Niestety, najsłabsza z przeczytanych przeze mnie Ditfurthowych pozycji. Na jej usprawiedliwienie mogę jednak rzec, iż jest to nie jest to pełnoprawna książka dopracowana od A do Z przez autora - jest to raczej wydany po jego śmierci zbiór artykułów i esejów nie związanych w żaden sposób ze sobą.

Ten brak myśli przewodniej jest to pierwszy zarzut, jaki mogę przedstawić tej książce. Główny wątek, główna myśl to było coś, co czyniło poprzednie utwory autora wielkimi. Za każdym razem Ditfurth krążył wokół głównego tematu, oddalając się od niego (czasem znacznie),aby w pewnym momencie triumfalnie wykazać, że dygresja, tak odległa od głównego toku rozumowania wbija się niczym ostra szpila we właściwy temat książki, jest z nim nierozerwalnie związana. Do tego za każdym razem poprzedni rozdział kończył się podsumowaniem rozdziału poprzedniego zapisanym w taki sposób, aby jednocześnie zasugerować co będzie tematem kolejnego - co sprawiało, że czytało się wszystko jednym tchem.

Tutaj praktycznie nie ma żadnego związku między pomiędzy poszczególnymi rozdziałami (czy raczej - krótkimi utworami). Dość swobodnie autor przeskakuje między tematami czysto naukowymi, a rozważaniami filozoficznymi. I niestety, rzec muszę, jedne i drugie zawodzą.

Naukowe rozważania pomimo tego, że obiektywnie rzecz biorąc są bardzo ciekawe, na ogół są streszczeniem tego, z czym do czynienia mieliśmy w poprzednich książkach autora. Praktycznie żaden "naukowy" rozdział książki nie będzie zaskoczeniem dla osoby, która przeczytała pozostałe ("pełnometrażowe") książki autora. W co najmniej jednym rozdziale jest jeszcze gorzej: słowo w słowo, kropka w kropkę czytamy to samo, co jest treścią jednego z rozdziałów książki (o ile dobrze pamiętam) "Duch nie spadł z nieba". I pomimo tego, że naukowe dywagacje czyta się bardzo przyjemnie, to jednak ich powtarzalność w stosunku do poprzednich książek irytuje.

Jeszcze gorzej jest z filozofią. Kto czytał poprzednie ksiązki, Ditfurtha-filozofa już zna. Jego filozoficzne rozważania na temat sensu i istoty świata oraz fascynacja tym, jak doskonale jest on ułożony znakomicie korespondowały z treścią tamtych książek. Tym razem jednak autor poszedł na całość. Mamy nie tylko filozofa przyrody (którym nadal Ditfurth jest wybitnym),ale także i (niestety) teologa, ekologa i filozofa społecznego. Rozważań takich jest dość dużo (mniej więcej połowa książki) i niezależnie od ich wartości poznawczej, są zwyczajnie nudne.

Nie jest to niestety książka udana. Posklejana z czego się dało, bez wspólnego mianownika, z licznymi powtórzeniami i dłużyznami. Do tego bardzo nierówna - niektóre rozdziały czyta się bardzo szybko i przyjemnie, nad innymi tylko wzrok się ślizga. Średnio wychodzi, jak wychodzi - 5 gwiazdek.

Niestety, najsłabsza z przeczytanych przeze mnie Ditfurthowych pozycji. Na jej usprawiedliwienie mogę jednak rzec, iż jest to nie jest to pełnoprawna książka dopracowana od A do Z przez autora - jest to raczej wydany po jego śmierci zbiór artykułów i esejów nie związanych w żaden sposób ze sobą.

Ten brak myśli przewodniej jest to pierwszy zarzut, jaki mogę przedstawić tej...