie po jego myśli? Czy dobry sposób na miłość? Tego nie zdradzę, to trzeba przeczytać. :) Tłumacz i autor posłowia porównuje do Joyce, bo autor opisuje tok myślowy bohatera.

Staroświecka historia. Bardzo XIX w. i francuska przez lekkość obyczajów. Daniel Prince pozyskuje względy tancerki, poprzez pieniądze. Czy wszystko pójdzie po jego myśli? Czy dobry sposób na miłość? Tego nie zdradzę, to trzeba przeczytać. :) Tłumacz i autor posłowia porównuje do Joyce, bo autor opisuje tok myślowy bohatera.

"Wawrzyny już ścięto" to właściwie pierwsza na świecie próba stworzenia narracji wyłącznie za pośrednictwem monologu wewnętrznego i, tym samym, powieść początkująca bogaty zbiór utworów wykorzystujących zabieg strumienia świadomości. Nie ma tu ani jednego zdania, które nie rodziłoby się wyłącznie w głowie głównego bohatera - nawet kwestie wypowiadane przez towarzyszące mu postaci są przetwarzane i przekazywane czytelnikowi za pośrednictwem świadomości bohatera. Jego przechadzki, spojrzenia na obcych ludzi - wszystko to czytelnik otrzymuje nacechowane sądami bohatera. Historia o nieudolnych próbach przekonania do siebie młodej aktorki teatralnej jest jednak tylko pretekstem do stworzenia dogłębnej analizy sposobu ludzkiego myślenia - więcej, wejścia w głowę bohatera. Dujardin, jako prekursor osiągnął jednak szczyt w tworzeniu takiego modelu narracji - wszystkie inne utwory stanowiły tylko imitację, by wspomnieć Woolf, której postaci rozwlekają się na temat własnych uczuć i historii czy Joyce'a, dążącego jednak do zaznaczenia roli świadomości a nawet nieświadomości i przelania ich czystych odpowiedników na papier. Na temat tego ostatniego trzeba jeszcze powiedzieć, że to właśnie Dujardin zainspirował go do napisania tak ważnego dzieła jak "Ulisses", gdyż "Wawrzyny już ścięto" Irlandczyk znalazł w księgarni podczas swojej wycieczki do Francji.

"Wawrzyny już ścięto" to właściwie pierwsza na świecie próba stworzenia narracji wyłącznie za pośrednictwem monologu wewnętrznego i, tym samym, powieść początkująca bogaty zbiór utworów wykorzystujących zabieg strumienia świadomości. Nie ma tu ani jednego zdania, które nie rodziłoby się wyłącznie w głowie głównego bohatera - nawet kwestie wypowiadane przez towarzyszące mu...

Dla miłośników czystej formy pewnie będzie to uczta duchowa. Czytanie na ponad 100 stronach o tym jak główny bohater wzdycha do młodej aktorki, jest gotów do wielkich poświęceń, pisze list za listem, a ona wykorzystuje go finansowo i tylko od czasu do czasu pozwala mu spędzić ze sobą kilka godzin, odprawia spod drzwi za pośrednictwem pokojówki i bardzo rzadko dopuszcza do jakiegokolwiek kontaktu fizycznego (ukradkowy pocałunek) - jak dla mnie graniczyło z masochizmem.

Dla miłośników czystej formy pewnie będzie to uczta duchowa. Czytanie na ponad 100 stronach o tym jak główny bohater wzdycha do młodej aktorki, jest gotów do wielkich poświęceń, pisze list za listem, a ona wykorzystuje go finansowo i tylko od czasu do czasu pozwala mu spędzić ze sobą kilka godzin, odprawia spod drzwi za pośrednictwem pokojówki i bardzo rzadko dopuszcza do...